«Οι λεπτές ισορροπίες της εξωτερικής πολιτικής της χώρας δεν μπορούν να εκβιάζονται και να υπαγορεύονται από ακραία στοιχεία με στείρες αγκυλώσεις. Ο διαχρονικός προσανατολισμός της Ελλάδος με τον αραβικό κόσμο δεν απαγορεύει την ανάπτυξη διμερών σχέσεων με το Ισραήλ, ιδίως μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή. Η κυβέρνηση πρέπει να αφουγκραστεί τις νέες διόδους που της προσφέρονται και να διορθωθούν παραλείψεις του παρελθόντος». Αυτά σημειώνει σε ανακοίνωσή του το ΛΑ.Ο.Σ. με αφορμή την επίσκεψη Νετανιάχου στην Ελλάδα. Το ΛΑ.Ο.Σ. ξέρει καλά ότι το κράτος του Ισραήλ κατέχει εδάφη Αράβων στη Μέση Ανατολή εδώ και δεκαετίες. Ξέρει καλά ότι ετοιμάζεται να ηγηθεί μιας επίθεσης στο Ιράν, για λογαριασμό των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ξέρει ότι οι αντιπαραθέσεις με την Τουρκία δημιουργούν νέους κινδύνους για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής, πολύ περισσότερο που η ελληνική κυβέρνηση επιτρέπει στα ισραηλινά μαχητικά να σουλατσάρουν και να ασκούνται στο Αιγαίο. Με άλλα λόγια, το ΛΑ.Ο.Σ. γνωρίζει καλά την ιμπεριαλιστική και επιθετική στρατηγική του Ισραήλ, καθώς και τις επιδιώξεις του να παίξει το ρόλο της κυρίαρχης περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης στην περιοχή. Αυτή τη στρατηγική, το ΛΑ.Ο.Σ. τη στηρίζει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο. Αναδεικνύεται, ταυτόχρονα, ακόμα μια φορά, στον πιο πιστό στυλοβάτη της ελληνικής κυβέρνησης. Την ενθαρρύνει να μεγαλώσει την εμπλοκή της στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς για να εξασφαλίσει μεγαλύτερο κομμάτι της λείας για την ντόπια αστική τάξη. Νίβει το χέρι της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας του Ισραήλ, δίνοντας άλλοθι στα εγκλήματά του. Συνεπέστατο στα λόγια και στα έργα του το ΛΑ.Ο.Σ., ως μια βαθιά αντιλαϊκή δύναμη στην υπηρεσία της ντόπιας και ξένης αστικής τάξης.
Αντιλαϊκή βαρβαρότητα
Τα ακόμη σκληρότερα μέτρα απέναντι στα λαϊκά στρώματα βάζει στα σκαριά η κυβέρνηση ενόψει της κατάρτισης και κατάθεσης του προσχεδίου για το νέο κρατικό προϋπολογισμό του 2011. Η αντιλαϊκή γκάμα που από κοινού επεξεργάστηκαν και συμφώνησαν με την ΕΕ και το ΔΝΤ προβλέπει και νέες τρανταχτές ανατιμήσεις πάνω στους συντελεστές ΦΠΑ, αυτή τη φορά με τη μαζική μετάταξη εμπορευμάτων πλατιάς κατανάλωσης από το λεγόμενο «χαμηλό συντελεστή» (σήμερα στο 11%) στο ψηλό (23%), που σημαίνει ενίσχυση της φοροαφαίμαξης κατά 12 ακόμη ποσοστιαίες μονάδες, που σε απόλυτους αριθμούς την υπολογίζουν - και μόνο από το συγκεκριμένο μέτρο - σε 1 δισ. ευρώ για καθένα από τα επόμενα χρόνια. Δεδομένη θα πρέπει να θεωρείται η αύξηση των φόρων για τα τρόφιμα που καταναλώνονται εκτός σπιτιού ακόμη και στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, και είναι απόλυτα βέβαιο ότι δεν πρόκειται να σταματήσουν σε αυτό.
«Δεν υπάρχουν νέα μέτρα» ισχυρίζεται εμπαίζοντας η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Στα... «μη μέτρα», σε αυτά που πρόκειται να ανακοινώσουν τις αμέσως επόμενες μέρες, είναι η πρόσληψη συμβούλων-τραπεζών που θα αναλάβουν να μοιράσουν στους ιδιώτες-στρατηγικούς «επενδυτές» την πίτα της τραπεζικής αγοράς και της κρατικής συμμετοχής (Αγροτική, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων). Σειρά παίρνουν οι βασικές υποδομές και δίκτυα (ΟΣΕ, αστικές συγκοινωνίες, λιμάνια, αεροδρόμια, ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ, φιλέτα από την ακίνητη περιουσία του δημοσίου κ.ά.), ενώ ολόκληρο πακτωλό από ζεστό κρατικό χρήμα βάζουν στα σκαριά για την ενίσχυση των μερίδων και των κάθε είδους τρωκτικών της πλουτοκρατίας...
Πιο κάτω κι απ' τη ΓΣΕΕ!
Στα χνάρια της κατάπτυστης συμβιβασμένης ηγεσίας της ΟΙΕΛΕ που πρώτη (από πέρσι) προσπάθησε να εισαγάγει την έννοια της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας... μηδενικών αυξήσεων(!) κινήθηκε φέτος και ο Σύλλογος Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ) Νομού Αττικής όπου πλειοψηφούν αριστεριστές (ΑΡΑΝ, ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) μαζί με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι δήθεν «επαναστάτες» και δήθεν πολέμιοι του ΔΝΤ, υπέγραψαν μια σύμβαση πλήρως εναρμονισμένη με το μνημόνιο και με την κατάπτυστη σύμβαση μείωσης μισθών που υπέγραψε η ΓΣΕΕ με το ΣΕΒ! Δηλαδή: Πάγωμα μισθών και καμιά αύξηση για το 2010 (που σημαίνει μείωση μισθών, αφού ήδη ο πληθωρισμός έχει σκαρφαλώσει στο 5,5%) και μόλις στο δεύτερο εξάμηνο του 2011(!) μια αύξηση της τάξης του 1,5%! Μάλιστα, στη σύμβαση που υπέγραψε η ΓΣΕΕ προέβλεπε για το δεύτερο εξάμηνο του 2011 αυξήσεις στο ύψος του ευρωπαϊκού πληθωρισμού, αλλά ο ΣΕΦΚ έσπευσε να προσδιορίσει ακόμα και αυτή την αύξηση - κοροϊδία από 1/7/2011 σε 1,5% (ποσοστό που είναι και σήμερα κάτω από τον ευρωπαϊκό πληθωρισμό, που είναι στο 1,7% με τάση ανόδου).
Κι ενώ οι δήθεν αγωνιστές έβαλαν την υπογραφή τους στη μείωση μισθών των εργαζομένων, πανηγυρίζουν για το γεγονός ότι υπάρχει σύμβαση και τάχα δεν είναι ξεκρέμαστοι οι εργαζόμενοι, ενώ ρίχνουν και το μπαλάκι στους ίδιους τους εργαζόμενους για την τήρηση της κατάπτυστης σύμβασης λέγοντας στην ιστοσελίδα τους: «Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας που θα υπογράψουμε να είναι συμβάσεις που κατοχυρώνουν στην πράξη τη ΣΣΕ και όχι χαρτιά υποτέλειας και δουλοπαροικίας»...
Ο ελιγμός του ανασχηματισμού
Με στοχευμένες διαρροές στα ΜΜΕ, η κυβέρνηση συντηρεί κλίμα ανασχηματισμού, σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα από την ουσία της πολιτικής της και τα χειρότερα που έρχονται. Η συνταγή είναι διαχρονικά δοκιμασμένη από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού και ο λαός έχει πλέον πλούσια πείρα, ώστε να μην πέσει στο λάκκο της κυβερνητικής προπαγάνδας και των αστικών ΜΜΕ. Ο ανασχηματισμός είναι το «χαρτί», που ρίχνει στο τραπέζι η εκάστοτε κυβέρνηση, κάθε φορά που ολοκληρώνεται ένας θυελλώδης γύρος αντιλαϊκών ανατροπών. Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό ευελπιστούν μ' αυτόν τον τρόπο να θολώσουν τα νερά, να καλλιεργήσουν φρούδες προσδοκίες, να αγοράσουν χρόνο και ανοχή από τα λαϊκά στρώματα.
Η προπαγάνδα του ανασχηματισμού συνδέεται σήμερα περισσότερο από ποτέ με την καλλιέργεια ενός τεχνητού κλίματος ότι η κυβέρνηση θα προωθήσει μέτρα «κοινωνικού χαρακτήρα», μετά τις βάρβαρες περικοπές και τα άλλα μέτρα - λαιμητόμο που νομοθέτησε το προηγούμενο δεκάμηνο σε βάρος της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Τα κυβερνητικά παπαγαλάκια λένε τώρα ότι η κυβέρνηση θέλει να συνδέσει τη «στροφή» στην πολιτική της με την ανανέωση του Υπουργικού Συμβουλίου, την αντιμετάθεση υπουργών σε διάφορα πόστα και την ανάδειξη νέων προσώπων. Η προσπάθειά τους, με τερτίπια να κοροϊδέψουν το λαό, είναι προκλητική και σαν τέτοια πρέπει να απαντηθεί.
Οποιοδήποτε ανακάτεμα της τράπουλας κι αν επιχειρήσει ο πρωθυπουργός, οι επιλογές του θα γίνουν από τον ντορβά των υπουργών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που έχουν υπερψηφίσει το αντιλαϊκό μνημόνιο, το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, τους νόμους που μειώνουν δραματικά τους μισθούς και τις συντάξεις. Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι φιλομονοπωλιακή και ενιαία. Τη στηρίζει το σύνολο των στελεχών της και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Οποιος κι αν αναδειχτεί στη μια ή στην άλλη υπουργική θέση, όποιος κι αν κληθεί να αντικαταστήσει ένα πρόσωπο από εκείνα που στις λαϊκές συνειδήσεις έχει ταυτιστεί με τα σαρωτικά αντεργατικά μέτρα, θα κληθεί να υπηρετήσει την ίδια στρατηγική, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και μάλιστα με το ύπουλο προσωπείο του δήθεν «άφθαρτου».
Οσο για την προπαγάνδα περί δήθεν «στροφής» της κυβερνητικής πολιτικής σε μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα, μόνο αγανάκτηση μπορεί να προκαλεί στα λαϊκά στρώματα. Αφού πρώτα καταδίκασε χιλιάδες οικογένειες στη φτώχεια, αφού ισοπέδωσε όσα από τα δικαιώματα δεν πρόλαβε να γκρεμίσει η ΝΔ, τώρα η κυβέρνηση έρχεται να μιλήσει για «κοινωνική πολιτική» - όπως, για παράδειγμα, η επέκταση του προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι» -, την οποία οι εργαζόμενοι θα κληθούν να διπλοπληρώσουν μέσα από τα ανταποδοτικά τέλη στους δήμους και τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση τέτοιων και άλλων υπηρεσιών. Η πολιτική της κυβέρνησης είναι βαθιά αντιλαϊκή. Δεν αλλάζει, δεν εξωραΐζεται, όποιος κι αν κληθεί να την προωθήσει, από οποιοδήποτε πόστο. Καμιά ανοχή δεν πρέπει να δείξει ο λαός στους ελιγμούς και την προπαγάνδα του ανασχηματισμού. Ο πόλεμος σε βάρος των δικαιωμάτων του μαίνεται αμείωτος και με πόλεμο πρέπει να απαντηθεί.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Προετοιμασία για νέα αντιλαϊκά μέτρα...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ και οι «αποχρώσες ενδείξεις» για το ότι πάμε για νέα αντιλαϊκά μέτρα από το Σεπτέμβρη. Εκτός από τη συζήτηση για τον ανασχηματισμό, ξεκινά και κουβέντα για το νέο εκλογικό νόμο...
Κι όταν αυτά τα δύο μαζί προωθούνται τεχνηέντως στην πολιτική ατζέντα και αναλόγως προωθούνται από τα μέσα ενημέρωσης, σημαίνει πως κάτι πολύ κακό ετοιμάζουν που θέλουν να «περάσουν» στη σκιά αποπροσανατολιστικών συζητήσεων.
Ούτε η πρώτη φορά ούτε και η τελευταία είναι που τα βλέπουμε αυτά. Εχουν παλιώσει επικίνδυνα τα κόλπα τους. Ομως μάλλον μέσα στη ...φούρια τους δεν προλαβαίνουν να βρούνε καινούρια.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ συμβολική η κίνηση της κυβέρνησης, να επιλέξει τον υφυπουργό Πολιτισμού να υποεχθεί τον πρωθυπουργό του Ισραήλ! Αν μη τι άλλο η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ και της ΕΕ στη Μέση Ανατολή έχει να επιδείξει έντονο πολιτισμικό έργο...
Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει. Από τη συμβολή της στην αρχιτεκτονική; Με το περίφημο τείχος και την ...κατεδάφιση κατοικιών των Παλαιστίνιων για λόγους καλαισθησίας;
Από τη μεταλαμπάδευση των αξιών της παγκόσμιας ειρήνης και συνεννόησης, που συνήθως γίνεται με βομβαρδισμούς και επελάσεις τεθωρακισμένων;
`Η μήπως για τη διάδοση της ευγένειας και της αβρότητας, για την οποία άλλωστε φημίζεται ο ισραηλινός στρατός; (Συνήθως μετά από κάθε δολοφονία βγάζει το γραφείο Τύπου ανακοίνωση περί «ατυχούς περιστατικού»).
Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση που έχει για πρωθυπουργό τον πρώην υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος, ο οποίος έχει παραδώσει διαπιστευτήρια στο «αντιτρομοκρατικό δόγμα» εδώ και πολλά χρόνια...
Από τον καιρό του Πολέμου του Κόλπου που έκανε περιοδείες προώθησης του «δόγματος» στις αραβικές χώρες, αν θυμάστε...
Γρηγοριάδης Κώστας
Υπηρετούν τη σαπίλα και την αντίδραση
Γρηγοριάδης Κώστας
«Το ΚΚΕ είναι από τα πιο οπισθοδρομικά κομμάτια που έχει γνωρίσει όχι η Αριστερά στην Ευρώπη, στον κόσμο θα έλεγα». Αυτά είπε χτες σε ραδιοφωνική της συνέντευξη η υφυπουργός Παιδείας, Ε. Χριστοφιλοπούλου. Βέβαια, το ποιος λέει κάτι σε βάρος του ΚΚΕ είναι κριτήριο για να ανταπαντήσει κανείς στον όποιο σχολιασμό. Με την περίπτωση της Χριστοφιλοπούλου δε θα συνέτρεχε κανένας λόγος να ασχοληθεί κανείς, αν η συγκεκριμένη δεν ήταν στέλεχος μιας κυβέρνησης και ενός υπουργείου που προωθεί στην εκπαίδευση ό,τι πιο αντιδραστικό έχουμε δει τα τελευταία πενήντα τουλάχιστον χρόνια. Για τη Χριστοφιλοπούλου και την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει, «προοδευτικό» είναι να κάνουν οι μαθητές μάθημα σε τάξεις των 30, να ξεκινάει η σχολική χρονιά και τα κενά να υπολογίζονται ήδη σε χιλιάδες, οι μαθητές να διδάσκονται ό,τι πιο αντιεπιστημονικό (βλέπε θεώρηση της Ιστορίας) και με τον πλέον αντιπαιδαγωγικό τρόπο (διδασκαλία γραφής και ανάγνωσης από την προσχολική ηλικία), τα κολέγια να αλωνίζουν με τη βούλα του κράτους, η παραπαιδεία να οργιάζει, απομυζώντας το λαϊκό εισόδημα, και οι εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών να ελαστικοποιούνται ολοένα και περισσότερο, με αναπληρωτές και ωρομίσθιους. Αυτή την «πρόοδο» υπερασπίζεται η Χριστοφιλοπούλου. Και με τέτοια αντιλαϊκά οράματα είναι απόλυτα φυσιολογικό να της κάθεται στο λαιμό το ΚΚΕ που παλεύει με συγκεκριμένες προτάσεις και διεκδικεί μια Παιδεία στην υπηρεσία του λαού. «Οπισθοδρομικό» για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι η Παιδεία να παρέχεται μέσα από ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα, σε ένα 12χρονο υποχρεωτικό σχολειό για όλα τα παιδιά (ανεξάρτητα από το πορτοφόλι της οικογένειας), η εργασία των εκπαιδευτικών να είναι μόνιμη και πλήρης δικαιωμάτων. Εχουν το φόβο του λαού, γι' αυτό προσπαθούν να παρουσιάσουν την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω, να θολώσουν την προοπτική, να συκοφαντήσουν την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο που δείχνει το ΚΚΕ. Είναι λίγοι όμως για την αποστολή που έχουν αναλάβει και δείχνουν ακόμα μικρότεροι μπροστά στο δίκιο και τη δύναμη των εργαζομένων και του λαού, που τελικά θα καθίσουν κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.
Ανησυχούν για τα κρατικά ταμεία ...
