ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ... ενωτική υποκρισία...

Γρηγοριάδης Κώστας

Απ' όσα γνωρίζουμε - και δε νομίζουμε, ότι μας έχει ξεφύγει οτιδήποτε σοβαρό τουλάχιστον - οι θέσεις του ΣΥΝ για όλα τα βασικά ζητήματα, όπως και των όποιων δυνάμεων συμπορεύονται μαζί του (ΑΚΟΑ, ΚΕΔΑ), δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό τελευταία. Η λογική των «ευρω-μονόδρομων», της προσαρμογής στις προωθούμενες φιλομονοπωλιακές διαρθρωτικές αλλαγές, της «κοινωνικής συναίνεσης» και της ταξικής συνεργασίας, όπως και οι αυταπάτες για τον όποιο... εξανθρωπισμό της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, χωρίς βέβαια να θιχτεί η εξουσία του, έβαζαν και βάζουν βαριά τη σφραγίδα τους πάνω σ' αυτές, ανεξάρτητα από την όποια «αριστερή» μάσκα φοράει κάθε φορά η ηγεσία του, ανάλογα με την κάθε φορά συγκυρία. Κι όπως καταλαβαίνει ο καθένας, που στοιχειωδώς γνωρίζει τα πολιτικά πράγματα της χώρας και τις θέσεις των κομμάτων, οι λογικές αυτές βρίσκονται σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από την πολιτική του ΚΚΕ.

Και, βέβαια, οι πολιτικές αυτές κρίνονται καθημερινά, επιβεβαιώνονται ή όχι από τις πολιτικές και άλλες εξελίξεις και οι εργαζόμενοι βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Ετσι ή αλλιώς, όμως, οι μεταξύ τους διαφορές είναι υπαρκτές και σοβαρές. Κι όταν η ηγεσία του ΣΥΝ και όποιοι άλλοι τις «σβήνουν», κάνοντας προτάσεις συνεργασίας και παριστάνοντας τον τιμητή της ενότητας της Αριστεράς, ο καθένας καταλαβαίνει, ότι μόνο γι' αυτό δεν ενδιαφέρονται.

... και οι σκοπιμότητές της

Σε όλα τα παραπάνω, πάντως, θεωρούμε σκόπιμο να συμπληρώσουμε και τα εξής: Οπως ακριβώς οι όποιες προτάσεις συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΝ δεν αλλάζουν στο παραμικρό τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής, έτσι και οι υποκριτικές φωνές της ηγεσίας του δεύτερου για συνεργασία και ενότητα της Αριστεράς δεν αλλάζουν το περιεχόμενο και την ουσία της πολιτικής του. Και μπορεί, βέβαια, τόσο οι μεν όσο και οι δε να στοχεύουν στη δημιουργία κάποιων προσωρινών εντυπώσεων - με την αντίστοιχη βοήθεια των μεγάλων συγκροτημάτων των ΜΜΕ - η πραγματικότητα, όμως, δεν αλλάζει. Οι όποιες και όσες προτάσεις συνεργασίας και ενότητας του ΣΥΝ προς το ΚΚΕ δεν αλλάζουν την πολιτική του κόμματος αυτού. Ούτε μπορούν, αυτές και μόνο, να προσδώσουν αριστερά χαρακτηριστικά στην πολιτική του. Απλώς, προσθέτουν ακόμη περισσότερα στοιχεία στη δίγλωσση, υποκριτική και καιροσκοπική πρακτική του.

Υπάρχει εξήγηση;

Ημερίδα με θέμα «Η Κύπρος προ των πυλών της Ευρωπαϊκής Ενωσης» πραγματοποιήθηκε χτες, οργανώθηκε δε από το Ιδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το Πανεπιστήμιο Πειραιά και το Τμήμα Επικοινωνίας-ΜΜΕ- Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Ημερίδα στην οποία έκαναν τις εναρκτήριες ομιλίες οι πρόεδροι της ελληνικής και της κυπριακής Βουλής, Απ. Κακλαμάνης και Δημ. Χριστόφιας, αντίστοιχα, ενώ στη συζήτηση των τριών ενοτήτων είχαν προσκληθεί να πάρουν μέρος - εκτός διαφόρων καθηγητών, δημοσιογράφων, κ.ά. - εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ (Γερ. Αρσένης, Πρ. Παυλόπουλος και Ν. Κωνσταντόπουλος), όχι όμως και του ΚΚΕ ή άλλων κομμάτων, όπως του ΔΗΚΚΙ.

