«Τις εξελίξεις πλέον τις επηρεάζει αποφασιστικά ο παράγων πλατείες. Ηδη έχει πετύχει σημαντικές νίκες. Και μόνο το γεγονός ότι η 5η δόση είχε σιγουρέψει περισσότερο από ποτέ, τις ώρες που η Ελλάδα δεν είχε πρωθυπουργό αλλά είχε γεμάτες τις πλατείες, δείχνει πως ο λαϊκός παράγοντας έκανε αυτό που δεν έκανε η κυβέρνηση τόσο καιρό»!!! Αν πιστέψουμε όσα δηλώνει ο Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ «Κόκκινο»), τότε ο παράγοντας «πλατεία» έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του. Νίκησε - λέει - γιατί άσκησε πίεση για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης, για την καταβολή της οποίας κυβέρνηση - ευρωένωση και ΔΝΤ θέλουν την κεφαλή του λαού επί πίνακι! Αν έτσι εννοεί ο οπορτουνισμός τις «νίκες» του λαϊκού παράγοντα, έχουμε εξαιρετικά μεγάλη περιέργεια για το πώς εννοεί τις ήττες. Πέρα από τις αστειότητες όμως, χρειάζεται μεγάλο θράσος και ο οπορτουνισμός το διαθέτει για να μιλάει για σημαντικές νίκες την ώρα που κατεδαφίζονται και τα τελευταία υπολείμματα εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, την ώρα που ο λαός δίνει καθημερινή μάχη για την ίδια του την επιβίωση.
Αλήθεια, όμως, για τέτοιου είδους «νίκες» ζητά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την κινητοποίηση του λαού; Και γιατί δεν λέει ευθέως ότι αυτό που ζητά είναι να προσχωρήσει ο λαός και το κίνημα στο αντίπαλο στρατόπεδο και να πολεμήσει για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης; Να αποδεχτεί δηλαδή όσα του έχουν φορτώσει στην πλάτη και άλλα τόσα για να βγει η πλουτοκρατία όσο το δυνατόν πιο αλώβητη από την κρίση.
Τα παραπάνω προσφέρονται στο λαό για συμπεράσματα σχετικά με το ρόλο του οπορτουνισμού αλλά και για σοβαρό προβληματισμό για τους λόγους που δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και πολλές άλλες ακόμα «κανακεύουν» την «πλατεία», για το ρόλο που θέλουν αυτή να παίξει, υποστηρικτικό βάρβαρων μέτρων σε βάρος του λαού, που με μεγάλη ευκολία κάποιοι θα βαφτίσουν «νίκη», σαν την... 5η δόση!
Θα πληρώσει ο λαός ή η πλουτοκρατία;
Ελεος πια με το παραμύθι ότι τάχα «οι ξένοι δανειστές θέλουν να μας σώσουν» και άρα «εμείς πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να σωθούμε», το οποίο αναπαράγεται διαρκώς από τα εγχώρια και ξένα αστικά ΜΜΕ, αλλά και την κυβέρνηση, με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό. Είναι ολοφάνερο ότι όλοι αυτοί για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η σωτηρία των εγχώριων ξένων τραπεζών και μονοπωλίων, μέσω της απόλυτης χρεοκοπίας και βαθιάς εξαθλίωσης του λαού. Δεν θέλουν λοιπόν μια «ανεξέλεγκτη χρεοκοπία», γιατί το κόστος που θα επωμιστούν οι δανειστές θα είναι ανυπολόγιστο, ενώ απρόβλεπτες θα είναι οι επιπτώσεις στο ευρωοικοδόμημα των μονοπωλίων και τη σχέση με το ευρώ και τα άλλα κέντρα του ιμπεριαλισμού. Ιδιαίτερα βαρύ θα είναι το πλήγμα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της ΕΕ καθώς στα χέρια των ευρωπαϊκών τραπεζών και άλλων θεσμικών επενδυτών βρίσκονται περίπου 200 δισ. ευρώ του ελληνικού χρέους. Επίσης θα υπονομευτεί σημαντικά ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που έχει επωμιστεί συνολικά περίπου 150 δισ. ευρώ εξαιτίας του ελληνικού προβλήματος (60 δισ. για αγορά ομολόγων και άλλα 90 δισ. για ενέχυρα). Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, οι αμερικανικές τράπεζες θα αναγκαστούν να πληρώσουν κοντά στα 140 δισ. ευρώ ασφάλιστρα κινδύνου (γνωστά ως CDS) στους «επενδυτές» που έχουν ποντάρει στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία... Επιπλέον, μια τέτοια χρεοκοπία είναι πιθανό να προκαλέσει «ντόμινο» και σε άλλα κράτη - μέλη της ευρωζώνης, όπως παραδέχθηκε τις προάλλες ο Βέλγος υπουργός Οικονομικών. Το κρίσιμο λοιπόν δίλημμα είναι αυτό που από την πρώτη στιγμή έθεσε το ΚΚΕ: Ποιος θα πληρώσει την κρίση; Ο λαός ή η πλουτοκρατία;
Τα εύσημα του λαού
Δυο πράγματα κρατάμε από τη συνέντευξη που παραχώρησε στο αμερικανικό κανάλι CNBC ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Π. Γερουλάνος.
