ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ευτελισμός λέξεων και ιδεών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Να αντικατασταθεί ο όρος «λιτότητα» με τον όρο «υπευθυνότητα» συνέστησε στους δημοσιογράφους ο Γ. Παπανδρέου, θέλοντας να αντικαταστήσει αρνητικά φορτισμένη λέξη με μια άχρωμη και δήθεν ουδέτερη. Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την μακροχρόνια παράδοση του κόμματός του στη διαστροφή του περιεχομένου των λέξεων και του ευτελισμού των ιδεών. Το ΠΑΣΟΚ έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη συκοφάντηση των σοσιαλιστικών ιδεών και την υπονόμευση των λαϊκών αγώνων. Αποδείχθηκε όμως ότι όταν μίλαγε για σοσιαλισμό, εννοούσε καπιταλιστική βαρβαρότητα, όταν μίλαγε για αλλαγή ή εκσυγχρονισμό, εννοούσε τις μορφές διαχείρισης του καπιταλισμού που ταίριαζαν στη συγκυρία και τη φάση που πέρναγε τότε, σε βάρος πάντα των λαϊκών συμφερόντων... Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου προεκλογικά μαγάριζε το σύνθημα της Ρόζας Λούξεμπουργκ σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, προκειμένου να περάσει πιο εύκολα την υποταγή στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που είχε ήδη συμφωνήσει με την εγχώρια πλουτοκρατία και τους ξένους συμμάχους της (ΕΕ-ΔΝΤ). Αμέσως μετά έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο του λαού προτάσσοντας το τρομοκρατικό δίλημμα «χρεοκοπία ή άγρια αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα». Η στρατηγική της εξαπάτησης και παραπλάνησης έχει ημερομηνία λήξης και τελικά γυρίζει μπούμερανγκ. Και τότε γίνεται πράξη ο μύχιος φόβος που εξέφρασε ο πρωθυπουργός, ότι δηλαδή «θα τους πάρουν με τις πέτρες».

Τραγικά αδιέξοδα...

Πριν από λίγες μέρες, μια είδηση έκανε το γύρο της χώρας: Ενας μικροεπαγγελματίας, από κάποιο χωριό των Σερρών, ψητοπώλης στο επάγγελμα, έβαλε τέλος στη ζωή του, μη μπορώντας να αντεπεξέλθει στα χρέη και τις άλλες οικονομικές του υποχρεώσεις - και αφού είχε βάλει λουκέτο στο μαγαζί του, πριν έξι μήνες.

Μόλις πρόσφατα, μια ακόμη είδηση σκιαγράφησε την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου και ιδιαίτερα το στρώμα των μικροβιοτεχνών και μικροεπαγγελματιών. Μια μάνα από την Ηπειρο (σ.σ.: από τις πιο φτωχές περιοχές της Ευρώπης), πήρε τηλέφωνο σε τοπική εφημερίδα και ζήτησε να μπει μικρή αγγελία, όπου έλεγε πως ...πουλάει το νεφρό της! Σύμφωνα με ρεπορτάζ σχετικής ιστοσελίδας, η μάνα έχει έρθει σε απελπιστική κατάσταση, αφού δεν μπορεί με άλλον τρόπο να βοηθήσει τα παιδιά της, τα οποία και είναι υπερχρεωμένα, από την προσπάθειά τους να ανοίξουν μια μικρή επιχείρηση στην περιοχή των Ιωαννίνων. Μια ακόμη λεπτομέρεια του ρεπορτάζ: Η μάνα έχει σοβαρά προβλήματα υγείας και πάσχει, επίσης, από κινητικά προβλήματα, ενώ ο πατέρας είναι αγρότης με πενιχρό εισόδημα.

