ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το χαβά του ο Σημίτης

Γρηγοριάδης Κώστας

Δε φτάνει που μας χρώσταγαν, μας πήραν και το βόδι, λέει μια παλιά λαϊκή παροιμία και ταιριάζει γάντι στις προχτεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού. Μιλώντας ο Κ. Σημίτης για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, επιχείρησε να ρίξει ευθύνες στην Αριστερά, η οποία «πολλές φορές παγιδεύτηκε σε πολιτικές που επέτειναν τα φαινόμενα της σύγχυσης και της εξομοίωσης».

Αν δεν καταλάβατε, ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται, με δυο λόγια, ότι δε φταίει το αντιλαϊκό και νεοφιλελεύθερο περιεχόμενο της όποιας δήθεν αριστερής ή σοσιαλιστικής ή κεντροαριστερής κυβερνητικής πολιτικής, αλλά όσοι - και η Αριστερά μαζί - κάνουν κριτική στην κυβέρνηση αυτή και δικαιολογημένα την καταγγέλλουν για τη συντηρητική πολιτική της. `Η, για να συγκεκριμενοποιήσουμε την πρωθυπουργική δήλωση στις εγχώριες εξελίξεις, για την αυξανόμενη συνεχώς λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, δε φταίει η φιλομονοπωλιακή και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά το ΚΚΕ, που την καταγγέλλει ως τέτοια.

Αυτοί, σιγά - σιγά, όχι μόνο θα εφαρμόζουν πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, αλλά θα μας ζητούν από πάνω, να τους λέμε κι «ευχαριστώ»...

Ας προσέχουν

Δε θέλουμε να μπούμε στον πειρασμό και να εξετάσουμε ποιες λογικές είναι περισσότερο λαϊκίστικες, απλουστευτικές και κινδυνολόγοι: Τα ρατσιστικά και εθνικιστικά συνθήματα του Λεπέν ή η φιλολογία της «ενίσχυσης των δύο άκρων», που θέλει να τσουβαλιάσει τον πρώτο, με ό,τι περιέχει τη λέξη κομμουνιστικό και παλεύει για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος;

Να σημειώσουμε μόνον ότι ο 20ός αιώνας έχει δώσει αρκετά ιστορικά παραδείγματα, τόσο της άκρως υποκριτικής και δήθεν αντιφασιστικής στάσης των αστικών πολιτικών δυνάμεων και στη χώρα μας και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όσο και της απόλυτα συνεπούς και πρωτοπόρας πάλης των κομμουνιστών, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων του λαού. Ας προσέχουν, επομένως, όσοι εύκολα φιλολογούν για «τα δύο άκρα». Δε μιλούν στο σπίτι του κρεμασμένου για σκοινί...

Πραξικόπημα και στην ενημέρωση

Εκτός από το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα που έγινε στη Βενεζουέλα, σημειώθηκε και ένα πρωτοφανές πραξικόπημα από τα τηλεοπτικά κανάλια. Αντιγράφουμε από την «Καθημερινή»: «Το προπερασμένο Σαββατοκύριακο, όταν τα "μπάριος", οι φτωχογειτονιές του Καράκας, δονούνταν από αυθόρμητες διαδηλώσεις, που ζητούσαν την επιστροφή του εκλεγμένου προέδρου, τα δύο ιδιωτικά κανάλια της χώρας, το Γκλομποβισιόν και το Βενεβισιόν, σφύριζαν αδιάφορα έχοντας καταργήσει τα δελτία ειδήσεων και προβάλλοντας μόνο καρτούν και σαπουνόπερες. Το μοναδικό κρατικό κανάλι είχε σιγήσει... Με μοναδικό μέσο συνεννόησης τα κινητά τηλέφωνα, 100.000 οπαδοί της νόμιμης κυβέρνησης περικύκλωσαν στις 15 Απριλίου το Προεδρικό Μέγαρο, το Μιραφλόρες. Η εξέλιξη είναι γνωστή». Να σκεφτούμε, ως «υπόθεση εργασίας», ποια στάση θα κρατήσουν τα «δικά μας» κανάλια σε παρόμοιες καταστάσεις;