Το πρώτο, ότι «οι μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζουμε στον τουρισμό δεν έχουν σχέση με τα μέτρα λιτότητας», ως απάντηση σε σχετικό ερώτημα. Αυτό το ξέραμε βεβαίως, αφού η κυβέρνηση δεν κάνει σκόντο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων και του μεγάλου κεφαλαίου στον κλάδο του τουρισμού.
Το δεύτερο, είναι μια ακόμη πρόκληση, από αυτές που συνηθίζει ο συγκεκριμένος υπουργός: «Πέρυσι οι διαδηλώσεις όντως επηρέασαν τον τουρισμό. Φέτος μόνο μια μέρα αναταραχών πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, συμβαίνει σε 4 οικοδομικά τετράγωνα και πως η ομορφιά και ο πλούτος της Ελλάδας είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό».
Σε «4 οικοδομικά τετράγωνα» ίσως είναι η κυβέρνηση που ζει και κάνει τη «δουλειά» της. Στο δικό της κόσμο των μεγάλων πορτοφολιών. Αλλά οι αντιδράσεις του λαού, όπως και οι συνέπειες από την κυβερνητική πολιτική, αφορούν όλη την Ελλάδα και τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που ζουν σ' αυτήν.
Οσο για την «ομορφιά και τον πλούτο» της, αυτός ακριβώς είναι σήμερα. Η λαϊκή δράση, οι διαδηλώσεις, η αντίσταση στην πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου. Οι «αναταραχές», όπως τις λέει ο υπουργός, όποτε πιστώνονται στους λαούς, αποτελούν εύσημα.
Επικίνδυνη εμπλοκή
Η νέα άσκηση συνεκπαίδευσης των Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδας και Ισραήλ στην περιοχή της Θεσσαλίας, με τη χρήση μαχητικών αεροσκαφών και επιθετικών ελικοπτέρων, έρχεται να υπενθυμίσει ότι η κυβέρνηση, μέσα στη δίνη της αντιλαϊκής λαίλαπας, προωθεί ταυτόχρονα και συμπληρωματικά τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς. Η στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ αποτελεί μέρος της λεγόμενης «στρατηγικής συνεργασίας» των δύο χωρών, η οποία δεν αφορά μόνο στρατιωτικές ασκήσεις. Αντίθετα, η συνεργασία αναφέρεται σ' ένα ευρύτερο πλέγμα πολιτικο-οικονομικών δραστηριοτήτων και συνδέεται με την εμπέδωση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, αλλά και των συμφερόντων των πολυεθνικών μονοπωλίων στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Ταυτόχρονα, ανοίγει το δρόμο για το Ισραήλ προς την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ. Η συνεργασία αυτή συνδέεται άμεσα και με τις εξελίξεις στις αραβικές χώρες, με πιο καθοριστική αυτή της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη, αλλά και τους ανταγωνισμούς στην Αν. Μεσόγειο για τους ενεργειακούς πόρους και αγωγούς. Είναι ταυτόχρονα μέρος των ανταγωνισμών μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας σε σύνδεση με τις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ, που αν και τον τελευταίο χρόνο βρίσκονται σε ένταση, ξεκίνησε προσπάθεια να επιτευχθεί νέα προσέγγιση. Ολα τα παραπάνω συνιστούν ένα μπερδεμένο κουβάρι, εύφλεκτο στην παραμικρή σπίθα που μπορεί να ανάψει από τις ενδοϊμπεριαλιστικές τριβές.