Δε θα μπούμε στην ουσία της υπόθεσης, δηλαδή, μέχρι ποιο σημείο εξαθλίωσης αναγκάζει τους ανθρώπους να φτάσουν, αυτό το σύστημα της βαρβαρότητας και της σαπίλας. Οτι τελικά, όλα τα δεινά και οι δυσκολίες, αναγκάζουν τους ανθρώπους να εξανδραποδίζονται, να αυτοϋπονομεύουν την ίδια την υγεία και τη ζωή τους, φτάνοντας στο σημείο ακόμη και να πωλούν τους εαυτούς τους, είναι απότοκο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

... συνέπειες της «λογικής» του κέρδους

Αντίθετα, θα σταθούμε στο εξής σημείο: Με ποια λογική, άνθρωποι με προβλήματα υγείας αντί να έχουν την αμέριστη στήριξη από ένα δημόσιο σύστημα Υγείας, αναγκάζονται να ζουν όπως όπως, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αντί για αξιοπρεπή ζωή; Με ποια λογική, άνθρωποι που βογγούν και μοχθούν κάθε μέρα πάνω απ' τη γη, δεν έχουν δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή μισθό; Με ποια λογική παιδιά, που τώρα ξεκινούν τη ζωή τους, δεν έχουν δικαίωμα να αναπτύξουν όλα τους τα ταλέντα, όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς τους και αναγκάζονται να υπερχρεώνονται στους τραπεζίτες ή άλλους καρχαρίες της «αγοράς», για να κάνουν ένα αξιοπρεπές ξεκίνημα στη ζωή;

Η απάντηση είναι μία: με τη λογική που λέει ότι είναι ... φυσικό και ... αυτονόητο να αυξάνεται ο παραγόμενος πλούτος αλλά να ζουν χειρότερα όσοι τον παράγουν. Ομως αυτό δεν είναι παρά ένας παραλογισμός που υπαγορεύεται από τη δίψα του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη. Παραλογισμός που συντηρεί και συντηρείται από το σύστημα που σαπίζει καθημερινά και το μόνο που μπορεί να αναπαράγει είναι τη βαρβαρότητά του...

Κόντρα στη βαρβαρότητα

Αποφασισμένη να δώσει το οριστικό χτύπημα στο μικρομεσαίο αγροτικό κλήρο και το φτωχό αγρότη εμφανίζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται τόσο η απόφαση που έλαβε την περασμένη βδομάδα το Ευρωκοινοβούλιο για το μέλλον της ΚΑΠ μετά το 2013, όσο και η απόφαση της περασμένης Δευτέρας της «ομάδας δράσης για την οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ». Το Ευρωκοινοβούλιο, στην απόφασή του, χαρακτηρίζει ως «κρίσιμης σημασίας πρόκληση» το γεγονός ότι «οι μικρές φάρμες εξακολουθούν να κυριαρχούν στην ΕΕ», παρόλο που «το μέσο μέγεθος των γεωργικών εκμεταλλεύσεων έχει αυξηθεί συνεπεία της αναδιάρθρωσης του τομέα». Ακόμη, προαναγγέλλει «δικαιότερη» ανακατανομή των αγροτικών κονδυλίων μεταξύ των κρατών - μελών, που για την Ελλάδα σημαίνει κατακόρυφη μείωση της άμεσης στρεμματικής ενίσχυσης, ακόμη και κάτω του 50% σε σχέση με το σημερινό ύψος. Οσον αφορά την πολιτική συμφωνία που λήφθηκε για την «οικονομική διακυβέρνηση», εκεί τα πράγματα παίρνουν ακόμη πιο επώδυνη μορφή για τους φτωχομεσαίους αγρότες.

Αποφασίστηκε, και με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης, η παρακράτηση των κοινοτικών επιδοτήσεων από το Γεωργικό Ταμείο - όπως επίσης από το Ταμείο Συνοχής και το Αλιευτικό Ταμείο - για όσες χώρες δεν «πειθαρχούν» δημοσιονομικά, δηλαδή παρουσιάζουν «υπερβολικό» έλλειμμα και χρέος. Η απόφαση δε σταματά βεβαίως εκεί, αλλά ορίζει ότι, εκτός από την παρακράτηση των επιδοτήσεων, θα επιβάλλονται και επιπλέον οικονομικές κυρώσεις, χρηματικά πρόστιμα, για τα κράτη - μέλη που δε «συμμορφώνονται» εγκαίρως με τους στόχους που ορίζει το σύμφωνο σταθερότητας. Με τις δεδομένες δημοσιονομικές επιδόσεις της Ελλάδας, συνυπολογίζοντας και τους στόχους ελλείμματος και χρέους που θέτει το Μνημόνιο για την επόμενη τριετία, το κόστος που θα κληθεί να πληρώσει όχι μόνο η φτωχομεσαία αγροτιά, αλλά το σύνολο του εργαζόμενου λαού, στο βωμό της «οικονομικής διακυβέρνησης», πέραν της εξυπηρέτησης των τοκογλυφικών δανειακών συμβάσεων, λαμβάνει εξωφρενικές, εφιαλτικές διαστάσεις.

