ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εχει παραπειστεί

Γρηγοριάδης Κώστας

Χτες συναντήθηκαν τα προεδρεία της Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών-Πειραιώς και της ΓΣΕΕ και σε κοινή ανακοίνωσή τους αναφέρουν ότι «η Ανώνυμη Εταιρία Μονάδων Υγείας που ψηφίστηκε προ ημερών για τη λειτουργία της πολυκλινικής του Ολυμπιακού Χωριού, μπορεί να επεκταθεί και σε λειτουργία άλλων μονάδων υγείας» και ότι το «νέο μοντέλο» εισάγει την «έννοια του κέρδους στο δημόσιο τομέα της υγείας κι αυτό είναι επικίνδυνο και γι' αυτό απορριπτέο».

Στη διάρκεια όμως της συνάντησης ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος δεν πήρε θέση όταν ρωτήθηκε για πλήρη χρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων απ' τον κρατικό προϋπολογισμό. Εκτός απ' τη χρηματοδότηση, πρόσθεσε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, υπάρχει και η αποτελεσματικότητα και δεν έχει πειστεί ακόμα για το ποιο νομοθετικό καθεστώς των νοσοκομείων ήταν πιο αποτελεσματικό: Προ του 1985 - που ήταν ΝΠΙΔ - ή μετά - που έγιναν ΝΠΔΔ. Τέλος όσον αφορά την Πολυκλινική - που είναι ΝΠΙΔ - υποστήριξε, ότι δεν είναι ιδιωτικοποίηση αλλά δημοσίου ενδιαφέροντος.

Ε, όχι και δεν έχει πειστεί ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Εχει παραπειστεί και γι' αυτό έχει ενσωματωθεί στην αγοραία λογική και την εμπορευματοποίηση, όπου είναι θεμιτό - αν όχι πρώτιστο - το κέρδος.

Περί άβατου

Μια και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλος λέει και ξαναλέει ότι «η Προεδρία της Δημοκρατίας δεν είναι άβατο για την Αριστερά», κάνοντας κριτική στις σχετικές θέσεις του ΚΚΕ και περιφέροντας - εμμέσως πλην σαφώς - την υποψηφιότητά του στα τηλεοπτικά «παράθυρα» και τις ραδιοφωνικές συχνότητες, θεωρούμε σκόπιμο να σημειώσουμε τα εξής: Τίποτε και ποτέ δεν ήταν, ούτε είναι, άβατο για την Αριστερά. Πόσο μάλλον, όταν η Αριστερά -τουλάχιστον, στη χώρα μας - είχε πάντοτε και έχει και σήμερα στόχο της, πάλευε και παλεύει, για να γίνει ο λαός πραγματικός αφέντης στη χώρα του. Το θέμα, επομένως, δε βρίσκεται στην ύπαρξη ή όχι του όποιου άβατου, αλλά στις επιλογές, που κάνει ο καθένας. Και είναι ακριβώς αυτές οι επιλογές, που κρίνουν εάν και πόσο είναι κάποιος αριστερός, αφού η πράξη είναι η λυδία λίθος των λόγων και όχι το αντίθετο.

Ας μην επιχειρεί, επομένως, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, να κρύψει τις όποιες επιλογές του και ό,τι αυτές σημαίνουν...

ΥΓ: Πάντως, μετά την προχτεσινή του συνέντευξη στο Ν. Χατζηνικολάου («Αλφα»), εμείς πειστήκαμε ότι θα είναι εξίσου καλός - αν όχι και καλύτερος - με τον νυν πρόεδρο, για το σημερινό σύστημα εξουσίας...

Διαπιστευτήρια ...

