Μέρα με τη μέρα, επιβεβαιώνεται ακόμα πιο περίτρανα το κάλεσμα που είχε απευθύνει το ΚΚΕ αμέσως μετά τις εκλογές: Οτι χρειάζεται πόλεμος στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η πλουτοκρατία σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων. Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύουν κεφάλαιο - ΕΕ - αστικά κόμματα, είναι επιτακτική ανάγκη οι εργαζόμενοι να αναπτύξουν ταξικούς, ενωτικούς, ριζοσπαστικούς και επιθετικούς αγώνες. Η περιχαράκωση γύρω από συντεχνιακά αιτήματα ή στόχους πάλης που αφορούν στον έναν ή στον άλλον κλάδο, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, ισοδυναμεί με υποχώρηση. Γιατί τα αντιλαϊκά μέτρα τελικά βάζουν στο στόχαστρο τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε φτωχό αγρότη, τον κάθε επαγγελματοβιοτέχνη, όλων των κλάδων και των ειδικοτήτων. Κάθε βήμα πίσω από τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών ισοδυναμεί με πολλαπλάσια βήματα πίσω από τα κεκτημένα δικαιώματα.

Απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση μπορούν να δώσουν μόνο οι ρωμαλέοι αγώνες που αναπτύσσονται με πλαίσιο που ενώνει ταξικά τους εργάτες, που ωθεί στη συμμαχία τους με τη φτωχή αγροτιά, τους μικρούς ΕΒΕ. Απαιτείται ενιαίο μέτωπο όλων εκείνων των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από τη βάρβαρη επίθεση του συνεκτικού μετώπου της πλουτοκρατίας και των αστικών κομμάτων. Χρειάζονται αγώνες επιθετικοί, γιατί σήμερα δεν αρκεί να μη χάσει ο ένας ή ο άλλος κλάδος το ένα ή το άλλο δικαίωμα, ούτε αρκούν οι αγώνες κατά κλάδο, κλπ. Τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν μόνο την αρχή για την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ως εκ τούτου, το ενιαίο λαϊκό μέτωπο οφείλει να έχει ξεκάθαρη στόχευση: Κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου που υπηρετεί η πολιτική την οποία εφαρμόζουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας.

Επομένως, ο κοινός αγώνας με τη ΓΣΕΕ, όπως επιμένει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει στήριξη της κυβέρνησης ενάντια δήθεν στις πιέσεις των αγορών (ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει επίσης μέτρα που να στηρίζουν την οικονομία, αλλά την παραγωγική και όχι την κερδοσκοπική, λες και υπάρχει και μη παραγωγική ή μη κερδοσκοπική...), στέλνει τους εργάτες στο βρόχο των μονοπωλίων. Το τελευταίο διάστημα, μπορεί φραστικά να... διατρανώνουν ότι δήθεν επιδιώκουν ενωτικούς αγώνες, αλλά φροντίζουν να τους αποστεώσουν εκ των προτέρων από κάθε ταξικό περιεχόμενο. Αν στο προσκήνιο δεν μπουν οι σύγχρονες ανάγκες των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων, οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων που προωθεί η εφαρμοζόμενη πολιτική, τότε τελικά οι αγώνες δε θα μετρήσουν ούτε καν τη διατήρηση των όποιων κατακτήσεων. Αυτή η ταχτική ωθεί, κάτω από την «πίεση» της συναίνεσης, στον «εθνικό» στόχο της αύξησης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου...

Σήμερα, η μόνη αποτελεσματική άμυνα είναι η αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μόνο έτσι οι εργαζόμενοι μπορούν όχι μόνο να μη χάσουν τα δικαιώματα που με αίμα κατακτήθηκαν αλλά και να μετρήσουν κάποιες κατακτήσεις. Μέσα από την ανάπτυξη και το βάθεμα αγώνων με τέτοιο περιεχόμενο βαθαίνει η πολιτικοποίηση της πάλης, γίνεται κτήμα ποιος είναι ο αντίπαλος στον ταξικό αυτό πόλεμο. Ετσι ανοίγει ο δρόμος της ριζοσπαστικοποίησης συνειδήσεων και ριζώνουν γερά τα θεμέλια για την ανάπτυξη της λαϊκής συμμαχίας που θα παλεύει για την ανατροπή, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.