Ξάφνου, πρόκυψε ως κι ο Πρετεντέρης φιλεργάτης!

Χαρακτήρισε παρανοϊκά μυαλά όσους διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις και μειώνουν τους μισθούς. Τόσο άσχημα, λοιπόν, είναι τα πράγματα για την «κοινωνική συναίνεση»; Δεν τους προκύπτει από πουθενά!

Την κατάσταση προσπάθησε να σώσει ο Μανώλης, ο αδελφός του κυβερνητικού εκπροσώπου. Που είπε πως όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ευκαιρία για την κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με την τρόικα. Κι εμείς που νομίζαμε πως τρόικα και κυβέρνηση είναι το ίδιο μαγαζί...

Κάναμε λάθος. Μας το θύμισε η ΓΣΕΕ που αντιστέκεται επίσης στην τρόικα και έκανε καθαρό ότι στέκεται στο πλευρό της κυβέρνησης για να μην πειραχτεί ο βασικός μισθός. Δε διευκρίνισε τι εννοεί «βασικό μισθό» καθώς ήδη έχει δεχτεί να μπαίνει ο νέος εργάτης με 500 ευρώ μισθό στην παραγωγή, δηλαδή 200 ευρώ κάτω από τον βασικό...

Κάναμε λάθος και για τις επιδιώξεις των βιομηχάνων. Κοιτώντας στα ψιλά των ανακοινώσεών τους, προκύπτει πως δε ζητάνε μείωση του βασικού, ζητάνε απλά να μείνουν εφ' όρου ζωής όλοι οι μισθοί στα 500 ευρώ!

Το εξήγησε αναλυτικά η Λαμπαδίτη στο ΜΕΓΚΑ: Ο εργάτης, είπε, κοστίζει στον επιχειρηματία τα διπλά απ' όσα παίρνει στο χέρι, άρα, συμπλήρωσε, πρέπει να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος, δηλαδή - αυτό δεν το είπε - να μην πληρώνουν τίποτα άλλο οι βιομήχανοι παρά μόνο όσα αντιστοιχούν περίπου σ' ένα επίδομα ανεργίας.

Κάτι τέτοια συμβαίνουν κι αναγκάζουν την Τέχνη να πάρει θέση! Διότι, δεν μπορεί ο καθένας να καλεί το λαό να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, την ώρα που η πατρίς κινδυνεύει. Δεν μπορεί ο καθένας να καλεί «το λεκανοπέδιο της Αττικής να γίνει "Χαλυβουργία"». Αγρυπνούν οι ποιητές και τον επαναφέρουν στην τάξη.

Πρέπει να το παραδεχτούν: Κάνανε λάθος οι σύντροφοι του ΠΑΜΕ. Εγραψαν την προκήρυξή τους για την απεργία στις 17 Γενάρη χωρίς να πάρουν τη γνώμη του ποιητή Παντελή Μπουκάλα, που αρθρογραφεί στην «Καθημερινή».

Καλούν με την προκήρυξή τους την εργατική τάξη «να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας», «όλοι μαζί να ορθώσουμε τείχος αντίστασης».

Και μέσα σ' όλ' αυτά προέκυψε και η ενασχόληση του ποιητή Παντελή Μπουκάλα με το ΚΚΕ γράφοντας ότι όντας η ηγεσία του ΚΚΕ μέλος της «εξουσιαστικής συντεχνίας», καπηλεύεται ως και τον Μαγιακόφσκι που καλούσε τους σύγχρονούς του να πάρουν μέτρα κι αυτοί.

Δυστυχώς ο Ποιητής (ο Μαγιακόφσκι) δε ζει για να θυμίσει στον ποιητή της «Καθημερινής» πως σε κάτι τέτοιους καιρούς μόνο δυο λέξεις του Μαγιακόφσκι επιβιώνουν, «τσογλάνι» και «ψωμί» («Σύννεφο με παντελόνια»).

Δυστυχώς, επίσης, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάτι εκφράσεις που λένε οι αγρότες σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο σεβασμός μας στην ποίηση δε μας επιτρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε.

