Τρίτη 4 Νοέμβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πανάκριβα κοστίζει η «δημόσια» Υγεία

Γρηγοριάδης Κώστας

Δυο χιλιάδες ευρώ ή περίπου 700.000 δραχμές πληρώνει το χρόνο κάθε ελληνικό νοικοκυριό, για να καλύψει τις ανάγκες περίθαλψής του. Και αυτά, πέρα απ' όσα πληρώνει στα ασφαλιστικά ταμεία ή όσα πληρώνει για φάρμακα. Η διαπίστωση ανήκει στον καθηγητή κ. Γ. Κυριόπουλο, διευθυντή του Τμήματος Οικονομικών της Υγείας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας και έγινε στη διάρκεια σχετικής ημερίδας στα Χανιά. Κι όπως τόνισε ο κ. καθηγητής, το ποσό αυτό κατατάσσει την Ελλάδα στην πρώτη θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις λεγόμενες ιδιωτικές δαπάνες υγείας. Και να σκεφθείτε ότι -όπως αναφέρθηκε στην ίδια ημερίδα- οι δύο στους πέντε ασθενείς δε λαμβάνουν την απαιτούμενη φροντίδα υγείας.

Κι αν αναρωτιέστε, γιατί συμβαίνει αυτό, μια άλλη διαπίστωση του κ. καθηγητή δίνει -εμμέσως αλλά σαφώς- την απάντηση. Για να ανταποκριθεί το κράτος στις ανάγκες -έστω στο επίπεδο, που έχει κατακτήσει σήμερα ο εργαζόμενος πληρώνοντας- θα πρέπει να οργανώσει αντίστοιχης ποιότητας προσφορά υπηρεσιών, γεγονός που συνεπάγεται ένα σημαντικό οικονομικό κόστος. Με άλλα λόγια, η κυβερνητική πολιτική συντήρησης των πάμπολλων ανεπαρκειών και ελλείψεων, όπως και της χαμηλής ποιότητας των δημοσίων υπηρεσιών υγείας -ιδιαίτερα στο επίπεδο της πρωτοβάθμιας- «σπρώχνει» τα λαϊκά νοικοκυριά στον ιδιωτικό τομέα. Στην πραγματικότητα αποτελεί μια πολιτική ιδιωτικοποίησης της Υγείας.

Ερχονται αυξήσεις στα αυτοκίνητα

Μια ακόμα απάντηση στους θιασώτες της «ελεύθερης αγοράς» ετοιμάζουν όπως όλα δείχνουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες, μετά την περίφημη «απελευθέρωση» και στο χώρο της εμπορίας αυτοκινήτου που τυπικά άρχισε την 1η Οκτώβρη. Αυτό φανερώνουν οι εκτιμήσεις που εκφράζουν δημόσια εκπρόσωποι του χώρου. Ενα ελάχιστο δείγμα αποτελούν οι δηλώσεις του προέδρου των εισαγωγέων αυτοκινήτων Α. Ανδρικόπουλου, σύμφωνα με τον οποίο είναι πιθανό οι αυτοκινητοβιομηχανίες να επιβαρύνουν την εργοστασιακή τιμή με ένα ποσοστό 4% έως 6%, όπως υπολογίζει ο ίδιος, σαν αποτέλεσμα του «ανταγωνισμού» που εντείνεται από την «απελευθέρωση». Κι αυτό είναι μόνον η αρχή...