Η προχτεσινή συνέντευξη του Ν. Κωνσταντόπουλου στον «Alpha» ήταν, αν μη τι άλλο, αποκαλυπτική των διαθέσεων του προέδρου του ΣΥΝ ως προς το μέχρι πού μπορεί να φτάσει προκειμένου να αναδειχτεί στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Ηδη, όπως φάνηκε, άρχισε να παρουσιάζει τα ...διαπιστευτήριά του. Οταν π.χ. ρωτήθηκε τι θα έκανε αν ερχόταν ο Μπους στην Ελλάδα, μιας και δε συμφωνεί με την πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης, ο Ν. Κωνσταντόπουλος υπενθύμισε τι έκανε ο κ. Στεφανόπουλος όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Κλίντον. Δηλαδή είτε «αριστερός» είτε αστός πολιτικός είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένα και το αυτό ως προς τις αντιδράσεις του. Επιπλέον, υπενθύμισε πως το 50% του αμερικανικού λαού δε συμφωνεί με την πολιτική Μπους, αν και δεν ...προαλείφεται ο Τζ. Κέρι για την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Πάντως, αν καταλάβαμε καλά, ο κ. Κωνσταντόπουλος θα ήθελε τον τελευταίο στη θέση του πλανητάρχη και, μάλλον, τον θεωρεί αριστερό κι αυτόν. Λογικό είναι... Παλιότερα, στελέχη του κόμματός του χαιρέτιζαν την εκλογή Κλίντον ως νίκη των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων και λίγο αργότερα αυτός έσφαζε το γιουγκοσλαβικό λαό.

... και ανοίγματα

Στην ίδια συνέντευξη ο κ. Κωνσταντόπουλος ρωτήθηκε και για το λεγόμενο ευρωσύνταγμα. Πώς γίνεται ένας υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας να διαφωνεί με το «ευρωσύνταγμα», ήταν η ερώτηση του δημοσιογράφου. Η απάντησή του; Ηξεις αφήξεις... Δήλωσε, πως δε διαφωνεί με την ανάγκη ενός «ευρωσυντάγματος», απεναντίας είναι θετική εξέλιξη η θέσπισή του και ο ίδιος κρίνει αναγκαία την πορεία ενοποίησης της ΕΕ. Μόνο που θα μπορούσε να γίνει κάπως καλύτερο το σημερινό! Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα, δηλαδή. Να σημειώσουμε ακόμα, πως ο Ν. Κωνσταντόπουλος άδραξε την ευκαιρία να κάνει και το «ανοιγματάκι» του και στο ΠΑΣΟΚ, γνωρίζοντας καλά πως χωρίς τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δε βλέπει προεδρία. Ετσι, είπε, ότι έγιναν υπερβολές το 1989, απ' όλες τις πλευρές, εν είδει αυτοκριτικής με αποδέκτη τη Χαριλάου Τρικούπη.

Η δική μας επέτειος

Σαν σήμερα πριν από 86 χρόνια γεννιόταν το ΚΚΕ. Ωριμο τέκνο της ανάγκης, απαίτηση των καιρών και των συνθηκών, συνένωση του επιστημονικού σοσιαλισμού με το εργατικό κίνημα, η ίδρυση του Κόμματος της εργατικής τάξης ήρθε να ζεστάνει την καρδιά της, να αναθερμάνει την ελπίδα της, να τη χειραφετήσει από τα αστικά κόμματα. Εδώ και 86 χρόνια, με οδηγό την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και με τη δύναμη της επιστημονικής γνώσης πως η ταξική πάλη θα λήξει νικηφόρα για τον κόσμο της δουλιάς, το ΚΚΕ πορεύεται αταλάντευτα το δρόμο που υποδεικνύουν οι ανάγκες κάθε φορά του λαού, το δρόμο που έχει για προορισμό μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αμέτρητες οι θυσίες, αμέτρητοι οι αγώνες, τεράστια η προσφορά του, αναγνωρισμένη από τους ανθρώπους του μόχθου.

Σήμερα, το ΚΚΕ γίνεται 86 χρόνων χωρίς να έχει χάσει ούτε κατ' ελάχιστο τη νεανική του ορμή και ζωντάνια, παρότι πέρασε διά πυρός και σιδήρου. Τα γενέθλιά του το βρίσκουν σε προσυνεδριακή περίοδο. Βαδίζοντας προς το 17ο Συνέδριο, τα μέλη και οι φίλοι του, δεν μπορούν να γιορτάσουν και να τιμήσουν τη φετινή επέτειο παρά μόνο με έναν τρόπο. Δίνοντας όλοι τον καλύτερό τους εαυτό, ώστε οι προσυνεδριακές διαδικασίες και το ίδιο το Συνέδριο να θέσουν τις βάσεις για την ολόπλευρη ενίσχυση του Κόμματος.

Ετσι και μόνο αποδίδουμε πραγματική τιμή στα 86 του χρόνια. Εντείνοντας τη δράση μας μέσα στο λαό, στην εργατική τάξη της χώρας για την ισχυροποίηση του Κόμματός της. Ισχυροποίηση ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική. Συμμετέχουμε στις προσυνεδριακές διαδικασίες, καταθέτουμε την άποψη, τον προβληματισμό μας, τις προτάσεις μας για το πώς θα οικοδομήσουμε πιο σφιχτούς δεσμούς με τους ανθρώπους του μόχθου, για το πώς θα ενισχύσουμε συσπειρώσεις και θα διαμορφώσουμε νέες, για το πώς θα πορευτούμε πιο αποτελεσματικά προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης του λαϊκού μετώπου, που θα μας φέρει πιο κοντά στη σοσιαλιστική προοπτική.

Ο καθένας από μας όπου εργάζεται, ζει, κινείται, μπορεί και πρέπει να εξειδικεύσει την πολιτική του Κόμματος, να της δώσει ώθηση κάνοντάς την πράξη, έχοντάς την όμως πρώτα αφομοιώσει ο ίδιος καλά. Να κάνει δική του υπόθεση την προώθηση των στόχων του Κόμματος. Ολοι μαζί, συλλογικά, μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε περισσότερα βήματα, αποκτώντας ενιαία αντίληψη για τη στρατηγική του Κόμματός μας, για το πώς η τακτική κάθε φορά την υπηρετεί και υποτάσσεται σ' αυτήν. Να κάνουμε αποφασιστικά στροφή στη δουλιά μας, καταπολεμώντας τις αδυναμίες που έχουμε εντοπίσει σ' αυτήν, κρατώντας τη θετική εμπειρία και εξάγοντας τα απαραίτητα διδάγματα από την αρνητική.

Τιμώντας τα 86 χρόνια του ΚΚΕ, μπροστά στο 17ο Συνέδριό του, συμβάλουμε όλοι, ώστε αυτό να στεφθεί με επιτυχία. Χρέος μας απέναντι στην ιστορία του Κόμματός μας και στην αποστολή του να συνεχίσουμε με μεγαλύτερο πείσμα, με πίστη στις δυνάμεις μας και στις δυνάμεις του λαού, με πίστη στις αρχές του Κόμματος, στην επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Τα... αντιμονοπωλιακά

Παπαγεωργίου Βασίλης

«ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ» έλεγχο των «μονοπωλίων και των ολιγοπωλίων» υποσχέθηκε χτες ο υπουργός Ανάπτυξης Δ. Σιούφας, παρουσιάζοντας νέες νομοθετικές ρυθμίσεις για τη διαβόητη Επιτροπή Ανταγωνισμού. Το πλέον... κρίσιμο βρίσκεται στη λέξη «πιο»...

Αφήνουμε την ...πολιτική πλευρά του πράγματος και τις θεωρίες περί του ότι ο ανταγωνισμός θα οδηγήσει σε μείωση των τιμών. Αραγε, μπήκαν ποτέ στον κόπο να μπουν σ' ένα σούπερ μάρκετ για να διαπιστώσουν οι ίδιοι την αποτελεσματικότητα των συστημάτων τους;

Τους βεβαιώνουμε πάντως ότι ο κόσμος μπαίνει και μάλιστα βλέπει πλέον κάθε εβδομάδα τους λογαριασμούς να μεγαλώνουν και το καροτσάκι να έχει όλο και λιγότερα πράγματα, ακόμα κι αν ψάχνει κανείς πολύ καλά τα ράφια.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΡΙΑΣ άξιο από πού προέκυψαν αυτές οι αναλύσεις περί «μετριοπαθή» και «συγκρατημένου» Κόλιν Πάουελ, ο οποίος εκδιώχθηκε από τους πιο ...πολεμοχαρείς Αμερικανούς της κυβέρνησης Μπους και αντικαταστάθηκε από την Κοντολίζα Ράις.

Εχετε δει τα τελευταία χρόνια οποιαδήποτε ...μετριοπάθεια στη συμπεριφορά των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων; Μήπως στο Ιράκ; Μήπως στο Αφγανιστάν; Εκτός αν υπάρχουν «μετριοπαθείς» βομβαρδισμοί και δεν το γνωρίζουμε.