Ας αφήσουμε τους ποιητές στις ανησυχίες τους, ξέρουν πως δεν είναι όλα ρόδινα για το μεγάλο κεφάλαιο και μαζί δεν είναι ρόδινα τα πράγματα και για το δικό τους μισθό.

Εξω, στο δρόμο, η εργατική τάξη γράφει τα δικά της ποιήματα. Τ' απαγγέλλει έξω από τα υπουργεία, όπως χτες οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», έξω από τις πύλες των εργοστασίων, όπως χτες οι γυναίκες του Βόλου. Τα γράφουν οι μαθητές - παιδιά των εργατών και τα ζυμώνουν αγρότες - γονείς των εργατών: «Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά»!

Ασχετο: Πώς θα το 'λεγε ο Μητσοτάκης; «Ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια ότι αεροσκάφη που αγοράστηκαν 10 χρόνια πριν προς 900 εκατομμύρια, πουλήθηκαν σήμερα για 35 εκατομμύρια;»

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Κάλπικο το δίλημμα ευρώ ή καταστροφή. ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ συγκυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ολα κρίνονται σε 90 ημέρες

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κρίσιμος μήνας για την Ελλάδα

ΑΥΓΗ: Ρεσιτάλ εκβιασμών

ΝΙΚΗ: Οι 10 εντολές που σώζουν τα λεφτά μας

ΛΟΓΟΣ: Αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης

ΒΡΑΔΥΝΗ: Αυθαίρετα: όσα πρέπει να γνωρίζετε

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Για να σωθεί ο Βενιζέλος ρίχνουν στην πυρά τον Καπελέρη

ΝΕΑ: Δίωξη με ουρές

ΕΘΝΟΣ: Δίωξη - βόμβα στον διώκτη της φοροδιαφυγής

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Η χρονιά του πετρελαίου για την Ελλάδα το 2012

ΑΥΡΙΑΝΗ: Ξέφυγε εντελώς ο Παπούλιας

«Να "νεκρώσουμε" κάθε τόπο δουλειάς σε όλο το Λεκανοπέδιο, να πλημμυρίσουν οι δρόμοι με ανθρώπους του μόχθου. Να ξεπεράσουμε την εργοδοτική τρομοκρατία, τις απειλές και τους εκβιασμούς της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου και των δυνάμεών τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Καλούμε τα συνδικάτα, τις Επιτροπές Αγώνα, τις Σωματειακές Επιτροπές να πάρουν την προετοιμασία, την οργάνωση και την επιτυχία της απεργίας στα χέρια τους. Να μη λείψει εργάτης και εργάτρια,

(...) Το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.), με τις "ευλογίες" της ΕΕ, του ντόπιου κεφαλαίου και την ολόπλευρη στήριξη των αστικών ΜΜΕ, φέρνει νέα μέτρα, εξαθλιώνει ακόμα περισσότερο τη λαϊκή οικογένεια, εντείνει την ιδεολογική τρομοκρατία, απειλεί και εκβιάζει. Οι βιομήχανοι ζητούν και άλλα μέτρα. Απαιτούν νέες παρεμβάσεις στις συλλογικές συμβάσεις, με δραστική μείωση των μισθών κι επιδομάτων, ζητούν ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία, δραστικές περικοπές στις εργοδοτικές εισφορές για την ασφάλιση (προτείνουν για αρχή -10%), νέες φορολογικές ελαφρύνσεις. Η επίθεση δεν καίει το σπίτι του διπλανού μας. Η ανεργία, οι απολύσεις, η φτώχεια βρίσκονται σε κάθε σπίτι και συνεχώς θα μεγαλώνουν. Η μαζική απλήρωτη εργασία και η επίθεση σε όλους τους κλάδους αυξάνεται. Δεν αντέχουμε. Δεν μας αξίζει τέτοια ζωή. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Το λεκανοπέδιο της Αττικής να γίνει "Χαλυβουργία".

