ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στρατηγικές εξόδου

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Δουλειά» στο υπουργείο Οικονομικών πιάνει τις αμέσως επόμενες μέρες κλιμάκιο με στελέχη της Κομισιόν. Η συνεργασία τους με την κυβέρνηση έχει να κάνει με την κατάρτιση του νέου Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης που μέσα στο Γενάρη θα κατατεθεί για έγκριση στην ΕΕ. Πρόκειται για τον μπούσουλα της αντιλαϊκής πολιτικής που σχεδιάζουν για την επόμενη τριετία (2010-2012), διάστημα μέσα στο οποίο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται να κλιμακώσει ολόκληρη την γκάμα των αξιώσεων που έχουν προβάλει οι ενώσεις συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας.

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να πάει με αδειανά τα χέρια στα επόμενα κοινοτικά διαβούλια. Αντίθετα, πολύ σύντομα θα έχει να τους επιδείξει συγκεκριμένο νομοθετικό έργο, πρωτοβουλίες, μέτρα «μόνιμου και σταθερού χαρακτήρα», όπως αυτά που απαιτούν οι λεγόμενες αγορές. Τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης και, πολύ περισσότερο, την επόμενη φάση, δηλαδή τη «στρατηγική εξόδου» από την κρίση που σχεδιάζεται από την κεφαλαιοκρατία, επιδιώκουν να φορτώσουν στις πλάτες των εργατών απομυζώντας παραπέρα το λαϊκό εισόδημα, ροκανίζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις. Τα παραπάνω θα «ποσοτικοποιηθούν» στο νέο Πρόγραμμα Σταθερότητας, για το οποίο η κυβέρνηση έχει ήδη ζητήσει τη «συνδρομή» της ΕΕ. Τα πάντα έχουν συμφωνηθεί μεταξύ τους, από τη «νέα γενιά μετοχοποιήσεων» δημόσιας περιουσίας και υποδομών, μέχρι τις αντιασφαλιστικές ανατροπές και το νέο φορολογικό σύστημα σε βάρος μισθωτών - συνταξιούχων - μικροεπαγγελματιών.

Πάσχουσα περίπτωση...

Στο μη σεβασμό της νομιμότητας αποδίδει ο γνωστός τηλεβόας της αντίδρασης Πάσχος Mανδραβέλης τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας και όχι μόνο στη χώρα μας. Πώς εννοεί όμως τη «νομιμότητα»; Διαβάστε: «Πουθενά η ρύπανση των τοίχων με αφίσες, αυτοκόλλητα και σπρέι, δεν θεωρείται "δικαίωμα έκφρασης". Πουθενά ένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν φτύνει έργω και λόγω τη δημοκρατία, όπως κάνει το ΚΚΕ, χωρίς να αντιδρά κανείς. Πουθενά δε γίνονται καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών - οι οποίες μάλιστα, όπως το ΙΚΑ, εξυπηρετούν τους πολίτες - στο πλαίσιο υποτίθεται της "διαμαρτυρίας". Εχουμε φτάσει να θεωρούμε το κλείσιμο των εθνικών οδών κάτι σαν εποχικό φαινόμενο και σίγουρα ως αποδεκτό τρόπο πάλης. Φτάσαμε να θεωρούμε "δημοκρατικό δικαίωμα" του ΚΚΕ να καταλαμβάνει στούντιο και να εκφωνεί τα δικά του δελτία ειδήσεων (...) Η δε εφαρμογή του νόμου, η παραπομπή δηλαδή των παραβατών στη Δικαιοσύνη, θεωρείται "ποινικοποίηση των αγώνων". Δυστυχώς, στην Ελλάδα, επειδή κάποτε η διαμαρτυρία ήταν παράνομη, τώρα κάθε παρανομία βαφτίζεται διαμαρτυρία. Και το χειρότερο; Δεν διαμαρτύρεται κανείς για τη στρέβλωση της λογικής και την παραβίαση των νόμων (...) Κυρίως, όμως, δημιουργείται κουλτούρα ανομίας, η οποία οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ανομία. Μέχρι να φτάσουμε σε κάποιον Δεκέμβρη και στη χρεοκοπία». Το ΚΚΕ - καθόλου άδικα - φαίνεται πως στοιχειώνει τον αρθρογράφο ακόμα και στον ύπνο του. Είναι φύσει και θέσει εχθρός των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας, γι' αυτό και καταφέρεται ενάντια σε κάθε συλλογική μορφή πάλης που στόχο έχει να τα διαφυλάξει ή να τα διευρύνει. Και επειδή το ΚΚΕ πρωτοπορεί σ' αυτούς τους αγώνες, ο αρθρογράφος το θεωρεί αυτονόητο καθήκον του να του επιτίθεται. Με ποιο στόχο; Μα, όπως ο ίδιος ομολογεί, για να ξαναγίνει η διαμαρτυρία παράνομη. Δηλαδή, να καταδικάζουν το λαό στη φτώχεια στην ανεργία, στα μεροκάματα πείνας, στις συντάξεις πείνας, στους καθημερινούς κινδύνους ακόμη και της ζωής των εργατών στα κάτεργα των καπιταλιστών χωρίς κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, και ο λαός να λέει «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Αυτό θέλει ο «δημοκράτης» δημοσιολόγος της άκρας του τάφου σιωπής, όταν πρόκειται για εργατικές διεκδικήσεις. Αυτός είναι και ο καημός της τάξης που υπηρετεί ο Μανδραβέλης. Κι αυτό της τον αναστεναγμό τον περνάει στο γραπτό του. Τόσο ωμά και άκομψα, ώστε χωρίς πολλά λόγια να αποκαλύπτεται και να καμαρώνει ως προς τις επιδιώξεις που υπηρετεί...