Συμβαίνουν και στις ΗΠΑ

Εχετε, μήπως, την εντύπωση ότι μόνο στην Ελλάδα αρμέγεται με κάθε λογής, νόμιμους και παράνομους, τρόπους το δημόσιο χρήμα από τους μεγαλοσχήμονες και τους κεφαλαιοκράτες; Αν ναι, έχετε μεγάλο λάθος. Μπορεί, στη χώρα μας, να γίνεται ορισμένες φορές με χοντροκομμένο τρόπο και να δημιουργεί το γεγονός αυτό λαθεμένες εντυπώσεις - βοηθούμενο και από τις αυταπάτες, που καλλιεργούν οι οπαδοί της «διαφάνειας» - αλλά η αλήθεια είναι ότι παντού τα ίδια, λίγο -πολύ, γίνονται. Και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά. Αλλωστε, το καπιταλιστικό κράτος -μαζί με τις εκάστοτε κυβερνήσεις- υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Στις ΗΠΑ, λοιπόν, η αμερικανική κυβέρνηση πληρώνει τα καύσιμα που εισάγονται στο Ιράκ, για τις εκεί ανάγκες των δυνάμεων κατοχής, τρεις φορές περισσότερο από το κανονικό. Το γεγονός κατάγγειλαν βουλευτές του Δημοκρατικού Kόμματος, δίνοντας και τα ανάλογα στοιχεία. Η εισαγωγή βενζίνης στο Ιράκ, που παράγεται στο διπλανό Κουβέιτ, κατάγγειλαν οι βουλευτές, κοστίζει στην κυβέρνηση 2,65 δολάρια το γαλόνι, ενώ η ιρακινή πετρελαϊκή εταιρία «ΣΟΜΟ» πληρώνει στο Κουβέιτ μόνον 97 σεντς ανά γαλόνι για να εισάγει την ίδια βενζίνη.

Το φαινόμενο, βέβαια, έχει την ...εξήγησή του. Η εταιρία, που έχει αναλάβει την προμήθεια των δυνάμεων κατοχής με καύσιμα, είναι η διαβόητη «Χαλιμπάρτον», πρόεδρος της οποίας ήταν ο νυν αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Ντικ Τσένι...

Πορεία όπισθεν

Η παραίτηση του Γιώργου Ζιάκα από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεσσαλικού Θεάτρου δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά σ' αυτό το θέατρο, το οποίο, επί δημαρχίας του αείμνηστου Αρ. Λαμπρούλη, αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση σ' όλη τη χώρα, για το δημιουργικό και πρωτοποριακό πολιτιστικό του έργο.

Το γεγονός ότι ο καταξιωμένος καλλιτέχνης και από τους πρωτεργάτες του Θεσσαλικού Θεάτρου παραιτείται, καταγγέλλοντας παρεμβάσεις του δημάρχου Λάρισας, Κ. Τζανακούλη, στο έργο του, προκαλεί ανησυχία για την πορεία των πολιτιστικών πραγμάτων στην περιοχή. Πολύ περισσότερο, που οι παρεμβάσεις αφορούν και στον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας του, αλλά και στον ορισμό του ρεπερτορίου και, γενικότερα, στον καθορισμό της καλλιτεχνικής «γραμμής» του, καθώς λέγεται ότι ο δήμαρχος και οι περί αυτόν θέλουν το θέατρο να ανεβάζει πιο «ελαφρά» έργα, με πρωταγωνιστές περισσότερους τηλεοπτικούς αστέρες.

Οι ανησυχίες γίνονται πιο έντονες, αν σκεφτεί κανείς ότι ο δήμαρχος μάλλον αρέσκεται να συναναστρέφεται και να «συναλλάσσεται» με εκπροσώπους της λεγόμενης υποκουλτούρας, παρά με καλλιτέχνες - υπηρέτες του πολιτισμού. Κι αυτό φάνηκε, όταν θέλησε να έχει επίσημη συνάντηση με τον Σωκράτη του «Φέιμ Στόρι» κι όταν συμφώνησε με την καλοπληρωμένη παρουσία του Λε - Πα στο παζάρι της Λάρισας...

Τα δικαιολογημένα...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΔΙΚΑΙΩΣ ΕΙΝΑΙ αγανακτισμένοι και απεργούν σήμερα οι δημόσιοι υπάλληλοι και πολύ καλά κάνουν. Πόσο δε μάλλον όταν ακούν για τριπλασιασμένα ελλείμματα του προϋπολογισμού και για «μαύρες τρύπες» κατασπατάλησης δημόσιων πόρων και περιουσίας.

Και ανεξαρτήτως απ' όσα πρεσβεύουν οι κυβερνώντες και οι συγχρωτιζόμενοι με αυτούς συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι, ας κατανοήσουν ότι μπορούν να πετύχουν πολλά... Αρκεί να πάρουν στα δικά τους χέρια την υπόθεση του αγώνα τους. Από το περιεχόμενό του, μέχρι την οργάνωσή του και τις μορφές του.