Δεν είναι μακριά η ώρα των μεγάλων αποφάσεων και για τους μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους. Οπως όλα δείχνουν, το σύστημα των αγροτικών επιδοτήσεων, όπως το γνωρίσαμε από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ μέχρι σήμερα, ακόμη και με τις οδυνηρές τροποποιήσεις του και τις περικοπές στο ύψος των κονδυλίων, που επήλθαν τα επόμενα χρόνια, φτάνει στο τέλος. Οι πολυεθνικές βιομηχανίες τροφίμων και οι μεγάλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα δεν εξυπηρετούνται από τους μέχρι σήμερα ρυθμούς συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής. Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός με τους εμπορικούς ...«εταίρους» των ΗΠΑ, Ιαπωνίας κ.ά. επιτάσσει άμεσες αποφάσεις, που αντικειμενικά λειτουργούν ως παράγοντες ξεκληρίσματος των φτωχών αγροτών. Εκεί εντάσσεται και το «τσεκούρι» που επέρχεται σύντομα στα κονδύλια των επιδοτήσεων.

Μόνο δύο επιλογές υπάρχουν για τη φτωχομεσαία αγροτιά: Είτε η υποταγή της στη βάρβαρη πολιτική των ευρωμονοπωλίων και των ντόπιων πολιτικών τους εκφραστών, είτε η συσπείρωσή της με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα της πόλης σε μία μεγάλη κοινωνική συμμαχία που θα διεκδικήσει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με λαϊκή εξουσία και οικονομία, που θα μπορεί ταυτόχρονα να ικανοποιήσει πλήρως τις λαϊκές διατροφικές ανάγκες, με την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και της γης, δίπλα στον παραγωγικό συνεταιρισμό για τους φτωχομεσαίους παραγωγούς, που θα εξασφαλίσει εισόδημα στους αγρότες για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους.

Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ψευτοεπιχειρήματα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Γ. Στουρνάρας, άλλοτε σύμβουλος των κυβερνήσεων Σημίτη του ΠΑΣΟΚ και σήμερα επικεφαλής του ΙΟΒΕ, του ιδρύματος του ΣΕΒ, χρησιμοποιεί συχνά τους αριθμούς, για να αποδείξει την ευημερία των εργαζομένων στη χώρα και να καταγγείλει ότι για όλα τα κακά της μοίρας μας φταίνε ο δημόσιος τομέας και οι καταραμένοι οι μισθοί των εργαζομένων.

Σε αυτό το πλαίσιο μιλάει για «κρίση που προήλθε από λάθη και παραλείψεις», εκτιμά ότι υπεύθυνη είναι η «αλόγιστη μεγέθυνση του κράτους» και, για να αποδείξει του λόγου του το αληθές, συμπληρώνει ότι «την περίοδο 1999-2008, ο μέσος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων αυξήθηκε κατά 107,3%, έναντι 35,3% στην ευρωζώνη».

Ετσι τον συμφέρει να παρουσιάσει τους αριθμούς, έτσι τους παρουσιάζει.Επειδή όμως οι αριθμοί είναι ...ξεροκέφαλοι, από το πεδίο σκέψης του κ. καθηγητή δε θα έπρεπε να ξεφεύγουν τουλάχιστον δύο ζητήματα:

Το πρώτο, ότι επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, όταν ο ίδιος πρωταγωνιστούσε στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, ξεπουλήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας. Τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, ναυπηγεία, ΟΤΕ, ΔΕΗ, δεκάδες μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, παραδόθηκαν στους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, με τέτοιους ρυθμούς και σε τέτοια έκταση που όσο και αν είχε μεγεθυνθεί μέχρι τότε ο δημόσιος τομέας, συρρικνώθηκε στο έπαρκο.