Την ώρα που - μέσα σε συνθήκες κρίσης - μεγαλώνουν τα προβλήματα αλλά και ο προβληματισμός των εργαζομένων για τα αίτια που τα γεννούν, σπεύδουν διάφοροι αστοί θεωρητικοί να αποδυναμώσουν τους κλυδωνισμούς του συστήματος, καλλιεργώντας την αντίληψη ότι η αντεργατική επίθεση δε συμβάλλει στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Αλλά, αντίθετα, δημιουργεί πρόβλημα επειδή - σύμφωνα με αυτούς - η αύξηση των ανέργων μειώνει την εισπρακτική ικανότητα των φορομπηχτικών μηχανισμών. Με απλά λόγια, λένε πως, άμα δεν έχει κάποιος δουλειά πώς θα πληρώνει τους φόρους που χρειάζεται το κράτος για να αναπτύξει την οικονομία. Δηλαδή, ενισχύουν την αντίληψη ότι οι καρποί που παράγει η κοινωνία είναι φυσικό να καταλήγουν στον κουμπαρά μιας εξουσίας, που θα τους αξιοποιεί προς όφελος της ανάπτυξης που βολεύει τα μονοπώλια. Πώς; Με επιδοτήσεις ασφαλιστικών εισφορών όπως αυτή που δόθηκε πρόσφατα στους μεγαλοξενοδόχους, για να επεκτείνουν κατά ένα μήνα την ούτως ή άλλως προσωρινή απασχόληση εργαζομένων, χωρίς οι εργοδότες να δώσουν τίποτα απ' όσα κερδίζουν για την ασφαλιστική κάλυψη των ξενοδοχοϋπαλλήλων. `Η, με πακέτα όπως αυτά που ετοιμάζεται να δώσει ο νέος αναπτυξιακός νόμος, προσφέροντας τα λεφτά των Ελλήνων εργαζομένων βορά στο βωμό των ανταγωνισμών για το μοίρασμα της πίτας της αγοράς. Για την (διευρυνόμενη) ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών (κι αυτών διευρυνόμενων) αναγκών δε λένε κουβέντα οι, κατά τα άλλα, πολέμιοι του «εργασιακού μεσαίωνα»...
... και βαφτίζουν τη «λιτότητα» «μη ρεαλιστική»
Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι αναλυτές επιμένουν ότι η κρίση είναι «χρηματοπιστωτική» και προϊόν κακής διαχείρισης, απάτης κτλ., συγκαλύπτοντας τις αιτίες της κρίσης, που είναι η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, η υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίου τα οποία δεν επενδύονται γιατί δε φέρνουν νέα κέρδη, κρίση περιοδική και επαναλαμβανόμενη, που οξύνει στο έπακρο τα λαϊκά προβλήματα. Είναι σα να λένε στους εργαζόμενους ότι, π.χ., η εκτόξευση της ανεργίας στις Κατασκευές δεν έχει καμία σχέση με το ότι, ενώ υπάρχουν τεράστιες ανάγκες σε έργα όπως σχολεία, νοσοκομεία, εργατικές κατοικίες κτλ., οι οικοδόμοι δεν έχουν μεροκάματο. Προσπερνιέται έτσι - εκούσια ή ακούσια το αποτέλεσμα είναι το ίδιο - το ότι η ανάπτυξη με κίνητρο το κέρδος και όχι τις λαϊκές ανάγκες φέρνει ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση. Γιατί, πράγματι, με λαϊκή εξουσία και οικονομία, με κεντρικό σχεδιασμό και ανάλογη ανάπτυξη των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής του κλάδου, μπορεί και να γίνουν τα απαραίτητα για τις λαϊκές ανάγκες έργα και να αξιοποιηθεί (αλλά και παραχθεί) όλο το απαραίτητο (ποσοτικά και ποιοτικά) εργατικό δυναμικό.
Αντ' αυτού, τονίζουν ότι «η σκληρή λιτότητα» είναι «μη ρεαλιστική», ενισχύοντας έτσι τις αυταπάτες πως η ένταση της αντεργατικής επίθεσης είναι αποτέλεσμα ανεπιτυχών σχεδιασμών και όχι μία από τις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Στρατηγικές επιδιώξεις για την επιτυχία των οποίων, στο παρελθόν, το σύστημα περνούσε με «κοινωνικές παροχές», σήμερα περνά επιστρατεύοντας, εντείνοντας την ιδεολογικοπολιτική επίθεση: Πάντα με στόχο να πείσει ότι υπάρχει «υγιής ανταγωνιστικότητα» και αυτή είναι η ελπίδα των εργαζομένων.