Η παρούσα συνεκπαίδευση γίνεται στο ίδιο πλαίσιο με την άσκηση «Morning Wind» (πρωινός άνεμος) που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβρη στην Πελοπόννησο και στο Ιόνιο Πέλαγος. Είναι ταυτόχρονα συνέχεια των μεγάλης κλίμακας ελληνοϊσραηλινών αεροπορικών ασκήσεων, «Μίνωας» το 2010 και «Ενδοξος Σπαρτιάτης» το 2008. Πρόκειται για ασκήσεις έρευνας και διάσωσης μάχης, δηλαδή ασκήσεις καθαρά πολεμικής προετοιμασίας, όπως φαίνεται και από το σκηνικό που κάθε φορά στήνεται. Οι ασκήσεις αυτές κατά κανόνα περιλαμβάνουν επιχειρήσεις διάσωσης πληρωμάτων πολεμικών αεροσκαφών στο πολεμικό πεδίο, αλλά και αεροπορική κάλυψη της περιοχής από μαχητικά αεροσκάφη.
Ο χαρακτήρας τους καταδείχνει την ανάγκη της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ, τόσο για προετοιμασία αποστολών κρούσης μεγάλων αποστάσεων, όπως ένα ενδεχόμενο πλήγμα κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, όσο και για καταδρομικές αποστολές σε κατοικημένες περιοχές με τη χρήση επιθετικών ελικοπτέρων, όπως σχεδόν καθημερινά πραγματοποιούν οι Ισραηλινοί κατά παλαιστινιακών στόχων. Η ελληνική κυβέρνηση, στη βάση του ενδοϊμπεριαλιστικού καταμερισμού και της ανισομετρίας στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, διεκδικεί καλύτερες θέσεις για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατίας και παγιδεύει τη χώρα σε ενέργειες και σχέσεις που τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής.
Ο λαός, που βιώνει μια χωρίς προηγούμενο επίθεση σε όλες τις πτυχές της ζωής του, δένεται όλο και πιο σφιχτά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, που μπορεί να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις μέσα σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και ανταγωνισμών για τα ενεργειακά κοιτάσματα στην ευρύτερη περιοχή. Απέναντι σ' αυτή τη διαρκή απειλή, μοναδική διέξοδος είναι η ενιαία λαϊκή πάλη, ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό. Για αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που συντονισμένα υπονομεύουν το παρόν και το μέλλον των λαϊκών στρωμάτων, που σημαίνει πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ
Οι στόχοι του κεφαλαίου δεν είναι του λαού...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΠΡΕΠΕΙ «ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ παραγωγικό μοντέλο», μας λένε. Να απελευθερωθούν οι «δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας». Δεν μπορεί να έχουμε μια χώρα που όλοι θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι...
Τα κονδύλια του ΕΣΠΑ και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων είναι εδώ! Ας αδράξουν τις ευκαιρίες (και όχι δικαιώματα, φυσικά) που τους δίνει η ΕΕ οι νέοι άνεργοι, οι ξεκληρισμένοι αγρότες, οι απολυμένοι άνω των 50, οι γυναίκες.
Ας σταματήσουν, επιτέλους, να απαιτούν εγωιστικά τη σιγουριά των εργασιακών δικαιωμάτων, του 8ωρου, των αποζημιώσεων, των επιδομάτων ανεργίας, της δωρεάν Υγείας και Παιδείας, τις συντάξεις.
Δεν μπορούν πλέον στην εποχή μας που «τρέχει» να τα περιμένουν όλα από το κράτος. Ας κινηθούν, ας δημιουργήσουν, ας ρισκάρουν, επιτέλους, λίγο!
ΠΟΙΟΙ, ΟΜΩΣ, ΤΑ ΛΕΝΕ όλα αυτά; Ποιοι έχουν το απύθμενο θράσος να μιλάνε; Αξίζει να το αναλογιστεί κανείς αυτό.
Τα φερέφωνα των επιχειρηματιών, που όταν θέλησαν να επενδύσουν στις βαλκανικές χώρες έθεσαν ως προϋπόθεση και πήραν από το κράτος πλήρη ασφάλιση της επένδυσής τους. Δεν υπήρχε καμιά περίπτωση, δηλαδή, να χάσουν τα λεφτά τους.
