ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η κοροϊδία με τα διόδια

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εξαιρετικά αποκαλυπτικό ήταν το άρθρο του πρώην υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιά στην εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής», σχετικά με το θέμα των πανάκριβων διοδίων που καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι στο εθνικό οδικό δίκτυο.

Ο πρώην υπουργός ξεκαθαρίζει ότι οι σταδιακές αυξήσεις στις τιμές των διοδίων, αλλά και σε ποια σημεία οι ιδιωτικοί όμιλοι θα εγκαταστήσουν τους σταθμούς είσπραξής τους, «περιλαμβάνονται στις συμβάσεις που εγκρίθηκαν από την ΕΕ και ψηφίστηκαν στη Βουλή από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑ.Ο.Σ.».

Επίσης ξεκαθαρίζει ότι η επιλογή της ανώτατης χρέωσης των 4 λεπτών ανά χιλιόμετρο (εκτός του τμήματος των σηράγγων των Τεμπών που είναι 5 λεπτά το χιλιόμετρο) και μάλιστα σε τιμές του 2003 «είχε γίνει από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ». Ακόμη, αποκαλύπτει ότι το Δημόσιο θα αρχίσει να εισπράττει κάποιο μερίδιο από τα διόδια από το 2012 και ότι μόνο από τότε μπορούν να γίνουν κάποιες μειώσεις στα ήδη αυξημένα χαράτσια, ενώ σε οποιαδήποτε προεξόφληση των εσόδων προειδοποιεί ότι οι τράπεζες θα αντιδράσουν και θα ζητήσουν «διπλάσια επιτόκια από αυτά που δανείζεται το Δημόσιο»!

«Δεν αντιλαμβάνομαι - υποστηρίζει ο πρώην υπουργός - τη σπουδή της κυβέρνησης να εξαγγείλει μείωση των διοδίων εντός μηνών, όπως είπε, προτού καν μελετήσει το θέμα και εκτιμήσει τις επιπτώσεις στη χρηματοδότηση της κατασκευής των έργων, στην οικονομία και στην αξιοπιστία του Δημοσίου, καλλιεργώντας παράλληλα ψευδαισθήσεις στους πολίτες».

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι - κοινώς - η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μας δουλεύει, όταν λέει ότι θα διαπραγματευτεί με τους ιδιωτικούς ομίλους για μείωση της τιμής των διοδίων από το 2010. Οτι γι' αυτές τις συμβάσεις είναι και αυτή συνένοχη, αφού ήξερε καλά τους ληστρικούς όρους τους πριν τις ψηφίσει.

Μόνο μια λύση, λοιπόν, υπάρχει: Αγώνας για κατάργηση όλων των διοδίων και για μια άλλη πολιτική που δε θα εμπορευματοποιεί τα δημόσια έργα.

Αμετροέπεια

«Η σύνολη Αριστερά, όλων των αποχρώσεων στη χώρα μας, θα μπορούσε, εν μέσω βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και πρωτοφανούς όξυνσης των κοινωνικών προβλημάτων, να διένυε, αν όχι μια ζωογόνα φάση ανάκαμψης και αντεπίθεσης, σίγουρα μια ισχυρή ανοδική τροχιά. Κι όμως, παρά τις μεγάλες δυνατότητες προωθητικής πορείας, κάπου φαίνεται ότι έχουμε κολλήσει. Το ΚΚΕ προσπαθεί να κρύψει, μάλλον απεγνωσμένα, τα δικά του κρισιακά φαινόμενα με μια στείρα αναδίπλωση. Ο "εμφύλιος" ανάμεσα σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα με τον ΣΥΝ, όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά και με ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ μάλλον κλιμακώνεται, προκαλώντας απωθητικά αισθήματα στον κόσμο της Αριστεράς».