Περί ... ανάπτυξης
Η δημοσιοποίηση των - εν πολλοίς αναμενόμενων - στοιχείων για μείωση του ΑΕΠ κατά 3,5% έδωσε τροφή στις διάφορες γραφίδες, σε αυτούς που μέχρι χτες υπερθεμάτιζαν για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και πλειοδοτούσαν για την ανάγκη των μέτρων του μνημονίου, να εγείρουν θέμα οικονομικής ανάπτυξης και πώς αυτή μπορεί να εξασφαλιστεί. Ετσι, πέρα από αναξιόπιστοι, γίνονται και καταγέλαστοι, αφού τα λεγόμενά τους έρχονται ως συνέχεια της στήριξης που προσφέρουν μέχρι σήμερα για την αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, την ακύρωση κάθε εργατικής κατάκτησης και δικαιώματος και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου.
Ολοι αυτοί, που υποκρίνονται ότι τώρα θυμήθηκαν τα ζητήματα της ανάπτυξης, γνωρίζουν πολύ καλά ότι καπιταλισμός και εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής σημαίνει οικονομικές κρίσεις, υποβάθμιση της παραγωγικής βάσης της χώρας, συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Οποια μονάδα αποφέρει κέρδος στον κεφαλαιοκράτη λειτουργεί, οι άλλες κλείνουν, ακόμα και αν παράγουν είδη που είναι πρώτης ανάγκης και ευρείας κατανάλωσης. Κι, όμως, αυτοί ήταν οι χειροκροτητές της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοζαν την τελευταία 20ετία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτοί βομβάρδιζαν τα μυαλά μας ότι οι συμφωνίες τύπου Μάαστριχτ και Λισαβόνας, η ΟΝΕ και το ευρώ, η στρατηγική της «απελευθέρωσης των αγορών» και οι «ιδιωτικοποιήσεις» είναι τα ελιξίρια για την αναπτυξιακή πορεία του τόπου και την ευημερία του λαού.
Τίποτα δεν κέρδισαν οι εργαζόμενοι από όλα αυτά. Εκείνο που κατορθώθηκε ήταν ο πλουτισμός μιας δράκας παλαιοκαπιταλιστών και άλλων τόσων νεόπλουτων που αποτέλεσαν τη βιτρίνα - κράχτη του συστήματος, σε μια περίοδο που η άρχουσα τάξη, προκειμένου να εξασφαλίσει υπερκέρδη για τους εκπροσώπους της, υποθήκευσε το μέλλον των εργαζομένων με όλους τους «εκσυγχρονιστικούς» και «νεοσυντηρητικούς» τρόπους που μπορεί να φανταστεί κανείς, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για την ολοκληρωτική ανατροπή της θέσης των εργαζομένων στην κοινωνία.
Κάθε συζήτηση για την αντιμετώπιση της ύφεσης και την πολυπόθητη ανάπτυξη δεν έχει καμιά απολύτως αξία, στο βαθμό που γίνεται από τη σκοπιά των δεδομένων που διαμορφώνουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δηλαδή, ανάπτυξη των μονοπωλίων. Οσο η συζήτηση αφορά στην εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, προκειμένου οι ιδιοκτήτες των παραγωγικών μονάδων να επιτρέπουν τη λειτουργία τους, τόσο θα οξύνονται οι καπιταλιστικές αντιθέσεις και η θέση των εργαζομένων θα γίνεται δυσχερέστερη. Ο άναρχος χαρακτήρας της καπιταλιστικής παραγωγής και ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρηματικών ομίλων εμποδίζει την παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Μέσω της καταστροφής ενός μέρους τους και της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου επανέρχεται η καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλά το αποτέλεσμα είναι κάθε τόσο, και κυρίως μετά από κάθε οικονομική κρίση, η υπόθεση της αναζωογόνησης της παραγωγής να περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, ενώ οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν ακόμα περισσότερα προβλήματα.
Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, για όσους συμμετέχουν στην παραγωγή του πλούτου της κοινωνίας, η λύση βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τα οποία θα αποτελέσουν βασικά εργαλεία της λαϊκής οικονομίας και στα πλαίσια μιας σχεδιοποιημένης ανάπτυξης θα λειτουργούν απρόσκοπτα και μακριά από οικονομικές κρίσεις, με αποκλειστικό στόχο την ικανοποίηση των συνεχώς διευρυνόμενων αναγκών του λαού. Επομένως, δεν πρέπει να αποπροσανατολιστούν από τις όποιες κορόνες περί ανάπτυξης. Να συνδέσουν τον αγώνα κατά των συνεπειών της κρίσης με την πάλη για τη δική τους εξουσία και οικονομία.
Feeds