Οι υπάλληλοι των εφοπλιστών που πληρώνονται - πάλι από το κράτος - όλα τους τα έξοδα και κάτι παραπάνω, προκειμένου να πραγματοποιήσουν ένα ακτοπλοϊκό δρομολόγιο. Που δε φορολογούνται, που επιδοτούνται ακόμη και επειδή ...αναπνέουν.
Οι υπερασπιστές των τραπεζών (και της Ελλάδας και της Ευρώπης) που θεωρούν αδιανόητο να μην πάρουν τις αποδόσεις που προϋπολόγισαν όταν αγόρασαν ελληνικά (ή ιρλανδικά, ή πορτογαλικά, ή ιταλικά) ομόλογα.
Γι' αυτό και έχουν προσαρμόσει την πολιτική ολόκληρης της ΕΕ (μέσω, φυσικά, του πολιτικού της προσωπικού) σε αυτόν το στόχο. Γι αυτό και μεταθέτουν χωρίς προσχήματα στους λαούς τη χασούρα που αυτοί έπρεπε να έχουν.
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ αυτοί που δε ρισκάρουν τίποτε, που διασφαλίζουν τα υπερκέρδη τους με κάθε τρόπο (ακόμη και με πολέμους), που έχουν όλους τους μηχανισμούς κάθε επιπέδου στα μέτρα τους, ζητούν από εμάς να μπούμε στην αγορά και να το παλέψουμε το πράγμα.
Στο τέλος, όντως, θα ...μπούμε στην αγορά. Μόνο που θα μπούμε για να την καταλάβουμε και στη θέση της να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία. Αυτό το ρίσκο θα το πάρουμε.
«Συναίνεση» και αντίπαλο δέος
Γρηγοριάδης Κώστας
Την επιθυμία τους ως πραγματικότητα εμφανίζουν κυβέρνηση, αστικά ΜΜΕ και τρόικα, παρουσιάζοντας την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή ως ψήφο εμπιστοσύνης του λαού στα βάρβαρα μέτρα του μεσοπρόθεσμου και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Αυτός είναι ο διακαής στόχος τους, για χάρη του οποίου όλα τα αστικά κόμματα έχουν συμπήξει ένα ενιαίο «μαύρο» μέτωπο, δίχως όμως να καταφέρουν να «παρασύρουν» και να εγκλωβίσουν τα λαϊκά στρώματα. Η επιθετική συναίνεση και ανοικτή συνεργασία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., του ΔΗΣΥ, υπέρ του «μονόδρομου» που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας το μόνο που καταφέρνει είναι να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στα κόμματα του κεφαλαίου και τα λαϊκά συμφέροντα. Ο,τι και αν κάνουν δεν πρόκειται να διασφαλίσουν τη λαϊκή συναίνεση και ανοχή, ακριβώς γιατί ο λαός δεν πρόκειται να δεχθεί να θυσιαστεί στο βωμό της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Και αυτό το έχει δείξει με τους πολύχρονους, ακούραστους και ασταμάτητους ταξικούς αγώνες, που θα κλιμακωθούν το επόμενο διάστημα, κόντρα στις περί του αντιθέτου «διαβεβαιώσεις» των κυβερνώντων. Τα νέα μέτρα που εξαθλιώνουν το λαό θα αποκρουστούν στο βαθμό που η λαϊκή αγανάκτηση μετατρέπεται σε οργάνωση και αντεπίθεση σε σύμπλευση με το ΚΚΕ για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για λαϊκή εξουσία με αποδέσμευση από την ΕΕ. Στο βαθμό δηλαδή που ο οργανωμένος λαός και το ταξικό κίνημα αναδεικνύονται σε αντίπαλο δέος απέναντι σε κυβέρνηση - τρόικα - μονοπώλια.
