Υπάρχουν όμως και εκείνοι που διαμαρτύρονται ξαφνικά επειδή το σχέδιο ανασυγκρότησης των ΕΛΤΑ «ευνοεί τους ιδιώτες ανταγωνιστές τους»! Αλλη μια σπουδαία «αποκάλυψη»! Αν διάβαζαν τις Οδηγίες και τους νόμους της «απελευθέρωσης» (αν και μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι δεν τους έχουν διαβάσει...) θα διαπίστωναν προ 30ετίας ότι αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός της: Να ανοίξει νέα κερδοφόρα πεδία για τα μονοπώλια εκεί που - για διάφορους λόγους - κυριαρχούσαν εταιρείες και οργανισμοί με πλειοψηφική (ή αποκλειστική) κρατική συμμετοχή. Το «άνοιγμα του ανταγωνισμού» ωφέλησε τους «παίκτες» που μπήκαν στην αγορά και με αβανταδόρικους νόμους κατοχύρωσαν γρήγορα θέσεις, επενδύοντας συσσωρευμένα κεφάλαια. Το ίδιο έγινε και σε άλλους κλάδους, όπως οι Τηλεπικοινωνίες, η Ενέργεια, οι Μεταφορές, αξιοποιώντας μάλιστα δίκτυα και υποδομές που είχαν χρυσοπληρώσει από την τσέπη τους οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Χαμένοι είναι ξανά ο λαός και οι εργαζόμενοι στα ΕΛΤΑ. Οπως γίνεται σε κάθε «απελευθέρωση», αφού η στρατηγική της υπαγορεύεται από το κεφάλαιο και την πολιτική στήριξης του καπιταλιστικού κέρδους, με τραγικά πολλές φορές αποτελέσματα, όπως στην περίπτωση των σιδηροδρομικών μεταφορών...

Και μόνο που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει στην νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ για τον «αντιαμερικανισμό» που «δεν είναι πλέον τόσο έντονος στην Ελλάδα» δείχνει πόσο απασχολεί την κυβέρνηση, συνολικά το πολιτικό σύστημα, η απέχθεια που αισθάνεται ένα μεγάλο τμήμα του λαού για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τα εγκλήματά του, πολλά από τα οποία πλήρωσαν και πληρώνουν ακριβά ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός. Ακόμα και δικές τους έρευνες διαπιστώνουν ότι ο «αντιαμερικανισμός» παραμένει ισχυρός στην Ελλάδα, παρά τους τόνους μελάνι που χύνουν για να φτιάξουν κλίμα υπέρ των ΗΠΑ, με τις «αμερικάνικες γωνιές» και τον «στρατηγικό διάλογο», που μία από τις βασικές διακηρύξεις του ήταν η «καταπολέμηση του αντιαμερικανισμού». Η Γκίλφοϊλ, βέβαια, πέρα από θαυμάστρια του Τρούμαν θα πρέπει να είναι «φαν» και του Τσίπρα, τον οποίο οι Αμερικανοί εκθείαζαν για τις προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να ξεπλύνει τις ΗΠΑ στα μάτια του ελληνικού λαού, όχι με τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Θυμίζουμε ότι πέρυσι τέτοιον καιρό παρουσιάστηκε μία ακόμα έρευνα, σύμφωνα με την οποία ο αντιαμερικανισμός παραμένει κυρίαρχος την τελευταία 50ετία, ανεξάρτητα από διακυμάνσεις, και ότι οι ψηφοφόροι είναι πιο «αντιαμερικανοί» σε σχέση με τα κόμματα που ψηφίζουν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), με εξαίρεση το ΚΚΕ, όπου υπάρχει «σύγκλιση μεταξύ του κόμματος και των εκλογέων του». Δε ξέρουμε τι κατάλαβε η Γκίλφοϊλ από όσα της είπε ο Τασούλας, αλλά θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την πραγματικότητα σε λίγες μέρες, που ο λαός θα τιμήσει αγωνιστικά το Πολυτεχνείο.

