1916 Οι σιδηροδρομικοί της Θεσσαλίας πραγματοποιούν μεγάλη και πετυχημένη απεργία.

1944 Βρετανικά στρατεύματα μπαίνουν στην απελευθερωμένη από τον ΕΛΑΣ Αθήνα, δύο μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

1964 Βραβεύεται με το Νόμπελ Ειρήνης ο Αμερικανός Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των μαύρων.

1973 Λαϊκή εξέγερση στα Μέγαρα εναντίον των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων, που αποφάσισε η χούντα, προς όφελος μεγάλων οικονομικών συγκροτημάτων, που προγραμμάτιζαν βιομηχανικές επενδύσεις. Πάνω από 10.000 άτομα συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία με το σύνθημα «Αυτή η γη είναι δική μας» και απαιτούν, υπό τους ήχους των πένθιμων κωδωνοκρουσιών, ματαίωση των συμβάσεων για τη δημιουργία διυλιστηρίου και άλλων μονάδων.

1974 Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αναγνωρίζει την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ως μοναδική εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού. Οι ΗΠΑ αρνούνται να συνταχθούν με τον ΟΗΕ.

1994 Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης μοιράζονται ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Σιμόν Πέρες και ο πρόεδρος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Γιάσερ Αραφάτ.

Ερχεται βροχή,

έρχεται Ντόρα...

Η νέα υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, η κυρία Κ. Μπατζελή, υπήρξε άκρως αυστηρή με τους εργαζόμενους του υπουργείου της, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της. Αν δεν δείξουν εργατικότητα - τους είπε - θα βρεθούν εκτός υπουργείου.

Υπήρχε όμως καλύτερος και παιδαγωγικότερος τρόπος να περάσει το μήνυμά της αντί να προσφεύγει σε απειλές. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να τους διηγηθεί πώς ορισμένα κυβερνητικά στελέχη καταφέρναν μέχρι πρότινος, να διατηρούν δυο και τρεις θέσεις (επ' αμοιβή;), την ώρα, μάλιστα, που βρίσκονταν εκτός Ελλάδας.

Μια τέτοια διήγηση πεπραγμένων θα ήταν πολύ διδακτική, ώστε να μάθουν και οι εργαζόμενοι στα υπουργεία πώς γίνεται να είναι «παραγωγικοί» ακόμα κι όταν λείπουν από τις θέσεις τους...

«Για εμάς όλους στην Ελλάδα είναι ευχάριστο ότι η νέα κυβέρνηση δίνει την αίσθηση ενός καινούριου, κάπως πιο φρέσκου αέρα (...).

(...) δεν είναι ασήμαντο. Είναι σημαντικό να αισθανθούμε όλοι μας, ο ελληνικός λαός δηλαδή, κάποια δόση ελπίδας. Οτι τα πράγματα μπορούν να διορθωθούν. Και σαφέστατα αυτή είναι η εικόνα.

(...) βλέπεις έναν άνθρωπο (σ.σ.: Γ. Παπανδρέου), ο οποίος δεν δίστασε να πάρει αμέσως ορισμένες σωστές αποφάσεις (...).

(...) εδόθη αμέσως η αίσθηση ενός ας το πούμε θετικού ακτιβισμού, μιας θετικής αντιμετώπισης. Και να σας πω και κάτι άλλο. Οι δύο-τρεις κινήσεις που έγιναν τις πρώτες μέρες, πήγε στην Ηλεία, αμέσως την πρώτη εβδομάδα της πρωθυπουργίας, και έδωσε την αίσθηση της σημασίας που δίνει γύρω από την Ολυμπία, του τι μπορεί να γίνει. Και δεν σας κρύβω επίσης ότι ευχαριστήθηκα ... ότι πήγε και επισκέφθηκε την παραλία με τα περιβόητα Ολυμπιακά Εργα (...).

Λοιπόν, βλέπεις μία διάθεση να γίνουν καινούρια πράγματα. Μετά, ο κ. Χρυσοχοΐδης αναλαμβάνει το υπουργείο και βλέπετε ότι κάτι αλλάζει σχεδόν αμέσως (...)».