Το δεύτερο, ότι ακόμα και αν δεχτούμε ότι ο μέσος μισθός στο Δημόσιο εδώ αυξήθηκε κατά 107,3% έναντι 35,3% στην ευρωζώνη, αυτό δε λέει τίποτα απολύτως. Πρώτα και κύρια, επειδή στο διάστημα της δεκαετίας που γίνεται η αναφορά, ο επίσημος (ο μαγειρεμένος, δηλαδή) Δείκτης Τιμών Καταναλωτή στη χώρα μας αυξήθηκε περί το 40%, ενώ την ίδια περίοδο το μέσο ποσοστό αύξησης για τις χώρες της ευρωζώνης ήταν 13,7%. Η αύξηση, δηλαδή, των τιμών στη χώρα μας ήταν 3 φορές πάνω από την αντίστοιχη αύξηση που σημειώθηκε στις χώρες - μέλη του ευρώ. Με αυτήν ακριβώς τη λογική, η κατά τρεις φορές μεγαλύτερη αύξηση των μισθών των δικών μας δημοσίων υπαλλήλων, ίσα που ισοφαρίζει το ποσοστό της αύξησης που δόθηκε στις άλλες χώρες. Αρα, όχι μόνο δεν υπάρχει προβάδισμα στις αυξήσεις, αλλά αποδεικνύεται ότι το σύνολο των εργαζομένων στην Ευρώπη βράζουν στο ζουμί της ίδιας λιτότητας.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο διακανονισμός

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για όσους μπορεί να μην έχουν καταλάβει τι ακριβώς εννοεί η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Β. Παπανδρέου καταγγέλλοντας την Τράπεζα της Ελλάδας ότι ευνοεί τα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τις αγοραπωλησίες κρατικών ομολόγων, η ιστορία με δυο λόγια περιορίζεται στο γεγονός ότι η Τράπεζα της Ελλάδας αύξησε το διάστημα μέσα στο οποίο πρέπει να κλείνει κάθε συναλλαγή από τις 3 στις 10 μέρες. Ως εκ τούτου, υποστηρίζει, οι κερδοσκόποι μπορούν να κερδίζουν περισσότερα από όσα θα κέρδιζαν αν ήταν υποχρεωμένοι να κλείσουν τη συναλλαγή τους σε τρεις μέρες.

Είναι αλήθεια ότι το κερδοσκοπικό παιχνίδι που γίνεται με τα ομόλογα, αλλά και με άλλους τίτλους, διευκολύνεται περισσότερο όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα διακανονισμού των συναλλαγών.

Μην τρελαθούμε όμως. Η ουσία του πράγματος, το γεγονός δηλαδή ότι οι τράπεζες και άλλες χρηματοοικονομικές εταιρείες «παίζουν» με τους τίτλους του δημοσίου πιέζοντας προς τις επιθυμητές για τα δικά τους συμφέροντα κατευθύνσεις, δεν αλλάζει στο παραμικρό με την επιμήκυνση του χρόνου διακανονισμού των συναλλαγών. Κερδοσκοπία έχουμε στη μία περίπτωση, κερδοσκοπία και στην άλλη.

Με αυτή την έννοια όποιος έχει πρόβλημα - μαζί και η Β. Παπανδρέου - και θέλει πράγματι να εναντιωθεί σε αυτού του είδους τα παιχνίδια, δεν έχει παρά να σταθεί απέναντι, τουλάχιστον στη διαδικασία που αναθέτει στις τράπεζες το ρόλο του διαχειριστή του δημόσιου χρέους. Ολα τ' άλλα είναι προπέτασμα καπνού, είτε για να κουκουλώσουμε καταστάσεις, είτε για να δείξουμε τον ...καπνό.

Ικανοποίηση για την τοκογλυφία!