Γαλλικές ... διαπλοκές

Προεκλογικά, την ώρα που τα ποσοστά των δύο έπεφταν στις δημοσκοπήσεις, ανέβαινε εκείνο του Λεπέν, λέει η δημοσιογράφος της «Αυγής» και ο Κ. Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Παρίσι απαντά:

«Ναι, αλλά κανείς δεν το έθιγε το θέμα αυτό. Και πιστεύω ότι αυτό έγινε επίτηδες. Γιατί, οι σοσιαλιστές ήθελαν να τον βοηθήσουν σιωπηλά, για να κόψει ψήφους από τον Σιράκ...

- Μα αυτή είναι η παλιά πολιτική του Μιτεράν...

Ναι, ακριβώς. Ο Σιράκ φοβόταν και είχε μπλοκάρει τις 500 υπογραφές τοπικών εκλεγμένων παραγόντων που είναι αναγκαίες για τη συμμετοχή στις εκλογές και του τις έδωσαν (σ.σ. του Λεπέν) κρυφά οι σοσιαλιστές. Αλλά στη συνέχεια τον στήριξαν και οι οπαδοί του Σιράκ, για να αποκλείσει τον Ζοσπέν. Οπως και έγινε. Αρα ο Λεπέν επωφελήθηκε της στήριξης και των δυο πλευρών, αλλά τώρα καμία τους δε θέλει να το παραδεχτεί».

Τώρα, προτιμούν να χτυπιούνται και να ολοφύρονται για την άνοδο του Λεπέν...

Τα δημοτικά...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΠΟΤΕ ΕΤΣΙ, πότε αλλιώς, μας τα λέει ο Κώστας Σημίτης, για τις δημοτικές εκλογές. Ενώ τις προάλλες δήλωσε ότι σε τίποτε δεν πρόκειται να επηρεάσει το αποτέλεσμά τους την κυβερνητική πολιτική, χθες είπε ότι έχουν ιδιαίτερη πολιτική σημασία.

Γνωρίζουμε, βέβαια, πως η διγλωσσία και όλα τα συναφή είναι αναπόσπαστα στοιχεία του πολιτικού «στιλ» του «εκσυγχρονισμού», αλλά, τέλος πάντων, θα μπορούσε αυτό να γίνεται με λίγο μεγαλύτερη διακριτικότητα...

Εμείς, πάντως, ξέρουμε πολύ καλά ότι όσο περισσότερο «μαύρο» φάει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτώβρη, τόσο περισσότερο θα σκέφτεται και θα ξανασκέφτεται τα αντιλαϊκά, δήθεν εκσυγχρονιστικά σχέδια και επιλογές του, να τα φέρει στη Βουλή, ως νομοσχέδια.

Εάν, μάλιστα, το «μαύρο» αυτό συνδυαστεί με την αποφασιστική καταδίκη της ΝΔ και την αποφασιστική στήριξη των υποστηριζομένων από το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις αγωνιστικών συνδυασμών, να 'στε σίγουροι ότι θα γίνει τόση φασαρία, όση έγινε τις μέρες αυτές για τη Γαλλία κι ακόμη περισσότερη.

ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΜΕΡΕΣ ακούμε ότι θα τοποθετηθούν στην Αθήνα και όχι για πρώτη φορά. Θα είναι, λέει, για την αστυνόμευση των λεωφορειοδρόμων και γενικότερα για λόγους που να βοηθούν στη λύση του κυκλοφοριακού. Πλην, όμως, τους πιστεύει κανείς;

Γιατί βέβαια, όταν έχει κανείς τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει ένα μηχανισμό για «κακούς σκοπούς», είναι πιο εύκολο να μπει στον πειρασμό, αν τον έχει, ήδη, εγκαταστήσει. Και, ως γνωστόν, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης υποκύπτει εύκολα στους πειρασμούς.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ των διδάκτρων των φροντιστηρίων ξένων γλωσσών, ζητούν οι σχετικές ενώσεις, που προφανώς βλέπουν παντού γύρω τους την «απελευθέρωση» και δεν καταλαβαίνουν γιατί να εξαιρούνται.

