Χρόνο να 'χεις και χώρο. Να παίρνεις μία μία τις μπαρούφες τους και να τους τις τρίβεις στη μούρη. Στους εργασιακούς χώρους οι οργανώσεις του ΚΚΕ το κάνουν μ' έναν απλό τρόπο: Επιλέγουν κομμάτια του «Ριζοσπάστη» που απαντούν συγκεκριμένα στα παραμύθια που κυκλοφορούν διάφοροι απολογητές του καπιταλισμού και τα κολλάνε στους τοίχους, στις πόρτες, σε κάθε πέρασμα. Η «εφημερίδα τοίχου» γνωρίζει καινούριες δόξες έτσι, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως απέναντι στις μισθοφορικές «πυροβολαρχίες» του αντίπαλου αρκεί ένας «όλμος» με χειριστή που ξέρει γιατί πολεμά για να σταματήσει μια μεραρχία.

Το τι κλάμα πέφτει - τώρα - εκ του ασφαλούς - που έγινε νόμος το περίφημο Μνημόνιο - καθημερινά στις εφημερίδες για τα δεινά των εργατών δε λέγεται.

Δεν ποντάρουν στην κοντή μνήμη. Είναι θρασύτατοι.

Ξέρουν πως αργά η γρήγορα και αυτοί - οι προπαγανδιστές - υπερασπιστές της βαρβαρότητας - θα κληθούν από την εργατική τάξη να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Και προσπαθούν να κρατάνε αποστάσεις, δήθεν κλαίγοντας, ενώ την ίδια ώρα τα έντυπα που τους πληρώνουν επιμένουν μέσα από τα κύρια άρθρα πως αυτό που πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα είναι το Μνημόνιο.

Αντίφαση; Οχι. Γνωρίζουν πως το κλάμα είναι ανέξοδο. Καθένας μπορεί να εκφράζει τη συμπάθειά του για τους πεινασμένους, τους απολυμένους, τους απόκληρους, την ίδια ώρα που θα κάνει τα πάντα για να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι πεινασμένοι, απολυμένοι, απόκληροι. Για να έχει αυτός «λαμβάνειν» πολιτικά και οικονομικά.

Διακόσιες υπουργικές αποφάσεις και διατάγματα ετοιμάζονται για να γίνει πράξη το Μνημόνιο, για να μην υπάρξει οδός διαφυγής για τους εργάτες, για να τσακίσουν - σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής της - την εργατική οικογένεια.

Οι δημοσιολόγοι του αστικού Τύπου - κι από κοντά, ειδικά αυτοί, κάτι «αριστεροί» που τρέμουν στην ιδέα ότι η εργατική τάξη μπορεί να την ξανακάνει τη δουλειά, δηλαδή να βάλει πλώρη και να ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών - έχουν πέσει στα γεμάτα για να προβάλουν αυτήν ή την άλλη διέξοδο, αρκεί οι εργάτες να μη δουν ότι η μόνη διέξοδος πια είναι η ίδια η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και εκμετάλλευσης. Πρόβλεψη: Στο επόμενο διάστημα θα ακούσουμε παπαγάλους να απαγγέλλουν αυτό ή το άλλο τσιτάτο του Μαρξ, πάντα αποσπασμένο από τον Μαρξ, έτσι που να πείθονται οι εργάτες ότι «καλή είναι βρε παιδί μου η επανάσταση, αλλά έχει και κόστος, μήπως να το σκεφτούμε λίγο, μπας και συμφέρει καλύτερα άλλη (εντός του συστήματος) διέξοδος;». Δηλαδή, αδιέξοδο...

Βλέπουν ήδη γύρω τους το μονοπωλιακό κεφάλαιο να γιγαντώνεται μέσα από την κρίση, άρα καλά πάνε τα πράγματα για τ' αφεντικά τους. Ετσι πουλάνε και ολίγον από συμπάθεια στο πλήρωμα μπας και ξεπεράσουν κι αυτή τη φορά τον κάβο, γιατί χωρίς «κοινωνική συναίνεση», χωρίς, δηλαδή, τους ναύτες στα κουπιά, δεν πάνε πουθενά.

Ενα είναι το κοινό χαρακτηριστικό τους: Μετά το κλάμα, καμιά διέξοδος. 'Η, για την ακρίβεια, ενισχύουν τον εκβιασμό, όπως στο θέμα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης που λένε πως αν δεν υπογραφεί θα μείνουν απροστάτευτοι οι εργάτες. Μα οι εργάτες ήδη πιάνουν δουλειά με 500-600 ευρώ. Ηδη οι νέοι εργάτες κάνουν σήμερα ένα δίωρο στη Γλυφάδα και μετά από δύο μέρες ένα τρίωρο στο Περιστέρι (τα περίφημα «DIA» που έγιναν ένα με το «Καρφούρ» είναι πρωτοπόρα σε τέτοιες μορφές εκμετάλλευσης κι όμως το θέμα της συγχώνευσής τους χειροκροτήθηκε χτες από τον αστικό Τύπο, γιατί είναι το ταξικό συμφέρον που τους οδηγεί, ας το βλέπουν αυτό οι εργάτες...). Δηλαδή, η συλλογική σύμβαση ή θα υπογραφεί με όρους εργατών ή θα είναι σύμβαση υποταγής. Αρα, προς τι το κλάμα μήπως και δεν υπογραφεί η μείωση μισθών που ζητάει η ΓΣΕΕ; Ταξική πάλη για συμβάσεις με βάση τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας εδώ και τώρα.