Τι να κάνουμε όμως, φαίνεται πως στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης έχουμε πολλούς ...ειδήμονες επί των τεκταινομένων στο Λευκό Οίκο και πρέπει να μας μεταδώσουν τα «φώτα» και τις «πληροφορίες» τους.

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ δε φταίει όποιος παρακολουθεί αυτές τις μέρες την ακατάσχετη προεδρολογία που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή, αν πει ότι οι πάντες κινούνται στην κατεύθυνση «κουβέντα να γίνεται».

Είναι εκπληκτική η διάθεση που έχουν τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ να συζητούν επί υποθετικών υποψηφιοτήτων, αναλύοντας τα υπέρ και τα κατά της προσωπικότητας ενός εκάστου.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ενα ...κλικ είναι όλοι τους από την κλασική εκδοχή του κουτσομπολιού, αν δεν το έχουν καταλάβει.

Την «έπιασε ο πόνος»...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«H Τράπεζα της Ελλάδος ασφαλώς γνωρίζει ότι το επίπεδο των μισθών στην Ελλάδα είναι από τα χαμηλότερα στη ζώνη του ευρώ, δε θα μπορούσε να είναι αντίθετη στη διαδικασία σύγκλισης των ελληνικών μισθών προς το μέσο όρο της ζώνης του ευρώ και βεβαίως ουδέποτε υποστήριξε ότι πρέπει οι εργαζόμενοι να γίνονται όλο και φτωχότεροι».

Με αυτά τα... πονόψυχα απάντησε η Τράπεζα της Ελλάδας στη ΓΣΕΕ, με αφορμή ανακοίνωση της τελευταίας όπου σχολίαζε την Εκθεση του Διοικητή της Ν. Γκαργκάνα. Και προς στιγμή νομίσαμε ότι η ανακοίνωση θα βγήκε σε στιγμή «κρίσης ειλικρίνειας». Ομως στην επόμενη ακριβώς παράγραφο η Τράπεζα της Ελλάδας βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

«Ομως - συνεχίζει ο θεματοφύλακας της αντεργατικής πολιτικής - για να επιτευχτεί σταθερότητα των τιμών και να συμβάλουν οι μισθολογικές εξελίξεις στην αναγκαία βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας έναντι των εμπορικών της εταίρων στη ζώνη του ευρώ, θα πρέπει η αύξηση των πραγματικών αποδοχών να συσχετίζεται με την αύξηση της παραγωγικότητας».

Τι σημαίνουν όλα αυτά σε απλά ελληνικά; Οτι η Τράπεζα της Ελλάδας δε θέλει βέβαια να προβάλλεται προς τα έξω ότι θέλει τους εργαζόμενους φτωχούς. Κατανοητή η ανησυχία τους.

... αλλά όχι για τους μισθούς!

Ομως σε καμιά περίπτωση δε θέλει και αυξήσεις στους μισθούς... Αφού, όπως λέει, οι μισθολογικές εξελίξεις πρέπει να συμβάλουν στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Καμία αύξηση, λοιπόν, των πραγματικών αποδοχών αν δεν υπηρετείται πρώτα αυτός ο στόχος.

Η ανταγωνιστικότητα, λοιπόν, είναι η λυδία λίθος για την Τράπεζα της Ελλάδας και όλα πρέπει να υποτάσσονται σε αυτήν.

Ακριβώς αυτή η αλήθεια αποδεικνύει και τη χρεοκοπία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να λιβανίζει την ανταγωνιστικότητα και να συνδέει τους μισθούς με την ανταγωνιστικότητα που ζητάει η Τράπεζα της Ελλάδας, ο ΣΕΒ, η κυβέρνηση, η ΕΕ.

Επί τους ουσίας, και η Τράπεζα της Ελλάδας και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, είναι ένθερμοι θιασώτες των θεωριών της ανταγωνιστικότητας και της σύγκλισης των μισθών με τους ευρωπαϊκούς. Οι όποιες «αψιμαχίες τους» είναι εικονικές. Είναι ασκήσεις με άσφαιρα πυρά, για προπαγανδιστική εκμετάλλευση. Είναι ένα κακόγουστο παιχνίδι στις πλάτες των εργαζομένων και τίποτα περισσότερο.

Σκέψεις για την επέτειο...