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, πώς εξηγείται αυτή η εξαίρεση; Πολύ περισσότερο, όταν ο καθένας καταλαβαίνει, ότι δεν μπορεί να οφείλεται σε αβλεψία ή σε κάποιο λάθος. Ετσι ή αλλιώς, πάντως, ο αποκλεισμός του τρίτου κόμματος της Βουλής και των απόψεων, που αυτό εκπροσωπεί, είναι ένα σοβαρό από κάθε άποψη θέμα και απαιτεί μια εξήγηση από τους διοργανωτές της εκδήλωσης. Ακόμη περισσότερο, αν πάρει κανείς υπόψη του, ότι οι μόνες προσκλήσεις - για την παρακολούθηση έστω της εκδήλωσης - προς στελέχη του ΚΚΕ, και συγκεκριμένα προς τους τρεις ευρωβουλευτές, προέρχονταν από το «Σπίτι της Κύπρου».

Λαλιωτισμός

Ο αναγνώστης τηλεφώνησε προχτές αργά το βράδυ όταν η στήλη είχε κλείσει.

Δεν πίστευε, όπως είπε, στ' αυτιά του προχτές το πρωί καθώς άκουγε τον Αρη Τόλιο στο «Φλας» να διαβάζει τον πρώτο τίτλο του προχτεσινού «Ριζοσπάστη». Αναφερόταν στα κεντροαριστερά αναγνώσματα της μέρας και όταν έφτασε στον πρώτο τίτλο του «Ρ» αναφώνησε θριαμβευτικά: «Οχι στις συμμαχίες». Και μετά από ένα μικρό χάσμα πρόσθεσε ότι αυτό προκύπτει απ' την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα σε εκδήλωση όπου συζητήθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών.

Μάλιστα, ο αναγνώστης μας επειδή δεν είχε αγοράσει ακόμα το «Ρ» τηλεφώνησε σε φίλο του και ζήτησε να μάθει τον πρώτο τίτλο της εφημερίδας, που ήταν: «ΠΟΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ; Σε ποια κατεύθυνση; Ποια προοπτική θα δίνει στο λαό;», ενώ είχε υπέρτιτλο: «Οι απόψεις του ΚΚΕ όπως τις παρουσίασε η ΓΓ της ΚΕ, Αλ. Παπαρήγα».

Το ζήτημα των συμμαχιών ήταν και είναι στρατηγικής σημασίας ζήτημα για το ΚΚΕ από γεννησιμιού του. Και αυτό το ξέρει καλά ο Αρης Τόλιος, όπως ξέρει, επίσης, ότι η συμμαχία αυτού του τύπου και κατεύθυνσης υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά συγκρούεται με τα συμφέροντα των αφεντικών, που θέλουν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ την κεντροαριστερή σούπα.

Καλύτερο όμως ήταν το σχόλιο του αναγνώστη μας: Φαίνεται ότι το νέο στάδιο του γκεμπελισμού είναι ο ...λαλιωτισμός, με προπαγανδιστές που διαβάζουν μόνον εκείνο που τους φυτεύει στο μυαλό τους ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ.

Τα ταχυδρομικά...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«ΕΛΕΟΣ». Ηταν η λέξη που χρησιμοποίησε χτες βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ο Κ. Κουλούρης, στη συνεδρίαση της Επιτροπής της Βουλής για την ιδιωτικοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, προκειμένου να διαφωνήσει με το κυβερνητικό νομοσχέδιο.

Οταν και οι ίδιοι τους οι βουλευτές μιλάνε για παραχώρηση στις ιδιωτικές τράπεζες, όπως ο συγκεκριμένος, φανταστείτε τι γίνεται και τι συμφέροντα εξυπηρετούνται και, μάλιστα, με προκλητικό τρόπο.