Αυτά μεταξύ άλλων γράφει ο Π. Λαφαζάνης στην κυριακάτικη «Αυγή». Θα λέγαμε ότι λίγη αίσθηση του μέτρου και της πραγματικότητας δεν βλάπτει. Ας πούμε, για παράδειγμα, ο κ. Λαφαζάνης αναφέρει την καπιταλιστική κρίση, αλλά ολόκληρο το κόμμα του ψάχνει διέξοδο σε ουτοπικές λύσεις με κρατικές τράπεζες και επιχειρήσεις. Δηλαδή ενίσχυση του κεφαλαίου. Που την κρίση την πληρώνει ο λαός. Αναφέρεται στη «σύνολη αριστερά» όμως αθροίζει ανόμοια πράγματα, εφευρίσκει «κρισιακά φαινόμενα στο ΚΚΕ», αναζητώντας παρηγοριά για την κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα του κάνει λόγο για κάποιον «εμφύλιο» που υφίσταται πραγματικά στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΣΥΝ. Στη φαντασία του εμπλέκει με το «έτσι θέλω» σ' αυτόν το ΚΚΕ. Τα «κάστρα» του «εμφυλίου» βρίσκονται στη Βαλτετσίου και την Κουμουνδούρου. Οσο για το τι προκαλεί απωθητικά αισθήματα στον κόσμο δεν έχει παρά να κοιτάξει στον καθρέφτη του χώρου όπου ανήκει.

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα...

«Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», λέει η παροιμία και στην περίπτωση των κερδοσκόπων επαληθεύεται πλήρως. Τις τελευταίες μέρες από τα σούπερ μάρκετ έχουν αρχίσει να διοχετεύονται «ανησυχίες» για αύξηση του μεταφορικού κόστους εξαιτίας των αγροτικών κινητοποιήσεων (τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμίδια...). Ενισχύοντας πρόθυμα την υπονομευτική προπαγάνδα στην προσπάθεια να στρέψουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα ενάντια στις κινητοποιήσεις των αγροτών, ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ) Β. Κορκίδης, από κοντά στο «οι αγρότες αφού έσπειραν, βαρέθηκαν να κάθονται, βαρέθηκαν και τα καφενεία και κλείνουν τους δρόμους», «προειδοποίησε» για ανατιμήσεις. Γνωστή η τακτική, ακόμα πιο γνωστοί οι εκφραστές της και οι σκοπιμότητές τους.

Ανυπότακτος αγροτοσυνδικαλισμός

Πλανάται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αν θεωρεί ότι θα ξεμπερδέψει με το κίνημα της φτωχής αγροτιάς, επειδή, σήμερα, διαθέτει την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που φαινομενικά της επιτρέπει να παρεμβαίνει «ωμά» στις εσωτερικές διεργασίες του αγροτικού κινήματος. Γιατί αυτό επιδιώκει να πετύχει μέσω των προτάσεών της για την «αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, την ενοποίηση και ανασυγκρότηση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος», που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Οπως επίσης έχει ανακοινωθεί από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, μαζί με την «ανασυγκρότηση» του αγροτικού κινήματος η κυβέρνηση σκοπεύει να ψηφίσει και νόμο για τη «δημιουργία νέων αγροτικών συνεταιρισμών».

Ανυπόληπτοι στις συνειδήσεις της αγροτιάς είναι σήμερα οι «πρασινογάλαζοι» διοικούντες των τριτοβάθμιων αγροτοσυνδικαλιστικών και συνεταιριστικών οργάνων. Απόντες είναι σήμερα από το αγωνιστικό της κίνημα, απόντες ήταν πάντα. Τα συμφέροντα των καπιταλιστών του αγροτικού τομέα στήριζαν πειθήνια και έβαζαν «πλάτη» στην εφαρμογή όλων των αντιαγροτικών επιλογών. Αυτός είναι και ο λόγος που μόνο στα τραπέζια του «διαλόγου», παρέα με βιομήχανους και τραπεζίτες ή στα τηλεοπτικά «παράθυρα» των τηλεοπτικών καναλιών, τολμούν να εμφανιστούν. Για να συκοφαντούν τους αγωνιζόμενους φτωχούς αγρότες και να δίνουν εξετάσεις καλής διαγωγής στα αφεντικά τους.