«Αν ασκώντας υπερβολική βία στα πράγματα κατά τη μετάφραση του νοήματος του Πολυτεχνείου (και με άρρητο πλην ευδιάκριτο στόχο να εξυπηρετήσουμε τρέχουσες κομματικές ανάγκες ή πολιτικές βλέψεις), καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η εξέγερση αποτέλεσε το επιστέγασμα της λαϊκής ενότητας, τότε ουσιαστικά θα ακυρώσουμε τον πολιτικό χαρακτήρα της. Μειονότητα ήταν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, μειονότητα κι όσοι τους συμπαραστάθηκαν εμπράκτως (όπως μειονότητα ήταν και όσοι αντιστάθηκαν στη δικτατορία και πλήρωσαν την ελευθεροφροσύνη τους). Και μπορεί να συντονίστηκαν στα ίδια συνθήματα και τελικά να ενώθηκαν μπροστά στην απειλή του θανάτου, αλλά έφτασαν ως εκεί από διαφορετικούς ιδεολογικούς δρόμους. Το Πολυτεχνείο ήταν ένας μικρός εμφύλιος, και μάλιστα με άοπλη τη μία παράταξη, και έτσι βιώθηκε και στα πρώτα τουλάχιστον μεταπολιτευτικά χρόνια. Μάλλον δε χωράει λοιπόν στα σημερινά σχήματα που προωθούν γενικά και αόριστα τη συναίνεση».

Αυτά γράφει στο πρωτοσέλιδο σχόλιο της χτεσινής «Καθημερινής» ο Παντ. Μπουκάλας και τα σημειώνουμε, γιατί αποτελούν μια αξιοπρόσεκτη, για τις μέρες μας, προσέγγιση των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Θα μας επιτρέψει ο συνάδελφος, όμως, να σημειώσουμε στο διπλανό σχόλιο ορισμένες ακόμη πλευρές, που αναδείχνουν οι διαπιστώσεις του.

... του Πολυτεχνείου

Πράγματι - σε τελευταία ανάλυση - το Πολυτεχνείο ήταν ένας μικρός εμφύλιος. Αλλωστε, όλες οι ταξικές αναμετρήσεις - και το Πολυτεχνείο είχε αυτά τα χαρακτηριστικά - έχουν μέσα τους το σπέρμα του εμφυλίου, αφού αμφισβητούν την εξουσία της καθεστηκυίας τάξης και μπορεί, κάτω από ανάλογες συνθήκες, να πάρουν ακόμη και τη μορφή της ένοπλης διαμάχης. Είναι φανερό, επομένως, ότι δε χωράει το Πολυτεχνείο στα προωθούμενα σήμερα σχήματα συναίνεσης. Οχι, όμως, επειδή τα τελευταία είναι γενικά και αόριστα, αλλά γιατί είναι ριζικά αντίθετα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού, με αυτά της πλουτοκρατίας. Γιατί, τα προωθούμενα σήμερα σχήματα συναίνεσης είναι στην πραγματικότητα μια επιχείρηση χειραγώγησης και υποταγής των πρώτων στη δεύτερη.

Είναι σωστό, επίσης, ότι «μειονότητα ήταν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι», όπως και «όσοι τους συμπαραστάθηκαν έμπρακτα». Εξίσου σωστό είναι, όμως, πως η αντιδικτατορική πάλη και ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου ξεδιπλώθηκαν πάνω στο ευνοϊκό έδαφος της καθολικής αντίθεσης του λαού μας κατά της χούντας. Και το πλέον σοβαρό και επίκαιρο είναι το γεγονός, πως το Πολυτεχνείο φανερώνει, τόσο τη δυνατότητα, όσο και τη δυναμική, ενός οργανωμένου και ενωμένου σε μέτωπο λαού και νεολαίας. Και πάνω απ' όλα, δείχνει το δρόμο, για να γίνουν πράξη οι ανεκπλήρωτοι ακόμη στόχοι και συνθήματά του.

Σήμερα διαδηλώνουμε!

