Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων τίθεται σήμερα στο επίκεντρο των συναντήσεων του πρωθυπουργού της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου με τις εργοδοτικές οργανώσεις και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Η ενίσχυση αυτή, αν και προωθείται κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της κρίσης και πλασάρεται ως το φάρμακο που θα «σώσει» την οικονομία και τη χώρα, στην πραγματικότητα αποτελεί στρατηγική επιλογή της πλουτοκρατίας και των μονοπωλίων, συνολικά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πολύ πριν εκδηλωθεί η καπιταλιστική κρίση, σαν απάντηση στον οξυμένο παγκόσμιο ανταγωνισμό τόσο με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όσο και με τις νέες αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις. Η ανταγωνιστικότητα είναι ο οδηγός για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, αποτυπώνεται στα βασικά ντοκουμέντα της ΕΕ και στη στρατηγική «ΕΕ - 2020».

Δεν πρωτοτυπούν, λοιπόν, η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας που σηκώνουν τη σημαία της ανταγωνιστικότητας. Ακολουθούν με συνέπεια τη συνταγή της μείωσης του εργατικού κόστους - όπως ονομάζουν την τιμή της εργατικής δύναμης - μισθολογικού και μη, με μόνο σκοπό την προστασία της κερδοφορίας των μονοπωλίων, την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και την παραπέρα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Ειδικά για τη χώρα μας, οι αξιώσεις των καπιταλιστών στην παρούσα φάση επικεντρώνονται στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών αλλά και των εισφορών σε άλλους Οργανισμούς (ΟΑΕΔ, Εργατική Κατοικία και Εστία), στην παραπέρα μείωση της φορολογίας, σε επιπλέον απαλλαγές και χρηματοδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό. Εμμέσως πλην σαφώς θέτουν και πάλι θέμα μείωσης μισθών, τη στιγμή που με τις επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις, που καταργούν τις κλαδικές και επαγγελματικές, οι επιχειρηματίες πέτυχαν τη μείωση πάνω από 12% των μισθών.

Εκβιάζουν, μάλιστα, πως αν οι αξιώσεις του κεφαλαίου δεν ικανοποιηθούν, τότε η χώρα θα κατρακυλήσει στο χάος και στην καθυστέρηση. Κινδυνολογούν πως αν οι εργάτες δεν αποδεχτούν τον εργασιακό Μεσαίωνα, αν δεν υπομείνουν τις μειώσεις των μισθών, τις απολύσεις, την απλήρωτη εργασία, τότε δε θα πάρει μπροστά η μηχανή της «ανάπτυξης», η οικονομία θα καταστραφεί. Σε αυτό τον άθλιο εκβιασμό είχαν τη στήριξη και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, βάζοντας τους εργάτες να «επιλέξουν» μεταξύ μείωσης μισθών και απολύσεων, αναπαράγοντας τα προπαγανδιστικά τερτίπια των βιομηχάνων. Και δεν είναι τυχαίο ότι η «ανταγωνιστικότητα», την οποία ονομάζει διαρθρωτική, είναι και για τη ΓΣΕΕ η διέξοδος που προτείνει στους εργάτες.

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που στις συναντήσεις των λεγόμενων κοινωνικών εταίρων με την κυβέρνηση, οι οποίες αρχίζουν σήμερα, στρογγυλοκάθισε και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Παρέχει, όπως έκανε πάντα μέχρι τώρα, την απαραίτητη νομιμοποίηση και το ιδεολογικό πρόσχημα για να προχωρήσουν όλα τα μέτρα που θα ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα και άρα τη δύναμη του κεφαλαίου. Οι εργάτες, όμως, οι απολυμένοι, οι άνεργοι, δεν μπορούν να μπούνε στη μέγκενη του τι θα χάσουν. Κριτήριο γι' αυτούς πρέπει να είναι οι ανάγκες τους, που πρέπει να ικανοποιηθούν, και όχι ό,τι υπαγορεύει η συμμαχία κυβέρνησης και πλουτοκρατίας μαζί με τους εκπροσώπους του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Και ως εκ τούτου, δεν έχουν τίποτα να δώσουν στους βιομήχανους και την κυβέρνησή τους, δεν έχουν τίποτα να παζαρέψουν. Εχουν υποχρέωση απέναντι στον εαυτό τους και στα παιδιά τους να προασπίσουν τα δικαιώματά τους, να διεκδικήσουν τον κόπο τους, να παλέψουν για να είναι δικός τους ο πλούτος που παράγουν.