ΕΔΩ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΜΕ το ενδεχόμενο να ...μεταφέρει ο Λαλιώτης το χαρτοφύλακα της Χρύσας Αράπογλου ήταν κάτι που δεν περιμένει ποτέ να το δει όποιος ξέρει μερικά πράγματα περί ΠΑΣΟΚ. Μάλλον «μυστήρια», λοιπόν, είναι η απορία ορισμένων για την άρνηση του πρώην γραμματέα να συμμετάσχει στον τομέα της «επικοινωνιακής πολιτικής», όπως ζήτησε ο Πάγκαλος.

Οπως και να έχει το πράγμα, πάντως, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε και ...επίδειξη δημοκρατίας την αποπομπή εν μια νυκτί του γραμματέα της ΚΕ τους και σήμερα ο Πρωτόπαππας να τον κατηγορεί -εμμέσως πλην σαφώς - για άρνηση συστράτευσης στην προεκλογική εκστρατεία.

Οχι πως έχουμε καμιά συμπάθεια στη μεθοδολογία ή στις εκάστοτε πολιτικές επιλογές του πρώην υπουργού ΠΕΧΩΔΕ (το αντίθετο μάλιστα). Απλά αξίζει να το παρατηρήσει κανείς...

ΥΒΡΙΣΤΗΣ του Πατριαρχείου ο Μητσοτάκης, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Φαναρίου εν Ελλάδι, Μητροπολίτη Περγάμου, επειδή έκανε λόγο για «εθνικές παραμέτρους» στην κόντρα με τον Αρχιεπίσκοπο. Μάλλον θα έχει ενδιαφέρον αυτή η κόντρα...

Πάντως, είναι περίεργο πώς ένας άνθρωπος με εγνωσμένες ικανότητες πολιτικής ανάλυσης, όπως ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, είδε μόνο ...μερικές από τις διάφορες «εθνικές παραμέτρους» της ιστορίας.


Γρηγοριάδης Κώστας

Για παράδειγμα, πάλι για λόγους «εθνικών παραμέτρων» είχαν αποφασιστεί, πριν κάμποσες δεκαετίες, τα περί Νέων Χωρών και όλα όσα επικαλείται σήμερα το Πατριαρχείο.

Μάλλον, το πρόβλημα - και τότε και τώρα - βρισκόταν στο μπέρδεμα των όποιων «εθνικών» με τα εκκλησιαστικά...

Πείνα στις ΗΠΑ...

Για τους μυημένους είναι μάλλον κοινοτοπία και ίσως γι' αυτό, αν και κάθε φορά τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά, έχουν πάψει πλέον εδώ και καιρό να δημιουργούν την πολύ μεγάλη εντύπωση. Οι μυημένοι ξέρουν, έχουν προβλέψει και τα περιμένουν...

Ο λόγος γίνεται για τα στοιχεία, που δημοσιεύτηκαν στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη» και αφορούν στην πείνα στις βορειοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Πρόκειται για τις πολιτείες εκείνες, που λίγα χρόνια πριν εμφανίζονταν ως «καινούριοι παράδεισοι» και είχαν αναβιώσει το παλιό παραμύθι του αμερικανικού ονείρου για τα «λεφτά, που τρέχουν στους δρόμους...». Η συγκυρία ήταν ευνοϊκή για το ξαναστήσιμο του μύθου, αφού εκεί είχαν πάει να επενδύσουν πολλές από τις εταιρίες της νέας τεχνολογίας και υπόσχονταν την «άλλου τύπου ανάπτυξη...».

Οπως όλα όμως τα καπιταλιστικά όνειρα κράτησε τόσο όσο να φουσκώσει υπέρογκα κέρδη τις «Microsoft», «General Dynamic» κ.ά. Σήμερα φορτώνει πείνα και δυστυχία το λαό. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Τροφίμων του Ορεγκον, το 2002 η ζήτηση τροφής εκείνων που πεινούν αυξήθηκε κατά 82%, σε σχέση με το 1996. Ο αριθμός των δυστυχισμένων που περιμένουν τη διανομή των κουτιών τροφής, για να ζήσουν έφτασε τις 780.000 με το 40% να είναι μικρά παιδιά. Στην Ουάσιγκτον, επίσης, ανάμεσα στον Ιούλη του 2001 και τον Ιούλη του 2002 ο αριθμός εκείνων που στηρίζονται στα συσσίτια έφτασε το 1,2 εκατομμύρια. Δηλαδή, ένας στους πέντε κατοίκους αυτής της πολιτείας πεινάει.

