Η αποκάλυψη του «Ριζοσπάστη» ότι στα σχέδια ιδιωτικοποίησης ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ προβλέπονται νέα τιμολογιακή πολιτική, ανατιμήσεις και χαράτσια, με γνώμονα την εξασφαλισμένη σε κάθε περίπτωση κερδοφορία των μετόχων, είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική για τον πακτωλό προνομίων στο κεφάλαιο, διευκολύνσεων και «ασφαλιστικών δικλίδων», που σηματοδοτεί η επιχείρηση προσέλκυσης επενδύσεων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία. Τα προνόμια αυτά «συνδράμουν» το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης και συνολικά την ένταση της εκμετάλλευσης, όπως προκύπτει και από το σύνολο των αντεργατικών μέτρων, από τις προηγούμενες και τη σημερινή κυβέρνηση. Εξάλλου, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία περίπτωση: Αντίστοιχες προκλητικές προβλέψεις υπάρχουν από τους αυτοκινητόδρομους και την εξασφάλιση των κατασκευαστικών ομίλων έως τις λεγόμενες «ενεργοβόρες» βιομηχανίες και τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, ενώ το κεφάλαιο δεν «ξεδιψά» ποτέ, ζητώντας κι άλλα τέτοια μέτρα, στο φόντο και των «αβεβαιοτήτων» που γεννά ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός. Πέρα από τα υπόλοιπα, όλα αυτά ξεσκεπάζουν και μερικά από τα παραμύθια που διακινούνται από τα αστικά επιτελεία, όπως ότι τάχα οι καπιταλιστές «διακινδυνεύουν» και «παίρνουν ρίσκα» και γι' αυτό «ανταμείβονται», ή ότι έχουν απέναντί τους ένα δήθεν «εχθρικό» αστικό κράτος. Το ακριβώς αντίθετο: Εχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Αυτά πρέπει να τους πάρουν από τα χέρια οι εργαζόμενοι, για να δουν τις δικές τους ανάγκες να ικανοποιούνται, και όχι των καπιταλιστών.

Τις προάλλες, ο υφυπουργός Εργασίας Τ. Πετρόπουλος άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην εφαρμόσει η κυβέρνηση την ψηφισμένη νέα περικοπή στις συντάξεις, με την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, που προβλέπεται από του χρόνου. Πέρα από το γεγονός ότι τέτοιες «υποσχέσεις» είναι ανέξοδες για την κυβέρνηση, έχει αξία να δει κανείς την «τεκμηρίωση» που έδωσε ο υφυπουργός, για να την κάνει πιο εύπεπτη στους συνταξιούχους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι «θα έχουμε το περιθώριο βελτιώσεων», επειδή «εμείς με τον ν. 4389 (σ.σ. τον περιβόητο νόμο - λαιμητόμο) διατηρήσαμε για σχεδόν τρία χρόνια τώρα τη συνταξιοδοτική δαπάνη κάτω από το 16,2%» του ΑΕΠ, όπως προβλέπει δηλαδή η συμφωνία με τους δανειστές. Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι «τηρούμε το 16,2% (...) Αν θα το ρίξουμε στο 15%, θα έχουμε 1,2% διαφορά». Δηλαδή, ως ...ελπίδα για τους συνταξιούχους και τους ασφαλισμένους, από την οποία θα προκύψουν τάχα «βελτιώσεις», η κυβέρνηση παρουσιάζει το ακόμα μεγαλύτερο τσεκούρωμα των κονδυλίων για τις συντάξεις! Αυτό ακριβώς, όμως, είναι και το «ζουμί» της υπόθεσης: Πίσω από την κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής επίθεσης βρίσκεται ο στόχος του κεφαλαίου και του κράτους για ολοένα και μεγαλύτερη απαλλαγή τους από το «κόστος» της Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτόν το στόχο υπηρετεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί της. Γι' αυτό, όχι μόνο δεν πρόκειται να φέρουν «βελτιώσεις» για τους συνταξιούχους και τους ασφαλισμένους, αλλά έχουν ήδη στο τραπέζι τα σχέδια για νέα χτυπήματα στο Ασφαλιστικό, όπως επιβεβαιώνουν π.χ. οι τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ σε εκδηλώσεις ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών...

Συστηματική είναι η προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας να πείσει ότι τα «ακαδημαϊκά κριτήρια» είναι ο οδηγός στις αναδιαρθρώσεις και στη νέα αλλαγή του χάρτη που δρομολογεί στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Το επαναλάμβανε διαρκώς όταν προωθούσε το εγχείρημα της συγχώνευσης των ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά σε Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, το κάνει και όποτε μιλά για τις «συνέργειες» που προωθούνται σε άλλα Ιδρύματα, όπως πρόσφατα μεταξύ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και των ΤΕΙ Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας. Ομως, η επίκληση ακόμα κι αυτών των «θολών» «ακαδημαϊκών κριτηρίων» ακυρώνεται από την ίδια την πραγματικότητα, που δεν μπορεί να κρυφτεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, που παρουσιάζεται ως υπόδειγμα από την κυβέρνηση και η λειτουργία του χαιρετίστηκε από εφοπλιστές, βιομηχάνους, επιχειρηματίες, ακόμα και πρεσβείες. Ολοι αυτοί δεν πανηγυρίζουν προφανώς για τα «ακαδημαϊκά κριτήρια» που επέβαλαν την ίδρυση του νέου Πανεπιστημίου. Τα κριτήρια συγχωνεύσεων και αλλαγών στην Ανώτατη Εκπαίδευση καθορίζονται από το στόχο της ανάκαμψης του κεφαλαίου. Ουδεμία σχέση έχουν με την ανάγκη των φοιτητών - σπουδαστών για πρόσβαση σε δουλειά με δικαιώματα, με τη διασφάλιση εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων στους διδάσκοντες και σε όλο το προσωπικό των Ιδρυμάτων, με την παραγωγή έρευνας προς όφελος των λαϊκών αναγκών.

1897 Ξεκινά ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος, που κράτησε 30 μέρες και έληξε με ήττα της Ελλάδας.

1917 Οι ΗΠΑ κηρύσσουν τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, προσχωρώντας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918) με το ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, αυτό της Αντάντ, εναντίον της Γερμανίας και των συμμάχων της.

1917 Στο Συνέδριο της Γκότα ιδρύεται το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας. Το κόμμα υπήρξε διάσπαση του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και ακολούθησε «κεντρίστικη» πολιτική, ταλαντευόμενο ανάμεσα στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο, γέρνοντας στις αποφασιστικές στιγμές με το μέρος της πρώτης. Στο κόμμα αυτό προσχώρησε αρχικά και η ομάδα του «Σπάρτακου» (Ρ. Λούξεμπουργκ, Κ. Λίμπκνεχτ κ.ά.). Αποχώρησε όμως στα τέλη του Δεκέμβρη του 1918 - στο μέσο της επανάστασης στη Γερμανία - για να δημιουργήσει (στις 30 του ιδίου μήνα) το Γερμανικό ΚΚ.

1934 Κατεβαίνουν σε απεργία 300 μεταλλωρύχοι του Μαντουδίου Χαλκίδας με την καθοδήγηση της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ. Η απεργία έπειτα από σκληρό αγώνα 25 ημερών έληξε με νίκη των απεργών. Η εταιρεία δέχτηκε όλα τα αιτήματά τους (την πληρωμή των χρωστούμενων δεδουλευμένων 3 μηνών, την αύξηση του μεροκάματου, την εφαρμογή του 8ωρου κ.ά.).

1941 Εκδηλώνεται ταυτοχρόνως γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας. Η επίθεση στα μακεδονικά οχυρά άρχισε τα ξημερώματα, πριν το τέλος του τελεσιγράφου προς την ελληνική κυβέρνηση. Η αντίσταση της Γιουγκοσλαβίας εξουδετερώθηκε ταχύτατα, όμως τα γερμανικά στρατεύματα συνάντησαν σθεναρή αντίσταση στα οχυρά Ρούπελ από τον ελληνικό στρατό. Οι Γερμανοί αναπροσάρμοσαν τα σχέδιά τους και προχώρησαν σε ελιγμό. Πέρασαν από τη Γιουγκοσλαβία, στο ελληνικό έδαφος διέσχισαν την κοιλάδα του Αξιού και της Δοϊράνης και στις 9 του Απρίλη κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη.

1947 Ο Ν. Ζαχαριάδης περνά κρυφά τα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα και φτάνει στο Βελιγράδι. Από κει στέλνει μαζί με τον Γ. Ιωαννίδη «Απόρρητες Οδηγίες» προς τον Μ. Βαφειάδη (17 Απρίλη), εκθέτοντας τα νέα καθήκοντα του ΔΣΕ. Μεταξύ αυτών: Η μετατροπή του από αντάρτικο σε τακτικό στρατό και η δημιουργία ελεύθερης περιοχής με λαϊκή δημοκρατική συγκρότηση και λειτουργία.

1964 Ο Νίκος Ζαχαριάδης στέλνει από τη Σοβιετική Ενωση επιστολή στον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, ζητώντας να έρθει στην Ελλάδα για να δικαστεί.

1964 Πραγματοποιείται συγκέντρωση των «115» Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων στο Πεδίον του Αρεως με αίτημα το διώξιμο των ηγετών του κυβερνητικού συνδικαλισμού Μακρή - Θεοδώρου από τη ΓΣΕΕ.