Γρηγοριάδης Κώστας

Να υποθέσουμε ότι ο υπουργός Παιδείας δεν απασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα; Μήπως πιστεύει πως έχει κάνει ό,τι είναι δυνατόν, για να διδάσκονται οι (απαραίτητες) ξένες γλώσσες στη «δημόσια και δωρεάν» Παιδεία, οπότε δεν ανησυχεί;

Προβληματισμοί

Αναμφισβήτητα τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία ήταν αρνητικά, από πολλές απόψεις. Οχι μόνο γιατί καταγράφηκε μια σχετική μετατόπιση του εκλογικού σώματος σε εθνικιστικές, ακροδεξιές απόψεις, αλλά κυρίως γιατί οι «βασικοί πυλώνες» του συστήματος διατήρησαν σε γενικές γραμμές τις δυνάμεις τους, όπως επίσης και για το ότι μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων απείχε της εκλογικής διαδικασίας.

Ωστόσο οι σπασμωδικές αντιδράσεις, σχεδόν πανικού (εν μέρει κατευθυνόμενου), που ακολούθησαν της ανακοίνωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων, δε βοηθούν στην ερμηνεία αυτής της στάσης του εκλογικού σώματος της Γαλλίας, η οποία δεν είναι ανεξήγητη, αν συνυπολογιστούν μια σειρά από παράγοντες που συνέβαλαν στην εξέλιξη αυτή. Συγκεκριμένα: Η κυβερνητική εξουσία στη χώρα ασκούνταν από μια κεντροαριστερή συμμαχία του Σοσιαλιστικού και Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προερχόταν από το συντηρητικό γκολικό κόμμα (δεξιό) με αυξημένες αρμοδιότητες και επίσης ασκούσε εξουσία. Αυτή η ιδιότυπη συγκατοίκηση κεντροαριστεράς - κεντροδεξιάς έφερε στο λαό πλήθος αντιλαϊκών μέτρων και αναδιαρθρώσεων, ανατροπές σε κεκτημένα των εργαζομένων, που πολλές φορές προχώρησαν με όχημα το ψευδεπίγραφο 35ωρο κλπ. Η γαλλική «κεντροαριστερά» εν πλήρει συνειδήσει, συμμετείχε ή στήριξε πολέμους σε βάρος λαών και χωρών. Διέψευσε τις όποιες προσδοκίες του λαού, απογοήτευσε, προκάλεσε κοινωνική δυσαρέσκεια. Ηταν επόμενο η δυσαρέσκεια αυτή να εκφραστεί και την ώρα της κάλπης. Και εκφράστηκε με τον τρόπο που ήδη γνωρίζουμε.

Οι εκ των υστέρων κραυγές τίποτα δεν προσφέρουν. Εκείνο που απαιτείται είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων από τα όσα έλαβαν χώρα στη Γαλλία. Το ΚΚΕ πολλές φορές στο παρελθόν και σήμερα υπογραμμίζει την ανάγκη η δυσαρέσκεια, η λαϊκή αγανάκτηση στη χώρα μας, παντού, να μετουσιώνεται σε συνειδητή οργανωμένη πάλη, να μεταφράζεται σε αφύπνιση και ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων και φυσικά όταν έρχεται η ώρα της κάλπης να εκφράζεται και εκεί, επίσης ριζοσπαστικά. Την ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα να βγάζουν τα απαραίτητα πολιτικά συμπεράσματα και να βρίσκουν το δρόμο της πραγματικής διεξόδου στη συγκρότηση μιας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Αν κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται, τότε ο εγκλωβισμός λαϊκών δυνάμεων στα πολιτικά στηρίγματα της πλουτοκρατίας είτε αυτά είναι κεντροαριστερά - κεντροδεξιά, σοσιαλδημοκρατικά - χριστιανοδημοκρατικά, θα διαιωνίζεται και ενίοτε η απογοήτευση και η δυσαρέσκεια θα εκφράζονται με συντηρητικές μετατοπίσεις συνειδήσεων ή με ανώδυνες διαμαρτυρίες που αρχίζουν και τελειώνουν στο λευκό, στην αποχή ή σε έναν ψευτοεπαναστατισμό, που διόλου όμως ανησυχούν το κατεστημένο.