Στην κατάντια τους αυτή απάντησαν οι ίδιοι οι αγρότες όλα τα προηγούμενα χρόνια και με διαδικασίες «βάσης» προχώρησαν στη δημιουργία συντονιστικών επιτροπών, αγροτικών συλλόγων, διεκδικώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, με τις μορφές αγώνα που εκείνοι επέλεγαν. Φυσικά και υπήρχαν διαφορετικές πολιτικές «αποχρώσεις» και διαφορετική έκφραση οικονομικών συμφερόντων μέσα σε αυτές τις διαδικασίες. Το γεγονός όμως ότι η αγροτική βάση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ «έφτυσε» την ΠΑΣΕΓΕΣ, τη ΣΥΔΑΣΕ και τη ΓΕΣΑΣΕ, δείχνει το πόσο «ρεντίκολο» είχαν γίνει στην ελληνική ύπαιθρο οι «καρεκλοκένταυροι» που βρίσκονται στην ηγεσία τους. Από αυτές τις διαδικασίες βάσης προέκυψε και η ΠΑΣΥ, όπου συσπειρώνεται το πιο πρωτοπόρο και συνειδητό κομμάτι της φτωχομεσαίας αγροτιάς.

Υποτακτικούς, με διαφορετικό προσωπείο επιχειρεί να φτιάξει το ΠΑΣΟΚ, μέσω των νόμων που θα προσπαθήσει να «περάσει» τους επόμενους μήνες. Αποτέλεσμα δικών του μεθοδεύσεων, όπως και της ΝΔ, είναι η διαφθορά, η συναλλαγή και οι μίζες, που υποτίθεται ότι θέλει να αντιμετωπίσει. Κατάλαβε πλέον ότι ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥΔΑΣΕ και ΠΑΣΕΓΕΣ δεν μπορούν να «κουμαντάρουν» τους αγρότες και θέλει να φτιάξει ένα «καινούριο» αγροτοσυνδικαλιστικό και συνεταιριστικό κίνημα, «στριμωγμένο» στα όρια του σχεδίου «Καλλικράτης», με «ποσόστωση», δήθεν, υπέρ νέων αγροτών και γυναικών και μέλη μόνο τους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες. Στην πραγματικότητα θέτει όρια ιδιοκτησίας, στοχεύοντας όχι μόνο να «πετάξει» εκτός αγροτικών μητρώων τους φτωχούς παραγωγούς και τους αγροτοεργάτες, αλλά να τους στερήσει και το δικαίωμα του «συνδικαλίζεσθαι». Αυτή η κουβέντα πάει μακριά. Ας ξέρουν όμως εκεί στο ΠΑΣΟΚ ότι ποτέ η ταξική πάλη δε χώρεσε στον «κορσέ» κανενός νομοθετικού πλαισίου...

Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η παραλλαγή δεν κρύβει την αντιλαϊκή πολιτική...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΔΕ ΛΕΜΕ, στο εσωτερικό έχουμε ανεργία, ακρίβεια, φτώχεια, χάλια στην Υγεία και στην Παιδεία, τους αγρότες στα πρόθυρα της καταστροφής και τις κρατικές υποδομές από το κακό στο χειρότερο...

Στο εξωτερικό όμως πάμε καλά, πολύ καλά! Βλέπεις τον πρωθυπουργό να μιλάει στο Στρασβούργο για την «παγκοσμιοποίηση» και το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τον χαίρεσαι...

Φαίνεται ο άνθρωπος πως «δεν είναι» για τα προβλήματα της Ελλαδίτσας και τα μικροσυντεχνιακά συμφέροντά της που τόσο απεχθάνεται. Κάνει αποκλειστικά για θέματα... παγκοσμίου εμβέλειας.

Αλλωστε, το είπε ξεκάθαρα: Ξέρει τον τρόπο να... βάλει χαλινάρι στην «παγκοσμιοποίηση». Να την «εξανθρωπίσει» και να την «εκδημοκρατίσει»!