*

Ο ύμνος που διαβάσατε δεν προέρχεται από στέλεχος κάποιας πάλαι ποτέ «κλαδικής» του ΠΑΣΟΚ. Ούτε αποτελεί ένα από τα «αντικειμενικά» άρθρα (ακόμα κι αυτά, είναι αλήθεια, τα λένε πιο «προσεγμένα») που κοσμούν τις στήλες των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων.

Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι ένα μικρό μόνο μέρος από την «παπανδρεειάδα» στην οποία επιδόθηκε χτες (από το ρ/σ «Κανάλι 1») ένας αυθεντικός «πιονέρος» του ...σοσιαλισμού και σάρκα από τη σάρκα του ελληνικού λαού (!), όπως ο ίδιος συστήνεται: ο κ. Στέφανος Μάνος!

Μετά τον ΣΕΒ, το ΕΒΕΑ, τα επιχειρηματικά επιμελητήρια, τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας, να, λοιπόν, που υπάρχουν και παράγοντες του πολιτικού κόσμου, που δεν κρύβουν όχι απλώς τη συμπάθειά τους, αλλά έως και τη «λατρεία» τους για το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, με το που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση, τους αναπτέρωσαν την ελπίδα!

Το γεγονός ότι μεταξύ αυτών των παραγόντων ο κ. Στέφανος Μάνος διεκδικεί θέση σημαιοφόρου της «αλλαγής», θα πρέπει μάλλον να οφείλεται στο γεγονός ότι ο πρώην υπουργός (της ΝΔ) και προσωπική επιλογή του κ. Παπανδρέου στο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ (το 2004), έχει τεράστια εμπειρία, ως ο αυθεντικότερος ίσως εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, να αντιλαμβάνεται από πολύ νωρίς τα «σημάδια»...

Το «ρεπορτάζ» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», το οποίο έφτασε σε μια αποθέωση του ψεύδους να «ανακαλύψει» μέχρι και «επιστολή μελών και στελεχών του Κόμματος... κατά της ηγετικής ομάδας», συνιστά προφανώς μια ποιοτικά «αναβαθμισμένη» αθλιότητα, στο πλαίσιο της μόνιμης αντιΚΚΕ προπαγάνδας της συγκεκριμένης εφημερίδας. Από άποψη «δημοσιογραφικής δεοντολογίας», πάντως, αποτελεί μια από τα ίδια. Μην ξεχνάτε, για παράδειγμα, ότι η εν λόγω εφημερίδα, που φιλοξενεί τα εν λόγω κατασκευασμένα «ρεπορτάζ» για το ΚΚΕ, είναι μια από τις εφημερίδες, που πρόσφατα είχε δημοσιεύσει αναλυτικότατο «ρεπορτάζ» από τη συνάντηση Καραμανλή - Ερντογάν, μια συνάντηση η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ...

Οταν το 2007 το ΠΑΣΟΚ είχε μπει στην προεκλογική εσωκομματική του διαδικασία, η διαμάχη μεταξύ Παπανδρέου - Βενιζέλου είχε διανθιστεί με απείρου κάλλους προσφωνήσεις του τύπου «είσαι Φύρερ» - «όχι, εσύ είσαι Ντούτσε», από εξομολογητικές παραδοχές όψιμης αυτοκριτικής για τους «συντρόφους που πλουτίσανε» και από καταγγελίες για «υποκινούμενους από κέντρα της μιντιοκρατίας».

Τώρα, το «έργο» επαναλαμβάνεται με αφορμή την κούρσα διαδοχής στη ΝΔ. Οπως τότε, έτσι και από το βράδυ της 4ης Οκτώβρη, το θέαμα που προσφέρουν οι ηττημένοι των εκλογών στα κανάλια και στα ραδιόφωνα είναι μια κατατοπιστικότατη «ακτινογραφία» για το πώς εννοούν την πολιτική οι δικομματικοί εταίροι: Μια διαδικασία που στην καλύτερη περίπτωση συνιστά άβουλη στοίχιση πίσω από την «προσωπογραφία» του αρχηγού ή των επίδοξων αρχηγών, ενώ στη χειρότερη εκδοχή της είναι μια δραστηριότητα γύρω από την οποία συνωθούνται η αποϊδεολογικοποιημένη ευτέλεια και η άνευ αρχών πριμοδότηση του «εγώ».