Γιατί, βέβαια, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο σημαίνει ένα τεράστιο δίκτυο υποκαταστημάτων, που τα πλήρωσε ο Ελληνας φορολογούμενος και τώρα ...δεν μπορεί να πάει χαμένο. Πρέπει να βρεθεί ιδιώτης να το εκμεταλλευθεί!

Οσο για τον «κοινωνικό χαρακτήρα» του Ταμιευτηρίου, που μας δηλώνουν ότι θα διατηρηθεί, ας τ' αφήσουν καλύτερα. Ο χιλιοδανεισμένος από ιδιωτικές τράπεζες μέσος Ελληνας γνωρίζει πολύ καλά τον ...κοινωνικό χαρακτήρα των τραπεζικών ΑΕ.

ΔΕΚΑ ΝΕΑ εργοτάξια θα γίνουν στην Αθήνα από το Γενάρη του 2003, μέσα στο χειμώνα, δηλαδή, και ενώ προβλέπεται αρκετά βροχερή χρονιά. Οπως καταλαβαίνετε, το αυτοκίνητο από μέσο μεταφοράς μεταβάλλεται αυτόματα σε ...μέσο βασανισμού (του οδηγού και των επιβατών).

Αλλωστε, διαπιστώσαμε τις τελευταίες μέρες τι μπορεί να κάνει στο κυκλοφοριακό αυτής της πόλης λίγο νεράκι. Εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα (στην πλειοψηφία τους ...ανεξόφλητα) ήταν ακινητοποιημένα επί ώρες.

Φυσικά, με την επί χρόνια στήριξη των κυβερνήσεων, οι εισαγωγείς αυτοκινήτων και οι εταιρίες τα «κονόμησαν» και θα συνεχίσουν ακάθεκτοι να πουλάνε. Για το πού αυτά τα αυτοκίνητα θα παρκάρουν, πού και πώς θα κυκλοφορήσουν, ουδόλως ενδιαφέρονται.

Να είστε βέβαιοι, επίσης, ότι το υπουργείο Μεταφορών θα συνεχίσει να τους στηρίζει, υποβαθμίζοντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Κι ας σταματήσουν να επικαλούνται το Μετρό ως έργο επίλυσης του προβλήματος. Αποδείχτηκε πως δεν είναι.

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι «νονοί» της Αριστεράς

Ξαφνικά όλοι πίνουν νερό στο όνομα της Αριστεράς, προφέροντάς το, όμως, αυτό το όνομα, ο καθένας με τον τρόπο που ο ίδιος θέλει. Περιγράφοντας μιαν Αριστερά - τσόντα, ένα συμπλήρωμα, έναν υπηρέτη στα δικά τους σχέδια. Η Αριστερά αυτή, βέβαια, καμία σχέση δεν έχει με τις πολιτικές δυνάμεις που δρουν μέσα στις μάζες, καθορίζουν και καθορίζονται από τα προβλήματα, τις αγωνίες, τα οράματα του λαού και των πρωτοπόρων τμημάτων του.

Εχουμε, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ, που απευθύνει επίθεση «φιλίας» στην Αριστερά. Τη ΝΔ, που εκφράζει την ...ανησυχία της για τον κίνδυνο μη αυτοδύναμης παρουσίας της Αριστεράς στην πολιτική σκηνή. Από κοντά και ο ΣΥΝ, που εμφανίζεται να απευθύνει χείρα φιλίας και ενότητας της Αριστεράς. Ολοι ανησυχούν... Πολύς σαματάς, όμως, για το τίποτα. Γιατί, όλες αυτές οι πλευρές - η κάθε μια από τη δική της σκοπιά - αφ' ενός μιλάνε για διαφορετικό πράγμα και αφ' ετέρου δεν εννοούν αυτό που λένε. Απλώς, καλλιεργούν κλίμα, προσπαθώντας ταυτόχρονα για την Αριστερά με τα χαρακτηριστικά που βολεύει το σύστημα.

