Στις 21 του Οκτώβρη συζητήθηκε στη Βουλή η Ερώτηση που κατέθεσε το ΚΚΕ με συγκεκριμένες προτάσεις για τη στήριξη των εργαζομένων στα «Sprider», των οποίων οι οικογένειες είναι εντελώς ξεκρέμαστες. Μετά την αναστολή της λειτουργίας της επιχείρησης, στην οποία προχώρησε ο ιδιοκτήτης επικαλούμενος «προβλήματα ρευστότητας», οι εργαζόμενοι βρέθηκαν στο δρόμο, χωρίς να πάρουν αποζημιώσεις και δεδουλευμένα που τους χρωστά, αλλά και χωρίς να μπορούν να πάρουν επίδομα ανεργίας επειδή δεν τους έγινε απόλυση. Το θέμα αυτό έθεσε έντονα ο βουλευτής του ΚΚΕ, σημειώνοντας: «Δεν μπορεί να κατατεθεί εδώ τροπολογία έτσι ώστε αυτοί που εγκαταλείπονται, που είναι όμηροι, να θεωρούνται ότι είναι με απόλυση άνεργοι και να επιδοτούνται;». Απαντώντας, ο υφυπουργός Εργασίας Βασ. Κεγκέρογλου είπε: «Αυτό το θέμα υπάρχει και πρέπει να το δούμε πέρα από τη συγκεκριμένη περίπτωση. Πρέπει να δούμε και θεσμικά με ποιο τρόπο εμείς θα μπορούμε να λύνουμε αυτό το θέμα στις περιπτώσεις στις οποίες οι επιχειρηματίες, η διοίκηση ή οι μέτοχοι εγκαταλείπουν μια επιχείρηση. Πρέπει να δούμε πώς το λύνουμε. Δεν μπορεί να το αφήνουμε αυτό το πρόβλημα ανέγγιχτο και να λέμε απλά εμείς ότι είναι όμηροι οι εργαζόμενοι και εσείς ότι είναι απλήρωτοι ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να παρέμβουμε και να κάνουμε μια ρύθμιση τέτοια που να λύνει το συγκεκριμένο θέμα σ' αυτές τις περιπτώσεις». Δεν πέρασαν τρεις μέρες και φάνηκε πώς η κυβέρνηση σκέφτεται να... «τερματίζει» την ομηρία των εργαζομένων.

Το ίδιο κυβερνητικό στέλεχος, ξανά από το βήμα της Βουλής, αναφέρθηκε, την περασμένη Πέμπτη 24 Οκτώβρη, στην ανάγκη να αλλάξει ο νόμος για τις απολύσεις επικαλούμενος μεταξύ άλλων και τους εργαζόμενους στα «Sprider». «Ο νόμος προβλέπει προστασία από τις ομαδικές απολύσεις όταν υπάρχει κανονική λειτουργία της οικονομίας και των επιχειρήσεων. Οταν η επιχείρηση σταματήσει να λειτουργεί δεν υπάρχει καμία προστασία και ο συγκεκριμένος νόμος κρατά τους εργαζόμενους σε ομηρία», σημείωσε. «Πρέπει να υπάρξει αντιμετώπιση στο θέμα αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε. Πρέπει να κάνουμε ρύθμιση», συμπλήρωσε.

Βεβαίως, αν η κυβέρνηση αγωνιούσε τόσο για την επιβίωση των εργαζομένων στα «Sprider» (και όσων ακόμα βρίσκονται στην ίδια θέση) θα μπορούσε να κάνει δεκτή την πρόταση του ΚΚΕ και να καταθέσει νόμο που θα θεωρεί τους συγκεκριμένους εργαζόμενους (και άλλους που είναι στην ίδια θέση) ανέργους ώστε να παίρνουν το επίδομα του ΟΑΕΔ. Αντί γι' αυτό, όμως, σπεύδει να ικανοποιήσει ένα χρόνιο και πάγιο αίτημα των μεγαλοβιομηχάνων και συνολικά των μεγαλοεπιχειρηματιών, να μπορούν να απολύουν όποτε και όσους εργαζόμενους θέλουν, χωρίς κανένα εμπόδιο. Κι έχουν και το θράσος αυτό να το ονομάζουν στήριξη των ομήρων εργαζομένων...

Ομως, το πρόβλημα για τους εργαζόμενους δεν είναι να εξασφαλίσουν την «ταμπέλα» του ανέργου ή του απολυμένου. Το πρόβλημα γι' αυτούς είναι η εξαθλίωση στην οποία βυθίζονται οι οικογένειές τους επειδή τα εργοστάσια ανοιγοκλείνουν και λειτουργούν όπως και όποτε βολεύει μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, επειδή τα εργατικά χέρια δεν αξιοποιούνται για να οργανωθεί η παραγωγή όπως απαιτεί η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, αλλά αυξομειώνονται ανάλογα με το πώς εξυπηρετούνται τα κέρδη του κεφαλαίου. Κατάσταση που όσο δεν αλλάζει ριζικά (με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και εργατική - λαϊκή εξουσία) θα συνεπάγεται τη διαρκή ομηρία των εργαζομένων και των οικογενειών τους σε μια ζωή γεμάτη στερήσεις και βάσανα.

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας (ΔΟΕ) - και όχι μόνο εκεί - καταψήφισαν τη γενική απεργία στις 6 Νοέμβρη. Και αφού πιάστηκαν στα πράσα, κυκλοφόρησαν ανακοίνωση με την οποία προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και με ποιον τρόπο; Μα φυσικά με αυτόν που ξέρουν καλύτερα. Με χυδαία και συκοφαντική επίθεση στο ΠΑΜΕ. Με την ανακοίνωσή τους συκοφαντούν, λοιπόν, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ότι «οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του ΠΑΜΕ έγιναν μέρος του μηχανισμού του συστήματος...». Και ποιοι το λένε αυτό; Αυτοί που με τη γραμμή τους αντικειμενικά γίνονται μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, που από κοινού με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν το κίνημα να επιλέξει κόμμα στην κυβερνητική εναλλαγή και τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, αναθέτουν στο κίνημα ρόλο στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, με τα συνθήματα «να φύγει η κυβέρνηση» και στη θέση της να έρθει η «κυβέρνηση της Αριστεράς» (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ).

Συνεχίζοντας το βρώμικο πόλεμο συκοφαντούν το ΠΑΜΕ για «πλήρη ταύτισή του με τον υποταγμένο συνδικαλισμό των επίσημων ηγεσιών». Και ποιοι το λένε αυτό; Αυτοί που για χρόνια συμπορεύτηκαν με τη ΓΣΕΕ και μέχρι χτες στις συγκεντρώσεις της ήταν το μόνιμο ακροατήριό της. Στην ίδια ανακοίνωση απολογούνται και ταυτόχρονα αυτοαποκαλύπτονται. Να τι λένε για την 24ωρη γενική απεργία στις 6 Νοέμβρη: «Αποκλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων και όχι η ένταση και η κορύφωσή τους», «αγώνες διαμαρτυρίας που γίνονται για συμβολικούς και μόνο λόγους», «μπορεί να συγκινήσει σήμερα η παράδοση του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος της μιας 24ωρης απεργίας ανά δίμηνο ή τρίμηνο για λόγους πολιτικού συμβολισμού και συνδικαλιστικής νομιμοποίησης;».

Και ύστερα λένε ότι τους αδικούμε όταν λέμε ότι καταψήφισαν και υπονομεύουν την απεργία! Εμείς τι να πούμε; Αβυσσος η ψυχή των κολαούζων του ΣΥΡΙΖΑ...

«Σαμαράς και Βενιζέλος συνυπέγραψαν χτες το δικό τους μνημόνιο, με μοναδική επιδίωξη να αποφύγουν όσο μπορούν περισσότερο τις εκλογές. Πρόκειται για άλλο ένα βήμα ομογενοποίησης των συγκυβερνώντων πολιτικών κομμάτων. Γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν ότι, όσο αργότερα γίνουν οι εκλογές, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η λαϊκή καταδίκη τους. Ας κάνουν, λοιπόν, ένα... ψυχικό για τον εαυτό τους. Να φύγουν!». Αυτά έγραφε η «Αυγή της Κυριακής». Και ρωτάμε: Καλά η πρεμούρα τους να γίνουν κυβέρνηση. Αλλά τι τους πειράζει η ακόμη μεγαλύτερη καταδίκη της συγκυβέρνησης και των κομμάτων που τη συναπαρτίζουν; Φαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει για τα καλά στο ρόλο του παιχνιδιού του διπολισμού στο αστικό πολιτικό σύστημα. Και τον ενδιαφέρει μεν να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», αλλά τον ενδιαφέρει να υπάρχει και ο άλλος πόλος για να λειτουργεί καλά το διπολικό αστικό πολιτικό σύστημα. Καλή λειτουργία σημαίνει δυνατότητα και ικανότητα χειραγώγησης του λαού στην πολιτική των αστών. Και μη μας πουν ότι τάχα νοιάζονται για την πιο γρήγορη σωτηρία του λαού, γιατί πασχίζουν να δώσουν καθημερινά εξετάσεις στους αστούς ότι είναι με τα νερά τους. Αλλωστε, αφορμή για τη συγκεκριμένη τοποθέτηση της «Αυγής» έδωσε η «πρώτη στην ιστορία του Ψυχικού κινητοποίηση κατοίκων», όπως λένε, «που αποδεικνύει πόσο αβάσταχτη είναι η υπερφορολόγηση των ακινήτων, ακόμη και των ιδιοκτητών που κατά τεκμήριο είναι εύποροι, ίσως και κάτι παραπάνω!». Να λοιπόν τι τους ένοιαξε. Η υπερφορολόγηση των πλουσίων. Μα καλά, αυτοί δεν είναι που έλεγαν ότι θα φορολογήσουν τους πλούσιους για να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία χρήμα για να κάνουν αναδιανομή υπέρ των φτωχών;