Με όποιον δάσκαλο καθήσεις...

Το μεσημέρι της Κυριακής, η ΚΟΑ του ΚΚΕ διοργάνωσε μιαν ιδιαίτερα μαζική και σημαντική ως προς το περιεχόμενό της εκδήλωση για τα μεταναστόπουλα και τους γονείς τους. Από το υλικό της εκδήλωσης, «Τα ΝΕΑ» αξιοποίησαν μια φωτογραφία που δείχνει την Αλέκα Παπαρήγα να ανταλλάσσει χειραψία με έναν μετανάστη και όπως είναι φυσικό χαμογελούν και οι δυο τους. Στη λεζάντα της φωτογραφίας, η εφημερίδα γράφει με φανερή την πρόθεση της γελοιοποίησης: «Ιδού: Κόμματα και μετανάστες δείχνουν τα δόντια τους». Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι τόσο η συγκεκριμένη, όσο και άλλες εφημερίδες δε θα περνούσαν ούτε σε μονόστηλο την ενοχλητική για τα αφεντικά δραστηριότητα του ΚΚΕ, πολύ περισσότερο που η συγκεκριμένη εκδήλωση αναδεικνύει και τη μοναδική διαφορετική αντίληψη για τα προβλήματα των μεταναστών, τις αιτίες και τη λύση τους. Ομως, αυτό που κάνουν «Τα ΝΕΑ» ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της απόκρυψης ή της διαστρέβλωσης μιας είδησης. Αλλά είπαμε: Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα (δημοσιογραφία και προπαγάνδα, στην προκειμένη περίπτωση) θα μάθεις. Πάντα άξιοι εκεί στο Συγκρότημα...

Προκαλούν την εργατική τάξη

Το συνδικαλιστικό κίνημα δε μπορεί να δώσει τη μάχη στη βάση των επί μέρους αλλαγών. Απαιτείται η προβολή εναλλακτικών λύσεων στα πλαίσια μιας άλλης οικονομικής λογικής», επισημαίνει μεταξύ άλλων η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) - στο κείμενο που κατέθεσε μπροστά στις διαπραγματεύσεις για την ΕΓΣΣΕ - καλώντας τη ΓΣΕΕ (..!) να επιστρέψει στον ίσιο δρόμο και προκαλώντας για πολλοστή φορά την εργατική τάξη. Οι «προϋποθέσεις για έναν νικηφόρο αγώνα» - όπως τιτλοφορείται το σχετικό δημοσίευμα της «Αυγής» - επιβεβαιώνουν ότι ο δρόμος του «νικηφόρου αγώνα», για τον οποίο κάνουν λόγο οι οπορτουνιστές, σίγουρα, δε θα είναι ποτέ νικηφόρος για τους εργαζόμενους.