Ικανοποιημένος δήλωσε ο Γ. Παπακωνσταντίνου από την «επιτυχημένη» έκδοση εντόκων γραμματίων εξάμηνης διάρκειας από το ελληνικό δημόσιο. Πώς δικαιολογείται όμως αυτή η ευφορία του υπουργού Οικονομικών και γενικότερα της κυβέρνησης; Μήπως επειδή κατάφερε το δημόσιο να δανειστεί με τοκογλυφικό επιτόκιο, ύψους 4,65%, προσφέροντας μια νέα «δόση» υπερκερδών στις εγχώριες τράπεζες από τις οποίες καλύφθηκε ο δανεισμός του δημοσίου σε ποσοστό πάνω από 80%; Γιατί αυτό ακριβώς έγινε. Οι μόνοι, λοιπόν, που έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται ικανοποιημένοι είναι οι τραπεζίτες, οι οποίοι δανείζουν το δημόσιο ...με τα λεφτά του δημοσίου, δηλαδή του ελληνικού λαού! Μοιάζει παραλογισμός αλλά είναι η σκληρή πραγματικότητα. Μέχρι το τέλος του 2010 το δημόσιο θα έχει ενισχύσει τις τράπεζες με περίπου 43 δισ. ευρώ (τα 28 δισ. του πακέτου, συν 15 δισ. επιπλέον με τη μορφή εγγυήσεων, συν τα 10 δισ. από το πακέτο της τρόικας). Το εύλογο και αμείλικτο ερώτημα είναι γιατί να αναγκάζεται το δημόσιο να δανείζεται με τοκογλυφικά επιτόκια από τις τράπεζες, όταν την ίδια στιγμή τους έχει προσφέρει δωρεάν δεκάδες δισ. ευρώ; Η απάντηση είναι απλή: Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Το κράτος υπηρετεί το τραπεζικό κεφάλαιο και ευρύτερα τα μονοπώλια. Και αυτό δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί με παρεμβάσεις και παραμύθια περί ελέγχου των τραπεζών και κανόνων του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η ρήξη με τα μονοπώλια και η ανατροπή του καπιταλισμού είναι μονόδρομος για τον εργαζόμενο λαό.

Απωθητικά «σίριαλ»

Χιλοπαιγμένες επαναλήψεις σε δύο ανούσια «πολιτικά» σίριαλ παίζουν μέρες τώρα τα κανάλια. Το ένα σίριαλ είναι η «αναταραχή» στην κυβέρνηση, οι δήθεν διαφωνίες υπουργών και οι φήμες για ανασχηματισμό και το άλλο είναι το πακέτο των «αναπτυξιακών προτάσεων» που προετοιμάζει ο Γ. Παπανδρέου για τη ΔΕΘ. Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για οργανωμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού και αποκοίμισης της «κοινής γνώμης», προκειμένου την ίδια ώρα να στηριχθεί η κυβέρνηση να προχωρήσει απρόσκοπτα και πιο γρήγορα τα αντιλαϊκά μέτρα δίχως τέλος, που προβλέπει το μνημόνιο. «Ανεβάζοντας» για πολλοστή φορά τα παραπάνω σίριαλ τα κανάλια θέλουν να καλλιεργήσουν την εντύπωση ότι «η ζωή συνεχίζεται κανονικά», τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα για το Ασφαλιστικό και το Εργασιακό «είναι παρελθόν» και το μόνο που απασχολεί είναι οι παραφωνίες ορισμένων κυβερνητικών που «χαλάνε το κλίμα». Δεν μπορούν βέβαια να κάνουν αλλιώς, αυτή είναι εξάλλου η «δουλειά» τους. Ομως αυτή τη φορά το παραμύθι που πουλάνε, προκαλεί και εξοργίζει το «φιλοθεάμον κοινό», γιατί είναι σε κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα. Τα λαϊκά στρώματα δε βολεύονται πλέον με τα καραγκιοζιλίκια, όταν ο εφιάλτης της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας θεριεύει ολοένα και περισσότερο. Εκείνο που στριφογυρίζει στη σκέψη τους πλέον είναι τι θα κάνουν για να μην τους αφήσουν να καταστρέψουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, πώς να πάρουν αυτό που τους ανήκει.