Ενα τέτοιο κλίμα είναι ισοπεδωτικό και αποσπασμένο από τις διαχωριστικές γραμμές, που η κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα βάζει. Η ίδια η κοινωνία, με τις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και στρώματα, η δυναμική των αντιθέσεών τους, των ανταγωνιστικών τους συμφερόντων, θέτει διλήμματα και ερωτήματα, που η απάντησή τους αναγκαστικά οδηγεί στη διάκριση της ήρας από το στάρι. Στοχεύουν, μέσα από αυτό το κλίμα, να συγκαλύψουν τη διαχωριστική γραμμή στο επίπεδο της πολιτικής, που εκ των πραγμάτων υπάρχει, ανάμεσα στην πολιτική που υπηρετεί την άρχουσα τάξη και αυτήν που υπηρετεί το λαό. Θέλοντας να αμβλύνουν την πάλη κατά των μονοδρόμων των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, το δέσιμο πισθάγκωνα της χώρας στα δεσμά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ.

Οσο κι αν ορισμένες φορές η διαχωριστική γραμμή γίνεται δυσδιάκριτη, εξαιτίας της πολιτικής που αποπροσανατολίζει το λαό, οι πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα αυτές που θέλουν να υπερασπίζουν τα λαϊκά συμφέροντα, δεν μπορεί παρά να αναδεικνύουν και να αναδεικνύονται οι ίδιες μέσα από την αντιπαράθεση των υπαρκτών διαχωριστικών γραμμών. Μέσα από τον αγώνα ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, σε αντίθεση με τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Να αναδεικνύουν και να αναδεικνύονται μέσα από τον αγώνα για την υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών κατακτήσεων.

Αυτές οι διαχωριστικές γραμμές δεν τονίζονται για να διαχωρίσουν το λαό, αλλά για να τον συσπειρώσουν και να τον ενώσουν σ' ένα μέτωπο, στη δική του συμμαχία, που είναι στον αντίποδα της «ιεράς συμμαχίας» του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Ενα τέτοιο μέτωπο έχει ανάγκη ο λαός. Αυτό το μέτωπο, που απαντάει στο παρόν και το μέλλον του λαϊκού κινήματος. Δεν είναι, λοιπόν, αυτοσκοπός οι όποιες συμμαχίες, συσπειρώσεις και «ενότητες της Αριστεράς». Στόχος είναι η κοινή δράση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, με μιαν άλλη προοπτική από αυτήν που έχει δρομολογήσει η κυρίαρχη πολιτική.

Μια σημαντική επίσκεψη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μπορεί οι Τούρκοι δημοσιογράφοι - αλλά και πολλοί συνάδελφοί τους ανά τον πλανήτη - και η κοινή γνώμη γενικότερα της γειτονικής χώρας, να αναρωτιούνται ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Τουρκίας, αφού ο νικητής των πρόσφατων εκλογών, Ρατζίπ Ταγίπ Ερντογάν, δεν έχει δικαίωμα, ούτε βουλευτής να εκλεγεί. Μπορεί, να υπάρχουν περισσότερα ακόμη ερωτηματικά, για τη σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης και διάφοροι να συνεχίζουν την αναζήτηση της έκτασης και των συνεπειών του «πολιτικού σεισμού», που προκάλεσαν τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά μερικοί, φαίνεται πως ανησυχούν πολύ λιγότερο. Ετσι, ενώ στην Τουρκία, κανείς δε γνωρίζει ακόμη τον επόμενο πρωθυπουργό και τη νέα κυβέρνηση της χώρας, ο αρχηγός των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Χιλμί Οζκιόκ, βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, όπου πραγματοποιεί επίσκεψη βαρύνουσας σημασίας για το μέλλον της Τουρκίας και για τις εξελίξεις στο Κυπριακό, σύμφωνα με πολιτικούς και διπλωματικούς παρατηρητές της αμερικανικής πρωτεύουσας. Και μην αναρωτηθείτε, τι δουλιά έχει ο στρατηγός με το μέλλον της χώρας. Αρκεί, να πάρετε υπόψη σας, ότι ο Τούρκος αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων δεν υπάγεται στον αντίστοιχο υπουργό Αμυνας και την κυβέρνηση, αλλά στο έχων μεγάλη δύναμη Εθνικό Συμβούλιο της χώρας.

Οπως καταλαβαίνετε, η επιχείρηση «αναπαλαίωσης» του πολιτικού σκηνικού της γειτονικής χώρας, δεν καθορίζεται μόνον από τα εκλογικά αποτελέσματα ή τις τουρκικές κυρίαρχες δυνάμεις και τις όποιες, μεταξύ τους αντιθέσεις.

