ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οπορτουνισμός: Πάντα στην υπηρεσία των μονοπωλίων

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Κατά της μυθολογίας του μονόδρομου», αρθρογραφεί στην κυριακάτικη «Αυγή» ο Π. Λαφαζάνης, στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που έκανε σκοπό της ύπαρξής του την υπεράσπιση του ευρωμονόδρομου. Δικαίωμα στο λάθος βέβαια έχουν όλοι, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση κανένα «λάθος» δεν αναγνωρίζεται, κάθε άλλο... Ολόκληρο το άρθρο συντίθεται από οπορτουνιστικούς «μύθους» άκρως αποπροσανατολιστικούς για το λαό. Τι λέει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ; Οτι η χώρα χρεοκόπησε, ότι τελεί υπό οικονομική κατοχή και ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση αλλά «εθελοντική επιτροπή διαχείρισης των εντολών των αγορών και των διευθυντηρίων της ΕΕ», ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος «εθνικής παρακμής» αν εφαρμοστούν τα μέτρα της κυβέρνησης. Ακόμα ότι το «νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο μετατρέπεται σε σωρούς ερειπίων» και ότι «κλονίζεται συθέμελα όλο το οικοδόμημα της ΕΕ, έτοιμο να αποσαθρωθεί».

Κι αφού τα λέει όλα αυτά στηλιτεύει τη «δημοσιονομική τρομοϋστερία», την οποία προηγούμενα έχει τροφοδοτήσει με όσα γράφει και υπερασπίζεται κάποιον εναλλακτικό δρόμο, για τον οποίο άραγε χρειάζεται κανείς να παλέψει αν, όπως ισχυρίζεται, όπου να 'ναι καταρρέει ο καπιταλισμός και η ΕΕ; Επειδή, βεβαίως, ξέρουν καλά οι οπορτουνιστές ότι ούτε ο καπιταλισμός ούτε η ΕΕ καταρρέουν, αλλά ανατρέπονται, όταν η λαϊκή οργή μετουσιωθεί σε υλική δύναμη πάλης, ρήξης, σύγκρουσης και ανατροπής, σπεύδει να προφυλάξει την ευρωένωση, ζητώντας κίνημα και συμμαχία, με στόχο την ...επαναθεμελίωση «μιας νέας ευρωπαϊκής προοπτικής»! Οπου σαν νέο εμφανίζει το παλιό, αλλά κάπως ρετουσαρισμένο π.χ. ακύρωση του ανεξάρτητου ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και υπαγωγή της σε έλεγχο, διαμόρφωση ενός «δημοκρατικού, αποτελεσματικού κράτους», έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος και ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα...

Η «μυθολογία» του οπορτουνισμού στην υπηρεσία του ευρωενωσιακού καπιταλισμού.

Σπρώχνει και αντιασφαλιστικά ο ΛΑ.Ο.Σ.

«Θυμίζουμε στον κ. Λοβέρδο το πάθημα Γιαννίτση και τα παθήματα των υπουργών της ΝΔ. Δεν μετράνε οι προθέσεις, όσο μετράει η τελική ρύθμιση. Προθέσεις έχουμε ακούσει πολλές. Ρυθμίσεις δεν έχουμε δει....». Αυτό ήταν το σχόλιο του ΛΑ.Ο.Σ. χτες για το Aσφαλιστικό. Αυτό που «δεν έχει δει» ο ΛΑ.Ο.Σ. το βιώνουν με τον πιο οδυνηρό τρόπο οι εργαζόμενοι που τα τελευταία χρόνια βλέπουν τον οδοστρωτήρα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υποβοηθούμενο από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να κατεδαφίζει ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα το ένα μετά το άλλο. Οι κατά τον ΛΑ.Ο.Σ. «ανύπαρκτες» ρυθμίσεις επέφεραν μέσα σε λίγα χρόνια δραστική αλλαγή του «χάρτη» της Κοινωνικής Ασφάλισης με κύρια χαρακτηριστικά την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και τη μείωση των συντάξεων, για όλους και ιδιαίτερα για τους νεότερους εργαζόμενους και τις γυναίκες. Και έπεται συνέχεια με μεγαλύτερη ακόμα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με παραπέρα χτύπημα στο ύψος των ήδη ισχνών συντάξεων, με πετσόκομμα των Βαρέων και Ανθυγιεινών κ.ο.κ. Ολα όσα σχεδιάζονται θα πατήσουν στο έδαφος που διαμόρφωσαν οι προηγούμενες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, αυτές που κατά τον ΛΑ.Ο.Σ. δεν υπάρχουν. Είναι προφανές τι ζητάει ο ΛΑ.Ο.Σ. Δουλειά ως τον τάφο, συντάξεις φτωχοκομείου. Οπως προφανές είναι και το πώς πρέπει να απαντήσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα σε όσους υλοποιούν αυτήν την πολιτική και όσους πιέζουν να υλοποιηθεί γρηγορότερα.