5,75 δισ. ευρώ σε μερίσματα θα εισπράξουν φέτος οι μέτοχοι των εισηγμένων στο χρηματιστήριο, ξεπερνώντας - όπως γράφεται - τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις. Πρόκειται για ιστορικό ρεκόρ, αυξημένο κατά 37% σε σχέση με πέρυσι (4,2 δισ.) και σχεδόν διπλάσιο από το 2023 (2,95 δισ. ευρώ). Να σημειωθεί ότι σε αυτά τα ποσά δεν περιλαμβάνονται οι έμμεσες χρηματικές διανομές, που γίνονται με τη μορφή της αγοράς ιδίων μετοχών, όπως και ότι τα δισεκατομμύρια που κατευθύνονται στα θησαυροφυλάκια των μετόχων είναι σχεδόν αφορολόγητα (μόλις στο 5% ο συντελεστής, με νόμους της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ). Στον αντίποδα της γιγάντωσης των κερδών για μια χούφτα παράσιτα, εκατομμύρια μισθωτοί, φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες και συνταξιούχοι παρά τους κόπους τους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα βασικά, ενώ αποτελούν τα μόνιμα θύματα της κρατικής φορολογικής αφαίμαξης. Πρόκειται για τις δύο όψεις της ίδιας καπιταλιστικής «κανονικότητας»: Αμύθητος πλούτος και συσσώρευση από τη μια, φτώχεια, ανέχεια, αγωνία και αγώνας για την επιβίωση από την άλλη. Αυτά είναι γραμμένα στο DNA της οικονομίας του κέρδους και της αγοράς, που υπηρετούν με την πολιτική τους η κυβέρνηση και όλα τα άλλα κόμματα, παλιοί και αναστηλωμένοι επίδοξοι «σωτήρες», που προσπαθούν να κοροϊδέψουν τον λαό με ξαναζεσταμένα παραμύθια για «δημοκρατικό» και «δίκαιο» καπιταλισμό.

1917 Παραμονές της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης ο Β. Ι. Λένιν απευθύνει «Γράμμα προς τα μέλη της ΚΕ», στο οποίο τονίζει μεταξύ άλλων: «Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Είναι ολοκάθαρο ότι πραγματικά τώρα πια κάθε καθυστέρηση της εξέγερσης ισοδυναμεί με θάνατο. Με όλες μου τις δυνάμεις θέλω να πείσω τους συντρόφους ότι τώρα όλα κρέμονται από μια τρίχα, ότι στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν ζητήματα που δεν λύνονται με συσκέψεις, ούτε με συνέδρια (έστω και με συνέδρια των Σοβιέτ), αλλά αποκλειστικά από τους λαούς, από την πάλη των οπλισμένων μαζών (...) Η Ιστορία δεν θα συγχωρήσει την καθυστέρηση στους επαναστάτες που θα μπορούσαν να νικήσουν σήμερα (και σίγουρα θα νικήσουν σήμερα), αλλά που θα κινδύνευαν να χάσουν πολλά αύριο, θα κινδύνευαν να τα χάσουν όλα. Παίρνοντας την εξουσία σήμερα, την παίρνουμε όχι ενάντια στα Σοβιέτ, αλλά για τα Σοβιέτ. Η κατάληψη της εξουσίας είναι έργο της εξέγερσης. Ο πολιτικός σκοπός της θα διευκρινιστεί ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας (...) οι επαναστάτες θα έκαναν το μεγαλύτερο έγκλημα αν άφηναν να τους ξεφύγει η στιγμή, ενώ ξέρουν πως απ' αυτούς εξαρτάται η σωτηρία της επανάστασης, η πρόταση ειρήνης, η σωτηρία της Πετρούπολης, η σωτηρία από την πείνα, η μεταβίβαση της γης στους αγρότες. Η κυβέρνηση κλονίζεται. Πρέπει να την αποτελειώσουμε με κάθε θυσία! Η καθυστέρηση της δράσης ισοδυναμεί με θάνατο».

1926 Στη φασιστική Ιταλία ξεκινά η θέσπιση μιας σειράς νόμων για την απαγόρευση της λειτουργίας των μη φασιστικών πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της χώρας.

1940 Οι κρατούμενοι κομμουνιστές της Ακροναυπλίας υποβάλλουν και δεύτερο υπόμνημα στην κυβέρνηση Μεταξά, εκδηλώνοντας την υποστήριξή τους προς το Ανοιχτό Γράμμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη και ζητώντας για μία ακόμα φορά να σταλούν στο μέτωπο για να πολεμήσουν τους φασίστες εισβολείς. Και πάλι η απάντηση είναι αρνητική. Νέο υπόμνημα αποστέλλεται στις 13 Νοέμβρη, ξανά χωρίς αποτέλεσμα.

1961 Μεγάλες πλημμύρες στην Αθήνα με 43 νεκρούς.

1985 Ξεσπά το σκάνδαλο «Ιράν Γκέιτ», που είχε ξεκινήσει με την αποκάλυψη παρασκηνιακών συναλλαγών της κυβέρνησης Ρέιγκαν με την κυβέρνηση του Ιράν, την οποία ωστόσο είχε - επισήμως - καταδικάσει ως «υποστηρικτή της διεθνούς τρομοκρατίας».