Ορισμένοι πρόβλεπαν χτες ότι ο πρωθυπουργός θα βρισκόταν σε δύσκολη θέση στο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Μια χαρά τον υποδέχτηκαν οι εργατοπατέρες. Τη σούπα τη χάλασαν πάλι μόνο οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ξεκαθαρίζοντας για μια ακόμα φορά όχι μόνο το ποιος με ποιον, αλλά και το σημαντικότερο, ότι στο ΠΑΜΕ μόνο μπορεί να ακουμπήσει η εργατική τάξη για να μπορέσει να αντιμετωπίσει όλη αυτή τη λυκοσυμμαχία κεφαλαίου - κυβέρνησης - εργατοπατέρων.

Δεν πρόλαβε να κατατεθεί το φορολογικό, άρχισαν τα τηλεοπτικά παζάρια: Βγάλε αυτό, βάλε εκείνο. Κοινός παρονομαστής η αποδοχή του φορολογικού ως «δίκαιου με ορισμένες αδικίες». Είναι παιχνίδι στο γήπεδο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα στο απυρόβλητο μένουν τα κρίσιμα: Οι αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, οι ανατροπές στο Εργασιακό, κι από χτες το Ασφαλιστικό. Στο σύνολό του ο αστικός Τύπος πανηγυρίζει για το δίκιο που επιβλήθηκε, προβάλλει ως εχθρό τον ταξιτζή και τον προποτζή, δε λέει καμιά κουβέντα για τα τρελά κέρδη βιομηχάνων και τραπεζιτών...

Πόλεμος των αστών όλα. Αιτία πολέμου και από τη σκοπιά των εργατών. Ενός πολέμου δύσκολου καθώς τώρα περισσότερο από χτες το βάρος της ενημέρωσης και της οργάνωσης πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες των ταξικών συνδικάτων, πριν απ' όλους των κομμουνιστών. Τούτες τις ώρες δε χωράνε καν λογοπαίγνια για να διασκεδαστεί η κατάσταση. Είναι ο καιρός που στην πράξη πια μετριέται και η αντίσταση και ο δρόμος μπροστά. Οπως χτες με την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στα διόδια. Οπως χτες με τις συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς που οργάνωσαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Οπως σήμερα και αύριο και κάθε μέρα με τις δεκάδες συγκεντρώσεις που οργανώνει στις γειτονιές το ΚΚΕ.

Ο γενικός συναγερμός είναι η μόνη κατάσταση που αρμόζει. Και σ' αυτήν την κατάσταση οι κομμουνιστές διακηρύσσουν ανοιχτά: «Η αντίδραση των εργαζομένων και η πάλη τους πρέπει να κλιμακωθούν. Να γίνουν ακόμα πιο αποφασιστικές. Να αποκτήσουν πολιτικά χαρακτηριστικά. Οι εργαζόμενοι μπορούν να σταθούν εμπόδιο και να χαλάσουν τα αντιδραστικά σχέδια που απεργάζεται ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός. Οι εργαζόμενοι μπορούν να βαδίσουν το δρόμο που οδηγεί στην κοινωνική τους απελευθέρωση. Το δρόμο της αμφισβήτησης και της ανατροπής της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών, στην κατεύθυνση της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού» (από το χτεσινό ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Ασχετο: Μέσα στο γενικό ταράκουλο «ναι στην ΕΕ, όχι στις επιπτώσεις της» ο Τσίπρας έσπευσε προχτές να εκτιμήσει ότι ο σοσιαλισμός απλά δεν υπήρξε. Μια γρήγορη απάντηση: Ο,τι αρπάζουν σήμερα οι καπιταλιστές, υπήρξε σαν κατάκτηση της εργατικής τάξης ακριβώς γιατί υπήρξε ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε. Ρέστα, έδωσε και ο κλώνος του Τσίπρα, ο Τζανακόπουλος, που είπε πως κάτω από την πίεση του ΣΥΝ το ΚΚΕ θα συρθεί σε πολιτική σύγκρουσης με τα κυβερνητικά μέτρα. Κι ύστερα οι συνδικαλιστές του, του ΣΥΝ, πήγαν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΕΑ ΦΟΡΟΛΕΗΛΑΣΙΑ των λαϊκών στρωμάτων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΣΤΡΑΒΑ αρμενίζουμε