Επικίνδυνοι για τα λαϊκά συμφέροντα
Ο τρόπος που συνεργάστηκαν κυβέρνηση και ΝΔ για να περάσουν το βάρβαρο θεσμό της εργασιακής εφεδρείας, προκειμένου να κάνουν μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, προσφέρεται για να βγάλουν οι εργαζόμενοι και ο λαός συμπεράσματα για το πόσο επικίνδυνα για τα συμφέροντά τους είναι τα κόμματα και η εξουσία του κεφαλαίου. Την αρχή έκανε η ΝΔ που λάνσαρε την εργασιακή εφεδρεία ως δήθεν «εναλλακτική λύση» στις απολύσεις εργαζομένων στους φορείς του Δημοσίου που συγχωνεύονται ή καταργούνται. Η κυβέρνηση αντέδρασε με περισσή υποκρισία, υποστηρίζοντας ότι τάχα με την πρόταση αυτή η ηγεσία της ΝΔ «θέλει να χαϊδέψει αυτιά» και πως κινείται στη λογική «άσ' το για αργότερα». Λίγες μέρες αργότερα είχε ήδη συμπεριλάβει στο «μεσοπρόθεσμο» την εργασιακή εφεδρεία ως πανίσχυρο εργαλείο για τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων στο Δημόσιο, πλειοδοτώντας ταυτόχρονα σε αγριότητα σε σχέση με την πρόταση της ΝΔ. Η γαλάζια πρόταση προέβλεπε ότι οι εργαζόμενοι που θα μπουν σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας θα παίρνουν για τρία χρόνια περίπου το 70% των αποδοχών τους πριν εξαναγκαστούν σε απόλυση, ενώ σύμφωνα με την πρόταση της κυβέρνησης οι εργαζόμενοι θα απολύονται μετά από ένα χρόνο παραμονής σε «εργασιακή εφεδρεία» όπου θα λαμβάνουν το 60% του βασικού μισθού... Δικαιολογημένα περηφανεύονταν προχτές το βράδυ στη Βουλή ο Α. Σαμαράς για τη συνεισφορά του κόμματός του: «Οταν την είπαμε (σ.σ. την εργασιακή εφεδρεία), δεν θέλατε καν να την ακούσετε και τελικά την αποδεχθήκατε. Και την αποδέχθηκε και η τρόικα, γιατί κατάλαβε ότι ήταν σωστότερη και καλύτερη λύση από τις μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων»...
Οι θυσίες που πιάνουν τόπο
«Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση για τον ελληνικό λαό παρά οι θυσίες» (Γιούνκερ). «Αν υπήρχε μια ευκολότερη οδός εξόδου από την κρίση θα την είχαμε πάρει, αλλά δεν υπάρχει» (Μπαρόζο). Η τελευταία ομοβροντία δηλώσεων των Κοινοτικών αξιωματούχων δεν αποσκοπεί απλά να υπερασπιστεί τον (ευρω)μονόδρομο της στρατηγικής των μονοπωλίων, αλλά κυρίως θέλουν να συνηθίσει ο λαός στην ιδέα ότι οι θυσίες θα είναι και ατέλειωτες και αναπόφευκτες. Επιδιώκουν δηλαδή με αυτή την επίδειξη αδιαλλαξίας και πυγμής να πλήξουν τους αγώνες του λαού, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να έχουν κανένα αποτέλεσμα. Σε άμεση συνεργασία και συντονισμό με την κυβέρνηση οι αξιωματούχοι της ΕΕ καλλιεργούν ένα κλίμα μοιρολατρίας και υποταγής, ταυτόχρονα βέβαια με τους διαρκείς εκβιασμούς και την τρομοκρατία της «επόμενης δόσης» και της επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Παριστάνουν τάχα ότι δείχνουν κατανόηση στα δεινά που υφίσταται ο ελληνικός λαός - «με επηρεάζουν και με συγκινούν οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα», δήλωσε υποκριτικά ο Ζ. Κ. Γιούνκερ - σπεύδοντας ταυτόχρονα να ξεκόψουν κάθετα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Πράγματι, στο καθεστώς των ευρωμονοπωλίων και στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος, μόνο νέα δεινά και απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση είναι το εφιαλτικό μέλλον που ετοιμάζουν στο λαό. Η καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει με έντονο τρόπο αυτή την αλήθεια και «βοηθάει» να συνειδητοποιηθεί από ευρύτερα λαϊκά στρώματα πως η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος είναι αυτή που περνάει από την αποδέσμευση από την ΕΕ και η λαϊκή εξουσία. Οι θυσίες του λαού σε αυτή την κατεύθυνση και αξίζουν και πιάνουν τόπο.