Σε αυτήν την κλιμακούμενη επίθεση υπάρχει διέξοδος. Η λύση δεν είναι η υποταγή, ούτε να σιχτιρίζουμε από απόσταση για το κακό το ριζικό μας (...) Η απεργία πρέπει να αποτελέσει έμπρακτη απάντηση στη γενικευμένη επίθεση της εργοδοσίας σε κάθε τόπο δουλειάς και ταυτόχρονα εκδήλωση αλληλεγγύης πέρα από τους χαλυβουργούς και στους εργαζόμενους που βρίσκονται όλο αυτό το διάστημα σε πολυήμερες κινητοποιήσεις σε δεκάδες τόπους δουλειάς (...) Να πολλαπλασιαστούν οι χαλυβουργίες, να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους εργαζόμενοι και σωματεία σε επιχειρήσεις και κλάδους. Κάθε εργατικός χώρος να γίνει κάστρο αντίστασης. Στις 17 Γενάρη να μη γυρίσει γρανάζι. Να μην μπει εργάτης για δουλειά στην Αττική (...) `Η θα σκύψουμε το κεφάλι και θα δεχθούμε να δουλεύουμε μόνιμα για 500 ευρώ, μισοάνεργοι, άνεργοι και χωρίς δικαιώματα για να σωθούν τα κέρδη των μονοπωλίων και η ΕΕ ή θα μπούμε σε νέους αγώνες για ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής (...) Ολοι στο δρόμο των απεργών χαλυβουργών. Να σειστεί η Αθήνα!»

(από την προκήρυξη του ΠΑΜΕ ενόψει της απεργίας στις 17 Γενάρη / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).

ΟΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΟ... «Για άλλη μια φορά ακούω εθνικούς παιάνες. "Ολοι μαζί!". Ολοι μαζί για να μη βγούμε από το ευρώ, να μη γυρίσουμε στη δραχμή, να πάρουμε τη νιοστή δόση, να μας δώσουν τα πολλά λεφτά, να κουρέψουμε το χρέος και ό,τι άλλο προκρίνει ο καθένας. Καμία αντίρρηση, λοιπόν. Ολοι μαζί. Αλλά όλοι μαζί σε τι; Διότι αν είναι να βυθίσουμε ακόμη βαθύτερα τη χώρα στην ύφεση, να περικόψουμε κι άλλο τα εισοδήματα, να βάλουμε ξανά μαχαίρι στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, να εγκαθιδρύσουμε εργασιακό Μεσαίωνα με κατάργηση κάθε συλλογικής σύμβασης, να μειώσουμε τον κατώτατο μισθό, να βάλουμε βαρύτερους φόρους στους μισθωτούς, να πολλαπλασιάσουμε τις έκτακτες εισφορές, να επιμείνουμε στην πολιτική της υπερφορολόγησης, να καταστρέφουμε τη ζήτηση και να φτάσουμε στο ενάμισι εκατομμύριο τους ανέργους, εγώ δεν είμαι μαζί (...) Αυτό που παρουσιάστηκε ως μονόδρομος απλώς βούλιαξε την Ελλάδα. Θα κάνουμε κάτι άλλο; Θα πάμε διαφορετικά; Θα διαμορφώσουμε ένα καινούριο πλαίσιο, μια νέα πολιτική; (...) Να μην κατασκευάζουμε συναινέσεις εκεί όπου δεν υπάρχουν. Να μη βαφτίζουμε μονόδρομους τους γκρεμούς. Και στο κάτω κάτω, αν κάποιοι θεωρούν λύση τον χορό του Ζαλόγγου, δεν χρειάζεται να στείλουμε την Εθνική Ελλάδος. Ας χορέψουν μόνοι τους» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

...ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ: «Να πει κανείς πως οι ηγέτες μας αγάπησαν ξαφνικά τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι και αποφάσισαν να υιοθετήσουν τη σαφή προειδοποίησή του; Αδύνατο μοιάζει, κι ωστόσο οι πρωτοχρονιάτικες προτροπές τους να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας είχαν έναν αέρα από τους στίχους εκείνους που ακούγαμε μελοποιημένους στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια: "Το μέλλον δεν θα ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς". Και λέω αδύνατο γιατί έναν επαναστάτη δεν τον υιοθετούν εύκολα οι της εξουσιαστικής συντεχνίας, ειδικά δε για τη θεωρητικά φιλομαγιακοφσκική ηγεσία του ΚΚΕ ένας "καταραμένος" ποιητής παραμένει καταραμένος» (ο Π. Μπουκάλας στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).