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Φορο - ανατροπές τριών ταχυτήτων

ΕΘΝΟΣ: ΑΓΡΙΟ ΚΥΝΗΓΙ για ελεύθερους επαγγελματίες

ΤΟ ΒΗΜΑ: Δαγκώνουν οι φόροι - τέλος οι απαλλαγές

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Τα νέα φορολογικά μέτρα

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΚΑΝΟΝΙ 40.000.000 ευρώ από μεγάλη εταιρία εμπορίας αυτοκινήτων

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Λίφτινγκ για τα τεκμήρια

Ο ΛΟΓΟΣ: ΠΟΙΟΥΣ ΑΓΓΙΖΕΙ το φορολογικό νομοσχέδιο

ΤΑ ΝΕΑ: Πέντε αλλαγές και μια ανατροπή

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οι Γερμανοί μας ωθούν στο ΔΝΤ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: 1 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ αυξήθηκαν τα χρέη των νοσοκομείων

Η ΑΥΓΗ: Εκβιασμός μείωση μισθού ή απόλυση

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΝΕΑ ΑΦΑΙΜΑΞΗ στους μικρομεσαίους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΤΙ ΕΙΠΕ Η ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΙΩΣΕ

«Το τέρας το οποίο σήμερα δείχνουν με το δάχτυλο οι πολιτικοί, δεν είναι δημιούργημα των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό και λοιδορούνται βάναυσα, αλλά παιδί του ίδιου του πολιτικού συστήματος (...) Τριάντα χρόνια τώρα, οι πολιτικές ελίτ (...) κατακρεούργησαν το δημόσιο συμφέρον (...) αδιαφορώντας για το φαινόμενο των επιχειρηματιών "μανιτάρια" που ξεφύτρωναν σε μία νύχτα στον δημόσιο βίο (...) αγοράζοντας πολιτικούς, δημόσιους παράγοντες, δικαστές, δημοσιογράφους και όσους μπορούσαν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη υπέρ των συμφερόντων τους (...) με τη στήριξη των συνδικαλιστικών ηγεσιών και την ανοχή, αν όχι την υποβοήθηση, της καθεστωτικής Αριστεράς, η οποία με τα χρόνια μετατράπηκε σε βασικό κομμάτι του ευρύτερου συστήματος, αδιαφορώντας και αυτή για τις συνέπειες από τη δική της πλήρη ενσωμάτωση» (η Ελλη Τριανταφύλλου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η περίφημη διαφθορά είναι μόνο ένα φαινόμενο του προβλήματος. Να στιγματίζεις την εξαγορά χωρίς να δείχνεις σε ποιο σύστημα είναι χρήσιμη, ισοδυναμεί με συγκάλυψη. Το φαινόμενο θα πάψει όταν εξαλειφθεί η αιτία που το παράγει, όταν οι ίδιοι οι παραγωγοί του πλούτου κόψουν κάθε γέφυρα προς τα πίσω. Οσο για την «καθεστωτική», ποτέ δεν ήταν «αριστερά». Υπάρχει από τη γέννησή της ακριβώς για να εμποδίζει την κίνηση προς τα αριστερά.

«Ενα φάντασμα πλανάται εσχάτως πάνω από την πολιτική σκηνή. Είναι η πολιτική πανουργία του Γιώργου Καρατζαφέρη ή απλώς η πολιτική απειρία ορισμένων στο ΠΑΣΟΚ που δημιουργεί εντυπώσεις ότι εκκολάπτεται κάτι σαν ειδύλλιο ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΛΑΟΣ; Υπάρχουν πράγματι προσωπικές επαφές και επικοινωνία με το Μέγαρο Μαξίμου όπως λέει - και περισσότερο αφήνει να εννοηθεί - ο Καρατζαφέρης; Στέλνει όντως στον Γιώργο Παπανδρέου συμβουλές και εισηγήσεις ο επικεφαλής του κόμματος που κινείται στα δεξιά της Ν.Δ.; Με απλά λόγια, ως κόμμα ο ΛΑΟΣ στηρίζει την κυβέρνηση και αυτή η στήριξη γίνεται αποδεκτή ασμένως; Θα ήταν το άκρον άωτον του παράδοξου να συμβαίνει, έτσι όπως ακούγεται» (ο Γ. Λακόπουλος στα ΝΕΑ).

