Είναι γεγονός ότι επανέρχεται η συζήτηση γύρω από την «επικοινωνιακή πολιτική» των κομμάτων, με πυρήνα ποιος βουλευτής ή εκπρόσωπος κόμματος «τα λέει καλά» και ποιος όχι, ή γύρω από τα «νέα πρόσωπα» που δήθεν σηματοδοτούν μια στροφή στην πολιτική των κομμάτων. Αυτή η πρακτική έρχεται να συγκαλύψει την ταξική ουσία της στρατηγικής του κάθε κόμματος. Γιατί όσο «καλά» κι αν τα λέει ένα στέλεχος - για παράδειγμα - του ΠΑΣΟΚ, σε σύγκριση με ένα άλλο στέλεχος του ίδιου κόμματος, τελικά την ίδια πολιτική εκπροσωπούν, προπαγανδίζουν υπηρετούν, εφαρμόζουν: Την πολιτική του κόμματός τους, που όσο κι αν ωραιοποιηθεί, όσο κι αν σερβιριστεί από ένα «επιδόρπιο» καλολογιών, παραμένει βαθύτατα αντιλαϊκή.

Η προσπάθεια συγκάλυψης του ταξικού χαρακτήρα της πολιτικής των κομμάτων σχετίζεται και με τη συνολική προσπάθεια διαμόρφωσης της πολιτικής συνείδησης του λαού. Δημιουργεί στρεβλά κριτήρια, δηλαδή, να μην κρίνει ο λαός με βάση τα προβλήματά του και την πολιτική του κάθε κόμματος απέναντι σε αυτά, αλλά με το πόσο καλά «τα λέει» ο κάθε εκπρόσωπός του ή αν η «επικοινωνιακή πολιτική» του κάθε κόμματος παριστάνει (και όχι αποδεικνύει) ότι είναι κοντά στο λαό. Βεβαίως η προπαγάνδα συμβάλλει στην προβολή της πολιτικής και της ιδεολογίας κάθε κόμματος. Ωστόσο, το πραγματικό πολιτικό κριτήριο βρίσκεται όχι στον καλό προπαγανδιστή, αλλά στο αν η πολιτική που προπαγανδίζει απαντά στα προβλήματα των εργαζομένων από τη σκοπιά των πραγματικών τους συμφερόντων, στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη δουλειά, στην Εκπαίδευση, στην Υγεία, στον Πολιτισμό, συνολικά στη ζωή τους.

Επομένως δεν είναι η «επικοινωνιακή πολιτική» που πείθει ή δεν πείθει, επομένως ενισχύει ή δεν ενισχύει ένα κόμμα, αλλά η ταξική πολιτική συνείδηση και οι όροι που τη διαμορφώνουν. Συνδέεται άμεσα με στάση συμμετοχής στο οργανωμένο κίνημα, στην ανάληψη δράσης, μέσα από το ταξικό σωματείο, τους άλλους αγωνιστικούς φορείς του μαζικού κινήματος. Δεν περιορίζεται σε μια παθητική παρακολούθηση της πραγματικότητας που προσπαθούν να διαμορφώσουν για λογαριασμό τους τα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων. Μπορεί στις μέρες μας τα ΜΜΕ γενικότερα και τα ηλεκτρονικά Μέσα ειδικότερα, να συμβάλλουν στη διαμόρφωση της συνείδησης, ωστόσο οι ουσιαστικοί παράγοντες βρίσκονται αλλού: Στην καθημερινή δράση, στο μετερίζι της ενεργής συμμετοχής στη διεκδίκηση λύσεων στα σύγχρονα και βασανιστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Εκεί αποκτιέται πείρα, εκεί βγαίνουν πολιτικά συμπεράσματα, εκεί μπορούν οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν όχι μόνο το δίκιο τους, αλλά και τη δύναμή τους. Γι' αυτό και η πλουτοκρατία πολεμάει λυσσαλέα την οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία και ιδιαίτερα στα ταξικά συνδικάτα.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και ο ρόλος των κομμουνιστών. Στο κέρδισμα όλο και περισσότερων λαϊκών συνειδήσεων, με την πολιτική που εναντιώνεται στα μονοπώλια ως μονόδρομο για κατακτήσεις και στο σήμερα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους. Ωστε να κάνουν περισσότεροι εργαζόμενοι το βήμα, να συγκρουστούν: Στους τόπους δουλειάς, κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία. Στα σωματεία, κόντρα στο συμβιβασμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό. Στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, κόντρα στην από καθέδρας διαστρέβλωση της Ιστορίας και την αντιεπιστημονική κατήχηση. Στο ίδιο το εργατικό, νεολαιίστικο και γενικότερα λαϊκό κίνημα, για την ανασύνταξη του κινήματος, για τη συσπείρωση δυνάμεων σε γραμμή ρήξης και σύγκρουσης συνολικά με την κυρίαρχη πολιτική.