Γρηγοριάδης Κώστας

Θα θυμάστε τι έλεγαν όλοι, όταν η τότε Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ πήρε την προαναφερόμενη απόφαση. Η αναγνώριση της Κύπρου -ισχυρίζονταν - είναι εξασφαλισμένη και θα πραγματοποιηθεί με την υπογραφή της τελωνειακής σύνδεσης της Τουρκίας με τα δέκα νέα κράτη - μέλη της ΕΕ. Προφανώς, όμως, αλλιώς λογαριάζουν τα πράγματα ορισμένες «μεγάλες» ευρωενωσιακές δυνάμεις, όπως η Μ. Βρετανία. Η προχτεσινή δήλωση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος για πρώτη φορά υποστήριξε δημόσια ότι η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Αγκυρα μπορεί να γίνει μετά την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ (δηλαδή, μετά από 10 ή 15 χρόνια), είναι αρκούντως αποκαλυπτική και έρχεται να υπογραμμίσει - και πάλι - τις αυταπάτες όσων περιμένουν από την ιμπεριαλιστική ευρωένωση δίκαιη λύση.

Σε «μακρύ χέρι» της Ελληνικής Αστυνομίας μετατρέπεται κάθε μέρα και περισσότερο η Δημοτική Αστυνομία της Αθήνας! Μόλις χτες, η διοίκηση του δήμου ανακοίνωσε μια ακόμη «εκστρατεία» της οποίας θα ηγηθεί η Δημοτική Αστυνομία. Πρόκειται για την «εκστρατεία εναντίον της αντικανονικής στάθμευσης από το Δήμο Αθηναίων», με στόχο τον περιορισμό στάθμευσης σε σημεία όπου εμποδίζεται π.χ. η διέλευση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Στο πλαίσιο αυτής της εκστρατείας η Δημοτική Αστυνομία θα ασκήσει για πρώτη φορά το δικαίωμα της αφαίρεσης πινακίδων των παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων για 10 έως 20 ημέρες, με παράλληλη επιβολή των προστίμων που προβλέπει ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, τα οποία ξεκινούν από 34,5 ευρώ και φτάνουν μέχρι 65,5 ευρώ! Στην ουσία, η διοίκηση του Δήμου Αθηναίων, αδιαφορώντας για το γεγονός, ότι δεν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης στο δήμο, όχι μόνο επιβάλλει και άλλα πρόστιμα στους δημότες, αλλά βρίσκει αφορμές για να «αστυνομικοποιήσει» ακόμη παραπέρα τη Δημοτική Αστυνομία...

Από το Μάη του 1976 χρονολογείται η παρουσία συριακών στρατευμάτων στο Λίβανο και η περίοδος αυτή, των τριάντα περίπου χρόνων, είναι, μάλλον, η πλέον μακρόχρονη στη νεότερη ιστορία της Χώρας των Κέδρων, που δε σημαδεύτηκε από αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις, μεταξύ χριστιανών (κύρια μαρωνιτών) και μουσουλμάνων (κύρια, σιιτών και δρούζων). Η τότε επέμβαση της Συρίας έγινε με τη σύμφωνη γνώμη του Αραβικού Συνδέσμου και είχε στόχο την επιβολή της συμφωνίας, που είχε επιτευχθεί το Φλεβάρη 1976 μεταξύ των αντιμαχομένων λιβανικών πλευρών. Η συμφωνία απειλούνταν από σκληροπυρηνικά στοιχεία της μουσουλμανικής συμμαχίας, που επιδίωκαν μια ολοκληρωτική νίκη, βλέποντας την απελπιστική τότε στρατιωτικά κατάσταση των χριστιανικών δυνάμεων. Τελικά, η συμφωνία έγινε σεβαστή, αλλά, προηγούμενα τα συριακά στρατεύματα έδωσαν αιματηρές μάχες με δυνάμεις παλαιστινιακών και μουσουλμανικών οργανώσεων.

Τριάντα περίπου χρόνια μετά και με αφορμή την ολοφάνερα προβοκατόρικη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Ρ. Χαρίρι, οι χριστιανοί μαρωνίτες και τα εύπορα κοινωνικά στρώματα της χώρας (με την ολόπλευρη βοήθεια των ΗΠΑ και της ΕΕ), ηγούνται των διαδηλώσεων για την άμεση και ολοκληρωτική απόσυρση των συριακών στρατευμάτων. Στην αντίθετη πλευρά βρίσκονται οι μουσουλμάνοι (κύρια σιίτες) και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κλπ.

Κι ενώ, τα συριακά στρατεύματα έχουν ξεκινήσει ήδη τη σταδιακή αποχώρησή τους από το Λίβανο, στη βάση της κοινής απόφασης των δύο χωρών, οι ΗΠΑ -κι από κοντά η Γαλλία- συνεχίζουν τις έντονες πιέσεις και παρεμβάσεις, θέτοντας την κοινωνία και τις πολιτικές δυνάμεις του Λιβάνου, όλο και πιο καθαρά, μπροστά στο ωμό δίλημμα: 'Η γίνονται αποδεκτοί οι όροι της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, ή θα ξαναζωντανέψουν οι μαύρες αναμνήσεις των εμφυλίων πολέμων.

Ενα δίλημμα, το οποίο καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα, αφού, στο ενδεχόμενο ενός νέου εμφυλίου πολέμου, οι Αμερικανοί θα επιβάλουν την «ειρηνευτική» επέμβαση της «διεθνούς κοινότητας», μετατρέποντας και πάλι το Λίβανο σε κράτος προτεκτοράτο. Οπως έκαναν και τον Ιούλη του 1958, όταν Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάστηκαν στις παραλίες της Βηρυτού. Βέβαια, στη βάση του τότε διεθνούς και περιφερειακού συσχετισμού δυνάμεων, υποχρεώθηκαν γρήγορα να αποχωρήσουν. Σήμερα, όμως, οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, ο Λίβανος βαδίζει ήδη σ' ένα τεντωμένο σχοινί και ο κίνδυνος της ακόμη μεγαλύτερης αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής είναι ολοφάνερος.

Ακόμη και για τα έξι οδικά έργα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση και που υποτίθεται δε θα υπάρξει εγγύηση του Δημοσίου για τα δάνεια, παραχωρούνται στους ιδιώτες - και μάλιστα προκαταβολικά, από την υπογραφή των συμβάσεων - εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από τους υπάρχοντες σταθμούς διοδίων κατασκευασμένων αυτοκινητοδρόμων με λεφτά του ελληνικού λαού.

Γι' αυτό αν δεν αντεπιτεθεί σ' αυτήν τη ληστρική πολιτική, δεν αποκλείεται να μπουν διόδια ακόμη και στον αέρα που αναπνέει...

Γρηγοριάδης Κώστας

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι προφανές ότι ...καίγεται να συμβολίσει τις πολιτικές επιλογές της, που δεν είναι άλλες από τη βαθύτερη ενσωμάτωσή της στους «ευρωπαϊκούς μονόδρομους».

Βέβαια, να μας επιτρέψουν να έχουμε και τις αμφιβολίες μας, κατά πόσον η σχετική επιχειρηματολογία του Γιώργου Παπανδρέου άγγιξε το σκεπτικό του ...μέσου στελέχους του ΠΑΣΟΚ. Εκτός πια κι αν άλλο κόμμα κυβερνούσε μέχρι πρότινος.

Πιστεύετε ότι το μεγάλο άγχος του μέσου «πράσινου» κομματάρχη (που ακόμη δεν έχει χωνέψει ότι απώλεσε την «κουτάλα» και την πήραν άλλοι) είναι το πού πηγαίνει η ...«ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία» και το αν θα ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ το γαλλικό ή το σουηδικό μοντέλο;

Οπως και να 'χει, πάντως, το «πού το πάει» το εξευρωπαϊσμένο ΠΑΣΟΚ, είναι κάτι παραπάνω από σαφές, μια και η «συναίνεση» είναι η λέξη που κυριαρχεί. Το μόνο που μένει να δούμε είναι το «πώς» θα το πάει.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ στο χειρότερο πάνε τα πράγματα με τους δανειολήπτες και τα πανωτόκια κι ας επιχαίρουν οι κυβερνώντες ότι ...έλυσαν το πρόβλημα. Ο δυστυχής δανειολήπτης βρίσκεται συνεχώς προ δυσάρεστων εκπλήξεων και δεν ξέρει τι να κάνει. Εκτός και αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να ...ανταγωνιστεί τα τραπεζικά ιδρύματα.

Δεν είναι τυχαίο, βλέπετε, που τα κέρδη των τραπεζών φθάνουν κάθε χρόνο σε δυσθεώρητα ύψη. Στην «ελεύθερη» αγορά είναι κανείς ...ελεύθερος να πληρώσει όσα οι τράπεζες σκαρφιστούν.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε ότι οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν -για πολλοστή φορά- τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ, για το χαρακτήρα της ΕΕ; `Η, ότι δικαιώνουν τα συνθήματα της ανυπακοής και της απειθαρχίας;

«Η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να αναλάβει το πιθανό πρόσκαιρο πολιτικό κόστος, προκειμένου να προχωρήσει μπροστά», υπογράμμισε με έμφαση, προχτές, ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Γ. Παπαθανασίου, σχετικά με την επιχειρούμενη διεύρυνση - «απελευθέρωση» του ωραρίου των καταστημάτων και την αρνητική στάση του συνόλου των φορέων των εργαζομένων, αλλά και αυτών του εμπορίου και των αυτοαπασχολουμένων.

Κι αν αναρωτιέστε, πού οφείλεται η τόσο μεγάλη εμμονή της κυβέρνησης, η απάντηση δε βρίσκεται στην εξυπηρέτηση των καταναλωτών, όπως συχνά πυκνά επαναλαμβάνει ο κ. Παπαθανασίου. Τα προβλήματα των τελευταίων βρίσκονται στα χαμηλά εισοδήματά τους και την ακρίβεια και όχι στο ωράριο των καταστημάτων. Η εμμονή της κυβέρνησης οφείλεται στην πρεμούρα της να ανταποκριθεί στις επιτακτικές ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και αυτές, πρώτα και κύρια, συμπεριλαμβάνουν τη διαμόρφωση ακόμη προσφορότερου περιβάλλοντος για την παραπέρα ενίσχυση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και του ακόμη μεγαλύτερου ξεζουμίσματος των εργαζομένων, με τις κάθε λογής «διευθετήσεις» του ημερήσιου και συνολικού χρόνου εργασίας. Αλλωστε, οι κατευθύνσεις αυτές «σφραγίζουν» συνολικά την πολιτική της κυβέρνησης, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη έκφρασή τους σε κάθε τομέα και χώρο.

«Οι δύο στους 3 καταναλωτές θέλουν απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων». Αυτόν τον ισχυρισμό προβάλλει τώρα η κυβέρνηση, επιχειρώντας να δικαιολογήσει την εμμονή της στην προώθηση των σχετικών μέτρων, για την αύξηση των ωρών λειτουργίας των καταστημάτων. Υπεραμυνόμενος των συγκεκριμένων μέτρων -που θα αποτελέσουν το θεμέλιο λίθο για νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και την επιτάχυνση των διαδικασιών αφανισμού των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων- ο αρμόδιος υφυπουργός Ανάπτυξης επικαλέστηκε τα ευρήματα σχετικής δημοσκόπησης της ICAP.

Τα ευρήματα της εν λόγω δημοσκόπησης, που φέρουν την πλειοψηφία των καταναλωτών να προτιμούν την απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, ήταν αναμενόμενα. Καθώς τα ερωτήματα διατυπώθηκαν από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου -που παρήγγειλε και πλήρωσε τη συγκεκριμένη δημοσκόπηση της ICAP- τα ευρήματα δεν μπορούσαν να είναι διαφορετικά από αυτά που επιθυμούσε η κυβέρνηση.

Αν, όμως, είχε τεθεί στους μετέχοντες στην έρευνα το ερώτημα «προτιμούν αύξηση των ωρών λειτουργίας των καταστημάτων ή αύξηση της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων τους;», ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα; Για όσους απορούν πώς και δεν τέθηκε αυτό το κρίσιμο ερώτημα, η απάντηση είναι απλή: Η κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης προτίμησε να αποφύγει τις «κακοτοπιές», κινούμενη στον αστερισμό της λογικής «μονά κερδίζω ζυγά χάνεις»...

Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα απεργούν σήμερα σε όλη τη χώρα και δεκάδες οι προγραμματισμένες εργατικές συγκεντρώσεις, αλλά, χτες το βράδυ, στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων η απεργία πέρασε στα «ψιλά» και, ουσιαστικά, ως ενημέρωση των τηλεθεατών για τις ώρες λειτουργίας των μέσων μαζικής μεταφοράς, των τραπεζών, των νοσοκομείων, κλπ.

Τα σχόλια περιττεύουν...