Τι πιο... «εξανθρωπιστικό» υπάρχει δηλαδή από το να νομιμοποιείς την επέκταση της ημιαπασχόλησης, όπως κάνει εδώ το ΠΑΣΟΚ; Τι πιο «δημοκρατικό» από το να υπογράφεις συμφωνίες με τις ΗΠΑ για να εκδίδεις απλά υπόπτους;

Και οι αγρότες είδαν τον «εξανθρωπισμό» με τις προτάσεις της υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης (που καμιά σχέση δεν έχουν με τα αιτήματά τους). Να υποθέσουμε ότι σύντομα θα δούνε και τη «δημοκρατία»;

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, άργησε μεν... η σύνδεση αλλά τα πάντα διευθετήθηκαν. Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Δρούτσας, θα συναντηθεί με την Χίλαρι Κλίντον, με όλα τα πρωτόκολλα και τις σχετικές τιμές.

Γρηγοριάδης Κώστας

Βέβαια, πέρασαν πάνω από 120 μέρες για να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά «τέλος καλό, όλα καλά». Αλλωστε, μέχρι τώρα η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν είχε την... παραμικρή απόλαυση από αυτά που θα κάνουν την Χίλαρι να χαμογελάσει.

Και έτσι φυσικά θα παραμείνουν τα πράγματα. Εξάλλου, ο αντιτρομοκρατικός αγώνας των Αμερικανών επί της Γης έχει, ως γνωστόν, ...αυξημένες ανάγκες.

Η ξεφτίλα του εργοδοτικού συνδικαλισμού

Γρηγοριάδης Κώστας

Σε περίοδο που οι ουρές των ανέργων μεγαλώνουν από μέρα σε μέρα και που ο εργοδοτικός σοσιαλδημοκρατικός συνδικαλισμός δίνει τα ρέστα του για να βρει τρόπους ώστε να μη στοιχίσει στο κεφάλαιο το παραμικρό αυτή η κατάσταση, ξεκίνησε στην Κοπεγχάγη μια δίκη - παρωδία μεταξύ της δανέζικης Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών (ΓΣΕ) και της πρώην αντιπροέδρου της.

Συγκεκριμένα, η πρώην αντιπρόεδρος της ΓΣΕ Tine Aurvig - Huggenberger, έχασε τις εκλογές για την προεδρία της Συνομοσπονδίας και απολύθηκε. Σήμερα είναι 47 ετών και η απαίτησή της ήταν να πληρώνει η Συνομοσπονδία για τη σύνταξή της στο ασφαλιστικό ταμείο τα υπόλοιπα 15 χρόνια, ώστε όταν βγει στη σύνταξη συμπληρώνοντας τα 62, οι συντάξιμες αποδοχές της να αντιστοιχούν στα 2/3 του μισθού ενός αντιπρόεδρου συνομοσπονδίας, όπως λέει και το συμβόλαιό της.

Οι εργατοπατέρες της διοίκησης της ΓΣΕ Δανίας της πρόσφεραν 1.000.000 κορόνες (περίπου 135.000 ευρώ), ποσό που δεν την ικανοποίησε και γι' αυτό κατέφυγε στα δικαστήρια. Η αξίωσή της είναι για 7,4 εκατ. κορόνες, δηλαδή 1 εκατομμύριο ευρώ, για να έχει τη δυνατότητα να ...απολαύσει τα γηρατειά της. Οπως, μάλιστα, η ίδια δηλώνει, οι συμβάσεις πρέπει να τηρούνται.

Η υπόθεση έχει ενδιαφέρον, γιατί αποκαλύπτει τι παιγνίδια παίζονται με τα χρήματα των εργαζομένων και τι είδους άνθρωποι - σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης και στρατηγικής - έχουν αναλάβει την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους με το αζημίωτο. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε ομοιότητα με τους εγχώριους εργατοπατέρες κάθε άλλο παρά τυχαία και συμπτωματική είναι.