«Ανησυχία» για τον «Καλλικράτη»

Καλύτερο σύμμαχο από το ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση φαίνεται ότι δε θα μπορούσε να βρει στην προώθηση της περιβόητης διοικητικής μεταρρύθμισης, γνωστής και ως «Πρόγραμμα Καλλικράτης». Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός του, Φ. Κουβέλης, μιλώντας σε ημερίδα της παράταξης στη Ρόδο, τάχθηκε υπέρ των μεγάλων αυτοδιοικητικών μονάδων, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ανησυχία του για την τύχη της μεταρρύθμισης.

«Υπάρχει ο κίνδυνος - είπε - το σχέδιο ''Καλλικράτης'' όχι μόνο να μην υπηρετήσει την ουσιαστική μεταρρύθμιση, αλλά και να οδηγήσει το όλο εγχείρημα σε αυτοαναίρεση και απορρύθμιση». Για να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος παρουσίασε μια σειρά προτάσεις όπως, «να υπάρξει περιορισμός του κράτους στον επιτελικό του ρόλο», καθώς και η μεταφορά αρμοδιοτήτων και πόρων στους ΟΤΑ κλπ, κλπ...

Από τέτοιες διακηρύξεις φυσικά είναι γεμάτο το κυβερνητικό σχέδιο «Καλλικράτης», ώστε να καταντά τουλάχιστον περιττή η επανάληψή τους από το ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα η κυβέρνηση πάει παραπέρα δηλώνοντας στο σχέδιό της ότι «η Νέα Αρχιτεκτονική αναμένεται... να συμβάλλει θετικά στην εύρυθμη λειτουργία της αγοράς», ενώ «μέτρο για την αξιολόγηση της επιτυχίας της είναι.. η ενίσχυση της επαγγελματικής δράσης και της επιχειρηματικότητας».

Γι' αυτό γίνεται η μεταρρύθμιση. Για την αγορά και την επιχειρηματικότητα. Αλλά επ' αυτών ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ τήρησε σιγήν ιχθύος. Μήπως γιατί είναι υπέρ της αγοράς;

Καθολική αντεπίθεση

Μέρα με τη μέρα, επιβεβαιώνεται ακόμα πιο περίτρανα το κάλεσμα που είχε απευθύνει το ΚΚΕ αμέσως μετά τις εκλογές: Οτι χρειάζεται πόλεμος στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η πλουτοκρατία σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων. Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύουν κεφάλαιο - ΕΕ - αστικά κόμματα, είναι επιτακτική ανάγκη οι εργαζόμενοι να αναπτύξουν ταξικούς, ενωτικούς, ριζοσπαστικούς και επιθετικούς αγώνες. Η περιχαράκωση γύρω από συντεχνιακά αιτήματα ή στόχους πάλης που αφορούν στον έναν ή στον άλλον κλάδο, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, ισοδυναμεί με υποχώρηση. Γιατί τα αντιλαϊκά μέτρα τελικά βάζουν στο στόχαστρο τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε φτωχό αγρότη, τον κάθε επαγγελματοβιοτέχνη, όλων των κλάδων και των ειδικοτήτων. Κάθε βήμα πίσω από τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών ισοδυναμεί με πολλαπλάσια βήματα πίσω από τα κεκτημένα δικαιώματα.

Απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση μπορούν να δώσουν μόνο οι ρωμαλέοι αγώνες που αναπτύσσονται με πλαίσιο που ενώνει ταξικά τους εργάτες, που ωθεί στη συμμαχία τους με τη φτωχή αγροτιά, τους μικρούς ΕΒΕ. Απαιτείται ενιαίο μέτωπο όλων εκείνων των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από τη βάρβαρη επίθεση του συνεκτικού μετώπου της πλουτοκρατίας και των αστικών κομμάτων. Χρειάζονται αγώνες επιθετικοί, γιατί σήμερα δεν αρκεί να μη χάσει ο ένας ή ο άλλος κλάδος το ένα ή το άλλο δικαίωμα, ούτε αρκούν οι αγώνες κατά κλάδο, κλπ. Τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν μόνο την αρχή για την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ως εκ τούτου, το ενιαίο λαϊκό μέτωπο οφείλει να έχει ξεκάθαρη στόχευση: Κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου που υπηρετεί η πολιτική την οποία εφαρμόζουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας.

Επομένως, ο κοινός αγώνας με τη ΓΣΕΕ, όπως επιμένει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει στήριξη της κυβέρνησης ενάντια δήθεν στις πιέσεις των αγορών (ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει επίσης μέτρα που να στηρίζουν την οικονομία, αλλά την παραγωγική και όχι την κερδοσκοπική, λες και υπάρχει και μη παραγωγική ή μη κερδοσκοπική...), στέλνει τους εργάτες στο βρόχο των μονοπωλίων. Το τελευταίο διάστημα, μπορεί φραστικά να... διατρανώνουν ότι δήθεν επιδιώκουν ενωτικούς αγώνες, αλλά φροντίζουν να τους αποστεώσουν εκ των προτέρων από κάθε ταξικό περιεχόμενο. Αν στο προσκήνιο δεν μπουν οι σύγχρονες ανάγκες των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων, οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων που προωθεί η εφαρμοζόμενη πολιτική, τότε τελικά οι αγώνες δε θα μετρήσουν ούτε καν τη διατήρηση των όποιων κατακτήσεων. Αυτή η ταχτική ωθεί, κάτω από την «πίεση» της συναίνεσης, στον «εθνικό» στόχο της αύξησης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου...

Σήμερα, η μόνη αποτελεσματική άμυνα είναι η αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μόνο έτσι οι εργαζόμενοι μπορούν όχι μόνο να μη χάσουν τα δικαιώματα που με αίμα κατακτήθηκαν αλλά και να μετρήσουν κάποιες κατακτήσεις. Μέσα από την ανάπτυξη και το βάθεμα αγώνων με τέτοιο περιεχόμενο βαθαίνει η πολιτικοποίηση της πάλης, γίνεται κτήμα ποιος είναι ο αντίπαλος στον ταξικό αυτό πόλεμο. Ετσι ανοίγει ο δρόμος της ριζοσπαστικοποίησης συνειδήσεων και ριζώνουν γερά τα θεμέλια για την ανάπτυξη της λαϊκής συμμαχίας που θα παλεύει για την ανατροπή, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Ελένη ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ

Δεν θα τους περάσει

Παπαγεωργίου Βασίλης

Συνεργάτες (δηλαδή ενταγμένους σε χαφιέδικους μηχανισμούς) τους πολίτες θέλει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχ. Χρυσοχοΐδης, στην αστυνόμευση! Ετσι μιλώντας στη Θεσσαλονίκη τους κάλεσε «ν' ανοίξουν τις πόρτες των σπιτιών τους στους αστυνομικούς» με πρόσχημα ότι «θέριεψε το έγκλημα».

Προανήγγειλε, λοιπόν, ένα νέο σύστημα αστυνόμευσης, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Θέλω ν' απευθύνω ένα μήνυμα από τη Θεσσαλονίκη για το ξεκίνημα του καινούργιου συστήματος αστυνόμευσης. Ο αστυνομικός θα περνάει πλέον ανά τακτά χρονικά διαστήματα από τα σπίτια των πολιτών».

Δεν πρόκειται βέβαια για κανένα νέο σύστημα. Αντίθετα, πρόκειται για ένα σύστημα αστυνόμευσης βγαλμένο από τις πιο μαύρες εποχές της πρόσφατης ιστορίας του τόπου. Και που βέβαια κύριο στόχο δεν έχει την «εγκληματικότητα», αλλά την τρομοκράτηση των εργαζομένων και ολόκληρου του λαού, ιδιαίτερα τώρα που βρίσκονται σε θέση μάχης για να αποκρούσουν τη λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων, ενώ ταυτόχρονα οργανώνουν την αντεπίθεσή τους για νέες διεκδικήσεις και κατακτήσεις.

Αλλά βέβαια, δε θα τους περάσει...

Γρηγοριάδης Κώστας

Συναίνεση «υπό κατασκευή»

Γρηγοριάδης Κώστας

Προβλέψιμη, αναμενόμενη και επαναλαμβανόμενη είναι η προσπάθεια των πολιτικών και άλλων κέντρων της κυρίαρχης προπαγάνδας να χρησιμοποιήσουν το δοκιμασμένο «εργαλείο» των δημοσκοπήσεων για να βοηθήσουν στην κατασκευή της επιδιωκόμενης κοινωνικής συναίνεσης στην αντιλαϊκή επίθεση.