Υπερβάλλων ζήλος...

Η οικογένεια Γκουκλούς είναι μια ακόμη οικογένεια στη νοτιοανατολική Τουρκία, που όπλισε η τουρκική κυβέρνηση, για να καταπολεμήσει τον «κουρδικό εθνικισμό». Τα μέλη της προαναφερόμενης οικογένειας, βέβαια, το ...παράκαναν λίγο και, στην προσπάθειά τους να εκδιώξουν όλους τους Κούρδους, που κατείχαν γη στο Ουγκράκ, το χωριό τους, σκότωσαν τρεις που αρνήθηκαν να φύγουν - ανάμεσά τους κι ένα 7χρονο παιδί. Οι εξηγήσεις τους δεν έπεισαν τις αρχές και 10 μέλη της οικογένειας Γκουκλούς (το επώνυμο σημαίνει «ισχυρός» στα τουρκικά...) συνελήφθησαν. Οι άνθρωποι αυτοί, σχολίασε ο Σαΐτ Τανγκουμέρ στην «Washington Post», ένας Κούρδος που γλίτωσε από τις σφαίρες των «ισχυρών», «πήραν όπλα από το κράτος και τα χρησιμοποίησαν για να γίνουν πλούσιοι. Κατέσχεσαν γη, έσφαξαν ανθρώπους...».

Πολλοί, βέβαια, μπορεί να αναρωτηθούν, γιατί 90.000 εθνοφύλακες και παραστρατιωτικοί εξακολουθούν να είναι οπλισμένοι κάπου 20 χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου κι ενώ το κουρδικό κίνημα έχει περίπου δεσμευτεί στην παύση του ένοπλου αγώνα. Την απάντηση τη δίνουν οι κάτοικοι της νοτιοανατολικής Τουρκίας, ρωτώντας κάθε ξένο που επισκέπτεται τα μέρη τους: «Θα γίνει κι άλλος πόλεμος; Τι λέτε;».

Χωρίς παρερμηνείες...

Μπόλικη ήταν η ειδησεογραφία και σχολιογραφία τις προηγούμενες μέρες, για το «νέο» κώδικα δεοντολογίας των τραπεζών, που δημοσιοποίησε η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας και παρουσιάστηκε ως η αναγκαία ασφαλιστική δικλείδα όσων καταφεύγουν στις υπηρεσίες τους. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για έναν εμπαιγμό των υπερχρεωμένων νοικοκυριών της χώρας. Ο «νέος» κώδικας, στην καλύτερη περίπτωση, αφορά μόνο μια «ελάχιστη ενημέρωση» των πελατών, για τους όρους που μπαίνουν στα διάφορα δάνεια και στις καταθέσεις και, σε καμία περίπτωση, δεν αφορά την ουσία του ζητήματος, δηλαδή τη ληστρική συμπεριφορά των τραπεζών που θα συνεχίσουν να την εφαρμόζουν απρόσκοπτα και με τις νέες ρυθμίσεις.

Την ίδια ώρα, η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας έβαζε πλάτη και διευκόλυνε τις τράπεζες να ακυρώσουν στην πράξη και να μην εφαρμόσουν την απόφαση του Αρείου Πάγου που προέβλεπε ανώτατο επιτόκιο 9,25% για τα καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια, ενώ και για το θέμα με τα πανωτόκια, που υποτίθεται ότι έχει ρυθμιστεί με νόμο, ομολογούσαν ότι επιδέχεται «διαφορετικές ερμηνείες». Θα λέγαμε, ότι το συμπέρασμα, που πρέπει να βγάλουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και συνταξιούχοι, για την ουσία της πολιτικής των κυβερνώντων, δεν πρέπει να επιδέχεται καμιά διαφορετική ανάγνωση, καμιά παρερμηνεία.