Ομως, η πολιτική είναι πολύ σοβαρό και ευγενές πεδίο, όταν δεν κρύβει το ρόλο της. Οταν, δηλαδή, είναι (και είναι πάντα), αλλά και φαίνεται (όμως σπάνια θέλουν να φαίνεται) ως η έκφραση, η εκδήλωση, στο ανώτατο επίπεδο της σύγκρουσης των κοινωνικών συμφερόντων.

Σε αυτήν την περίπτωση, όταν δηλαδή το «φαίνεσθαι» συμβαδίζει με το «είναι», ο λόγος ανήκει στα προγράμματα, στην ιδεολογία, στις αξίες, στα κοινωνικά προτάγματα. Αλλά τότε οι άνθρωποι θα εκαλούντο να πάρουν θέση σύμφωνα με ό,τι αντικειμενικά τούς αφορά και τους εκφράζει, δηλαδή, να τοποθετηθούν σύμφωνα με την τάξη τους, με τη θέση τους στην παραγωγή, με τις ανάγκες τους. Και φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση, δε θα ήταν δυνατόν να αιχμαλωτίζονται με ευκολία από τα παραισθησιογόνα του θεάματος, της κούφιας ρητορείας και της εικόνας.

*

Το δικαίωμα οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου να «κάνουν πολιτική», με βάση την αλήθεια (της τάξης τους), το κρατούν για τον εαυτό τους. Το δικαίωμα αυτό, στην περίπτωση του λαού, το θεωρούν «πολυτέλεια». Ο λαός είναι «ικανός» να καταναλώνει μόνο το θέαμα που του προσφέρουν.

Η τακτική αυτή θεωρείται διπλά επωφελής για τους πρωταγωνιστές του πολιτικού κατεστημένου: Από τη μια εκπαιδεύουν το «φιλοθεάμον» κοινό να προσλαμβάνει σαν πολιτική την πασαρέλα των χαμόγελων και τα «ριγκ» των «κοκορομαχιών». Από την άλλη, προσδίδουν στην πολιτική ένα πρόσημο παρακμιακής ενασχόλησης, γεγονός που οδηγεί τον άπειρο στην ταξική πάλη (ναι, δεν καταργήθηκε ακόμα!) και τον κουρασμένο «πολίτη», στην αποχή, στην αποστροφή, στην παραίτηση.

Επομένως, τα όσα αναδύονται τούτες τις μέρες από τα εσωκομματικά της ΝΔ, δεν είναι σύμπτωμα κάποιας επίκτητης και ιάσιμης ασθένειας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι ενδογενές στοιχείο και ανίατη παθογένεια που αφορά συνολικά το πολιτικό σκηνικό της ολιγαρχίας, που, όμως, ταυτόχρονα, λειτουργεί και ως ασπίδα αναπαραγωγής του.

Εντούτοις, όλη αυτή η «πανοπλία» της παρακμής δεν παύει να αφήνει ακάλυπτη την «αχίλλειο πτέρνα» του συστήματος. Πρόκειται ακριβώς για το σημείο από το οποίο ό,τι και να κάνουν, θα βγαίνουν οι δυσάρεστες «οσμές» των ημερών. «Ρύποι» που ναι μεν σε πολλούς επιδρούν σαν «αναισθητικό» παθητικοποίησης, αλλά που πάντα υπάρχει ο κίνδυνος, όσο κατακλύζουν την ατμόσφαιρα, δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας, τόσο περισσότερους να αρχίσουν να αφυπνίζουν.

Δεν είναι... η Ντόρα στο Ναυτικό.

Απλώς άρχισε η παρέλαση υποψηφίων...