Τα πάντα στους εφοπλιστές

Εκτέλεση» των εναπομεινάντων εργασιακών δικαιωμάτων των ναυτεργατών. Αλωση των εσωτερικών θαλάσσιων συγκοινωνιών από την ανεξέλεγκτη δράση των πολυεθνικών, του εφοπλιστικού κεφαλαίου, με πλοία ανασφαλή για την ανθρώπινη ζωή στη θάλασσα, πλωτά δουλεμπορικά, όπου θα ανεμίζουν «πανιά ευκαιρίας». Παραπέρα απορρύθμιση και υποβάθμιση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών και απροσδιόριστες συνέπειες σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Αυτά είναι ορισμένα από τα τραγικά αποτελέσματα που «κουβαλάει» το νομοσχέδιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για την άρση του καμποτάζ (απελευθέρωση) στην κρουαζιέρα με τίτλο: «Εκτέλεση περιηγητικών πλόων από πλοία με σημαίες τρίτων χωρών με αφετηρία ελληνικό λιμένα», το οποίο ήδη συζητείται στη Βουλή και υποδέχτηκαν περιχαρείς ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ.

Το νομοσχέδιο αυτό δεν είναι απλά ένα ακόμα προνόμιο στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, στις πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στο χώρο της κρουαζιέρας, ούτε αφορά μόνο στα τουριστικά πλοία. Είναι η νομιμοποίηση της «μαύρης» ανασφάλιστης εργασίας, της μείωσης οργανικών θέσεων στα πλοία που εκτελούν θαλάσσιες ενδομεταφορές, καθώς αμέσως μετά θα ακολουθήσει η πλήρης απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών. Είναι η νομιμοποίηση των πλοίων που θα αποτελούν πλωτές βόμβες για την ασφάλεια επιβατών, πληρωμάτων και ναυσιπλοΐας. Είναι η νομιμοποίηση της πλήρους «απελευθέρωσης» της ασυδοσίας των εφοπλιστών και των μονοπωλίων στο χώρο της κρουαζιέρας, του τουρισμού, συνολικά στις ελληνικές θάλασσες, για την αύξηση της ήδη τρελής κερδοφορίας τους. Ταυτόχρονα, οι ακτοπλόοι εφοπλιστές θα μπορούν ανενόχλητα να κάνουν δρομολόγια όποτε αυτά είναι κερδοφόρα, άρα οι νησιώτες θα μείνουν ουσιαστικά χωρίς συγκοινωνία, με βαριές συνέπειες στη ζωή τους. Θα μετατρέπουν σε «όνειρο θερινής νυκτός» την ανάγκη της εργατικής - λαϊκής οικογένειας ακόμα και για ολιγοήμερη ξεκούραση. Θα καταδικάζουν στη φτώχεια τους μικρούς επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους των νησιών.

Τα παραπάνω δεν περιέχουν ούτε ίχνος υπερβολής. Η απελευθέρωση του καμποτάζ προβλέπεται από τον κανονισμό 3577/92 της Ευρωπαϊκής Ενωσης και έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σταδιακά από το 2001 με το νόμο 2932 του ΠΑΣΟΚ στην ακτοπλοΐα, στον τομέα των δρομολογίων και των εισιτηρίων. Το αποτέλεσμα είναι ακόμα και τώρα, εν μέσω τουριστικής περιόδου, νησιά (Γαύδος, Ικαρία, Σάμος, Φούρνοι, Ιος, κ.ά.) να βρίσκονται σε μερική απομόνωση, για το χατίρι της εφοπλιστικής κερδοφορίας, και οι τιμές των εισιτηρίων από το 2001 ως σήμερα να έχουν εκτιναχθεί σε ποσοστά πάνω από 430%!

Είναι καθαρό ότι η πηγή του «κακού» είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία των πλοίων και η πολιτική που την στηρίζει. Ομως, υπάρχει πολιτική πρόταση διεξόδου. Είναι αυτή που έχει επεξεργαστεί το ΚΚΕ και έχει γίνει στόχος πάλης από το ταξικό ναυτεργατικό κίνημα, το οποίο είναι και ο οργανωτής των μεγαλειωδών αγώνων που δίνουν οι ναυτεργάτες όλο αυτό το διάστημα. Είναι η πρόταση που αποκαλύπτει σε όλο το λαό ότι δεν είναι μοιραίο μια χούφτα παράσιτα να εκμεταλλεύονται τα καράβια. Οτι υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που έχει κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, όπου τα καράβια και τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία, «εργαλεία» για την λαϊκή ευημερία.