Στο διά ταύτα: Πάλι η επικαιρότητα τα δείχνει όλα:

Ο ΣΕΒ λέει όχι σε αυξήσεις, οι μικρότεροι του συναφιού λένε ναι σε ευρωπαικές αυξήσεις, τραβάτε με κι ας κλαίω η ΓΣΕΕ συμφωνεί με τους δεύτερους που λένε ό,τι και οι πρώτοι με πιο γλυκό τρόπο. Το δούλεμα πάει σύννεφο με μοιρασμένους ρόλους. Απέναντι σ' αυτό, ο λόγος του ΠΑΜΕ: Οι εργάτες να πάρουν στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν κι αυτό θα το διασφαλίσει ένα κίνημα που θα βάζει τέτοιο στόχο.

Ε, αυτό το απλό, το εξαφανίζουν όσοι δήθεν κλαίνε για τους εργάτες, θάβοντας το ΠΑΜΕ. Γι' αυτό το απλό δίνουν όλον τον χρόνο τους οι κομμουνιστές. Να το πούμε αλλιώς; Η εργατική δύναμη δεν είναι ανάγκη να είναι πάντα εμπόρευμα. Μπορεί να είναι - γίνεται επαναστατική πράξη για να πάψει να είναι εμπόρευμα. Και τότε αλίμονο σ' όσους πασχίζουν να είναι αιώνιος ο καπιταλισμός.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΟΥ - ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟΥ «διεκδικεί» η φιλοκαπιταλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τριπλή ανάσα στις αγορές

ΤΑ ΝΕΑ: Πώς να βγείτε νωρίτερα στη σύνταξη

ΕΘΝΟΣ: ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ για το εφάπαξ στο Δημόσιο

ΤΟ ΒΗΜΑ: Συγχωνεύσεις - μαμούθ με ακριβότερα εισιτήρια

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Πλήγμα εξ ιδίων στον τουρισμό

Η ΧΩΡΑ: Παιχνίδια κερδοσκόπων στο κουφάρι της οικονομίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Εις Υγείαν της Siemens

Η ΑΥΓΗ: Επιδημία Siemens στα νοσοκομεία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «ΧΑΣΤΟΥΚΙ» στον «ΤΣΑΡΟ» για την κομπίνα με τα ομόλογα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ» ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ ΣΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ρούχα - παπούτσια κάτω κατά 80%

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ για τους επίορκους

«Ο πρόεδρος του ΣΕΒ απέκλεισε το ενδεχόμενο να συμφωνήσει στην παραμικρή αύξηση μισθών και ημερομισθίων (...) οι πρόεδροι των άλλων δύο εργοδοτικών οργανώσεων (...) επιμένουν πως ο θεσμός πρέπει να διατηρηθεί έστω και με την ελάχιστη δυνατή αύξηση που μπορεί να κυμανθεί στο όριο του μέσου ευρωπαϊκού πληθωρισμού» (το θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Στις απαιτήσεις του ΣΕΒ, της κυβέρνησης και της τρόικας για τριετές πάγωμα των μισθών, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ "απαντάει" διεκδικώντας αυξήσεις στο ύψος του ευρωπαϊκού πληθωρισμού, 1-1,5%, προσπαθώντας να δείξει αντίσταση!!!

Καλά, ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν; Ο πληθωρισμός έφτασε ήδη το 6%, οι συνέπειες της νέας φοροεπιδρομής από 1η Ιούλη αδειάζει τις τσέπες των εργαζομένων. Επίσης, στην προσπάθεια να καταργηθεί ο 13ος και 14ος μισθός από ΣΕΒ και κυβέρνηση η ΓΣΕΕ επιχειρεί και στηρίζει την ενσωμάτωσή τους, δηλαδή με άλλο τρόπο την κατάργησή τους, τότε γίνεται επικίνδυνη για τα συμφέροντα των εργαζομένων (...) Το ΠΑΜΕ καλεί όλους τους εργαζόμενους να απαλλαγούν από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό τώρα. Το αύριο του συνδικαλιστικού κινήματος προϋποθέτει συνδικαλιστικές οργανώσεις που δε θα σκύβουν το κεφάλι στους στόχους του κεφαλαίου, για υποταγή στην ανταγωνιστικότητά του. Θέλει συνδικάτα να οργανώνουν, να στηρίζουν, να καθοδηγούν τους εργαζόμενους με πλαίσιο αιτημάτων που θα ικανοποιεί τις δικές τους ανάγκες. Θέλει συνδικαλιστικό κίνημα να παλεύει για να συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι ότι τα μέσα παραγωγής πρέπει να αλλάξουν χέρια, ότι ο τεράστιος πλούτος που παράγουν είναι δικός τους και πρέπει να τον πάρουν και τέτοιο κίνημα χτίζει βασανιστικά το ΠΑΜΕ»(το θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

