Για τρίτη συνεχή μέρα στον αστικό Τύπο σχολιάζεται μια πρωτοφανής - για τα δικά τους δεδομένα - δημοσκόπηση. Αυτή κατά την οποία 29.000 άνθρωποι χωρίς να έχουν καμιά πρεμούρα για το σοσιαλισμό (ένας τεράστιος αριθμός για δημοσκόπηση) την ημέρα που οι καπιταλιστές γιόρταζαν την ανατροπή του σοσιαλισμού, δηλώνουν με τον τρόπο τους αυτό που νιώθουν ως πρόβλημα για να δουν μια άσπρη μέρα: δείχνουν σαν ένοχο τον καπιταλισμό. Φτάνουν πολλοί να ζητάνε ως και να αλλάξει όλο το σύστημα, σε κάθε περίπτωση δείχνουν την ανισότητα να μεγαλώνει, δείχνουν σαν αντίπαλο τους καπιταλιστές, παρότι διατηρούν αυταπάτες για το ρόλο του κράτους που το βλέπουν να 'ναι αταξικό και άρα μπορεί να παρέμβει για να μειωθεί η αδικία. Το δείγμα είναι πολύ μεγάλο και δεν μπορείς να προσπεράσεις εύκολα τη συνείδηση που διαμορφώνει ο άνθρωπος από την ίδια την εμπειρία του παρά τους ποταμούς μιας προπαγάνδας που του ζητά να πανηγυρίσει μια νίκη που ο ίδιος ξέρει πως δεν είναι δική του. Οι άνθρωποι, λοιπόν, δε στηρίζουν αυτό το σύστημα. Κι αυτό είναι μέγα πρόβλημα. Γιατί έρχονται χειρότερες μέρες, τέτοιες που για να τα φέρουν βόλτα οι καπιταλιστές στο μεταξύ τους ανταγωνισμό πρέπει να έχουν εξασφαλισμένα τα νώτα τους, να μην έχουν δηλαδή μέσα στην αυλή τους την εργατική τάξη να αμφισβητεί την ύπαρξή τους.

Στο ζουμί: τα 4 από τα πέντε κείμενα που παραθέτουμε σήμερα είναι από γραφιάδες οι οποίοι με πόνο καρδιάς υποχρεώνονται να βαρέσουν καμπανάκι από τη σκοπιά υπεράσπισης του καπιταλισμού. Τι δεν κάνουν; Δε γαβγίζουν για νίκη του καπιταλισμού. Αυτό το έχουν αναλάβει κάποια Κέζα στο «ΒΗΜΑ», ένας Μανδραβέλης στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», βεβαίως η «ΑΥΓΗ» και ένας πανεπιστημιακός στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ».

Αυτοί που τα κείμενά τους παραθέτουμε βαράνε καμπανάκι για να δείξουν τόσο τα πραγματικά ταξικά τείχη που υπάρχουν μέσα στο σύστημα, όσο και τον κίνδυνο αυτά τα τείχη να σαρωθούν. Φτάνουν να βλέπουν ως και «επανεμφάνιση σταλινικών μορφωμάτων». Λένε με τα δικά τους λόγια πως το επείγον, ειδικά για την ΕΕ σαν καπιταλιστική ένωση, είναι η καπιταλιστική μεγέθυνση. Ο Ζαββός το λέει ωμά: η γεωγραφική Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να γίνει γρήγορα - άμεσα πιο ισχυρό ιμπεριαλιστικό συγκρότημα ικανό να αντιμετωπίσει τους άλλους ιμπεριαλιστές. Λέει πως υπάρχει κίνδυνος να έχει χαθεί ήδη η κούρσα στον ανταγωνισμό με εκείνους που έχουν περισσότερη ζωντανή εργατική δύναμη να εκμεταλλευτούν. Κι ότι οι εδώ, στην ΕΕ, κινδυνεύουν απλά να μετράνε το χρόνο μέχρι το τέλος τους.

Ολη η εξέλιξη, όχι μόνο επιβεβαιώνει εξαιρετικά γρήγορα τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ, αλλά χτυπάει συναγερμό για μια τέτοια οργάνωση των αγώνων που να έχει καθαρό πως απέναντι δεν υπάρχει ένα αφεντικό, αλλά ένα σύστημα. Ενα σύστημα που καταπίνει τα ίδια τα παιδιά του, ένα σύστημα που καταστρέφει ζωντανή εργατική δύναμη, συνολικά παραγωγικές δυνάμεις.

