Γρηγοριάδης Κώστας

Δεύτερον, άργησαν λίγο, αλλά, τελικά, πήραν το «μήνυμα» και οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Ελευθεροτυπίας», που σημείωνε: «Γαλλία - Γερμανία με τους χειρισμούς Σημίτη ΦΡΕΝΑΡΑΝ γεράκια και "προδότες"».

ΥΓ: Οσο για τη ΝΔ και τα σχετικά, θετικά σχόλιά της, για τη Σύνοδο Κορυφής, δεν τα λογαριάζουμε, μια και η ηγεσία της δε χρειαζόταν να πειστεί από την κυβέρνηση. Την ίδια πολιτική έχουν ουσιαστικά...

Θερίζει καθημερινά ο θάνατος στο Ιράκ, ως συνέπεια του 12χρονου απάνθρωπου εμπάργκο τροφίμων και φαρμάκων, που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ, με τη συνενοχή της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, μαζί και της δικής μας κυβέρνησης. Στη δεύτερη πλουσιότερη σε κοιτάσματα πετρελαίου χώρα του κόσμου, το ένα στα οκτώ παιδιά πεθαίνει πριν τα πέντε του χρόνια. Το ένα στα τρία παιδιά υποσιτίζεται. Το ένα στα τέσσερα γεννιέται ελλιποβαρές. Το ένα στα τέσσερα, επίσης, δεν πηγαίνει σχολείο, ενώ ένα ίσο ποσοστό δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Τα τραγικά αυτά στοιχεία δημοσιοποίησε προχτές η «Γιούνισεφ» και ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι ένας πόλεμος - με ό,τι αυτός συνεπάγεται στην κατεύθυνση της δραστικότατης χειροτέρευσης των ήδη άθλιων συνθηκών ζωής - θα σημάνει πραγματική γενοκτονία, πρώτα και κύρια για τις ευάλωτες πληθυσμιακές κατηγορίες, όπως τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Κατά τ' άλλα, όλα όσα γίνονται στοχεύουν στο καλό του ιρακινού λαού, όπως είπε προχτές ο Κ. Σημίτης...

«... θα μας βλέπουν 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι από την τηλεόραση. Θα πουν όλοι: Oh! What a beautiful city! Ω, τι ωραία πόλη είναι αυτή!». Τάδε έφη η πρόεδρος της «Αθήνα 2004» Γ. Αγγελοπούλου κατά τη διάρκεια ημερίδας για τις Ολυμπιακές αναπλάσεις στο Λεκανοπέδιο. Κι όπως καταλαβαίνει ο καθένας, αυτό «μετράει» για τους διοργανωτές της Ολυμπιάδας. Η εικονική πραγματικότητα της τηλεοπτικής οθόνης. Ο,τι θα βλέπουν 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι από τους δέκτες τους.

Διότι οι τηλεοράσεις θα δείχνουν μόνον ό,τι πρέπει να δείχνουν. Δε θα δείχνουν τους άνεργους, που ψάχνουν για δουλιά και τις αυξανόμενες συνεχώς στρατιές των φτωχών. Ούτε τον καθημερινό Γολγοθά των εργαζομένων, που σημαδεύεται από την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και τις ασφυκτικές συνθήκες ζωής της πρωτεύουσας. Ούτε την περιβαλλοντική καταστροφή, που θα έχει συντελεστεί, για να χτιστούν κάποια ιδιωτικά γήπεδα, συνεδριακά κέντρα και ξενοδοχεία για τις ανάγκες των αγώνων. Και πολλά ακόμη παρόμοια.

Το ακριβοπληρωμένο επιτελείο του Ρομέρο θα δείχνει αποκλειστικά και μόνο τη φανταχτερή βιτρίνα. Οι χιλιάδες επισκέπτες του 2004 θα περνούν μόνο από τους δρόμους που έχουν φτιασιδωθεί με το λεγόμενο... Ολυμπιακό Λίφτινγκ. Κι όλα θα είναι όμορφα κι ωραία. Αλλά ψεύτικα...

Στις εφημερίδες του περασμένου Σαββατοκύριακου - ακόμη και σε φιλοκυβερνητικές - είχε φουντώσει η φιλολογία, σχετικά με παραίτηση του Κ. Σημίτη, «πέρασμά» του στην ΕΕ και αναδιατάξεις στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η ένταση του γεγονότος υποχρέωσε τον Κ. Σημίτη, να προβεί σε μια κατηγορηματική δημόσια διάψευση από τις Βρυξέλλες, όπου βρισκόταν για τις ανάγκες της έκτακτης Συνόδου Κορυφής. Δύο εικοσιτετράωρα μετά την πρωθυπουργική διάψευση, όμως, ο πρόεδρος της Βουλής, Απ. Κακλαμάνης, δηλώνει από τις Ινδίες, όπου βρίσκεται για επίσημη επίσκεψη: «Αρα ήταν επιτυχία του Σημίτη (σ.σ. η Σύνοδος Κορυφής). Μπορεί, λοιπόν, να πάει τώρα στην Ευρώπη». Σε ερώτηση δημοσιογράφου, μάλιστα, αν το σχόλιο αυτό έχει κάποιο υπονοούμενο, απάντησε ότι ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία και συμπλήρωσε: «Αλλωστε, εσείς προτιμάτε καλύτερα τον Αθνάρ ή τον Μπλερ για καπέλο;».

Και μπορεί, βέβαια, η προαναφερόμενη συνομιλία του κ. Κακλαμάνη με τους δημοσιογράφους, να ήταν μεταξύ τυρού και αχλαδιού, όπως λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που επέμενε και χτες με ιδιαίτερα έντονο ύφος στην πρωθυπουργική διάψευση, αλλά ...κάτι μας λέει, ότι ισχύει η λαϊκή παροιμία «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά»...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Δεν μπορούν οι εργολάβοι να διευθύνουν το κράτος. Το κράτος διευθύνει. Πρέπει να προσαρμοστούν οι εργολάβοι», είπε ο κ. Μητσοτάκης και «καθάρισε».

Προφανώς, το πρόβλημα για τον κ. Μητσοτάκη δε βρίσκεται στο ποιοι παίρνουν τη μερίδα του λέοντος (μεγαλοεργολάβοι, τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, κλπ.) από τον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο, αλλά πώς την παίρνουν και, βέβαια, ποιος κάνει τη μοιρασιά ή, αλλιώς, ποιος είναι στην κυβέρνηση.

Τούτο, όμως, ελάχιστα - αν όχι καθόλου - ενδιαφέρει τους εργαζόμενους και το λαό. Ακόμη και στο ενδεχόμενο των όποιων άλλων συνθηκών μοιρασιάς και πάλι στους αδικημένους θα είναι.

Και πέρα απ' αυτό, ας αφήσει ο κ. Μητσοτάκης τα περί κράτους, που θα βάλει σε τάξη τους εργολάβους και τους κάθε λογής εκπροσώπους της ολιγαρχίας.

Το κράτος είναι μαθημένο να υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Εχουν φροντίσει γι' αυτό, όλες οι κυβερνήσεις, από τον προπερασμένο αιώνα ακόμη, μέχρι και σήμερα.

Και για να μην πάμε σε παλιότερες εποχές, ας μείνουμε μόνο στη σημερινή. Την «ελεύθερη αγορά» και τους νόμους της δεν προσκυνά τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ; Δεν ορκίζονται πίστη στον ανταγωνισμό και τα κέρδη και αναγορεύουν την ολιγαρχία σε αποκλειστικό μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας; Δεν πασχίζουν καθημερινά, το ένα από τη θέση της κυβέρνησης και η άλλη από τη θέση της αντιπολίτευσης, για την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων «εχόντων και κατεχόντων», σε βάρος των πολλών, των εργαζομένων και του λαού; Στη λεωφόρων των «ευρω-μονόδρομων», του ΝΑΤΟ και της νέας τάξης δεν πορεύονται και οι δυο;

Γρηγοριάδης Κώστας

Ολοι ξέρουν πως τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει πια. Ομως, οι εκπρόσωποι των διαφορετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όχι μόνον παριστάνουν ότι υπάρχει, αλλά, κατά περίπτωση, επιχειρούν να μετατρέψουν αυτό το όργανο σε εργαλείο προώθησης των πιο άνομων διεκδικήσεών τους. Για παράδειγμα, όλοι ξέρουν πως οι ΗΠΑ έχουν στην κατοχή τους τα περισσότερα και πιο επικίνδυνα όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά όλοι παριστάνουν πως τους μάραναν τα υποτιθέμενα όπλα του Ιράκ, που, αν υπάρχουν, θα είναι απ' αυτά που οι ΗΠΑ τούς είχαν διαθέσει παλιότερα... Ολοι ξέρουν πως η λειτουργία ενός τέτοιου οργάνου, όπως το Συμβούλιο Ασφαλείας, εξαρτάται πάντα από το συσχετισμό δύναμης εκείνων που το συνθέτουν.

Και επειδή η πλειοψηφία ανήκει από χέρι στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ενώνονται όσον αφορά στους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς και χωρίζονται όσον αφορά στα ξεχωριστά μερίδια. Ενα τέτοιο διαρκές «ντάρε - άβερε» διαμορφώνει, ή χαλάει συμμαχίες, αναδεικνύει ισχυρούς και αδύναμους, προσωρινούς ηγέτες και εξαρτημένους... Ομως, το κεντρικό χαρακτηριστικό, δηλαδή ο ιμπεριαλιστικός σκοπός, παραμένει, ανεξάρτητα κατά πού πηγαίνουν κάθε φορά τα κέρδη και οι ζημίες.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ολ' αυτά, όμως, άλλαξαν ριζικά με την εισβολή του Σ. Χουσεΐν στο Κουβέιτ και τον τότε πόλεμο του Κόλπου. Η επιχείρηση «αποκατάστασης» της διεθνούς τάξης έδωσε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία, να αποκτήσουν τεράστιες στρατιωτικές βάσεις στη Σαουδική Αραβία, στο Κουβέιτ και άλλες χώρες της περιοχής. Βάσεις, οι οποίες επεκτείνονταν συνεχώς, καθώς διατηρούνταν και ενισχυόταν το φόβητρο, που λέγεται Σ. Χουσεΐν. Σήμερα, στις χώρες αυτές, υπάρχουν περίπου 150.000 Αμερικανοί στρατιώτες, 40.000 Βρετανοί, ανεξακρίβωτος αριθμός στρατιωτικών δυνάμεων άλλων εθνικοτήτων και, βέβαια, υπερσύγχρονο χερσαίο στρατηγείο, στρατιωτικά αεροδρόμια, λιμενικές διευκολύνσεις, κλπ., κλπ.