«...ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΡΑΒΩΝΟΣ»: «Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο περί μείωσης μισθών και επιδομάτων όσο και επιμήκυνσης των χρόνων απασχόλησης από τα Μέσα Ενημέρωσης (...) τείνει να λάβει χαρακτήρα εκπομπής βαγκνερικής μουσικής σε ναζιστικό στρατόπεδο (...) η ανεργία και η ανέχεια συνθλίβουν κάθε αισιοδοξία, δεν επιτρέπουν οράματα, συνάδουν με έναν κόσμο απονεκρωμένο και άρα εκτός του κοινωνικού πεδίου. Για την Αριστερά του ουμανισμού η υπόθεση της προάσπισης των εργαζομένων είναι αδιαπραγμάτευτη. Για την Αριστερά της Δημοκρατίας απαιτείται η συμμετοχή με όρους πρωταγωνιστή στην επεξεργασία μιας πολιτικής διεξόδου που θα επαναδιατυπώσει τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στη βάση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους» (ο πανεπιστημιακός Β. Καρδάσης στη μόνιμη στήλη του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΨΑΧΝΟΥΝ ΚΟΡΟΪΔΑ: Το παραπάνω κείμενο είναι ένα κλασικό δείγμα τού «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι». Κλάμα για τον κόσμο της ανέχειας. Καταγγελία των ανάλγητων που κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι στη δευτέρα παρουσία θα ζήσει καλύτερα. Και διά ταύτα; Ενα πανηγυρικό κάλεσμα στην υποταγή διά της διαχείρισης. Η «αριστερά» του ανθρώπινου καπιταλισμού δεν μπορεί να κρυφτεί, ειδικά την ώρα της κρίσης. Την ώρα που ξεχωρίζουν αναγκαστικά το ποιος με ποιον. Χρησιμοποιεί συνειδητά επιλεγμένες λέξεις: «η αριστερά του ουμανισμού». Δηλαδή υπάρχει και η «αριστερά της απανθρωπιάς». Η «αριστερά της δημοκρατίας», δηλαδή υπάρχει και η «αντιδημοκρατική αριστερά».

Που τι πρέπει να κάνουν αυτές οι καλές «αριστερές»; Να συμμετέχουν στην επεξεργασία πολιτικής διεξόδου και μπλα - μπλα - μπλα «στη βάση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους». Πες το, βρε παιδί μου, ότι αυτό που σε καίει είναι πώς θα πείσεις ότι μπορεί να υπάρχει κράτος των καπιταλιστών που θα είναι «σύγχρονο» και άρα αποδεκτό απο τα θύματά του.

Ο γραφιάς - πανεπιστημιακός κιόλας να μη μας μαραθεί - όπως κάθε όμοιός του, δεν μπορεί να κρυφτεί. Χρεωμένος αυτόβουλα με την υπεράσπιση ενός βάρβαρου συστήματος, κατανοεί ότι τα πράγματα πάνε αλλού - το φάντασμα του κομμουνισμού γαρ - και χτυπάει καμπανάκι. Λέει: Τώρα είναι η ώρα να παίξει η «αριστερά μας» το ρόλο της: Να ενσωματώσει μάζες εργαζομένων στο όραμα του δημοκρατικού καπιταλισμού - γιατί, αν τις αφήσουμε, τραβάνε ήδη γι' αλλού...

Καλά, έψαχνε καιρό για να πετάξει τέτοια μπαρούφα; Οχι. Μια στήλη διατηρεί στην «αντιεξουσιαστική» και κάπως έπρεπε να δικαιολογήσει το - ένα ακόμα - μίσθιό του. Αλίμονο στους αναγνώστες του συγκεκριμένου εντύπου, που με κάτι τέτοια κείμενα βολεύουν την επαναπαυμένη συνείδησή τους και αλληλοχαϊδεύονται ως «αριστεροί» σε καφέ του τύπου «η πόλις εάλω» και «ό γέγονε γέγονε». Ξέρουν αυτοί πού είναι...

ΑΛΛΟΥ ΕΜΕΙΣ: Στο δρόμο μας, με την εργατική τάξη πρωταγωνιστή κι όσους από τους διανοούμενους τιμούν την έννοια, μαζί.