Είναι νόμος: Ο αδύναμος πεθαίνει. Ισχύει για την πάλη μεταξύ καπιταλιστών. Ισχύει σαν επίπτωση σε βάρος των εργατών. Μέχρι να γίνουν οι ίδιοι οι εργάτες κάτοχοι των μέσων παραγωγής και με πολιτική εξουσία δική τους που κάτω από έναν κεντρικό σχεδιασμό θα βάζει τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις να φέρνουν αποτέλεσμα για το κοινωνικό σύνολο. Αυτή είναι και η διαφορά των δυο συστημάτων. Εδώ το καπιταλιστικό κέρδος, εκεί ο κοινωνικός πλούτος.

Διά ταύτα: το «ιστορικό παράδοξο» που έχει πει κι ο Πάγκαλος, το ΚΚΕ, είναι μεγάλο πρόβλημα για τους καπιταλιστές. Γιατί η επίπτωση της δράσης του ξεπερνά και τα όρια του κράτους Ελλάδα σε μια περίοδο που το σύνολο των λαών της καπιταλιστικής Ευρώπης πρέπει να μετατραπούν σε ακόμα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενους για να μπορέσουν οι εδώ γύρω καπιταλιστές να τα φέρουν βόλτα με τον ανταγωνισμό τους...

Αντί να μας ξενίζει, λοιπόν, το μέγεθος της επίθεσης, ας οξύνουμε την κριτική έτσι που να γίνεται πιο καθαρή η στρατηγική που είναι υποχρεωμένοι να υιοθετήσουν οι εργάτες για να μη γίνουν κιμάς στη μηχανή που παράγει κέρδος για τους καπιταλιστές.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΘΥΕΛΛΑ στο Ασφαλιστικό, στο Εργασιακό, στο λαϊκό εισόδημα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Κλιμάκιο ΕΕ στην Αθήνα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Απειλούν την Ελλάδα με πτώχευση

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΛΟΓΟΣ: ΔΙΟΡΙΑ έως τον Φεβρουάριο

Η ΑΥΓΗ: Ανθρωποι και κεκτημένα στη «μαύρη τρύπα»

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Νέο σκηνικό στην κούρσα διαδοχής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Μέτωπο ανατροπής

ΕΘΝΟΣ: ΜΕΤΩΠΟ Σαμαρά - Αβραμόπουλου

ΤΑ ΝΕΑ: Σκηνικό ρήξης μετά το ντιλ κορυφής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πώς έδωσαν τα χέρια

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΧΟΝΤΡΑΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΑΡΧΗΓΟΥ ΣΤΗ ΝΔ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΑΜΑΡΑΣ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΨΗΛΑ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ε, όχι και ο Αβραμόπουλος να ρυθμίζει το μέλλον της ΝΔ