Μιλούν για την ανάγκη αγωνιστικού συντονισμού και κινητοποιήσεων, ποιοι; Εκείνοι, που, μαζί με την υπόλοιπη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, υπονόμευσαν πολύμορφα τη μεγάλη απεργιακή μάχη που έδωσαν στις 17 Δεκέμβρη δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα. Εκείνοι, που έφτασαν ακόμα και να διακινούν ανακοινώσεις που έλεγαν στους εργαζόμενους να μην απεργήσουν, όπως έκαναν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ στο σωματείο των εργαζομένων στους δήμους του Θριασίου. Εκείνοι, που απέρριψαν τη συμμετοχή στην απεργία που προκήρυξαν εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις από δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με το επιχείρημα ότι εκείνη τη μέρα κάνει απεργία το ΠΑΜΕ, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της ΑΠ στην ΑΔΕΔΥ.

Ανήσυχος για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το συνδέει με την προσδοκία ότι η ΓΣΕΕ θα μπορέσει «να αλλάξει ρότα και να πείσει έμπρακτα γι' αυτό». Δεν είναι απλά υποκρισία. Ούτε μόνο συμβιβασμός. Γιατί το να καλεί μια πολιτική ή συνδικαλιστική δύναμη τους εργαζόμενους να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην πλειοψηφία, που τους καλεί ωμά σε απεργοσπασία και απόλυτη υποταγή στις απαιτήσεις των βιομηχάνων, την καθιστά συνένοχο και συνεργό στην αντεργατική επίθεση. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» επισημαίνει ότι πρέπει «να σταματήσουν ενέργειες που διασπούν την ενιαία δράση του κινήματος, που πολώνουν τους εργαζόμενους, που αποδυναμώνουν τον κοινό αγώνα».

Εξάλλου, η ίδια η γραμμή «πάλης» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης» αντανακλά πόσο και αν τελικά ενισχύει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Μιλά για αυξήσεις με βάση τον πληθωρισμό και στόχο την εξομοίωση με τους ευρωπαϊκούς μισθούς. Προσαρμόζει, δηλαδή, τις απαιτήσεις των εργαζομένων όχι στις ανάγκες τους, αλλά στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. Μιλά για «εξασφάλιση πλήρων δικαιωμάτων στους ελαστικά απασχολούμενους», προσπερνώντας συνειδητά τις δυνατότητες που γεννά ο ίδιος ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι για την άμεση κατάργηση κάθε μορφής εργασιακής ομηρίας, την άμεση εξασφάλιση σταθερής εργασίας.

Οι μόνες ελπίδες που ενισχύει η «πάλη» στην οποία καλεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ελπίδες που τρέφει η πλουτοκρατία να εμποδίσει την πολιτικοποίηση και μαζικοποίηση των εργατικών αγώνων σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τα συμφέροντά της. Δυστυχώς, όμως, και για την πλουτοκρατία και για τους κάθε λογής υπηρέτες της, οι εργάτες δε τρώνε κουτόχορτο. Δυστυχώς γι' αυτούς, το ΠΑΜΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, όχι μόνο θα συνεχίσει να εμποδίζει την «ενότητα» της ταξικής υποταγής, αλλά και θα δυναμώνει την ολόπλευρη παρέμβασή του για τη σφυρηλάτηση της ενότητας και πάλης με αποκλειστικό γνώμονα την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών αναγκών.

Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ

Εμπαιγμός με τη δημόσια υγεία...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ (μέρες που είναι) βρέθηκε «στις καλές του» ο πρόεδρος της κυβέρνησης, πάρτε και 77 κλίνες εντατικής θεραπείας!

Τις ανακοίνωσε χτες ο Γιώργος Παπανδρέου και ξεκαθάρισε ότι η αναβάθμιση της δημόσιας υγείας ξεκίνησε. Ετσι, για όσους είχαν αμφιβολίες!

Φυσικά - λόγω της κατάστασης - είναι απαραίτητες 200 μονάδες, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.

Επίσης χρειάζονται καμιά 30αριά χιλιάδες προσλήψεις σε γιατρούς και νοσηλευτές, αλλά ...ας βολευτούμε με 1.000 και με τα πενιχρά κονδύλια του προϋπολογισμού.

