Πέρα από οποιαδήποτε κριτική, ανεξάρτητα από την όποια αποκάλυψη, περισσότερο ίσως από την όποια ανάλυση, οι επίσημες αναφορές των θεσμικών οργάνων που υπηρετούν την ολιγαρχία δείχνουν ότι τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης είναι γι' αυτήν «αγριόχορτα» που πρέπει να ξεριζωθούν. Η Τράπεζα της Ελλάδας, ελεγκτής των ελληνικών τραπεζών, θυγατρική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τοποτηρητής στη χώρα μας για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, είναι ένα τέτοιο θεσμικό όργανο. Και επιτελεί αυτό το ρόλο θέτοντας πάντα στο στόχαστρό της, τα εισοδήματα των εργαζομένων, με μονότονη συνέπεια και με κάθε ευκαιρία. Το απέδειξαν χτες ο νυν και ο πρώην διοικητής της, στις ομιλίες τους με την ευκαιρία του γιορτασμού για τα 75 χρόνια της Τράπεζας της Ελλάδας. Το απέδειξε πολύ περισσότερο επίσης η αντιφώνηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, το αποδεικνύουν καθημερινά οι θέσεις της ΝΔ.

Οι τοποθετήσεις ήταν σαφείς. Η βαθιά επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αντιμετωπίστηκε ως θετική «πρόοδος» στις αγορές εργασίας. Οι αναφορές στους μισθούς των εργαζομένων, συνοδεύτηκαν από φράσεις και επίθετα του τύπου «ασύμβατες αυξήσεις», «συνετή δημοσιονομική πολιτική», «συγκράτηση». Το πετσόκομμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων θεωρήθηκε συμβολή στην «αντιμετώπιση των διαρθρωτικών αδυναμιών της οικονομίας της ευρωζώνης». Το δικαίωμα για μεροκάματα που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, για δωρεάν Υγεία και Παιδεία, για περισσότερες ασφαλιστικές παροχές, αναδείχτηκε σε «βαρίδι» που εμποδίζει την επίτευξη των «στρατηγικών στόχων της Λισαβόνας». Κι όλα αυτά, παρόλο που ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη καταληστεύεται καθημερινά από τους κεφαλαιοκράτες και μόνο κάτι ψίχουλα της αφήνουν. Κι αυτά τα ψίχουλα όμως λογίζονται πολλά και κοιτούν να τα περιορίσουν ακόμη περισσότερο.

Πρόκειται για ένα διαρκή πόλεμο. Μια ανειρήνευτη σύγκρουση συμφερόντων, που εκτυλίσσεται καθημερινά σε κάθε χώρο δουλιάς, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα καράβια, στα καταστήματα. Αλλά και στους δρόμους, στις γειτονιές. Οπου υπάρχει αδικημένος άνθρωπος, όπου μπορεί να φτάνει η ματιά μας. Η άρχουσα τάξη και τα τσιράκια της, οι τεχνοκράτες της οικονομίας, ονειρεύονται περισσότερη ευελιξία, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, επιτάχυνση της «ανάπτυξης». Ονειρεύονται και επιδιώκουν δηλαδή, ακόμα περισσότερα κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο. Και ο μόνος τρόπος για να το καταφέρουν αυτό είναι να πάρουν περισσότερα από τους εργαζόμενους. Δεν έχει σημασία εάν η οικονομία τους βρίσκεται σε «κρίση» ή σε «άνοδο». Δεν έχει σημασία ποιος δείκτης «νοσεί». Η «συγκράτηση μεγεθών», αφορά πάντα την τσέπη του εργάτη. Κι είναι αυτός που καλείται από τα πράγματα να αντιδράσει στην εξαθλίωσή του. Να ζητήσει ακόμη περισσότερα κι από αυτά που του παίρνουν. Η αντίσταση στην ασκούμενη πολιτική αποτελεί μονόδρομο και ο αντίπαλος είναι γνωστός, όπως και το ζητούμενο. Μια άλλη πολιτική, που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο. Μια άλλη οικονομία, που θα απαντά στις ανάγκες της εργατικής τάξης, των άλλων εργαζομένων, όλου του λαού. Μια λαϊκή οικονομία, που θα στοχεύει στη συνεχή καλυτέρευση, στην ολόπλευρη βελτίωση των συνθηκών που ζούμε και εργαζόμαστε.