Τι γίνεται στη Φλωρεντία;

Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές από πολλές ευρωπαϊκές χώρες θα πάρουν μέρος στη μεγάλη διαδήλωση που θα γίνει μεθαύριο, Σάββατο, στη Φλωρεντία. Εργατικά συνδικάτα και ενώσεις, οργανώσεις και κινήματα κατά της «παγκοσμιοποίησης», κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς συμμετέχουν σ' αυτή τη διαδήλωση, που θα έχει ως κύριο περιεχόμενο την καταδίκη των ιμπεριαλιστικών, πολεμικών σχεδίων εναντίον του Ιράκ. Παρόν στη διαδήλωση και το ΚΚΕ, αντιπροσωπεία του οποίου βρίσκεται ήδη στην πρωτεύουσα της Τοσκάνης. Κατά τα φαινόμενα θα είναι μια από τις μεγαλύτερες αντιπολεμικές, αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις και έρχεται να προστεθεί σε δεκάδες συγκεντρώσεις, πορείες, συλλαλητήρια, σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις το τελευταίο διάστημα. Κινητοποιήσεις που χαρακτηρίζονται από τη μεγάλη συμμετοχή και τη μαχητικότητα.

Ομως, στη Φλωρεντία διεξάγεται αυτές τις μέρες μια συζήτηση που αφορά στο συντονισμό της δράσης των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως συνιστώσες ενός κινήματος το οποίο ονομάστηκε - δόκιμα ή μη - «κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης», ένα κίνημα που κατάφερε πολλές φορές να στρέψει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας και να αποκτήσει πολιτική σημασία. Βεβαίως, η συζήτηση για το χαρακτήρα και τις προοπτικές αυτού του κινήματος έχει ξεκινήσει εδώ και δύο περίπου χρόνια. Στη συζήτηση αυτή αντανακλώνται διαφορετικές στρατηγικές αντιλήψεις για το χαρακτήρα της εποχής που ζούμε, το σύστημα των αντιθέσεων που κινεί την κοινωνική εξέλιξη, το ρόλο και τις σχέσεις των τάξεων και στρωμάτων, την κατεύθυνση της πάλης και την προοπτική.

Στη Φλωρεντία και υπό το γενικό τίτλο «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ» η συζήτηση διεξάγεται «για μια άλλη Ευρώπη». Κάποιες δυνάμεις, με αναφορές στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, επιδιώκουν την ενσωμάτωση των κινημάτων στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος με τη διατύπωση «εναλλακτικών λύσεων». Μόνον που αυτές είναι λύσεις διαχείρισης του καπιταλισμού. Από την άλλη, ξεπηδούν και νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι οποίες τονίζουν ότι η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση του μονοπωλιακού κεφαλαίου και του πολέμου είναι η ελάχιστη προϋπόθεση «για μια άλλη Ευρώπη».

Το μέλλον αυτού του κινήματος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την έκβαση της διαπάλης στο εσωτερικό του. Αν και κατά πόσο θα δυναμώσουν τα αντιιμπεριαλιστικά, αντιμονοπωλιακά στοιχεία στο εσωτερικό του, θα γίνονται ολοένα και πιο κυρίαρχα. Κρίσιμο ζήτημα γι' αυτή την προοπτική είναι η ανάπτυξη και ισχυροποίηση του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Το ΚΚΕ συμμετείχε ενεργά και στήριξε τη συμμετοχή οργανώσεων του λαϊκού κινήματος σε όλα τα κορυφαία γεγονότα και διαδηλώσεις. Δίνει μεγάλη σημασία στη διεθνοποίηση της πάλης και στη στήριξη των κινητοποιήσεων κατά της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, ή «παγκοσμιοποίησης», όπως καλείται συνήθως. Τονίζει όμως ότι η διεθνοποίηση της πάλης δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα παρά μόνον αν υπάρχει σε εθνικό επίπεδο ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό, που θα εναντιώνεται στην κυρίαρχη πολιτική. Που θα βάζει τη σφραγίδα του και στη διεθνοποιημένη πάλη του κινήματος. Αυτός είναι και ο προσανατολισμός για τη «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003».

Υποταγή

Ο,τι θέλουν

οι «εταίροι»

κι όχι ό,τι μας συμφέρει,

ό,τι θέλουν

οι «μεγάλοι»

και ας φάμε το κεφάλι

κι ας μας βάλουν

στο τσουβάλι.

* * *

Ο,τι πούνε οι αφέντες

«γιες», «ουί»