H κυβέρνηση επιμένει ότι τα προβλήματα των μικρομεσαίων αγροτών λύνονται με θεσμικά μέτρα και όχι οικονομικά. Κάλπικο δίλημμα. Μιλά για ρύθμιση χρεών στις τράπεζες, που δήθεν ευνοεί την «ενίσχυση της ρευστότητας» των αγροτών. Οι τράπεζες κερδίζουν από τα δάνεια. Οι αγρότες θα έχουν χρέη, δε θα έχουν ικανοποιητικές τιμές να παράγουν χωρίς δάνεια, να έχουν ικανοποιητικό εισόδημα. Θα αλλάξει τον τρόπο της ασφάλισης της παραγωγής λόγω κινδύνων από τις κλιματικές αλλαγές. Θα πληρώνουν μεγάλα ασφάλιστρα αντί της προστασίας τους από το κράτος. Θα προχωρήσει στην αναμόρφωση του αγροτοσυνδικαλιστικού κινήματος, καθορίζοντας ποιοι θεωρούνται αγρότες. Δηλαδή ξεκλήρισμα των «μη κατά κύριο επάγγελμα», των φτωχών αγροτών. Θα συντάξει αγροτικό κτηματολόγιο, θα δώσει επιδοτήσεις για αγορά γης. Δηλαδή τη γη των ξεκληρισμένων θα την αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί οι μεγαλοεπιχειρηματίες, για καπιταλιστική αγροτοκαλλιέργεια, αγροτοτουρισμό, «πράσινες ενεργειακές επενδύσεις». Θα καθιερώσει λίστα ενδεικτικών τιμών φυτοφαρμάκων, λιπασμάτων, σπόρων... Αυτό δε μειώνει τις τιμές τους. Θα δημιουργήσει διαμεσολαβητές για διαπραγμάτευση τιμών, μητρώο αγροτοεμπόρων, ώστε, όπως λέει, η τιμή στο ράφι να μην είναι πάνω από το διπλάσιο της τιμής παραγωγού... Αντί να συγκεντρώνει τα προϊόντα το κράτος και να καταργηθούν οι «μεσάζοντες», ενισχύονται οι έμποροι. Ολ' αυτά δεν είναι οικονομικά; Αλλά ενισχύουν τους επιχειρηματίες σε βάρος των μικρομεσαίων αγροτών.