Με τις γνωστές προβοκάτσιες επιχειρείται, για άλλη μια φορά, να χτυπηθεί το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα και οι αγώνες του. Διόλου τυχαία δεν είναι λοιπόν η συζήτηση γύρω από τις επιθέσεις των τελευταίων ημερών σε πανεπιστήμια, σε μια προσπάθεια να ενταθούν η συκοφαντία και ο αυταρχισμός, να επιβληθεί νέο κύμα απειλών και κρατικής καταστολής. Με όχημα τραμπούκικες επιθέσεις, που καμία σχέση έχουν με τους αγώνες των φοιτητών, η κυβέρνηση επιταχύνει την αντιδραστική ατζέντα στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, ντύνει το δικό του αφήγημα λίγο πιο... κομψά, κάνοντας κριτική στην κυβέρνηση ότι «απέτυχε» με την πανεπιστημιακή αστυνομία, ζητώντας επί της ουσίας μεγαλύτερη καταστολή, αλλά με ...αυτοτελή υπηρεσία φύλαξη των πανεπιστημίων, δηλαδή security. Για «ανικανότητα» καταγγέλλει τον Χρυσοχοΐδη και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ολα αυτά συμβαίνουν λίγες μέρες πριν από τις φοιτητικές εκλογές και κάνουν ηλίου φαεινότερον πως αυτό που φοβούνται έχει κοινό παρονομαστή: Τη φωνή της νέας γενιάς. Τους φοιτητές που όλο το προηγούμενο διάστημα βγήκαν στο δρόμο για σπουδές και πτυχία με αξία, ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τσαλακώνοντας την πολιτική της κυβέρνησης, ενισχύοντας το ρεύμα που την αμφισβητεί. Πρωτοπόρες σ' αυτό ήταν οι δυνάμεις της «Πανσπουδαστικής», που η συμβολή τους στους αγώνες για μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα των φοιτητών αναγνωρίζονται από πολύ περισσότερους. Αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα πρέπει να εκφραστεί και στην κάλπη στις 14 Μάη, δίνοντας ηχηρή απάντηση και στα βρώμικα σχέδια της κυβέρνησης!

«Το να μειώνει κανείς το χρέος του σημαίνει περισσότερη ελευθερία για τον τόπο, σημαίνει περισσότερες οικονομικές ευκαιρίες για τη χώρα. Σημαίνει να έχεις λιγότερα βάρη για το μέλλον και να μπορείς να αναπτύσσεσαι καλύτερα. Σημαίνει να έχεις μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα μάτια των αγορών». Αυτά είπε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Κυρ. Πιερρακάκης, που επισκέφτηκε τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους. Για ποιον είναι όμως η «ελευθερία» και οι «ευκαιρίες»; Ποιος ευνοείται από την «εμπιστοσύνη στις αγορές»; Μα φυσικά το κεφάλαιο, σε βάρος του λαού! Γιατί το χρέος μειώνεται από την άγρια φορολογία των νοικοκυριών, που δημιουργεί τα «ματωμένα» πλεονάσματα. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των πλεονασμάτων πηγαίνει για την αποπληρωμή του χρέους - για το οποίο καμιά ευθύνη δεν έχει ο λαός - και παράλληλα χρηματοδοτεί τα προνόμια, τις απαλλαγές και τις επιδοτήσεις μεγάλων ομίλων. Με άλλα λόγια, ο λαός «ματώνει» διπλά και τριπλά, για να την βγάζει «καθαρή» το κεφάλαιο και να «ανοίγουν» οι αγορές για τους ομίλους, προσφέροντας φτηνότερο δανεισμό στους ίδιους και στο κράτος, που περιφρουρεί τα κέρδη τους. Δηλαδή, εκεί που τα λαϊκά νοικοκυριά βλέπουν νέα βάρη και δεσμά, το κεφάλαιο μυρίζεται «ευκαιρίες» για νέα κέρδη και «ελευθερία» για ένταση της εκμετάλλευσης. Τόσο απλά...

Να κάνει το μαύρο άσπρο στο ζήτημα της λαϊκής στέγης επιχειρεί, για άλλη μια φορά, η κυβέρνηση. Παίζοντας με τις αγωνίες χιλιάδων νέων, ο Κυρ. Μητσοτάκης, σε άρθρο του στο περιοδικό της ΟΝΝΕΔ, αναφέρεται στα «όπλα της κυβέρνησης στη μάχη με τη στεγαστική κρίση». Μόνο που τα «όπλα» αυτά δεν χτυπούν το στεγαστικό πρόβλημα, αλλά το δικαίωμα στη στέγη, που είναι πανάκριβο εμπόρευμα για τον λαό και επικερδής επένδυση για το κεφάλαιο. Τα «όπλα» στα οποία αναφέρεται ο πρωθυπουργός δεν είναι άλλα από τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα - κοροϊδία, όπως το «Σπίτι μου 2», που «τρέχει» η κυβέρνηση, εκκολάπτοντας μια νέα φουρνιά ομήρων στις τράπεζες και στους ομίλους του real estate. Γιατί δεν «πολεμάς» τη «στεγαστική κρίση» όταν, από τη μία, οδηγείς τον εργαζόμενο, τον νέο, να πάρει το ένα δάνειο πίσω από το άλλο για να αγοράσει σπίτι, ή να ανακαινίσει ένα παμπάλαιο και, από την άλλη, δίνεις γην και ύδωρ στο μεγάλο κεφάλαιο του real estate και της golden visa να αυγατίσει τα κέρδη του. Δεν είναι «όπλο» υπέρ των εργαζομένων η επιστροφή ενός ενοικίου το χρόνο, όταν μια οικογένεια δίνει έναν ολόκληρο μισθό για νοίκι κάθε μήνα. Δεν είναι «όπλο» τα ψίχουλα του φοιτητικού επιδόματος, την ώρα που δεν δίνεται δεκάρα για φοιτητικές εστίες, ανοίγοντας δρόμο στα ιδιωτικά μεγαθήρια που καραδοκούν. Ούτε είναι «όπλο» προς όφελος του λαού τα προγράμματα ενεργειακής αναβάθμισης των κατοικιών που εναρμονίζονται με τις κατευθύνσεις της ΕΕ περί «πράσινης οικονομίας», τη στιγμή μάλιστα που το κόστος της Ενέργειας γονατίζει τα λαϊκά νοικοκυριά...

1936 Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης βάφονται με εργατικό αίμα. Ο Μάης του 1936 στη Θεσσαλονίκη αποτελεί τον τελευταίο μεγάλο απεργιακό σταθμό του ελληνικού προλεταριάτου πριν τη δικτατορία Μεταξά. Το απεργιακό κύμα ξεκίνησε στις 29/4 από τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, για να επεκταθεί στη συνέχεια και στους υπόλοιπους κλάδους. Στις 8/5 οι απεργοί καπνεργάτες και κλωστοϋφαντουργοί δέχονται άγρια δολοφονική επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής προκαλώντας πραγματικό παλλαϊκό ξεσηκωμό. Δεκάδες απεργοί τραυματίζονται και ακόμα περισσότεροι συλλαμβάνονται.

Στις 9/5, η εργατική τάξη της Θεσσαλονίκης διαδηλώνει μαζικά την αγανάκτησή της για τη βίαιη καταστολή των απεργών. Το αστικό κράτος όμως απαντά με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα: 10 εργάτες βάφουν με το αίμα τους δρόμους της πόλης. Πρόκειται για τους Σ. Γιαμτοβό, Χ. Ευαγγέλου, Σ. Μασαράνο, Τ. Τούση, Δ. Αχλαμίδη, Ε. Αδαμαντίδη, Ι. Πανόπουλο, Δ. Λαγινά, Α. Χαραλαμπίδου και Α. Καρανικόλα. Η λαϊκή οργή ξεχειλίζει, ο στρατός ενώνεται με τους απεργούς και ο εργαζόμενος λαός γίνεται κύριος της πόλης για 36 περίπου ώρες. Η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει νέες ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη και καταστέλλει τους απεργούς.

Στις 13 Μάη, μέσα σε ατμόσφαιρα οργής και αγανάκτησης για το αιματοκύλισμα του λαού της Θεσσαλονίκης και με το σύνθημα να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά, γίνεται 24ωρη πανελλαδική απεργία με μεγάλη επιτυχία. Οι απεργοί υπολογίζονται σε πάνω από 300.000.

1945 Ωρα 0.43 π.μ. Στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου, οι πληρεξούσιοι της ανώτατης γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης στρατάρχης Κάιτελ, ναύαρχος Φρίντεμπουργκ και στρατηγός της αεροπορίας Στουμπφ υπογράφουν την Πράξη για τη χωρίς όρους συνθηκολόγηση της Γερμανίας ενώπιον των αντιπροσώπων των Ενόπλων Δυνάμεων των Συμμάχων: Από μέρους της ΕΣΣΔ ο στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκοφ, της Αγγλίας ο στρατάρχης της Αεροπορίας Α. Τέντερ, των ΗΠΑ ο στρατηγός Κ. Σπάατς και της Γαλλίας ο στρατηγός Ντε Λατρ ντε Τασινί. Η 9η του Μάη καταγράφεται στην Ιστορία ως η μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Ο ελληνικός λαός μαζί με όλη την ανθρωπότητα γιόρτασε τη μέρα της Νίκης κατά του φασισμού. Στη Θεσσαλονίκη, τη μέρα του παλλαϊκού γιορτασμού, «παρακρατικοί» δολοφονούν 4 πολίτες.

1947 Στους Φούρνους Ικαρίας όπου ήταν εξόριστος, βρέθηκε νεκρός με σφαίρα στο στήθος ο στρατηγός του ΕΛΑΣ και πρώτος Πρόεδρος της ΠΕΕΑ Ευριπίδης Μπακιρτζής.

1958 Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Δρόμοι της Ειρήνης».

1968 Ο Γιώργης Τσαρουχάς, πρώην βουλευτής της ΕΔΑ και στέλεχος του ΚΚΕ, δολοφονείται από τα όργανα της χούντας στα κρατητήρια του Γ' Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη.

1978 Δολοφονείται ο Ιταλός χριστιανοδημοκράτης πολιτικός Αλντο Μόρο, που το 1963-1968 και το 1974-1976 διετέλεσε πρωθυπουργός της Ιταλίας. Ο Α. Μόρο είχε απαχθεί από την οργάνωση «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και έπειτα από 55 μέρες ομηρίας εκτελέστηκε.

2009 Πεθαίνει ο καλλιτέχνης του θεάτρου σκιών Ευγένιος Σπαθάρης.