Παπαγεωργίου Βασίλης

Στη βάση ποιων κοινών αντιλήψεων «θα ανταλλάσσουμε πληροφορίες για πρόληψη όλων των πράξεων τρομοκρατίας» με την Τουρκία; Το ίδιο πράγμα εννοούν με τον όρο «τρομοκρατία» η ελληνική και η τουρκική κυβέρνηση; Και αν όχι, ποιος θα ισχύει;

Ποια θα είναι και τι είδους η «αμοιβαία συνδρομή», σχετικά με τα «αναγνωρισμένα δικαιώματα»; Και για ποια «αναγνωρισμένα» μιλάμε, τα όσα ισχύουν στην Ελλάδα ή στην Τουρκία;

Τι είδους εμπειρίες - ακόμη και για τις μεθόδους ανακρίσεως - θα ανταλλάσσουμε με το καθεστώς της γειτονικής χώρας; Υπάρχουν σκέψεις, μήπως, για τη μεταφορά κι εδώ των «λευκών κελιών» ή, μήπως, διαπιστώνεται ανεπάρκεια στις μεθόδους αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου»;

Τα ρωτάμε όλ' αυτά, γιατί, προχτές, στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, η κυβέρνηση έφερε για κύρωση τη σύμβαση αστυνομικής συνεργασίας των χωρών - μελών της Οικονομικής Συνεργασίας Εύξεινου Πόντου - ανάμεσά τους και η Τουρκία - και όσα έχουμε σε εισαγωγικά περιλαμβάνονται σ' αυτή. `Η, μήπως, όλες οι απαντήσεις συμπεριλαμβάνονται στα σχετικά αμερικανικά... λεξικά;

Ο «Ριζοσπάστης» δεν έχει διστάσει ποτέ να αναγνωρίσει τη μεγάλη προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και να διαφωνήσει μαζί του, όταν το έκρινε σκόπιμο. Δυστυχώς, αρκετά απ' όσα είπε προχτές, στη διάρκεια της παρουσίας του βιβλίου «Μίκης Θεοδωράκης: Το χρονικό μιας Επανάστασης 1960 - '67», του Φώντα Λάδη, δε μας βρίσκουν σύμφωνους και αδικούν κατάφωρα την πραγματικότητα, που γνωρίζουν οι πάντες.

Δε νομίζουμε πως χρειάζεται τίποτε περισσότερο από εμάς. Αρκεί και μόνο η παράθεση ορισμένων χαρακτηριστικών αποσπασμάτων, απ' όσα δήλωσε ο Μ. Θεοδωράκης: «Η πεμπτουσία της (σ.σ. της Εθνικής Αντίστασης) το ξαναλέω, δεν πέρασε στη νεότερη γενιά. Χάρη στον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, για παράδειγμα, που συνέδεσε το όνομά του με το Γοργοπόταμο, έμαθε ο ελληνικός λαός για τον Γοργοπόταμο. Αν ήταν μόνο οι κουκουέδες δε θα μάθαιναν απολύτως τίποτε γι' αυτό... Δεν καταλαβαίνω γιατί οσάκις μιλάνε σήμερα για νεολαίους "πηδάνε" τους Λαμπράκηδες! Πάνε από την ΟΚΝΕ, στην ΕΠΟΝ, στην ΚΝΕ και... πουθενά η περίοδος εκείνη. Το πολύ "πήδημα", όμως, κάποτε πληρώνεται! Η νεολαία της Αριστεράς είναι θύμα μιας πολιτικής γενιτσαρισμού. Τους σκοτώνουν τις "μάνες", τον Ρίτσο, τον Αναγνωστάκη, τον Θεοδωράκη, τον Γλέζο... Αν τους χτυπάς τις μάνες που τους έχουν γαλουχήσει, αυτό κάποτε πληρώνεται...».

Πολλά γράφονται και λέγονται, τις μέρες αυτές, για τις πρόσφατες ιταλικές εκλογές και, ιδιαίτερα, την ανάδειξη του Σ. Μπερλουσκόνι σε πρωθυπουργό της γειτονικής χώρας, σκόπιμο είναι να θυμίσουμε τα παρακάτω:

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έβαλε τα θεμέλια της οικονομικής αυτοκρατορίας του στη δεκαετία του 1980, όταν πρωθυπουργός της Ιταλίας ήταν ο αρχηγός του σοσιαλιστικού κόμματος, Μπετίνο Κράξι, με τη στήριξη των χριστιανοδημοκρατών. Την ίδια περίπου περίοδο οι εγχώριοι ομοϊδεάτες του Κράξι μιλούσαν για «νέα τζάκια». Τότε, ο Σ. Μπερλουσκόνι ήταν υποστηριχτής του Κράξι και ο τελευταίος τον «αντάμειψε», με την παραχώρηση μιας σειράς αδειών τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών. Λίγα χρόνια αργότερα, η επιχείρηση «καθαρά χέρια» αποκάλυπτε σωρεία «διαπλοκών», περίεργων διαδρομών, φακελάκια και χαριστικές πράξεις, αλλά η μόνη ουσιαστική συνέπειά της ήταν το «καθάρισμα» του δρόμου, για την πολιτική ανάδειξη του Μπερλουσκόνι. Ο τελευταίος, παρ' ότι κατηγορούμενος, μεγάλωνε συνεχώς την αυτοκρατορία του, τόσο γενικά όσο και ειδικά στο χώρο των ΜΜΕ και το 1996 αναδείχνεται πρωθυπουργός. Η τότε πρωθυπουργία του κράτησε μόνο εφτά μήνες, αλλά επανήλθε δριμύτερος, αφού προηγήθηκε η «κεντροαριστερά», για να αφοπλίσει ακόμη περισσότερο το λαϊκό κίνημα και να του ανοίξει διάπλατα την πόρτα της κυβερνητικής εξουσίας.

«... Χρόνια τώρα η κεντροαριστερά ήθελε απεγνωσμένα να μοιάσει με το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα. Προέκυψε νίκη των Ρεπουμπλικανών. Η κεντροαριστερά διεκδίκησε με πάθος τον φιλελεύθερο μοντερνισμό, τη νέα οικονομία και τον ενταφιασμό της "παρωχημένης" εργατικής και αριστερής Ιταλίας; Το αποτέλεσμα ήταν ο κόσμος να προτιμήσει αυτόν που ενσαρκώνει αυτό το αμερικανο-ιταλικό όραμα στην πιο μεγαλομανή και χυδαία εκδοχή του».

Αυτά γράφει ο Ν. Σεβαστάκης, στη χτεσινή «Αυγή». Και τα σημειώνουμε, κυρίως, για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί οι πάντες γνωρίζουν ποιοι πανηγύριζαν με το «πείραμα» της ιταλικής «κεντροαριστεράς», πριν λίγα μόλις χρόνια και συνεχίζουν να επιδοκιμάζουν το αντίστοιχο στη Γαλλία. Και δεύτερο, γιατί οι εξελίξεις στη γειτονική μας χώρα προσφέρουν μια ακόμη απόδειξη πως η σύγχρονη Αριστερά δεν μπορεί να είναι δύναμη ταξικής συνεργασίας και «κοινωνικού εταιρισμού», διαχείρισης και «νοικοκυρέματος» των «νόμων της αγοράς» και της «παγκοσμιοποίησης» ή «εξανθρωπισμού» του ιμπεριαλισμού.

Τι λένε, άραγε, για τα παραπάνω, όσοι τον τελευταίο καιρό ασχολούνται ιδιαίτερα με την Αριστερά και την ενότητα δράσης της;

Γρηγοριάδης Κώστας

Α, μην αδικήσουμε και τους υπουργούς της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Θα... δουλεύουν κι αυτοί... Θα σπάνε το κεφάλι τους, για να βρουν καινούριους τρόπους και μεθόδους, για να συνεχίσουν το «δούλεμα», που μας κάνουν χρόνια τώρα...

Βλέπετε, τον τελευταίο καιρό δεν τους «βγαίνουν» τα κόλπα που έχουν σκαρφιστεί μέχρι σήμερα. Ο «κοινωνικός διάλογος» έχει χάσει τη λάμψη του. Ακόμη και ο Πολυζωγόπουλος δεν τολμά, για την ώρα, να καθίσει στο τραπέζι.

Οι... ιστορικές αναδρομές στο παρελθόν της Δεξιάς και ακόμη παλιότερα, στον Χαρίλαο Τρικούπη, τον... Οθωνα και τον... Ιμπραήμ έδωσαν μια ανάσα, αλλά όλα δείχνουν πως είναι πολύ προσωρινή και ανασφαλής.

Ασε, που... δυσανασχέτησε η τουρκική κυβέρνηση και διαμήνυσε πως δε θα ανεχθεί άλλες τέτοιες ανακρίβειες και διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας, ούτε, βέβαια, διγλωσσίες και υποκρισίες.

Δεν μπορείτε - παρατηρούσαν κύκλοι της Αγκυρας προς τους εγχώριους κυβερνώντες - από τη μια να αναγνωρίζετε τα θετικά βήματα που έχουν γίνει στον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας και από την άλλη να εξορκίζετε τον Ιμπραήμ, ως επάρατη Δεξιά... Στο κάτω κάτω της γραφής, τα όσα έκανε ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, δεν είναι τίποτε μπροστά στα «λευκά κελιά» και στα όσα τραβούν σήμερα στην Τουρκία οι πολιτικοί κρατούμενοι, οι Κούρδοι και όσοι δεν εννοούν να «εκσυγχρονιστούν»...

Κι εδώ, που τα λέμε, δίκιο έχουν... Πρέπει να είμαστε ακριβείς. Δεν μπορούμε να τα παίρνουμε όλα... αμπάριζα κι όποιον πάρει ο χάρος... Ετσι ή αλλιώς, οι... ιστορικές αναδρομές και τα ζιβάγκο δε φαίνεται να έχουν και πολλή πέραση.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γρηγοριάδης Κώστας

Φαινόμενα, όπως:

• Ο συνωστισμός του 70% των συντάξεων του ΙΚΑ στα κατώτατα όρια.
• Η διαπίστωση ότι ο μέσος πραγματικός δείκτης αναπλήρωσης του συντάξιμου μισθού, από τη σύνταξη, βρίσκεται, σήμερα στην Ελλάδα, στο 44% (ενώ ο αντίστοιχος δείκτης βρίσκεται, κατά το χρόνο συνταξιοδότησης, στο 80%) και ότι η απομείωση της πραγματικής αξίας των συντάξεων οφείλεται στην ανεπαρκή ετήσια στήριξη της αγοραστικής τους δύναμης από την εισοδηματική πολιτική.
• Η διαπίστωση ότι το μέσο, προ φόρων, ύψος των κύριων και επικουρικών συντάξεων του ιδιωτικού τομέα (1.191.000 άτομα) με συμψηφισμό και των συντάξεων των Τραπεζών και των ΔΕΚΟ, φθάνει στις 180.000 δραχμές περίπου, δηλαδή πολύ κοντά σαν όρια φτώχειας στην Ελλάδα (170.000 δραχμές περίπου)
• Αλλά και πληθώρα άλλων ανάλογων διαπιστώσεων,

οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το ΣΚΑ παρουσιάζει εμφανέστατες κοινωνικο-ασφαλιστικές ανεπάρκειες, ώστε να επιβάλλεται η αντιμετώπιση και εξάλειψη των ανεπαρκειών αυτών, πριν από οποιαδήποτε συζήτηση των οικονομικών παραμέτρων του θέματος».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τη μελέτη, που έδωσαν προχτές στη δημοσιότητα η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Και, μάλιστα, με αυτό ξεκινά το κεφάλαιο που έχει τίτλο «Δέσμη προτάσεων». Ακούσατε εσείς, μήπως, τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, να διεκδικούν αύξηση των συντάξεων, ενίσχυση των παροχών, κλπ., και, μάλιστα, ως προϋπόθεση της οποιασδήποτε συζήτησης του ασφαλιστικού;

Η αναλογιστική μελέτη σημειώνει επίσης το εξής σημαντικό: «Κατά τη δική μας αντίληψη (σ.σ. των καθηγητών που την έφεραν σε πέρας) το κέντρο των συζητήσεων πρέπει να μετακινηθεί από το καθαρά οικονομικό στο κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο: η θεσμοθέτηση ενός Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης αποτελεί, προεχόντως, ζήτημα πολιτικών επιλογών. Οι ποσοτικές αριθμητικές του προσεγγίσεις έπονται και, πάντως, κινούνται στα μέσα πλαίσια των αντίστοιχων πολιτικών προτεραιοτήτων».

Μια διαπίστωση, η οποία αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθώς, χρόνια τώρα, οι πολιτικές, που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού και οι «γαλάζιοι» και «πράσινοι» μονόδρομοι, κάνουν τους λίγους πλούσιους πλουσιότερους και τους πολλούς φτωχούς ακόμη περισσότερους και φτωχότερους. Καθώς, σύμφωνα με την ίδια μελέτη, το πλουσιότερο 10% του ελληνικού πληθυσμού (περίπου 1 εκατ. άνθρωποι) απολαμβάνει το 26,3% του διαθέσιμου εθνικού πλούτου. Οσο απολαμβάνουν, δηλαδή, πέντε εκατομμύρια Ελληνες πολίτες, ενώ το φτωχότερο 10% του πληθυσμού απολαμβάνει μόλις το 2,2% του εθνικού εισοδήματος.

Δεν είδαμε, όμως, τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να αξιοποιούν - έστω και στο ελάχιστο - τις διαπιστώσεις αυτές της μελέτης, που οι ίδιες έδωσαν στη δημοσιότητα. Προφανώς, τους «πέφτει» πολύ η αμφισβήτηση των εφαρμοζομένων σήμερα πολιτικών επιλογών κι έτσι αρκούνται στη... διεκδίκηση της διατήρησης της φτώχειας...

Associated Press

Φτηνά τη γλίτωσαν απ' ό,τι φαίνεται. Μόνο μη μας πούνε πως πρόκειται για άλλο ένα παράδειγμα της αυτοματοποίησης του καπιταλισμού...

Λάβα κι ατσάλι

η εργατιά

και πυρκαγιά

οι στράτες

ξύπνησε ο γίγαντας

λαός

και πολεμάει

τους γδάρτες,

που να του ρίξουν

προσπαθούν

κι άλλα δεινά

στις πλάτες.

* * *

Αστροπελέκι,

κεραυνός

οι «σκλάβοι»

ως τα τώρα,

«όχι» στους νόμους

τους αισχρούς

βροντοφωνάζει

η χώρα

αντάρτης πλέον

ο λαός,

ήταν καιρός

και ώρα!

* * *

Και από δω

τώρα κι εμπρός

ατέλειωτη η πάλη,

δε σβήνει τούτη

η φωτιά, που άναψε,

η μεγάλη!