Για όποιον ακόμα δυσκολεύεται να βγάλει άκρη, πώς είναι δυνατόν να «φτάσαμε εκεί» σε δύο από τις πλουσιότερες πολιτείες του μεγάλου ιμπεριαλιστικού κέντρου, ίσως τον βοηθήσουν τα επόμενα στοιχεία της ίδιας έρευνας. Τη δεκαετία της μεγάλης έκρηξης της παγκόσμιας αγοράς (τέλη δεκαετίας του '80 έως τέλη δεκαετίας του '90) το εισόδημα του 5% του ανώτατου οικονομικά στρώματος αυξήθηκε κατά 34%, ενώ το κατώτατο 5% για τα ίδια χρόνια είδε το εισόδημά του να μειώνεται κατά 6%. Δηλαδή, σε πιο απλά στερεότυπα λόγια, για άλλη μια φορά οι πλούσιοι έγιναν πολύ πιο πλούσιοι και οι φτωχοί φτώχυναν, μέχρι δημόσιου συσσιτίου...

Για άλλη μια φορά, η πικρή αλήθεια της φύσης του εκμεταλλευτικού συστήματος τινάζει στον αέρα όλα τα παραμύθια των απολογητών του και σαν τον πιτσιρικά του Αντερσεν φωνάζει δημόσια «ο βασιλιάς είναι γυμνός...»! Στην αποκάλυψη φαίνεται πως η όποια συγκυριακή ανάπτυξη πριν από την κυκλική κρίση, που έρχεται πάντα, έστω και με όποιες καθυστερήσεις, στο «ραντεβού» της, είναι ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου και αργά ή γρήγορα θα φέρει τη δυστυχία στον εργαζόμενο. Γιατρειά δεν υπάρχει χωρίς την απαλλαγή από το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα. Ολα τα άλλα που ακούγονται είναι για να το διαιωνίζουν μαζί με τις αρρώστιες του, τις οποίες κύρια πληρώνουν οι λαϊκές μάζες.


Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Τα κρίσιμα ερωτήματα

Γρηγοριάδης Κώστας

Μπόλικες ήταν και στα προχτεσινά, κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων, οι συνεντεύξεις διαφόρων υπουργών της κυβέρνησης, αλλά και στελεχών της ΝΔ. Και σε όλες, το βασικό αντικείμενο της συζήτησης ήταν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές και ποιος θα τις κερδίσει. Οι υπουργοί και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ εξέφραζαν την αισιοδοξία τους, για την αντιστροφή του σημερινού, αρνητικού για την κυβέρνηση κλίματος, ενώ οι βουλευτές και τα στελέχη της ΝΔ εκτιμούσαν το αντίθετο και προέβλεπαν την εκλογική νίκη του κόμματός τους. Λες και υπήρχε περίπτωση, να πουν κάτι διαφορετικό, και οι μεν και οι δε.

Προφανώς, έτσι θα βαδίσουμε προς τις εκλογές, με το «άρρωστο» κλίμα της ανούσιας και αποπροσανατολιστικής δικομματικής αντιπαράθεσης να κλιμακώνεται συνεχώς και να επιχειρεί την περιθωριοποίηση, τόσο των σοβαρών λαϊκών και κοινωνικών προβλημάτων, όσο και των πραγματικών και κρίσιμων ερωτημάτων, που μπαίνουν μπροστά στις εκλογές. Οι εργαζόμενοι, πάντως, έχουν συσσωρεύσει μπόλικη πλέον πείρα στις τρεις δεκαετίες από τη μεταπολίτευση και μπορούν να βάλουν τα δικά τους ερωτήματα: Περιμένουν ουσιαστική απάντηση και λύση στα συνεχώς οξυνόμενα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, είτε από μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, είτε από μια της ΝΔ; Εάν απαντούν όχι, τότε το κρίσιμο ερώτημα των επόμενων εκλογών δε βρίσκεται στο ποια κυβέρνηση θα συνεχίσει να τους βασανίζει, αλλά - το λιγότερο - πώς εξασφαλίζονται οι αποτελεσματικότεροι όροι και προϋποθέσεις άμυνας και αντίστασης.