«Με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου οι ανιστόρητοι πανηγύριζαν την τελική επικράτηση της δυτικού τύπου δημοκρατίας, του μοντέλου της οικονομίας της αγοράς και τη μονοπώληση της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις ΗΠΑ. Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομική κρίση ανατρέπει τις γεωοικονομικές ιεραρχίες και επιταχύνει τη γιγαντιαία μετατόπιση του γεωοικονομικού κέντρου βάρους από τις ΗΠΑ στην Κίνα. Τα προπύργια του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού έχουν στην ουσία κρατικοποιήσει τις μεγαλύτερες τράπεζες. Οι καλύτεροι μαθητές του Ανταμ Σμιθ είναι στο Πεκίνο και στο Νέο Δελχί. Στις νέες αυτές δυνάμεις του καπιταλιστικού Αρχιπελάγους της Ανατολικής Ασίας προσβλέπουν πια οι δυτικές κοινωνίες για να βγουν από την κρίση (...) Με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου κλείνει η αυλαία που άνοιξε το 1917. Η Ευρώπη παύει να είναι το κέντρο του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι (...) το δίλημμα της ΕΕ δεν είναι πια "ενοποίηση ή πόλεμος", αλλά "ενοποίηση ή περιθωριοποίηση" (...) Μπορεί κάποιος με πτολεμαϊκή αντίληψη του κόσμου να συνθέσει τους γεωπολιτικούς σεισμούς που προκάλεσε το 1989 και που αρχίζουν μόλις τώρα να φαίνονται;» (ο Γ. Ζαββός, νομικός σύμβουλος της ΕΕ / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Με τις ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, τις μεταφορές και αλλού, οι υπηρεσίες έγιναν χειρότερες και οι τιμές τους ακριβότερες. Από τα 30.000 ταχυδρομικά γραφεία που διέθεταν τα γερμανικά ταχυδρομεία το 1990 σε όλη τη χώρα, έχουν απομείνει σήμερα 13.000 και ο στόχος είναι να περιοριστούν στα μισά. Τα ισπανικά ταχυδρομεία δεν εξυπηρετούν πια τις αγροτικές περιοχές. Και δεν παραδίδουν ταχυδρομείο σε κατοικίες που απέχουν παραπάνω από 250 μέτρα από κεντρικό δρόμο. Τα σουηδικά ταχυδρομεία, από τότε που ανέθεσαν σχεδόν όλα τα ταχυδρομικά γραφεία τους σε εξωτερικούς συνεργάτες, θεωρούνται τα χειρότερα στην Ευρώπη. Στην ενέργεια, από τότε που οι Γάλλοι δεξιοί και σοσιαλιστές άρχισαν την απελευθέρωση της αγοράς, το 2002, η τιμή του ωριαίου μεγαβάτ αυξήθηκε από 32 ευρώ το 2004 στα 84 ευρώ το 2007 για τις επιχειρήσεις. Η κρατική ηλεκτρική εταιρεία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει αλλιώς τον ανταγωνισμό. Και ας μην ξεχνάμε την απελευθέρωση της αγοράς των μεταφορών. Το τίμημα της ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων ήταν δυστυχήματα με δεκάδες νεκρούς» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ; «Η διαίρεση της χώρας ήταν επιλογή των ΗΠΑ και του Αντενάουερ που προτιμούσαν μια Δυτική Γερμανία προπύργιο της Δύσης παρά μια ουδέτερη Ενιαία Γερμανία, λύση που προωθούσε η Μόσχα μέχρι και το 1955, μια φόρμουλα που εφαρμόσθηκε την ίδια χρονιά στην Αυστρία με τον τερματισμό της τετραμερούς συμμαχικής κατοχής (...) τον ρόλο κλειδί της Μόσχας στη δυναμική μιας μελλοντικής ενοποίησης αναγνώρισε ο ίδιος ο Αντενάουερ μιλώντας σε Συνέδριο της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης λίγο μετά την αποχώρησή του από την Καγκελαρία το 1963» (ο Γ. Καπόπουλος στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΤΟ «ΠΑΡΤΙ»: «Το τι απέγινε είναι γνωστό. Η βίαια προσαρμογή των τέως σοβιετικών δορυφόρων στις νόρμες των αγορών μετέφερε στις ανατολικές κοινωνίες όλα αυτά που θα ήθελαν να αποτινάξουν οι δυτικές. Προλεταριοποίησε στρώματα, διόγκωσε την ανεργία, διεύρυνε τις κοινωνικές διαφορές. Με μια κουβέντα έσπειρε απελπισία και απογοήτευση, αποτέλεσμα της οποίας είναι η επανεμφάνιση των σταλινικών μορφωμάτων, ή η έκρηξη της ακροδεξιάς. Το τείχος γκρεμίστηκε, παίρνοντας μαζί του μια ολόκληρη εποχή. Και ο κόσμος όλος δικαιολογημένα το γιορτάζει. Αλλά το "πάρτι" δεν τέλειωσε. Οσο υπάρχουν τείχη (όπως αυτά που ορθώθηκαν πάνω στα συντρίμμια του Βερολίνου) θα υπάρχουν και άνθρωποι πρόθυμοι να τα σαρώσουν» (ο Χρ. Μαχαίρας στο ΕΘΝΟΣ).

ΟΙ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ: «Ρωτήθηκαν περίπου 29.000 πολίτες σε 27 χώρες και μόλις 11% δήλωσαν ικανοποιημένοι από τη λειτουργία του καπιταλισμού (...) λίγο πάνω από τους μισούς (51%) υποστήριζαν ότι τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με ισχυρότερη ρύθμιση των αγορών και μεταρρυθμίσεις, άλλα 23% έκριναν ανεπανόρθωτα τα ελαττώματα της λεγόμενης "ελεύθερης οικονομίας της αγοράς", πιστεύοντας ότι χρειαζόμαστε ένα εντελώς νέο οικονομικό σύστημα (πρώτοι εδώ οι Γάλλοι με 43%). Ισχυρότερες κυβερνητικές παρεμβάσεις για πιο ίση κατανομή του πλούτου ήθελε το 67% όσων ρωτήθηκαν, για να ρυθμίζεται η επιχειρηματική δραστηριότητα το 56%, για να τεθούν υπό κρατική ιδιοκτησία ή άμεσο έλεγχο οι μεγάλες επιχειρήσεις το 47% (...) με κάποια έκπληξη μετέδωσε τη σχετική είδηση την ημέρα της ιστορικής επετείου το γερμανικό περιοδικό Spiegel» (η Ε. Παπαδάκη στα ΝΕΑ).