Μ' αυτό το στόχο, τα γκάλοπ που είδαν το φως της δημοσιότητας εμφανίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία της «κοινής γνώμης» να επικροτεί και την κυβερνητική πολιτική ως «σωστή» και τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός την περασμένη βδομάδα ως «αναγκαία»(!). Θέλουν δηλαδή, να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης αποδέχεται και μάλιστα με ενθουσιασμό το πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα, τη μείωση κατά 10% των επιδομάτων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, την αύξηση στους έμμεσους φόρους, την κατάργηση του αφορολόγητου ορίου, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης...

Αυτά ήταν τα μέτρα που εξήγγειλε ο Γ. Παπανδρέου την περασμένη Τρίτη και τα οποία, σύμφωνα με τα γκάλοπ, θεωρούνται «αναγκαία» από σχεδόν επτά στους δέκα. Από την άλλη όμως, δεν μπορούν να αποκρύψουν τη σχεδόν καθολική αντίθεση των λαϊκών στρωμάτων, όταν οι ερωτήσεις μπαίνουν συγκεκριμένα για κάθε αντιλαϊκό - αντεργατικό μέτρο.

Σχεδόν επτά στους δέκα δηλώνουν αντίθετοι με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ή την αύξηση των φόρων στα καύσιμα. Οσο και αν προσπαθούν κοινωνική συναίνεση δεν πρόκειται - ούτε πρέπει - να υπάρξει, γιατί απλά οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να δεχθούν να γίνουν πρόβατα προς σφαγή για χάρη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

«Κόκκινες γραμμές» και σημαίες

«Κόκκινες γραμμές» ανάμεσα σε «αποδεκτές» και «μη αποδεκτές» κινητοποιήσεις εργαζομένων θέλει να χαράξει η «Καθημερινή». Στο κύριο άρθρο της κυριακάτικης έκδοσης θεωρεί ότι πρέπει να τεθούν από ...την κοινωνία «κόκκινες γραμμές» τις οποίες όπως σημειώνει «καμιά ομάδα πίεσης ή συντεχνία δεν πρόκειται να ξεπεράσει». Ποιες είναι λοιπόν οι απαγορευτικές «κόκκινες γραμμές»; «Οι κραυγές, για παράδειγμα, ορισμένων για "πολεμικές κινητοποιήσεις" δεν μπορεί να έχουν θέση σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία», τονίζει. Με άλλα λόγια, απαγορεύονται οι φωνές να μιλάνε για «ενιαίο μέτωπο και διαρκή πόλεμο ενάντια στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει το κεφάλαιο, η κυβέρνηση και η ΕΕ», άρα και οι κινητοποιήσεις που βάζουν στο στόχαστρο την ίδια την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και αποσκοπούν ανοιχτά στην ανατροπή της. Αυτές οι - ταξικές - φωνές και οι αγώνες τούς ενοχλούν και τους φοβίζουν και όχι βέβαια αδικαιολόγητα. Ξέρουν πολύ καλά ότι οι καθεστωτικοί εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν να εκτονώσουν και ενσωματώσουν το θυμό και την οργή των εργαζομένων για το σάρωμα των δικαιωμάτων τους και τη βύθισή τους πιο βαθιά στη φτώχεια. Οι ταξικές δυνάμεις όμως δε θα τους κάνουν τη χάρη να σταματήσουν στις απαγορευτικές «κόκκινες γραμμές» τους γιατί δεκαετίες τώρα έχουν ως κόκκινη σημαία τους το δίκιο του εργάτη.

Αντεπίθεση και όχι «αναταραχή»

Να ξορκίσουν τους φόβους τους για τις αντιδράσεις της κοινωνίας και των «από κάτω» στον ανελέητο πόλεμο που του έχουν κηρύξει, επιχειρούν οι διάφοροι θεματοφύλακες των «διεθνών αγορών». Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του καθηγητή Οικονομικών του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Κένεθ Ρόγκοφ, που μίλησε την περασμένη βδομάδα στο συνέδριο του «Εκόνομιστ» και έδωσε συνεντεύξεις σε σειρά κυριακάτικων εφημερίδων: «Εκείνο που με εντυπωσιάζει στη σημερινή κρίση είναι ότι δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί κοινωνική αναταραχή», δηλώνει σε συνέντευξή του, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι περιμένει «κοινωνική αναταραχή», επειδή το «έργο» το έχει ξαναδεί. Ο καθηγητής δεν είναι τυχαίος. Ηταν επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ και χειρίστηκε τη χρεοκοπία της Αργεντινής, της Βραζιλίας και της Τουρκίας. Ας είναι σίγουρος ο καθηγητής ότι ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας δε θα τον απογοητεύσει. Μόνο που δεν τον ενδιαφέρει μια αδιέξοδη και τυφλή «αναταραχή», αλλά μια πολεμική αντεπίθεση για τα δικαιώματά του. Αντεπίθεση στον πόλεμο που του έχουν κηρύξει ανοικτά πλέον το κεφάλαιο και τα κόμματά του.