Πειραματόζωα...

Από τη μια έχουμε το πρόγραμμα «Τρόφιμα για ανάπτυξη», μέσα από το οποίο ο Λευκός Οίκος, αλλά και αμερικανικές πολυεθνικές, εξυπηρετούν τους πολιτικούς και άλλους στόχους τους, με το μανδύα της ...φιλανθρωπικής δραστηριότητα. Από την άλλη, έχουμε μια χώρα και συγκεκριμένα την Αλβανία, όπου είναι αδιαμφισβήτητη η αμερικανική επιρροή και δεν υπάρχει η παραμικρή νομοθεσία, σχετικά με τρόφιμα που προέρχονται από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς.

Τι μας κάνουν όλ' αυτά; Το εξής: Την περασμένη βδομάδα το πλοίο «Λίβερπουλ» έφθασε στο λιμάνι του Δυρραχίου, προερχόμενο από τις ΗΠΑ και ξεφόρτωσε το πρώτο φορτίο των 10.000 τόνων αλεύρι σόγιας γενετικά τροποποιημένης, ενώ σε λίγες μέρες αναμένεται να φθάσει και δεύτερο φορτίο 16.000 τόνων καλαμποκιού, επίσης γενετικά τροποποιημένου. Ολ' αυτά γίνονται στα πλαίσια του προγράμματος «Τρόφιμα για ανάπτυξη». Οι αντιδράσεις μιας σειράς οικολογικών και άλλων οργανώσεων, για τους κινδύνους που συνεπάγονται οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον, έπεσαν στο κενό και, ήδη, το πρώτο φορτίο έχει πάρει το δρόμο προς την κατανάλωση.

Κι αν νομίζετε, πως μόνον ο αλβανικός λαός γίνεται πειραματόζωο των αμερικανικών πολυεθνικών, κάνετε μεγάλο λάθος. Ποιος μπορεί να αποκλείσει, ότι μέρος των προαναφερομένων ποσοτήτων δε θα εισαχθούν στην Ελλάδα, είτε ως πρώτη ύλη, είτε ως συστατικό διαφόρων προϊόντων;

Το «ανέκδοτο»

Ακούραστος ο υπουργός Ανάπτυξης Α. Τσοχατζόπουλος, κατά την επίσκεψή του στην τουριστική έκθεση «Φιλοξένια» στη Θεσσαλονίκη, μίλησε για τον Τουρισμό σε γεύματα, ημερίδες, εγκαίνια και όπου αλλού χρειάστηκε. Και ήταν πολλές οι σχετικές ανάγκες και πολλά αυτά που είχε να πει, καθώς στο κυβερνητικό «δισάκι» κρύβονται πολλά λεφτά και νέα προνόμια για το μεγάλο τουριστικό κεφάλαιο.

Αλλά και εκεί που δεν προβλέπονται παροχές και ενισχύσεις, η προπαγάνδα και η δημαγωγία έρχονται να καλύψουν τα κενά για να μη μείνει κανείς ...παραπονεμένος. Ετσι, όταν ήρθε η στιγμή να μιλήσει ο υπουργός για τον Αγροτουρισμό, τόνισε μεταξύ άλλων: «Δίνουμε τη δυνατότητα στον Ελληνα αγρότη, μέσα από την πολιτική αγροτουρισμού, να εξελιχθεί σε ένα μικρομεσαίο επιχειρηματία». Αυτό θα πρέπει να ήταν και το καλύτερο - επίσημο - «ανέκδοτο» που ακούστηκε στην προαναφερόμενη τουριστική έκθεση.

Εχουμε ισχυρότατες αμφιβολίες, όμως, αν οι αγρότες στον Παλαμά και στους Σοφάδες της Καρδίτσας θα 'χουν το κουράγιο να γελάσουν με το κυβερνητικό χιούμορ, καθώς στους μεγάλους κάμπους προσπαθούν με κόπο και ιδρώτα να ζήσουν από τη γη τους, τη μη αξιοποιήσιμη τουριστικά.