Πού βλέπει το παράδοξο ο αρθρογράφος; Κοινό αφέντη υπηρετούν, αλίμονο αν την ώρα της κρίσης δεν πήγαιναν χέρι χέρι.

ΣΤΑΧΤΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ: «Με στόχο τη "σύλληψη" του προκλητικού πλούτου που φοροδιαφεύγει, το υπουργείο Οικονομικών εξαπολύει άγριο φοροκυνηγητό σε 1,1 εκατ. ελεύθερους επαγγελματίες και εμποροβιοτέχνες» (το πρώτο θέμα στο ΕΘΝΟΣ).

Η αλήθεια είναι αλλού: Ολοι αυτοί - οι περίφημοι μεσαίοι - πρέπει να φύγουν από τη μέση, τουλάχιστον να μειωθούν, ώστε τη θέση τους να καταλάβουν οι πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στο χώρο των υπηρεσιών. Σε καιρούς συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου είναι πολυτέλεια η διάσπαση του ταμείου. Το φορολογικό είναι ένα από τα καλά εργαλεία για να «προλεταριοποιήσεις» κι αυτούς που ως χτες είχαν ένα ρόλο να παίξουν στις ισορροπίες εντός του συστήματος. Πέρα απ' αυτό, οι μεσαίοι είναι και ένας εύκολος στόχος ώστε η αστική προπαγάνδα να πείσει τα μεγάλα θύματα, την εργατική τάξη, ότι τα μέτρα είναι δίκαια. Ωσπου, όπως οι εργάτες έτσι και οι μεσαίοι να κατανοήσουν ότι όπως χτες έτσι και σήμερα ένας είναι ο αντίπαλος, το μεγάλο κεφάλαιο, που μέσα από κάθε αναδιάρθρωση βγαίνει ενισχυμένο.

ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ: «Ενώ οι χαμηλόμισθοι έχουν μάθει να διαχειρίζονται κουτσά-στραβά τη "φτώχεια", δεν συμβαίνει το ίδιο με τα μεσοστρώματα, το μεγάλο μικροαστικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό, για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια οικονομικής και κοινωνικής ανόδου, απειλείται με ταχεία κοινωνική και οικονομική κάθοδο (...) Η απώλεια προνομίων, θέσης και πρεστίζ ίσως αποτελέσει τη θρυαλλίδα ευρύτερων κοινωνικών ανακατατάξεων, τις ακριβείς διαστάσεις των οποίων ουδείς γνωρίζει σήμερα επακριβώς» (από άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Εδώ είναι που λένε να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι. Παράλληλα με το κλάμα, δήθεν, για το κακό που παθαίνουν οι μεσαίοι, περνά σαν αυτονόητο ότι πράγματι αυτοί ήταν οι προνομιούχοι της κοινωνίας που ζούσαμε, άρα καλά να πάθουν. Την ώρα που οι τεράστιες ποσότητες του παραγόμενου πλούτου συγκεντρώνονται στα χέρια μιας ολιγαρχίας, καλείται αυτός που μένει σε σπίτι 75 τετραγωνικών να χειροκροτήσει το χτύπημα όποιου μένει σε 150 τετραγωνικά. Κι αντί η συζήτηση να γίνεται για την ικανοποίηση όλων των αναγκών του ανθρώπου, μετατοπίζεται στο πώς θα γονατίσουν περισσότεροι.

ΩΡΑ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ: «Οι πολίτες βρίσκονται στα πρόθυρα της εθνικής κατάθλιψης (...) Η απαισιοδοξία κυριαρχεί, ιδίως στις νεότερες ηλικίες (...) Η χώρα μοιάζει να μην έχει προοπτική και οι Ελληνες να δηλώνουν σε συντριπτικά ποσοστά ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση» (από άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Μπορεί η μέτρηση να δείχνει μια αλήθεια. Μένοντας, όμως, στη διαπίστωση, επιτείνει την κατάθλιψη. Τώρα είναι ο καιρός για να δείχνεις την προοπτική και το δρόμο προς τα εκεί. Μέτρο και αυτό για το ποιος με ποιον. Μόνο το ΚΚΕ δείχνει διαρκώς τόσο την αιτία του προβλήματος, όσο και τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν να ορθοποδήσουν τα λαϊκά στρώματα.