Τριάντα ένα χρόνια μετά, το «Πολυτεχνείο» μάς καλεί να βγούμε ξανά στους δρόμους με τα ίδια συνθήματα, με τα ίδια αιτήματα, να συνεχίσουμε και κυρίως να δυναμώσουμε - απ' όλες τις απόψεις - εκείνο τον αγώνα του 1973, που παραμένει αδικαίωτος. Γι' αυτό και τα συνθήματα του ξεσηκωμού είναι επίκαιρα σήμερα: Γιατί δε δικαιώθηκαν!

Σήμερα, κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου πέτυχε με τη «μεταπολίτευση» κι ακόμα ότι σήμερα περάσαμε σε μια άλλη, «ανώτερη» μορφή δημοκρατίας... Μήπως εννοούν ότι οι «φάκελοι» της Ασφάλειας αντικαταστάθηκαν από τις κάμερες και τα πλέον σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης κι ότι η ακρίβεια κι η ανέχεια δε μετριέται πια σε δραχμές αλλά σε ευρώ; Μήπως εννοούν ότι τα μέτρα περί υποχρεωτικής στράτευσης των φοιτητών μετατράπηκαν σήμερα σε «ελκυστικές» διαφημίσεις για το μισθοφορικό επιθετικό στρατό του ΝΑΤΟ που μακελεύει τους λαούς; `Η μήπως έγινε καλύτερη η Παιδεία, που την πληρώνουμε όλο και πιο ακριβά, κι όσο ακριβότερη γίνεται τόσο χαμηλότερη αξία έχει; Μήπως υπάρχει ελευθερία έκφρασης στους χώρους δουλιάς, όταν η απόλυση κρέμεται πάνω από το κεφάλι του κάθε εργαζόμενου, ή στον Πολιτισμό, όταν όλη η σχετική παραγωγή ελέγχεται από συγκεκριμένα κέντρα που μας πλασάρουν απλόχερα τη γνωστή, σύγχρονη υποκουλτούρα; `Η μήπως έφυγαν οι βάσεις του θανάτου, έφυγε η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, υπάρχει λαϊκή κυριαρχία και εξουσία και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Τα ίδια συμφέροντα που γέννησαν τη χούντα, εξυπηρετούνται και σήμερα από τις κυβερνήσεις είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ. Η εξουσία παραμένει στα ίδια χέρια, στα χέρια της αστικής τάξης κι ο λαός δεινοπαθούσε τότε δεινοπαθεί και τώρα. Η αγανάκτηση, η οργή, που έβγαλαν στο δρόμο πριν τριάντα ένα χρόνια τη νεολαία και τους εργαζόμενους, υπάρχουν και σήμερα. Η ανάγκη για δουλιά, ικανοποιητικούς μισθούς, μόρφωση, υγεία, δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά και για απεγκλωβισμό από το δολοφονικό άρμα του ΝΑΤΟ και τα ασφυκτικά δεσμά της ΕΕ, για την υπεράσπιση των λαϊκών κυριαρχικών δικαιωμάτων, είναι σύγχρονη, επίκαιρη, επιτακτική για το λαό και τη νεολαία σήμερα.

Γι' αυτό και η επέτειος του «Πολυτεχνείου» δεν είναι μέρα μνημοσύνου, ούτε μουσειακή φιέστα, αλλά μέρα αγώνα. Σήμερα, διαδηλώνουμε από το Πολυτεχνείο στην αμερικάνικη πρεσβεία, το κατεξοχήν σύμβολο του ιμπεριαλισμού, το μέρος που έχει μπει στο στόχαστρο των περισσότερων διαδηλώσεων του αθηναϊκού λαού τα τελευταία χρόνια. Σήμερα, ξαναφωνάζουμε «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Εξω οι ΗΠΑ», «Εξω το ΝΑΤΟ».

Σήμερα είναι μέρα συνέχειας του αγώνα του 1973, επέκτασης των αιτημάτων του για τη δικαίωσή του, για τη ριζική λύση για το λαό μας. «Το νόημα του "Πολυτεχνείου", όπως τονίζεται στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ, ταυτίζεται με την ανάγκη να δυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή συσπείρωση και πάλη, η κοινή δράση της εργατικής τάξης με τη μικρομεσαία αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους και τους ΕΒΕ, με τη νεολαία». Διαδηλώνουμε, λοιπόν, με τα μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, με τα κόκκινα λάβαρα που μας καλούν στον αγώνα για τη λαϊκή διέξοδο, το σοσιαλισμό.