Μέχρι το τελευταίο λεπτό

Δεν έχουν απομείνει ούτε εικοσιτέσσερις ώρες για να ξημερώσει η αυριανή απεργιακή μέρα. Οι εργάτες και οι εργάτριες, από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη, καλούνται να μεταφέρουν το απεργιακό κάλεσμα μέχρι και την τελευταία γωνιά, να αξιοποιήσουν και το τελευταίο λεπτό που απομένει, εντείνοντας τη δράση τους, αξιοποιώντας κάθε μορφή, μέσα και έξω από τα εργοστάσια, στις εργατογειτονιές. Από τις συσκέψεις μέχρι τις περιοδείες. Να μπουν με μαχητικότητα και αισιοδοξία σε κάθε χώρο όπου εργάζεται και ζει ο εργαζόμενος λαός, κόντρα στην απογοήτευση και τον τρόμο που θέλουν να σπείρουν το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του, οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί του υπηρέτες. Κάθε εργασιακός χώρος, μικρός και μεγάλος, κάθε λαϊκή, φτωχή γειτονιά, να γίνει και μια κυψέλη ζύμωσης των αιτημάτων που απαιτούν οι σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης.

Ταυτόχρονα, όμως, κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως η αυριανή απεργία δεν είναι κρίσιμη μόνο για το σήμερα. Με αυτήν την απεργία η εργατική τάξη δεν καλείται να υψώσει το ανάστημά της μόνο για τα μέτρα - θύελλα που περνούν αυτήν την περίοδο, από το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - εργοδοσίας - ΕΕ - κομμάτων της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου. Την ίδια στιγμή, καλείται να δείξει και το δρόμο για το αύριο. Να υψώσει απέναντι σε αυτό το μαύρο μέτωπο, που το βρίσκει και θα το βρίσκει διαχρονικά απέναντί της, το δικό της Μέτωπο, σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Οι εργάτες καλούνται, με αυτήν την απεργία και την επιτυχία που θα σημειώσει, να αναδείξουν στοιχειοθετημένα, ολόπλευρα, αταλάντευτα την ανάγκη να δυναμώσει ολόπλευρα η ταξική τους ενότητα, η οργανωμένη και ταξικά προσανατολισμένη πάλη. Να ενισχυθεί η τάση της κοινής πάλης με τη φτωχομεσαία αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους μικρομαγαζάτορες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δράση μέσα στους τόπους δουλειάς, μέσα σε κάθε εργατόσπιτο, σε κάθε «πηγαδάκι», σε κάθε εργατογειτονιά, για συμμετοχή στην απεργία πρέπει να ξεμπροστιάζει τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων που μεθοδεύουν ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Οι εργάτες καλούνται να συνειδητοποιήσουν πως τα μέτρα που παίρνονται είναι αναγκαία, ναι, αλλά για το κεφάλαιο και τη διαιώνιση των κερδών του. Τα μέτρα είναι επιβεβλημένα για τις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας».

Η επιτυχία της αυριανής απεργίας μπορεί και πρέπει να γίνει λίπασμα, πάνω στο οποίο θα ανθίσουν οι καρποί των ταξικών αγώνων και το επόμενο διάστημα. Με αυτήν την έννοια, οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να συμβάλουν, ώστε αύριο να «βουλιάξουν» οι περισσότερες από 60 πόλεις της Ελλάδας, από τη μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ. Να μην πατήσει εργάτης στη δουλειά του. Θα είναι σημαντικό βήμα, που θα απαντά στη σαρωτική αντεργατική επίθεση που εξαπολύεται. Θα απαντά στο δηλητήριο που «χύνουν» ενάντια στην ταξική ενότητα, αλληλεγγύη και πάλη οι ξεπουλημένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που καλούν τους εργάτες να σκύψουν το κεφάλι. Θα είναι απάντηση στην εργοδοτική τρομοκρατία που εντείνεται τόσο μπροστά στην απεργία, αποδεικνύοντας την ανησυχία που προκαλεί στο μεγάλο κεφάλαιο η ενωμένη και ταξικά προσανατολισμένη οργάνωση και πάλη των εργαζομένων.

Τώρα, να μπούμε όλοι στη μάχη. Τώρα, για το σήμερα και το αύριο. Τώρα, γιατί εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου κι ο πλούτος μας ανήκει. Τώρα, με το ΠΑΜΕ!