Οσοι ειλικρινά απεύχονται το ενδεχόμενο να επαναληφθεί και στην Ελλάδα το φαινόμενο της Γαλλίας ή άλλων χωρών, δεν ωφελεί να οδύρονται ή απλά να ανησυχούν. Οφείλουν να συμβάλουν στο δυνάμωμα των ταξικών αγώνων, στην αποκάλυψη του ρόλου του δικομματισμού και των παραλλαγών του ή των στηριγμάτων του, στη ριζοσπαστικοποίηση πλατιών λαϊκών δυνάμεων. Να συμβάλουν στην ενίσχυση του ΚΚΕ και της πρότασής του για τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου πάλης. Πρόταση που μπορεί να εγγυηθεί, να σηματοδοτήσει αλλαγές και ανατροπές σε ριζοσπαστική κατεύθυνση και με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα και μόνο.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Νέο μέλος

Ενα νέο μέλος προστέθηκε από χτες στην κολεκτίβα μας και, μάλιστα, στον κρίσιμο τομέα της μηχανοργάνωσης! Μικρούλα, βέβαια, μόλις λίγων ωρών, η νεογέννητη κόρη της Βιβής και του Δημήτρη Κάλλη, αλλά, αισιόδοξοι άνθρωποι είμαστε, πού θα πάει, θα μεγαλώσει. Μ' όλες μας τις ευχές!

Δικαιολογημένη η καταδίκη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μπορεί ο Λ. Ζοσπέν να είναι υπερήφανος για τα όσα έκανε, όπως δήλωσε το βράδυ της Κυριακής των εκλογών, αλλά, προφανώς, ήταν πολύ διαφορετική η γνώμη της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων εργαζομένων και ψηφοφόρων. Και δεν έχουν καθόλου άδικο. Η «κεντροαριστερή» κυβέρνηση του Λ. Ζοσπέν δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα του γαλλικού λαού. Αντίθετα, εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του μεγάλου γαλλικού κεφαλαίου. Οι μισθοί και τα μεροκάματα στη Γαλλία παραμένουν καθηλωμένα στο ίδιο ή και χαμηλότερο ουσιαστικά επίπεδο, πέντε χρόνια τώρα, ενώ αυγαταίνουν με προκλητικούς ρυθμούς τα αμύθητα κέρδη μιας μικρής μειοψηφίας. Τριπλάσιες ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις, που έγιναν τα τελευταία πέντε χρόνια, απ' όσες έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση της Δεξιάς. Η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Ακόμη και το πολυδιαφημισμένο «35ωρο» ήταν πλαστό και αποδείχτηκε στην πράξη ότι, στην πραγματικότητα, ήταν ένας μοχλός προώθησης των αντιδραστικών, ελαστικών σχέσεων εργασίας, προς όφελος της μεγαλοεργοδοσίας. Γαλλικά πολεμικά αεροπλάνα βομβάρδισαν την πρώην Γιουγκοσλαβία.

Αυτά, για να αναφερθούμε σε ελάχιστες μόνον πλευρές της γαλλικής κοινωνικής πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα, που γεννά και αναπαράγει καθημερινά τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, την παραβατικότητα και την εγκληματικότητα. Μια πραγματικότητα, που δεν αντιμετωπίζεται ούτε με τις «κεντροδεξιές», ούτε με τις «κεντροαριστερές» εκδοχές της διαχείρισης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και, πολύ περισσότερο, με τα ακροδεξιά δημαγωγικά συνθήματα του Λεπέν.

Γιατί απέτυχε η «κεντροαριστερά»;

Πολλές και διάφορες είναι οι απαντήσεις που δίνονται τις μέρες αυτές στο κυρίαρχο ερώτημα της επικαιρότητας, με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Γιατί απέτυχε η «κεντροαριστερά»; Αλλοι αποδέχονται τους ισχυρισμούς του Λ. Ζοσπέν και ρίχνουν τις ευθύνες της αποτυχίας στη δημαγωγία της δεξιάς και, ιδιαίτερα, της ακροδεξιάς (Λεπέν), όπως και στον κατακερματισμό των «αριστερών» δυνάμεων. Αλλοι θεωρούν ότι οι «αριστερές και κεντροαριστερές» δυνάμεις και οι «σοσιαλιστικές πολιτικές» τους απέτυχαν να δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις στα πολύμορφα προβλήματα του γαλλικού λαού και γι' αυτό ανταμείφθηκαν με την ανάλογη ψήφο καταδίκης και δυσαρέσκειας.

Δεν υποτιμούμε τη δημαγωγία και το λαϊκισμό του Λεπέν, αλλά οι δεύτεροι έχουν πολύ περισσότερο δίκιο από τους πρώτους. Πράγματι, οι βασικές και κύριες ευθύνες βρίσκονται στην αποτυχία της «κεντροαριστερής» κυβέρνησης. Με μια κρίσιμη διαφορά, όμως. Στη Γαλλία δεν απέτυχαν οι αριστερές πολιτικές, γιατί ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Απέτυχε η με αριστερό προσωπείο νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση και διαχείριση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Η «κεντροαριστερά» στη Γαλλία απέτυχε, γιατί δε δικαίωσε ούτε στιγμή στην πράξη τον δήθεν αριστερό της λόγο. Γιατί, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ήταν αριστερά.

Τι εννοούμε Αριστερά

Κι όταν λέμε Αριστερά, δεν εννοούμε έπεα πτερόεντα και χωρίς αντίκρισμα συνθήματα ή ανούσιες φλυαρίες του τύπου «να κυριαρχήσει και πάλι η πολιτική», κλπ., κλπ. Αριστερή πολιτική είναι, πρώτα και κύρια, η αποφασιστική υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, η πραγματική και ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών ζωής, εργασίας και σπουδών των εργαζομένων και της νεολαίας, η ανάδειξη του λαού και των σύγχρονων αναγκών του στο επίκεντρο της κοινωνίας. Πολιτική, η οποία αντικειμενικά και αναπόφευκτα έρχεται σε σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο, τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια, τους μηχανισμούς και τις δομές, που στηρίζουν και εξυπηρετούν τα συμφέροντα και την εξουσία τους. Η αριστερή πολιτική, στις σημερινές συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού, είναι συνώνυμη ουσιαστικά της αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής πολιτικής. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν ισχύει μόνο για τη Γαλλία, αλλά για κάθε καπιταλιστική χώρα, μαζί και για τη δική μας.

Ο αγώνας των Παλαιστινίων

Το έγκλημα δεν έχει σταματήσει. Ισα - ίσα η τάση είναι να το χωνέψουμε σαν να είναι δεδομένο, να ξεπατώνονται καθημερινά πόλεις ή χωριά των Παλαιστινίων, να σκοτώνονται για ψύλλου πήδημα άνθρωποι, να συλλαμβάνονται σαν τα κοπάδια από τον ισραηλινό στρατό, να τρομοκρατείται κάθε φωνή αντίστασης.

Ολα αυτά, γιατί είτε με τη μορφή της πρότασης Φίσερ, είτε με τη μορφή της καθαρόαιμης αμερικάνικης εκδοχής, είτε με οποιαδήποτε άλλη εκδοχή με ανάλογο περιεχόμενο ρίξουν στο τραπέζι, το σχέδιο ήταν από την αρχή, αφού στριμώξουν τους Παλαιστινίους τόσο πολύ, που να μην μπορούν να αναπνεύσουν, να τους σύρουν σε ταπεινωτική συμφωνία «βοσνιοποίησης», που τυπικά, θα τους δίνουν «ανεξαρτησία», αλλά δε θα εξασφαλίζεται ούτε στοιχειωδώς η επιβίωσή τους.

Χώρια ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεθοδεύουν την ιμπεριαλιστική στρατιωτική παρουσία με τη μορφή της «ειρηνευτικής δύναμης», όχι για να «συγκρατεί» τα ισραηλινά εγκλήματα, όπως ίσως είχε ζητήσει και ο Γ. Αραφάτ από τον ΟΗΕ λίγο καιρό πριν, αλλά για να κηδεμονεύει άμεσα ολόκληρη την περιοχή. Ετσι ερμηνεύεται και το γεγονός, που φαίνεται από την πρώτη στιγμή της τελευταίας ισραηλινής εισβολής, πως από τις κυριότερες αποστολές του ισραηλινού στρατού, είναι η αποδυνάμωση της Παλαιστινιακής Αρχής σαν οντότητας.

Σχέδιο, που σε χοντρές γραμμές και με κάποιες επιμέρους προσαρμογές, που δεν αλλοιώνουν τους προσανατολισμούς, προχωρά καθημερινά με εκτελεστικά όργανα τις κινήσεις του ισραηλινού στρατού αλλά μόνιμο ηθικό αυτουργό τον ιμπεριαλισμό σε κάθε του απόχρωση (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.ά.) που θέλει να τελειώνει το γρηγορότερο με την υποταγή των Παλαιστινίων, για να προχωρήσει στους μελλοντικούς του στόχους (π.χ. Ιράκ). Οι επιμέρους εσωτερικές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, μπορεί, να αναπροσαρμόζουν διαρκώς τους τρόπους προσέγγισης του τελικού στόχου αλλά δεν τον αλλάζουν. Αλλωστε, όταν μιλάμε για «σχέδιο», δε σημαίνει πως το έχουμε δει και διατυπωμένο αλλά προκύπτει αντικειμενικά από τους ιμπεριαλιστικούς στόχους στην περιοχή.

Αρα, όσοι ελπίζουν ή προσανατολίζουν ελπίδες άλλων, είτε στις «πρωτοβουλίες» - προτάσεις των ΗΠΑ, είτε της ΕΕ, είτε όποιου άλλου που κινείται σ' αυτά τα πλαίσια, «κουβαλάνε νερό για τον ίδιο μύλο...». Ας λείπουν λοιπόν οι αναλύσεις για τα αμερικάνικα «περιστέρια» ή για την ανάγκη «ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών» και άλλων ανάλογων καλοθελητών.

Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι αντικειμενικά αντιιμπεριαλιστικός. Δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο. Ακόμα και να περνούσαν με «το πιστόλι στον κρόταφο» τα σημερινά ιμπεριαλιστικά μπαλώματα, πάλι αργά ή γρήγορα, θα γεννούν την ανάγκη επιβίωσης και άρα αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης οποιασδήποτε μορφής. Αρα δεν είναι σε καμιά περίπτωση μόνο δική τους η πάλη. Είναι οποιουδήποτε ανθρώπου κατανοεί το «ένας είναι ο εχθρός...» και είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί, για να τον αντιμετωπίσει, μέχρι να τον εξαφανίσει από προσώπου γης.

Μαύρη ακρίβεια

Η αγορά

αφήνιασε,

όλα πλέον

στα ύψη,

οι κερδοσκόποι

γδέρνουνε

δίχως ντροπή

και τύψη

και του κοσμάκη

του φτωχού

κοντεύει