Τι νομίζατε δηλαδή, έτσι εύκολα γίνεται η «πράσινη ανάπτυξη» (και στα νοσοκομεία); Ιδίως μετά τη διάλυση και το κατεστραμμένο κράτος που παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ;

Ομως, η κυβέρνηση έχει προνοήσει, μην ανησυχείτε. Για όσους δεν αρέσκονται στις τεράστιες ουρές και στις αναμονές των 14 και 15 ωρών στα δημόσια νοσοκομεία που υπολειτουργούν, βρέθηκε λύση...

Διότι έχουμε και τη ...συμπληρωματική βοήθεια του ιδιωτικού τομέα. Τόσοι επιχειρηματίες (αφού ταΐστηκαν δεόντως με επιχορηγήσεις) έχουν ανοίξει νοσοκομεία για την εξυπηρέτησή μας και μόνο.

Αυτές οι υπηρεσίες είναι ... «με το αζημίωτο», όμως για το θέμα αυτό η κυβέρνηση ...δεν έχει προνοήσει. Ε, δεν μπορεί να τα κάνει και όλα. Αν θέλετε να γίνετε καλά, φροντίστε να έχετε χρήματα.

ΚΙ ΕΝΩ ΕΜΕΙΣ θα γιορτάζουμε αυτές τις μέρες την έλευση του νέου χρόνου, ο Γ. Παπακωνσταντίνου θα δουλεύει. Ξεκινάει, λέει, την κατάρτιση του τετραετούς προγράμματος σταθερότητας της ελληνικής οικονομίας...

Προφανώς, φροντίζει να μην ...ξαναγιορτάσουμε για τα επόμενα 4 χρόνια. Αντιθέτως, να κάνουν μόνιμο «πάρτι» αυτοί που συνήθως κερδίζουν από τα προγράμματα σταθερότητας και όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι.

Πάντως, ο υπουργός Οικονομίας θα μας ...πει «καλή χρονιά». Εστω κι αν από το δικό του στόμα μόνον ως ειρωνεία μπορεί να ακουστεί.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σε ρόλο Κασσάνδρας ο υπουργός

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το ρόλο «τρομοκράτη» έχει αναλάβει ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Α. Λοβέρδος, και δεν περνά μέρα που να μην εξαπολύσει και μία ρουκέτα κινδυνολογίας. Ετσι, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα VETO ο υπουργός, έχοντας μπει για τα καλά στο ρόλο του, δε φείδεται εκφράσεων και απειλών. Με ιαχές του τύπου «ή ταν ή επί τας» απειλεί τους εργαζόμενους πως αν δε δεχτούν τις ανατροπές που σχεδιάζει η κυβέρνηση θα χυθεί «αίμα».

Είναι εύκολο για τον υπουργό να μιλά για «αίμα», μόνο που πρόκειται για το «αίμα» των εργαζομένων. Δεν ακούσαμε όμως να μιλάει με τον ίδιο τρόπο για το «αίμα» των βιομηχάνων, των μεγαλοεπιχειρηματιών, ούτε για το αίμα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που λεηλάτησαν τα Ταμεία και ευθύνονται, όπως και η ΝΔ, για την κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι συνταξιούχοι και τα Ταμεία. Μάταια πασχίζουν ο υπουργός και η κυβέρνηση να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να δώσουν και τίποτα άλλο να θυσιάσουν. Αρκετά πλήρωσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν πρόκειται να σκύψουν το κεφάλι και να πούνε «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω», όπως απαιτεί η κυβέρνηση. Για το μόνο που αξίζει να ματώσουν είναι για να υπερασπίσουν τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις που επιχειρεί να ξεθεμελιώσει η κυβέρνηση. Και όχι να γίνουν σφάγια στο θυσιαστήριο της «σταθεροποίησης».

Μια καταγραφή...