Να γίνουν θαρραλέα βήματα
Τι προκύπτει από την προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή και την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Πρώτον, ότι κυβέρνηση και κομματικός μηχανισμός πολεμούν ενιαία το λαό. Οι όποιες επιμέρους ενστάσεις και διαφοροποιήσεις που εκφράζονται κατά καιρούς από κυβερνητικούς βουλευτές, κάτω από την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας, δεν είναι παρά «ελεγχόμενες εκρήξεις» στο αστικό σύστημα, για να ενσωματώσει ανώδυνα τις αντιδράσεις του λαού στην κυρίαρχη πολιτική. Οι βουλευτές που εμφανίζονταν τις προηγούμενες μέρες να αμφισβητούν πλευρές του «Μεσοπρόθεσμου» έδωσαν, προχτές, ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση, που έχει ως βασική αποστολή την ψήφιση και εφαρμογή των μέτρων που περιλαμβάνει το «Μεσοπρόθεσμο».
Δεύτερον, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η ανασχηματισμένη κυβέρνηση είναι ακόμα πιο επικίνδυνη για το λαό, με δεδομένο το φανατισμό της να προωθήσει μέτρα και ανατροπές που θα γκρεμίσουν στην κυριολεξία το βιοτικό επίπεδο της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Ο Γ. Παπανδρέου δεν άλλαξε τους υπουργούς του και δε μείωσε τα υπουργεία για να ασκήσει η κυβέρνηση φιλολαϊκή πολιτική. Αντίθετα, με τον ανασχηματισμό επιδιώκει να προσαρμόσει την κυβέρνηση και την τακτική της στη συγκυρία, η οποία χαρακτηρίζεται αφενός από την ανάγκη του κεφαλαίου να επιταχυνθούν με επιθετική συναίνεση οι αντιλαϊκές ανατροπές, που θα το ξεκολλήσουν από την κρίση, αφετέρου από την ολοένα και μεγαλύτερη λαϊκή αφύπνιση.
Τρίτον, η συναίνεση ανάμεσα στα αστικά κόμματα για το τσάκισμα του λαού είναι δεδομένη και ομολογείται απ' όλους με λόγια και με πράξεις. Η ΝΔ συμφωνεί να ψηφίσει εφαρμοστικούς νόμους του «Μεσοπρόθεσμου», το οποίο κατά τ' άλλα απορρίπτει επί της αρχής. ΛΑ.Ο.Σ. και ΔΗΣΥ πιέζουν να βαθύνει η συνέργεια του αστικού πολιτικού κόσμου ενάντια στο ΚΚΕ και στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αναμασά τα περί «δημοκρατίας», κρύβοντας ότι αυτή έχει ταξικό περιεχόμενο και ότι συνδέεται άμεσα με το ποια τάξη έχει την εξουσία. Παίζει συνειδητά στο γήπεδο των αστικών κομμάτων, διευκολύνοντας την προπαγάνδα και τα σχέδια για αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Οι θέσεις του δηλητηριάζουν λαϊκές συνειδήσεις και συμβάλλουν ώστε να νομιμοποιούνται ορισμένα από τα πιο αντιδραστικά μέτρα που προωθούν η πλουτοκρατία και τα κόμματά της, στο όνομα της περισσότερης δήθεν «δημοκρατίας».
Τα τελεσίγραφα που εκτοξεύουν προς το λαό εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που τον θέλουν φοβισμένο στη γωνία, πρέπει να τους γίνουν μπούμερανγκ. Να δώσει ο λαός το δικό του τελεσίγραφο, που λέει ότι δεν αναγνωρίζει το χρέος της πλουτοκρατίας, ότι του χρωστάνε, δεν τους χρωστάει και γι' αυτό είναι αποφασισμένος να αντιπαλέψει οργανωμένα την πολιτική και τα κόμματα που του ζητάνε να συναινέσει στη σφαγή του. Αδύναμη κυβέρνηση, ακρωτηριασμένα πολιτικά τα κόμματα του κεφαλαίου, ισχυρό ΚΚΕ και ο λαός οργανωμένος στα εργοστάσια, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές και στους δρόμους είναι ό,τι φοβίζει περισσότερο τους αστούς και το πολιτικό τους προσωπικό. Στη 48ωρη απεργία με το ΠΑΜΕ την ερχόμενη βδομάδα, αλλά και στις εκλογές, μπορούν και πρέπει να γίνουν θαρραλέα βήματα προς αυτή την ελπιδοφόρα κατεύθυνση.
Feeds