Αγέλαστοι, όμως, θα έμειναν και οι μικροί ΕΒΕ, που βρίσκονται υπό διωγμόν από την κυβερνητική πολιτική.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Διαρκής πόλεμος

Πέρα από οποιαδήποτε κριτική, ανεξάρτητα από την όποια αποκάλυψη, περισσότερο ίσως από την όποια ανάλυση, οι επίσημες αναφορές των θεσμικών οργάνων που υπηρετούν την ολιγαρχία δείχνουν ότι τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης είναι γι' αυτήν «αγριόχορτα» που πρέπει να ξεριζωθούν. Η Τράπεζα της Ελλάδας, ελεγκτής των ελληνικών τραπεζών, θυγατρική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τοποτηρητής στη χώρα μας για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, είναι ένα τέτοιο θεσμικό όργανο. Και επιτελεί αυτό το ρόλο θέτοντας πάντα στο στόχαστρό της, τα εισοδήματα των εργαζομένων, με μονότονη συνέπεια και με κάθε ευκαιρία. Το απέδειξαν χτες ο νυν και ο πρώην διοικητής της, στις ομιλίες τους με την ευκαιρία του γιορτασμού για τα 75 χρόνια της Τράπεζας της Ελλάδας. Το απέδειξε πολύ περισσότερο επίσης η αντιφώνηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, το αποδεικνύουν καθημερινά οι θέσεις της ΝΔ.

Οι τοποθετήσεις ήταν σαφείς. Η βαθιά επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αντιμετωπίστηκε ως θετική «πρόοδος» στις αγορές εργασίας. Οι αναφορές στους μισθούς των εργαζομένων, συνοδεύτηκαν από φράσεις και επίθετα του τύπου «ασύμβατες αυξήσεις», «συνετή δημοσιονομική πολιτική», «συγκράτηση». Το πετσόκομμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων θεωρήθηκε συμβολή στην «αντιμετώπιση των διαρθρωτικών αδυναμιών της οικονομίας της ευρωζώνης». Το δικαίωμα για μεροκάματα που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, για δωρεάν Υγεία και Παιδεία, για περισσότερες ασφαλιστικές παροχές, αναδείχτηκε σε «βαρίδι» που εμποδίζει την επίτευξη των «στρατηγικών στόχων της Λισαβόνας». Κι όλα αυτά, παρόλο που ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη καταληστεύεται καθημερινά από τους κεφαλαιοκράτες και μόνο κάτι ψίχουλα της αφήνουν. Κι αυτά τα ψίχουλα όμως λογίζονται πολλά και κοιτούν να τα περιορίσουν ακόμη περισσότερο.

Πρόκειται για ένα διαρκή πόλεμο. Μια ανειρήνευτη σύγκρουση συμφερόντων, που εκτυλίσσεται καθημερινά σε κάθε χώρο δουλιάς, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα καράβια, στα καταστήματα. Αλλά και στους δρόμους, στις γειτονιές. Οπου υπάρχει αδικημένος άνθρωπος, όπου μπορεί να φτάνει η ματιά μας. Η άρχουσα τάξη και τα τσιράκια της, οι τεχνοκράτες της οικονομίας, ονειρεύονται περισσότερη ευελιξία, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, επιτάχυνση της «ανάπτυξης». Ονειρεύονται και επιδιώκουν δηλαδή, ακόμα περισσότερα κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο. Και ο μόνος τρόπος για να το καταφέρουν αυτό είναι να πάρουν περισσότερα από τους εργαζόμενους. Δεν έχει σημασία εάν η οικονομία τους βρίσκεται σε «κρίση» ή σε «άνοδο». Δεν έχει σημασία ποιος δείκτης «νοσεί». Η «συγκράτηση μεγεθών», αφορά πάντα την τσέπη του εργάτη. Κι είναι αυτός που καλείται από τα πράγματα να αντιδράσει στην εξαθλίωσή του. Να ζητήσει ακόμη περισσότερα κι από αυτά που του παίρνουν. Η αντίσταση στην ασκούμενη πολιτική αποτελεί μονόδρομο και ο αντίπαλος είναι γνωστός, όπως και το ζητούμενο. Μια άλλη πολιτική, που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο. Μια άλλη οικονομία, που θα απαντά στις ανάγκες της εργατικής τάξης, των άλλων εργαζομένων, όλου του λαού. Μια λαϊκή οικονομία, που θα στοχεύει στη συνεχή καλυτέρευση, στην ολόπλευρη βελτίωση των συνθηκών που ζούμε και εργαζόμαστε.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