Οι απολογητές (και, ταυτόχρονα, σύγχρονοι θεωρητικοί) της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας δηλαδή των μονοπωλίων, πασχίζουν με κάθε τρόπο να αποκόψουν το σύστημα το οποίο υπερασπίζονται από την οποιαδήποτε μορφή διαχείρισης έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του λαού με καραμπινάτα εγκλήματα. Προσπαθώντας να αποθεώσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης στη σημερινή του μορφή και να αμαυρώσουν κάθε προοπτική για την ανατροπή του, ανακαλύπτουν «άκρα» και «ολοκληρωτισμούς», τσουβαλιάζοντας το φασισμό με το σοσιαλισμό, σε μιαν άθλια προσπάθεια να συκοφαντήσουν τον δεύτερο. Η μεθόδευση αυτή δεν παίρνει μόνο τη μορφή της ωμής παραχάραξης της Ιστορίας και του άθλιου αντικομμουνισμού, αλλά και του εξευγενισμένου. Οπως ακριβώς γίνεται από τις σελίδες της κυριακάτικης «Αυγής», η οποία απευθύνθηκε σε τρεις προοδευτικούς - κατά την αντίληψή της - ακαδημαϊκούς (Ν. Αλιβιζάτο, Η. Νικολακόπουλο και Κ. Τσουκαλά) για να καταγράψει τις απόψεις τους σχετικά με τον Εμφύλιο και τα όσα αναμασούν σε άλλο τους πόνημα οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Καλύβας - Μαρατζίδης. Υποτίθεται ότι η «Αυγή» στόχο έχει να προβάλει τη γνώμη των τριών ακαδημαϊκών σαν αντίβαρο στις απόψεις των δυο άλλων ωμών αντικομμουνιστών, οι οποίοι ταυτίζουν στην άθλια προπαγάνδα τους το ναζισμό με τον κομμουνισμό.

... καθόλου αθώα

Η (καθόλου αθώα) καταγραφή που κάνει η «Αυγή», οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: Ο κομμουνισμός και ο ναζισμός δεν ταυτίζονται. Αλλά σε σχέση με τη σημερινή «φιλελεύθερη αστική δημοκρατία», είναι και τα δυο συστήματα των άκρων (Αλιβιζάτος), τα οποία σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετούν «τον ορθό λόγο, τη συναίνεση και την ανοχή» που εκφράζουν «ο καπιταλισμός, ο φιλελευθερισμός και η δημοκρατία» (Τσουκαλάς). Με άλλα λόγια: Ο σοσιαλισμός και ο ναζισμός είναι εξίσου επικίνδυνα συστήματα για την «αστική δημοκρατία», η οποία έχει όλες τις αρετές και πρέπει να τη διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού. Τι διαφορά, αλήθεια, έχει αυτή η άποψη από το ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο που οδηγεί τους αισχρούς αντικομμουνιστές να ταυτίζουν τον σοσιαλισμό με το ναζισμό; Ελάχιστη. Ολοι τους άλλωστε πατούν στην ίδια όχθη του ποταμού. Αυτή που έχει για θεό της τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Γι' αυτό αποθεώνουν την αστική δημοκρατία και το σύγχρονο αστικό σύστημα πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι' αυτό και προσπαθούν να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό, άλλος ωμά, άλλος καλυμμένα, πάντοτε όμως με τον ίδιο στόχο: Να σηκωθούν αναχώματα στις συνειδήσεις εκείνες που ριζοσπαστικοποιούνται και αντιλαμβάνονται πως ο ναζισμός τους και η αστική δημοκρατία τους, «παιδί» των ίδιων συμφερόντων ήταν, σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές. Και πως απέναντι σ' αυτά τα διαφορετικά πρόσωπα του εκμεταλλευτικού συστήματος, ένα μόνο αντίπαλο δέος υπάρχει: Ο σοσιαλισμός, οι κατακτήσεις του, η πείρα που έδωσε στο εργατικό λαϊκό κίνημα και η προοπτική που άνοιξε η πρώτη απόπειρα οικοδόμησής του. Αυτό είναι που τους τρομάζει, αυτό προσπαθούν μάταια να συκοφαντήσουν.

Η αντιλαϊκή επίθεση

Η ευθεία - ολομέτωπη επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το εύρος της νέας αυτής σφοδρής επίθεσης απλώνεται και καλύπτει ζωτικές πλευρές των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, οι οποίες αφορούν τα λαϊκά εισοδήματα, το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα, τις εργασιακές σχέσεις, το φορολογικό σύστημα, τις δημόσιες δαπάνες, νέες ιδιωτικοποιήσεις. Το διακύβευμα, για την εργατική τάξη, τους μικρούς αγρότες, τα μεσαία στρώματα, μεγάλο. Αυτό που έχει τεθεί επί τάπητος και αμφισβητείται, είναι αν τα επόμενα χρόνια θα υπάρχει ή όχι δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, αν οι εργασιακές σχέσεις διολισθήσουν ακόμα περισσότερο στα σκοτεινά πεδία των ελαστικών μορφών απασχόλησης, αν επιταχυνθούν περαιτέρω οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας.