Τούτες τις μέρες και καθώς - όπως όλα δείχνουν - οι πολεμικές προετοιμασίες έχουν μπει στην τελική ευθεία, αξίζει να θυμίσουμε ένα ακόμη ιστορικό στοιχείο, σχετικό με τον πόλεμο του Κόλπου, το 1991.

Μια βδομάδα, πριν την εισβολή του Σ. Χουσεΐν στο Κουβέιτ κι ενώ η ένταση ανάμεσα στις δύο χώρες είχε ανέβει στο κατακόρυφο, ο τότε εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου έκανε μια δημόσια δήλωση, η οποία είχε αφήσει άναυδο όλο τον κόσμο. Η δήλωση έλεγε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν αμυντικές ή άλλου είδους σχετικές συμφωνίες με το Κουβέιτ. Οι διπλωματικοί παρατηρητές ερμήνευσαν τότε τη δήλωση αυτή ως «πράσινο» φως στον πολύμορφα ενισχυόμενο από την Ουάσιγκτον Σ. Χουσεΐν και αναρωτιούνταν ποιος θα είναι ο ρόλος των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων, που βρίσκονταν εκείνη την περίοδο - όλως συμπτωματικά... - στην ευρύτερη περιοχή, κάνοντας ασκήσεις. Πέντε μέρες μετά, ο δικτάτορας του Ιράκ εισέβαλε στο Κουβέιτ. Και αμέσως, οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ανέλαβαν δράση, πριν ακόμη το Συμβούλιο Ασφαλείας πάρει τις σχετικές αποφάσεις. Λίγο μετά, ξεκίνησε ο πόλεμος του Κόλπου και η στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ εγκαταστάθηκε για τα καλά στις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες της περιοχής.

Στα 112 δισεκατομμύρια βαρέλια ανέρχονται τα αποδεδειγμένα κοιτάσματα πετρελαίου του Ιράκ, της δεύτερης στον πλανήτη - μετά τη Σαουδική Αραβία - πλουσιότερης σε πετρέλαια χώρας. Σ' αυτά πρέπει να προστεθούν άλλα 60 έως 200 δισεκατομμύρια πιθανά αποθέματα. Κι αν, σε όλα αυτά, προστεθούν η ιδιαίτερα καλή ποιότητα του ιρακινού πετρελαίου (πλούσιο σε οκτάνια) και το χαμηλό κόστος εξόρυξης (δύο μόλις δολάρια το βαρέλι, έναντι 8 -10 στις ΗΠΑ και 15 στην Κασπία), τότε ο καθένας καταλαβαίνει ακόμη περισσότερο τη γεωστρατηγική σημασία της αραβικής αυτής χώρας.

Κι όταν, μάλιστα - σύμφωνα με όσα έγραψε πρόσφατα η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ» - ανάμεσα στις 40 περίπου μεγάλες εταιρίες, που έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα συμβόλαια για την εκμετάλλευση του ιρακινού πετρελαίου, κατέχουν ηγετική και προνομιακή θέση η γαλλική «Τοτάλ - Φίνα Ελφ» και η ρωσική «Λουκόιλ», τότε μπορεί ο καθένας να καταλάβει την αντίστοιχη στάση των Σιράκ και Πούτιν, όπως και τα σκληρά παζάρια τους, για τον τρόπο επέμβασης στο Ιράκ και τη διαμόρφωση του κατοπινού σκηνικού στην πολύπαθη αυτή χώρα.

Ισως αποτελεί το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτερης απώλειας της δημοτικότητας. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, είναι περισσότερο κι από αξιοσημείωτο. Για τον Βρετανό πρωθυπουργό μιλάμε. Μέσα στους τελευταίους 15 μόλις μήνες η δημοτικότητα του Τόνι Μπλερ έχει κατακρημνιστεί, σημειώνουν οι βρετανικές εφημερίδες, αναφερόμενες στις τελευταίες έρευνες της βρετανικής κοινής γνώμης. Μόλις πριν από ένα μήνα, το 49% των Βρετανών δήλωνε «ικανοποιημένο από τον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά του», ενώ, σήμερα, το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο 35%. Σύμφωνα, με την ίδια πολιτική έρευνα, το 52% των Βρετανών διαφωνεί μ' έναν πόλεμο ενάντια στο Ιράκ -με ή χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ- ενώ συμφωνεί μόνο το 29%.