Περιττό να σημειώσουμε, ότι οι προτάσεις του κ. Κακλαμάνη συνάντησαν την έντονη αντίδραση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Αντώνη Σκυλλάκου. Ο πρόεδρος της Βουλής, όμως, επέμενε και οι προτάσεις του, βέβαια, ψηφίστηκαν από τη δικομματική «συγκυβέρνηση».
Εμείς τι να πούμε. Τα σχόλια δικά σας...
«Σε τελευταία ανάλυση, η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί θαυμάσια να ζήσει χωρίς το βαμβάκι του Πατάκη. Το βαμβάκι του Πατάκη, άραγε, μπορεί να ζήσει χωρίς την Ευρωπαϊκή Ενωση;», αναρωτιέται με... περίσσεια αφέλεια και άλλη τόση... πονηριά ο Ι. Κ. Πρετεντέρης στο χτεσινό «Βήμα».
Για να τον βοηθήσουμε, λοιπόν, του συνιστούμε να βρει την απάντηση στο παρακάτω ερώτημα: Οι εργαζόμενοι μπορούν θαυμάσια να ζήσουν και χωρίς αφεντικά. Τα αφεντικά, όμως, μπορούν να ζήσουν χωρίς εργαζόμενους;
Τον Ιούνη του 2000, η Επιτροπή Δικαστικών Υποθέσεων της αμερικανικής Γερουσίας συνεδριάζει με θέμα «Αντιμετωπίζοντας την αλλαγή της απειλής της διεθνούς τρομοκρατίας». Ανάμεσα στους διάφορους που κατέθεσαν ήταν και ο Τζέιμς Γούλσεϊ, αρχηγός της ΣΙΑ στην περίοδο 1993 - '95, ο οποίος, αφού είπε πολλά και διάφορα, προκειμένου να πείσει την Επιτροπή, ότι η Ελλάδα είναι ένας παράδεισος για την τρομοκρατία, ομολόγησε και το εξής: «Τα κλιμάκια της ΣΙΑ στις αμερικανικές πρεσβείες σ' ολόκληρο τον κόσμο, μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους, νομότυπα, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, για την πραγματοποίηση μυστικών επιχειρήσεων και πράξεων».
Εκτενή αποσπάσματα των επίσημων και αποκαλυπτικών πρακτικών της συνεδρίασης αυτής -απ' όπου και το προαναφερόμενο απόσπασμα- δημοσιεύονται στο χθεσινό «Ποντίκι», συνοδευόμενα από δυο ερωτήματα: «Ενα γενικό: πώς μπορεί να αντιδράσει μια χώρα όταν ανακαλύψει κάτι τέτοιο; Και βέβαια: τι... γίνονται αυτοί οι εγκληματίες μετά τη χρησιμοποίησή τους από τη ΣΙΑ; Κι ένα ειδικό: στην Ελλάδα είχαμε ως τώρα τέτοιες περιπτώσεις;».
Χρειάζεται, άραγε, να ρωτήσουμε και μεις, αν οι εγχώριες τέτοιες περιπτώσεις έχουν σχέση με τη «17 Νοέμβρη»;
Με διάφορους τρόπους ερμηνεύτηκε η «απόρριψη» από τον Κ. Σημίτη της πρότασης του μεγαλοεπιχειρηματία Σ. Κόκκαλη για σύμπραξη του ΟΤΕ με την «Ιντρακόμ». Φαίνεται όμως ότι διαφεύγει η ουσία. Είναι σε θέση η κυβέρνηση να απορρίπτει τέτοιες προτάσεις; `Η, για να το πούμε αλλιώς, το όποιο «όχι» στον Κόκκαλη, συνεπάγεται την υπεράσπιση ενός δημόσιου ΟΤΕ, στην υπηρεσία του λαού και της χώρας; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.
Ακόμη και όταν ο ΟΤΕ βρισκόταν ολοκληρωτικά στην ιδιοκτησία του Δημοσίου, τα συμφέροντα του κάθε Κόκκαλη εξυπηρετούσε, πρώτα και κύρια. Φρόντιζαν γι' αυτό οι εκάστοτε κυβερνήσεις, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ. Μέχρι και την κρατική ΕΛΒΗΛ έκλεισαν για χάρη του. Πολύ περισσότερο αυτό συμβαίνει σήμερα, καθώς το Δημόσιο είναι πλέον θλιβερή μειοψηφία στον ΟΤΕ (στις αρχές του 2002 θα έχει μόλις το 33%), ενώ εκχώρησε και το μάνατζμεντ στους (μεγαλο)μετόχους.
Αρα, το «όχι» στον Κόκκαλη, το πολύ να σημαίνει «ναι» σε κάποια άλλα μεγαλοσυμφέροντα και τίποτε άλλο.
Αλλωστε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Χρήστος Πρωτόπαππας, για αλλαγές «στο πνεύμα και το γράμμα» όσων συμφωνήθηκαν στη Νίκαια, μιλούσε και όχι για τη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Τα τελευταία είναι, έτσι κι αλλιώς, έξω από το κοινοτικό ή το όποιο ιμπεριαλιστικό «πνεύμα και γράμμα».
Πάντως, είναι προσεκτικοί στις δηλώσεις τους. Πρέπει να το παραδεχτούμε.
Γιατί, πέρα απ' όσα φωνάζουν οι κομμουνιστές, πολλά χρόνια τώρα, σήμερα, η αλήθεια γίνεται φανερή και από τις εξελίξεις. Είναι και η διεθνής συγκυρία τέτοια... Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας πάνε σιγά - σιγά και σταδιακά ...περίπατο. Οσο για την κοινή εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μάλλον πρέπει να ξαναμάθουμε γεωγραφία.
Γιατί, βλέπετε (και αυτό ίσχυε από την αρχή), όταν οι «σύμμαχοί» μας μιλούν για κοινή εξωτερική πολιτική, εννοούν το ποιος και πόσο βοηθάει τα σχέδια του ΝΑΤΟ, ανά την υφήλιο. Αυτό και τίποτε άλλο.
Αλλωστε, είναι κοντά πλέον η ερχόμενη Δευτέρα, οπότε θα φανεί ξεκάθαρα και τι γίνεται και τι σχεδιάστηκε να γίνει. Εννοείται, φυσικά, ότι ουδείς από τους κυβερνώντες μπορεί να δηλώσει άγνοια.
Είχαμε και τη χτεσινή απόφαση των μόνιμων αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου ο Κόλιν Πάουελ μίλησε και ζήτησε πιο ενεργό συμμετοχή στα σχέδια των ΗΠΑ και ό,τι απαίτησε, το πήρε και με το παραπάνω χωρίς επιφυλάξεις από καμιά πλευρά.
Είναι γνωστό, φυσικά, ότι ακόμα κι αν υφίστανται διαφωνίες (μοιρασιάς) ανάμεσα σε ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλογερμανούς, αυτά συζητούνται κατ' ιδίαν και όχι στις συνεδριάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Τα τελευταία διαβούλια γίνονται για να δηλώνουν την άνευ όρων συμφωνία τους κυβερνήσεις σαν τη δική μας και να παίρνουν ...καθήκοντα.
Η υπεράσπιση των μεταναστών και προσφύγων, των θυμάτων της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, πρέπει να γίνει υπόθεση του μαζικού λαϊκού κινήματος.
Τη διαδικασία αυτή ακολουθούν και οι μεγαλοαγρότες - επιχειρηματίες με αποτέλεσμα και γι' αυτούς ο ΦΠΑ να είναι «ουδέτερος» φόρος. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως των αγροτών, που είναι οι μικρομεσαίοι αγρότες, επειδή δεν μπορούν να κρατούν λογιστικά βιβλία, πληρώνουν ΦΠΑ όταν αγοράζουν τα γεωργικά εφόδια και μηχανήματα και τον εισπράττουν σχεδόν δύο χρόνια μετά, με αποτέλεσμα για δύο χρόνια να δανείζουν άτοκα το κράτος με σημαντικά ποσά, ενώ οι ίδιοι δανείζονται με τοκογλυφικά επιτόκια από την ΑΤΕ.
Στην πράξη δηλαδή οι μικρομεσαίοι αγρότες επιβαρύνονται με τους τόκους δύο χρόνων του ΦΠΑ, με συνέπεια, μόνο γι' αυτούς, ένα μέρος του ΦΠΑ, από «ουδέτερος» φόρος να γίνεται πραγματικός.
Την πραγματικότητα αυτή, όμως, την αντιστρέφει η κυβέρνηση και εμφανίζει τον ΦΠΑ σαν εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών, επειδή την ετεροχρονισμένη του επιστροφή την προσθέτει στην τιμή του προϊόντος, για να εμφανίσει μεγάλη την τιμή του βαμβακιού και αδικαιολόγητες τις κινητοποιήσεις των βαμβακοπαραγωγών.
Κατανοητή η ανάγκη της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ να καταφεύγει σε γκεμπελικές μεθόδους, για να συκοφαντήσει τους βαμβακοπαραγωγούς. Ακατανόητη είναι όμως η σιωπή διαφόρων λαλίστατων οικονομολόγων και άλλων αρθρογράφων, που έχουν άποψη επί παντός του επιστητού και, ιδιαίτερα, επί αγροτικών ζητημάτων. Εκτός και οι επιστήμονες αυτοί πιστεύουν ότι ακόμα και οι στοιχειώδεις αλήθειες πρέπει να υποτάσσονται στις προπαγανδιστικές σκοπιμότητες της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας.
«Δημοσιογράφος δουλεύει σε εταιρία στην οποίαν συμμετέχει υπουργός (ή η σύζυγός του ή τα παιδιά του ή τα γατιά του), κατόπιν προσλαμβάνεται στο ΑΠΕ, κατόπιν πάει σύμβουλος Τύπου τού εν λόγω υπουργού, κατόπιν πάει και στο 2004! Αλλος δημοσιογράφος καλύπτει κυβερνητικό ρεπορτάζ και ταυτοχρόνως εργάζεται στα κάπου - εκεί - γύρω - απ' τον υπουργό Τύπου (να κάνει δηλαδή «κριτική» απ' την εφημερίδα του στην κυβέρνηση - εργοδότη του!!). Τρελά πράγματα; Οχι! Απλώς... "απ' τα άγραφτα" που, όμως, όσοι τα επισημαίνουν θεωρούνται πλέον "γραφικοί". Δεν τους ακούει σχεδόν κανείς, ενίοτε ούτε οι αναγνώστες οι οποίοι περιορίζονται στο αίσθημα απαξίωσης της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, -λιγοστεύουν - κι αυτό είναι όλο. Ελάχιστοι πλέον απαιτούν κάτι καλύτερο, ελάχιστοι αγωνίζονται για το αναγκαίο... Καθ' ότι, κοντά στο κουρασμένο (πολιτικό) καθεστώς έχει γίνει σχεδόν αυτονόητο το ξεδιάντροπο πλέγμα εξουσίας υπουργών - αφεντικών - δημοσιογράφων (που ευτελίζει και τις τρεις κατηγορίες).»
Αυτά γράφει ο Στάθης στο χτεσινό «Ναυτίλο». Η ΕΣΗΕΑ, αλήθεια, τι λέει;
Δεν πρόλαβε ο Κ. Σημίτης, να εξαγγείλει τη νέα πολιτική διωγμού των μεταναστών και να διακηρύξει ότι η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι και, αμέσως, βρήκε και υποστηρικτές. Χτες, στον Ισθμό της Κορίνθου υπήρχε ένα πανό, που έγραφε «Εξω οι λαθρομετανάστες». Υπογραφή «Χρυσή Αυγή».
Τα σχόλια περιττεύουν...