Αμφισβητούνται εργατικές κατακτήσεις, οι οποίες, μέσα σε συνθήκες κυριαρχίας των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, αποτελούσαν ασπίδα προστασίας των λαϊκών στρωμάτων από την εργοδοτική και κυβερνητική αυθαιρεσία. Τα δημόσια συστήματα Ασφάλισης, Παιδείας, Υγείας, οι σταθερές εργασιακές σχέσεις, έτσι όπως τα γνωρίσαμε στη διάρκεια του πολυτάραχου 20ού αιώνα, χωρίς να αναιρούν στο παραμικρό τα εκμεταλλευτικά στοιχεία του συστήματος, αποτελούσαν όμως λαϊκές κατακτήσεις, άμυνα στην καπιταλιστική επιθετικότητα, ώστε το εργατικό κίνημα να διεκδικήσει από καλύτερες θέσεις τα δικαιώματά του από την καπιταλιστική μεγαλοεργοδοσία. Σήμερα, όλο αυτό το προστατευτικό πλέγμα που είχε κατακτηθεί με πολύ κόπο, πολλές θυσίες και αγώνες, αυτό που οι προηγούμενες γενιές εργατών άφησαν παρακαταθήκη στους νεότερους, στην ουσία δεν υπάρχει, ενώ τώρα απειλούνται και τα τελευταία απομεινάρια του. Εκεί στοχεύει η επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η οποία λειτουργεί ως το οπλισμένο χέρι του κεφαλαίου.

Η νέα επίθεση συνοδεύεται με μία πρωτοφανή ένταση της ιδεολογικής τρομοκρατίας. Υποστηρίζει σήμερα η κυβέρνηση ότι είναι αναγκασμένη να πάρει ...δυσάρεστα μέτρα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους, να ...σώσει τα ασφαλιστικά ταμεία από τη διαφαινόμενη κατάρρευση, να ανορθώσει την τρωθείσα αξιοπιστία της χώρας στις ξένες αγορές, να ανατάξει την ελληνική οικονομία...

Φυσικά, πρόκειται για πελώριο ψέμα. Η επίθεση που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες δεν είναι ούτε σημερινή, ούτε πρωτόγνωρη. Αντίθετα, αποτελεί κρίκο της αλυσίδας των επιθέσεων που γνωρίσαμε την τελευταία 20ετία. Και η εκδήλωσή της δεν έχει σχέση με τις φάσεις εξέλιξης του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς τα ίδια θέματα υπήρχαν στην επικαιρότητα και την εποχή των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, στην περίοδο της ανοδικής φάσης του οικονομικού κύκλου. Το 2001, όταν παρουσιάστηκαν οι προτάσεις Γιαννίτση οι οποίες σηματοδοτούσαν την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος, το ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν με ρυθμό 4%, οι επιχειρήσεις θησαύριζαν και ο ελληνικός λαός ληστευόταν με ανάλογου περιεχομένου αναδιαρθρώσεις και τις «ανατιμήσεις» του ευρώ. Πρόκειται, επομένως, για επίθεση, η οποία εξελίσσεται ανεξάρτητα από τη δημοσιονομική θέση της χώρας, ανεξάρτητα από το αν η οικονομία βρίσκεται σε φάση ανόδου ή σε φάση κρίσης.

Στη σημερινή εποχή της λεηλασίας των εργασιακών κατακτήσεων, δεν υπάρχουν ατομικά καταφύγια διάσωσης. Οι εργάτες, είτε θα ενωθούν να παλέψουν από κοινού και να αποτρέψουν την επίθεση και να αντεπιτεθούν, είτε όλοι μαζί θα βυθιστούν στο έρεβος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Προϋποθέσεις αγωνιστικής ανάτασης υπάρχουν. Η πανελλαδική απεργία στις 17 Δεκέμβρη αποτελεί πλέον εργατικό ορόσημο. Η εργατική τάξη ενωμένη μπορεί να νικήσει.