Αποφασισμένη να δώσει το οριστικό χτύπημα στο μικρομεσαίο αγροτικό κλήρο και το φτωχό αγρότη εμφανίζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται τόσο η απόφαση που έλαβε την περασμένη βδομάδα το Ευρωκοινοβούλιο για το μέλλον της ΚΑΠ μετά το 2013, όσο και η απόφαση της περασμένης Δευτέρας της «ομάδας δράσης για την οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ». Το Ευρωκοινοβούλιο, στην απόφασή του, χαρακτηρίζει ως «κρίσιμης σημασίας πρόκληση» το γεγονός ότι «οι μικρές φάρμες εξακολουθούν να κυριαρχούν στην ΕΕ», παρόλο που «το μέσο μέγεθος των γεωργικών εκμεταλλεύσεων έχει αυξηθεί συνεπεία της αναδιάρθρωσης του τομέα». Ακόμη, προαναγγέλλει «δικαιότερη» ανακατανομή των αγροτικών κονδυλίων μεταξύ των κρατών - μελών, που για την Ελλάδα σημαίνει κατακόρυφη μείωση της άμεσης στρεμματικής ενίσχυσης, ακόμη και κάτω του 50% σε σχέση με το σημερινό ύψος. Οσον αφορά την πολιτική συμφωνία που λήφθηκε για την «οικονομική διακυβέρνηση», εκεί τα πράγματα παίρνουν ακόμη πιο επώδυνη μορφή για τους φτωχομεσαίους αγρότες.

Αποφασίστηκε, και με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης, η παρακράτηση των κοινοτικών επιδοτήσεων από το Γεωργικό Ταμείο - όπως επίσης από το Ταμείο Συνοχής και το Αλιευτικό Ταμείο - για όσες χώρες δεν «πειθαρχούν» δημοσιονομικά, δηλαδή παρουσιάζουν «υπερβολικό» έλλειμμα και χρέος. Η απόφαση δε σταματά βεβαίως εκεί, αλλά ορίζει ότι, εκτός από την παρακράτηση των επιδοτήσεων, θα επιβάλλονται και επιπλέον οικονομικές κυρώσεις, χρηματικά πρόστιμα, για τα κράτη - μέλη που δε «συμμορφώνονται» εγκαίρως με τους στόχους που ορίζει το σύμφωνο σταθερότητας. Με τις δεδομένες δημοσιονομικές επιδόσεις της Ελλάδας, συνυπολογίζοντας και τους στόχους ελλείμματος και χρέους που θέτει το Μνημόνιο για την επόμενη τριετία, το κόστος που θα κληθεί να πληρώσει όχι μόνο η φτωχομεσαία αγροτιά, αλλά το σύνολο του εργαζόμενου λαού, στο βωμό της «οικονομικής διακυβέρνησης», πέραν της εξυπηρέτησης των τοκογλυφικών δανειακών συμβάσεων, λαμβάνει εξωφρενικές, εφιαλτικές διαστάσεις.

Δεν είναι μακριά η ώρα των μεγάλων αποφάσεων και για τους μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους. Οπως όλα δείχνουν, το σύστημα των αγροτικών επιδοτήσεων, όπως το γνωρίσαμε από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ μέχρι σήμερα, ακόμη και με τις οδυνηρές τροποποιήσεις του και τις περικοπές στο ύψος των κονδυλίων, που επήλθαν τα επόμενα χρόνια, φτάνει στο τέλος. Οι πολυεθνικές βιομηχανίες τροφίμων και οι μεγάλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα δεν εξυπηρετούνται από τους μέχρι σήμερα ρυθμούς συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής. Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός με τους εμπορικούς ...«εταίρους» των ΗΠΑ, Ιαπωνίας κ.ά. επιτάσσει άμεσες αποφάσεις, που αντικειμενικά λειτουργούν ως παράγοντες ξεκληρίσματος των φτωχών αγροτών. Εκεί εντάσσεται και το «τσεκούρι» που επέρχεται σύντομα στα κονδύλια των επιδοτήσεων.

Μόνο δύο επιλογές υπάρχουν για τη φτωχομεσαία αγροτιά: Είτε η υποταγή της στη βάρβαρη πολιτική των ευρωμονοπωλίων και των ντόπιων πολιτικών τους εκφραστών, είτε η συσπείρωσή της με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα της πόλης σε μία μεγάλη κοινωνική συμμαχία που θα διεκδικήσει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με λαϊκή εξουσία και οικονομία, που θα μπορεί ταυτόχρονα να ικανοποιήσει πλήρως τις λαϊκές διατροφικές ανάγκες, με την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και της γης, δίπλα στον παραγωγικό συνεταιρισμό για τους φτωχομεσαίους παραγωγούς, που θα εξασφαλίσει εισόδημα στους αγρότες για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους.