Για τον «μεγαλύτερο διαγωνισμό πρόσληψης μόνιμου προσωπικού των τελευταίων ετών» κομπάζει ο υπουργός Εσωτερικών, αναφερόμενος στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για τους εργαζόμενους στην καθαριότητα των δήμων.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει την αίσθηση ότι «η κατάσταση αλλάζει», ότι οι απολύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων γίνονται τώρα προσλήψεις, κι ότι αυτό συμβαίνει προς όφελος της μόνιμης εργασίας και σε βάρος της προσωρινής.

Συνοδεύει την προπαγάνδα της με ένα σωρό ψέματα, θέλοντας να ξεγελάσει τους εργαζόμενους, να δημιουργήσει προσμονές και προσδοκίες, να ανακόψει την πάλη για μόνιμη και σταθερή δουλειά, που το προηγούμενο διάστημα την ανάγκασε σε ελιγμούς.

Προβάλλει για παράδειγμα η κυβέρνηση τις 8.166 θέσεις εργασίας που προκηρύχτηκαν μέσω ΑΣΕΠ, αλλά δεν λέει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συμβασιούχων στους ΟΤΑ αποκλείστηκαν από το διαγωνισμό και επομένως χάνουν τη δουλειά τους.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, είναι προκλητικός ο ισχυρισμός ότι ανατράπηκε «μια μακρόχρονη κατάσταση "ομηρίας" χιλιάδων συμβασιούχων», αφού η «ανατροπή» δεν οφείλεται στη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, αλλά στην απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων, σε αντίθεση με όσα τους υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση.

Κοροϊδία είναι και το επιχείρημα ότι «με τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στην καθαριότητα θωρακίζονται οι δήμοι, προκειμένου με δικά τους μέσα να ανταποκρίνονται στο έργο της αποκομιδής των απορριμμάτων, αντί να καταφεύγουν στους ιδιώτες», όπως ισχυρίζεται ο Π. Σκουρλέτης.

Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέρος από τις υπηρεσίες των δήμων στην Αττική και στην υπόλοιπη Ελλάδα έχει περάσει σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και αυτό αναμένεται να συνεχιστεί, καθώς υπάρχουν σχετικές αποφάσεις που δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί.

Σήμερα υπάρχουν δήμοι που έχουν δώσει τμήμα ή και το σύνολο της καθαριότητας (οδοκαθαρισμός και αποκομιδή) σε εργολάβους, τον ηλεκτροφωτισμό, αλλά και τη φύλαξη χώρων, όπως τα δημόσια σχολεία, σε εταιρείες security κ.λπ.

Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση διατηρεί άθικτο το νομοθετικό πλαίσιο που επιτρέπει την ανάθεση υπηρεσιών από τους δήμους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, και μ' αυτόν τον τρόπο καλλιεργεί το έδαφος στις δημοτικές αρχές να στραφούν προς τα εκεί, ανεξάρτητα από τις προσλήψεις.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ακόμα: «Πρόκειται για την κορυφαία στιγμή μιας αδιάβλητης διαδικασίας, ενός ανοιχτού διαγωνισμού για την πρόσληψη ενός πολύ μεγάλου αριθμού εργαζομένων». Ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε ότι με τις προσλήψεις καλύπτονται οι πραγματικές ανάγκες στις συγκεκριμένες υπηρεσίες των δήμων.

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Οπως έγκαιρα κατήγγειλε το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής, «οι 8.166 συνάδελφοι που θα έρθουν στους δήμους το επόμενο διάστημα δεν καλύπτουν τα τεράστια κενά που οι πολιτικές τους (σ.σ. της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων) έχουν δημιουργήσει».

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του δήμου Θεσσαλονίκης, όπου το 2010 οι εργαζόμενοι ήταν 3.000 και αυτήν τη στιγμή όλοι μαζί, συμβασιούχοι, αορίστου και μόνιμοι, είναι μόλις 1.700!

Και εδώ, άλλωστε, η κυβέρνηση διατηρεί αυτούσιο το νομοθετικό πλαίσιο που επιτρέπει τις προσλήψεις με προσωρινές μορφές απασχόλησης. Που σημαίνει ότι υπάρχει «ζωτικός χώρος» για τη συνέχιση της εργασιακής ομηρίας, με τη μορφή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, έργου κ.λπ., αλλά και για την ανάθεση υπηρεσιών σε εργολάβους.

Οφείλουμε ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι ο αρμόδιος υπουργός, μέσα σε όλα αυτά, είπε και μια αλήθεια. Οτι γι' αυτές τις προσλήψεις το κράτος δεν θα βάλει ούτε ένα ευρώ, αλλά θα πληρώνονται από τα ανταποδοτικά τέλη των δήμων. Δηλαδή απευθείας από την τσέπη του λαού, ενώ θα έπρεπε οι υπηρεσίες να είναι δωρεάν και οι εργαζόμενοι να αμείβονται με αξιοπρεπείς μισθούς και όχι με τα ψίχουλα που προβλέπουν οι συμβάσεις τους.

Το συμπέρασμα που προκύπτει, επομένως, είναι ότι τόσο η σημερινή, όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να ικανοποιήσουν το δίκαιο αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, στελέχωση των υπηρεσιών ώστε να ανταποκρίνονται στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, χωρίς ανταποδοτικότητα και χαράτσια.

Γι' αυτά τα αιτήματα και τους στόχους πάλης, συμβασιούχοι και μόνιμοι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να σταματήσουν να παλεύουν, αλλά χρειάζεται να εντείνουν τον αγώνα τους, μαζί με τις ταξικές δυνάμεις, κόντρα στο κλίμα ευφορίας και αναμονής που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση, με τη στήριξη και της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας.