Παπαγεωργίου Βασίλης

Δε λέει όμως ότι το βάρος που ήδη έχει φορτωθεί στις πλάτες όλων, ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων, κάθε εργατικής λαϊκής οικογένειας, είναι δυσβάστακτο. Δεν ομολογεί ότι από τα νέα μέτρα, ναι μεν θα χτυπηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά οι ιδιωτικοί κάθε άλλο παρά στο απυρόβλητο θα μείνουν. Τα σχέδιά τους αφορούν σε ένα πραγματικό «σάρωμα» όσων δικαιωμάτων απέμειναν όρθια και αφορούν στο σύνολο της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Το αν αυτή τη φορά θα χτυπηθούν περισσότερο οι αυτοαπασχολούμενοι ή οι δημόσιοι υπάλληλοι ή οι ιδιωτικοί, καμία σημασία δεν πρέπει να έχει μπροστά στον ανηλεή πόλεμο διαρκείας που έχουν κηρύξει εναντίον τους, συνολικά, η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι. Και που δε θα σταματήσει αν δεν αφαιρέσουν από το λαό και το τελευταίο ψίχουλο που του έχει απομείνει.

Εκτός αν ο ίδιος ο λαός τούς σταματήσει. Αν ορθώσει απέναντί τους ένα αρραγές μέτωπο που θα αποκρούσει την επίθεση, προετοιμάζοντας συγχρόνως την αντεπίθεσή του για να κατακτήσει όσα του ανήκουν και δικαιούται να απολαύσει. Ολοι μαζί σαν μια γροθιά μπορούν να νικήσουν. Μπορούν να κάνουν πραγματικότητα αυτό που φοβάται ο ΛΑ.Ο.Σ. και σπεύδει να σπείρει διχόνοια μήπως αυτή κατορθώσει να αποτρέψει τη συσπείρωση, την οργάνωση του λαού και την ανάπτυξη της πάλης του σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με την εξουσία του κεφαλαίου, που και ο ίδιος στηρίζει και εκπροσωπεί.

Ξεπερνά κάθε όριο υποκρισίας η στάση της πλειοψηφίας στην ΟΜΕ - ΟΤΕ αναφορικά με την πρόσφατη πώληση του μετοχικού ποσοστού του ΟΤΕ στο Σέρβικο τηλεπικοινωνιακό οργανισμό. «Εγκαλούν» τους μετόχους του ομίλου και την κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» όπως την αποκαλούν, και «απαιτούν εξηγήσεις» για την «εκποίηση» των περιουσιακών στοιχείων του ΟΤΕ, γιατί όπως λένε τέτοιες ενέργειες «δημιουργούν αβεβαιότητα στους εργαζόμενους». Είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που πριν από λίγο χρονικό διάστημα υπέγραψαν μία κατάπτυστη συλλογική σύμβαση εργασίας με τη διοίκηση της επιχείρησης, η οποία μειώνει ωράρια εργασίας και οδηγεί σε πραγματική μείωση μισθών, στο όνομα δήθεν της διατήρησης των θέσεων εργασίας. Εδωσαν με αυτόν τον τρόπο το έναυσμα για τη μείωση συνολικά των αποδοχών των εργαζομένων στον κλάδο, χωρίς στην πραγματικότητα να διασφαλίζουν καμία θέση εργασίας στον ΟΤΕ - πλην των δικών τους ίσως - κάτι που θα αποδειχτεί στο εγγύς μέλλον. Ακόμη χειρότερα, είναι οι ίδιοι που πολιτικά στήριζαν και την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ - μετοχοποίηση τη «βάφτισαν» αρχικά - και συνολικά την πολιτική της «απελευθέρωσης» των τηλεπικοινωνιών στη χώρα μας, υιοθετώντας τα ιδεολογήματα ότι με αυτήν την πολιτική εκσυγχρονίζεται ο κλάδος και έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.

Αν και προσωρινά δημιουργήθηκαν θέσεις εργασίας ευρύτερα στον κλάδο, σήμερα οι συνθήκες δουλειάς τείνουν ολοένα και περισσότερο να θυμίζουν «γαλέρα» - ιδιαίτερα για τους συμβασιούχους και τους εργαζόμενους σε εργολάβους - ενώ ήδη τα μειωμένα ωράρια, οι απολύσεις και κάθε είδους περικοπές είναι η καθημερινότητα των εργαζομένων στις εταιρείες τηλεπικοινωνιών. Ακόμη περισσότερο, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι ο ΟΤΕ χρησιμοποιήθηκε ως «λαγός» από το ντόπιο και ξένο ιδιωτικό κεφάλαιο για την είσοδο στις επισφαλείς αγορές των Βαλκανίων και αλλού κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, και πλέον αφού έχει «στρώσει το έδαφος» επενδυτικά, μπορούν να απαλλαχθούν από την παρουσία του και να δραστηριοποιηθούν μόνοι τους, χωρίς να χρειάζεται να καταβάλλουν το παραμικρό ποσοστό από τα κέρδη του στο ελληνικό Δημόσιο. Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος και το δήθεν οργισμένο ύφος για την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του ΟΤΕ και την υποκριτική αγωνία για το μέλλον των εργαζομένων σε αυτόν, διότι εκτίθενται ακόμη περισσότερο.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οχι, βέβαια, πώς το... εκβιαστικό «υπονοούμενο» αφορά το ΣΕΒ ή την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ενόψει των συναντήσεων που ξεκινούν. Δεν χρειάζονται τέτοια «κίνητρα».

Να είστε σίγουροι πως οι «κοινωνικοί εταίροι» έχουν «προβάρει» τους ρόλους τους από καιρό και απλά ετοιμάζονται να τους ερμηνεύσουν «στο σανίδι».

Ομως, επειδή κάθε εκβιασμός έχει αποδέκτες (αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να γίνεται), στην περίπτωσή μας αυτοί είναι βέβαια οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

Και πρόκειται απλώς για μία πλευρά της κινδυνολογίας που έχει ήδη ξεκινήσει, από τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση και από τα Μέσα Ενημέρωσης.

Μάλιστα δεν έχουμε δει τίποτε ακόμα, αφού όλα τούτα θα «φουντώσουν» τις επόμενες εβδομάδες. Βλέπετε είναι... πολλά τα μέτρα.

Μείωση μισθών, αποδοχών, συντάξεων, ανατροπή εργασιακών σχέσεων, μείωση (μέχρι εξαφανίσεως) του κόστους ασφάλισης για τους εργοδότες, απολύσεις στο Δημόσιο, νέοι φόροι και νέα λουκέτα.

ΠΑΝΤΩΣ... ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ δεν θα έχουμε! Το ξεκαθάρισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, λες και αυτό είναι που ενδιαφέρει τον κόσμο. Το ποιος θα είναι υπουργός!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οσο για το ΠΑΣΟΚ, εκεί πια ουδείς δίνει σημασία στα παιγνίδια των υποψηφίων για την προεδρία ή όποιων άλλων στελεχών έχουν την εντύπωση πως λένε κάτι σοβαρό.

Μια ασύλληπτη βαρβαρότητα κρύβεται πίσω από την ειδυλλιακή εικόνα που επιχειρεί να κατασκευάσει η γερμανική κυβέρνηση με αφορμή τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν ότι ο αριθμός των ανέργων μειώθηκε στα 2,9 εκατομμύρια άτομα το 2011, στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1991, ενώ συνολικά οι απασχολούμενοι στη Γερμανία την ίδια χρονιά έφτασαν στα 41,04 εκατομμύρια, σημειώνοντας αύξηση 1,3% σε μια χρονιά που ο ρυθμός ανάπτυξης «έτρεχε» με περίπου 3%. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η απασχόληση αυξήθηκε χάρη στην επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, που είχε ως αποτέλεσμα εκατομμύρια εργαζόμενοι να αμείβονται με μισθούς πείνας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, πάνω από επτά εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με μισθό κάτω από 400 ευρώ(!) και μάλιστα δίχως δυνατότητες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και σύνταξης. Πρόκειται για το φρικτό αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων της «ατζέντας 2010» που είχε ψηφιστεί από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκ. Σρέντερ με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των γερμανικών μονοπωλίων. Στο πλαίσιο αυτό θεσπίστηκε η «μίνι απασχόληση» στο όνομα της εξεύρεσης εργασίας από τους ανέργους και τους νέους, όπως ακριβώς επιχειρείται σήμερα με την ευέλικτη απασχόληση. Με άλλα λόγια, οι απασχολούμενοι σήμερα στη Γερμανία και όχι μόνο είναι εργαζόμενοι δίχως δικαιώματα που ζουν δίχως υπερβολή σε καθεστώς πείνας και εξαθλίωσης, ενώ το μέλλον όπως «αποτυπώνεται» στο «σύμφωνο για το ευρώ» διαγράφεται ακόμα πιο εφιαλτικό, αν δεν υπάρξει ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων.

«Να προχωρήσουμε τώρα στη μείωση του μη μισθολογικού κόστους, δηλαδή στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και των εισφορών προς την Εργατική Εστία και τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας, και να αφήσουμε για αργότερα τη μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα». Αυτή είναι, σύμφωνα με δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, η θέση στην οποία έχει καταλήξει η κυβέρνηση μετά από παρασκηνιακές συνεννοήσεις που έχει κάνει με τους κοινωνικούς εταίρους. Με αυτή τη θέση προσέρχεται στη «διαπραγμάτευση» με την τρόικα, που σταθερά εμφανίζεται από την κυβερνητική προπαγάνδα σε ρόλο «κακού» που θέλει εδώ και τώρα μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους. Καμία ψευδαίσθηση δεν υπάρχει για την κατάληξη της δήθεν διαπραγμάτευσης: Και το μη μισθολογικό κόστος θα μειωθεί άμεσα με τις ευλογίες όλων των κοινωνικών και κυβερνητικών εταίρων και οι κατώτατοι μισθοί θα καταργηθούν έστω με κάποια καθυστέρηση. Και αυτό γιατί κυβερνώντες και κοινωνικοί εταίροι προσκυνούν ως θεό την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και θυσιάζουν τα πάντα προκειμένου να διασφαλιστεί. Από την πλευρά των εργατοπατέρων εδώ και καιρό προετοιμάζεται το έδαφος στο όνομα της «διάσωσης θέσεων εργασίας»... Οσο για την κυβέρνηση, ο Γ. Κουτρουμάνης ήταν κάτι παραπάνω από σαφής: Δεν υπάρχουν «κόκκινες γραμμές». Δηλαδή δεν υπάρχουν όρια για την κυβέρνηση όταν πρόκειται για τη σφαγή των εργασιακών δικαιωμάτων... Ομως είναι για τον ίδιο το λαό ζήτημα επιβίωσης να θέσει ο ίδιος τη μόνη «κόκκινη γραμμή» για μια φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση: Ενιαίος ταξικός αγώνας, συμπόρευση με το ΚΚΕ, να βάλουν εμπόδια σήμερα, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.