Κοινό συμφέρον και αγώνας

«Αν δεν καταστήσουμε απολύτως σαφές από τώρα ότι δεν έχουμε κανένα περιθώριο να ικανοποιήσουμε καμία κλαδική διεκδίκηση, το παιχνίδι του Προγράμματος Σταθερότητας είναι εκ προοιμίου χαμένο». Η φράση αυτή κορυφαίου υπουργού στην «Καθημερινή», αποδίδει με σαφήνεια τη «γραμμή» του Μεγάρου Μαξίμου απέναντι στον αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι «δεν υπάρχουν τα χρήματα» - ακόμα και αν υπήρχαν δε θα δίνονταν είπε χτες η Κ. Μπατζελή - αλλά ότι πρέπει να σταλεί γενικότερα ένα μήνυμα στις «διεθνείς αγορές» και την ΕΕ, ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μην υποχωρήσει σε «λαϊκές διεκδικήσεις» και θα υλοποιήσει όλα τα μέτρα που προβλέπονται στο σχέδιο του Συμφώνου Σταθερότητας. Δε χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη φαντασία για να γίνει αντιληπτό ότι τα μπλόκα της φτωχομεσαίας αγροτιάς είναι ταυτόχρονα και μπλόκα ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας, δηλαδή ενάντια στον αποκαλούμενο «οδικό χάρτη» της νέας αντιλαϊκής θύελλας, κόντρα στο μαύρο μέτωπο που στηρίζει και προωθεί τη νέα αντιλαϊκή επίθεση. Η έμπρακτη υποστήριξη του δίκαιου αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς από τους εργαζόμενους και τα μικρομάγαζα δεν είναι μόνο ζήτημα αλληλεγγύης, αλλά ζήτημα κοινού συμφέροντος και άρα «κοινού μετώπου» με στόχο έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, δίχως καπιταλιστές και καρτέλ.

Εγγυημένες τιμές και κέρδος

«Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για εγγυημένες τιμές», διαμαρτυρήθηκε ο γνωστός Κ. Μίχαλος του ΕΒΕΑ αναφερόμενος στις κινητοποιήσεις της φτωχομεσαίας αγροτιάς, επειδή αυτό «αντίκειται στην ΕΕ, στη νομοθεσία της ΕΕ». Αντιμετωπίζοντας τους αγρότες ως καπιταλιστές συνέχισε το συλλογισμό του υποστηρίζοντας (στην ΕΡΑ) ότι «με την ίδια λογική και οι έμποροι και οι βιομήχανοι θα ζητήσουν και αυτοί εγγυημένες τιμές». Ξεχνάει βέβαια ο εκπρόσωπος του επιχειρηματικού κεφαλαίου ότι το πρώτο που έκανε η ΕΕ και τα 27 κράτη - μέλη της μόλις ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση ήταν να εγγυηθούν τη «διάσωση» και κερδοφορία των τραπεζών και γενικότερα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου καθώς και των μονοπωλίων. Οι «27» δεσμεύτηκαν να μην αφήσουν να χρεοκοπήσει καμία σημαντική τράπεζα, ρίχνοντας πακτωλό χρημάτων για το σκοπό αυτό (πάνω από 3,3 τρισ. ευρώ!), ενώ γενικότερα πήραν όλα τα αναγκαία μέτρα για να δημιουργηθεί ένα «φιλικό» προς τις επιχειρήσεις περιβάλλον, με γενίκευση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων (μεταξύ των οποίων και η βδομάδα εργασίας των τεσσάρων ημερών που είχε πρώτος «αγκαλιάσει» ο Μίχαλος...), διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση των απολύσεων, μείωση των μισθών, κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, η ΕΕ εγγυάται όχι απλά τις τιμές αλλά την κερδοφορία του κεφαλαίου. Αντίθετα, η ΕΕ (νέα ΚΑΠ) εγγυάται το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και την πλήρη κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου στον πρωτογενή τομέα...

Ταξική απάντηση στις 10 Φλεβάρη

Μάχη εφ' όλης της ύλης αποτελεί για την εργατική τάξη η απεργιακή αναμέτρηση στις 10 Φλεβάρη. Μάχη που αποκτά τεράστια σημασία, ειδικά με δεδομένη την ενορχηστρωμένη επιχείρηση χειραγώγησης των εργαζομένων στην οποία συντονίζονται όλοι οι αντίπαλοι των εργαζομένων: Μεγαλοεργοδότες, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, κόμματα του ευρωμονόδρομου, συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Μ' ένα στόμα - μια φωνή όλοι τους «αγωνιούν» για την ευθύνη - όπως λένε - με την οποία η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει τις διεθνείς αγορές, μ' ένα στόμα - μια φωνή όλοι τους επισημαίνουν ότι, για να βγει η χώρα απ' την κρίση, χρειάζεται «συνεργασία», «εθνική ομοψυχία», «συναίνεση». Χωρίς προσχήματα στοχοποιούν ευθέως την οργανωμένη εργατική πάλη, αφού - όπως επισήμανε και ο επικεφαλής της αμερικανικής πρεσβείας στην Ελλάδα - ναι μεν το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης της κυβέρνησης βρίσκεται σε σωστή κατεύθυνση, αλλά «το ερώτημα είναι: "Θα συνεργαστούν οι Ελληνες για να το κάνουν να λειτουργήσει ή θα υπάρξουν οι συνήθεις προκλήσεις των απεργιών";».

Η ίδια η κουβέντα για την ανάπτυξη της γεωργίας και τη χρήση της γης, που με αφορμή τα μπλόκα της φτωχομεσαίας αγροτιάς «φουντώνει», καταγράφει τον ολομέτωπο χαρακτήρα της επίθεσης που αντιμετωπίζει η εργατική - λαϊκή οικογένεια. Επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς που επισημαίνει διαρκώς το ΠΑΜΕ, καλώντας σε πολιτικοποίηση της πάλης, σε πάλη ενάντια στην ανάπτυξη που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων: Οτι, από τη μια μεριά, ο πλούτος που παράγουν οι εργάτες αυξάνεται, μαζί με τις δυνατότητες να βελτιωθεί κάθε πτυχή της ζωής τους, αλλά, από την άλλη πλευρά, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν καν επαρκή, ποιοτική και ασφαλή δουλειά και ζωή.

Καρέ καρέ, η ίδια η επικαιρότητα «ξετυλίγει» την ανάγκη να ριχτούν όλες οι δυνάμεις στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας. Να βαθύνει η πολιτική συζήτηση. Να οξυνθεί η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της συναίνεσης, με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Επιθετικά και ολόπλευρα να ξεμπροστιαστούν, αποδεικτικά να αποκαλυφτεί στους εργάτες ο ρόλος που παίζουν, ως μακρύ χέρι του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα, καλώντας τους εργάτες σε αναμονή, προωθώντας πολιτική και δράση που μειώνουν τον πήχη της απαιτητικότητας και προσαρμόζουν τις προσδοκίες των εργαζομένων στις «αντοχές» της κερδοφορίας των μονοπωλίων, εκφυλίζοντας τους αγώνες και προσβάλλοντας τις αγωνιστικές παραδόσεις του εργατικού κινήματος, ως υπέρμαχοι της αντίληψης ότι εργάτες κι εργοδότες είναι «εταίροι».

Είναι κρίσιμη η μάχη στις 10 Φλεβάρη. Και θα κριθεί όχι απλά στους δείκτες συμμετοχής στην απεργία και την περιφρούρησή της, αλλά πρωταρχικά από το αν γίνει υπόθεση και ευθύνη των ίδιων των εργαζομένων από τα κάτω. Με δράση από σήμερα κιόλας. Από το πόσο πλατιά την κουβέντα για την οργάνωση της απεργίας θα την κάνουν οι ίδιοι οι εργάτες, με γενικές συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, παραμερίζοντας τα εμπόδια και τους ελιγμούς των υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Από το πόσο ενιαία θα δοθεί η μάχη, κουρελιάζοντας τα επιχειρήματα όσων λένε πως η αντεργατική επίθεση δεν είναι ίδια για όλους. Από το πόσο θα δυναμώσει ο ταξικός συντονισμός των εργαζομένων, πόσο θα ριζώσει ως συνείδηση σε ακόμα περισσότερους εργάτες ότι μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο μπορούν να κατακτήσουν το δίκιο τους.