ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ασύστολα ψεύδη

Γρηγοριάδης Κώστας

Με αφορμή τα 20 χρόνια απ' την πτώση του τείχους του Βερολίνου η αρθρογραφία στον αστικό Τύπο οργιάζει. Τα ίδια «επιχειρήματα» ξεσηκωμένα απ' τα κιτάπια της αστικής αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας ανακυκλώνονται καθημερινά. Κάποιοι αρθρογράφοι, ωστόσο, όπως ο Γ. Πρετεντέρης του «Βήματος», δεν αρκούνται στα ίδια και τα ίδια και βασιλικότεροι του βασιλέως δε διστάζουν να προσφύγουν και στο ωμό ψεύδος, για να χτυπήσουν το σοσιαλισμό.

Χτες, λοιπόν, στη στήλη του, πλάι στα γνωστά όπως ότι το τείχος αντιπροσώπευε «το τελευταίο σύμβολο του ολοκληρωτισμού, μιας αποκρουστικής επιχείρησης που χρειάστηκε να ηττηθεί πολλές φορές για να καταρρεύσει», κόλλησε και το ψέμα «ούτε ένας Ελληνας μαθητής δεν πληροφορήθηκε ποτέ ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με τη Γερμανία και τη Σοβιετική Ενωση στο ίδιο στρατόπεδο (σ.σ. κι όμως εννοεί εκείνη τη Σοβιετική Ενωση στην οποία επιτέθηκε η ναζιστική Γερμανία τον Ιούνη του 1941 και της οποίας ο στρατός τσάκισε τις φασιστικές ορδές!) ή ότι η Λετονία, η Εσθονία και η Λιθουανία δεν ήταν "σοβιετικές επαρχίες" αλλά κατακτημένες χώρες»... Κι ας ήταν οι λαοί και των τριών αυτών χωρών που αποφάσισαν την ένταξη στην ΕΣΣΔ! Και ας γνώρισαν μία μόνο κατοχή αυτή των ναζί, απ' την οποία για να απελευθερωθούν έπεσαν εκατοντάδες χιλιάδες Σοβιετικοί στρατιώτες. Ούτε καν η γερμανική προπαγάνδα της εποχής, ούτε μετά την κατάκτηση των βαλτικών χωρών απ' τα γερμανικά στρατεύματα, δεν τόλμησε να μιλήσει για «σοβιετική κατοχή»!

Αλλά οι σημερινοί απολογητές του καπιταλισμού έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τον Γκαίμπελς... Κι απ' αυτή τους τη θέση έχουν το θράσος να εγκαλούν το λαό, όπως κάνει ο Πρετεντέρης, που δεν εξερράγη από χαρά και ανακούφιση για την πτώση του τείχους. Ισως γιατί γνωρίζουν ότι χαρά και ανακούφιση ένιωθε ο λαός όσο υπήρχε το στήριγμα του σοσιαλισμού. Γιατί γνωρίζουν ότι συνειδητοποιεί σήμερα περισσότερο από ποτέ τις συνέπειες της απώλειάς του. Αλλά και ο δημοσιολόγος έχασε ακόμη και αυτή την ικανότητα να επιχειρηματολογεί. Εκτός και αν «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Μόνο που αν έφτασε που έφτασε ως εδώ, μόνο δημοσιογραφία δεν κάνει. Κάπως αλλιώς το λένε...

Σταθερά απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα

Περισσεύουν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις και τα μεγαλεπήβολα οράματα στην «κοινή διακήρυξη αρχών και αμοιβαίων δεσμεύσεων» που συνυπέγραψαν οι Α. Σαμαράς και Δ. Αβραμόπουλος, προκειμένου να δώσουν ένα ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο στη «συμμαχία» τους για τη διεκδίκηση της ηγεσίας της ΝΔ. Στην πραγματικότητα, η μόνη δέσμευση που αναλαμβάνουν τα δύο γαλάζια κορυφαία στελέχη είναι να προσπαθήσουν να καταστήσουν πιο ελκυστική τη ΝΔ στα λαϊκά στρώματα, πουλώντας το ίδιο παραμύθι που ουσιαστικά πούλαγε και ο Γ. Παπανδρέου. Οτι δηλαδή δεν είναι εκλεκτοί επιχειρηματικών συμφερόντων, ότι στηρίζονται στην οργανωμένη βάση της ΝΔ, δεν έχουν προσωπικούς μηχανισμούς και θέλουν ένα «ανοικτό κόμμα». Επιπλέον οι δύο προβάλλουν ως συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της αντίπαλης υποψηφιότητας της Ντ. Μπακογιάννη ότι «δεν προέρχονται από τζάκια» και δεν έχουν «κληρονομικά δικαιώματα». Η πραγματικότητα βέβαια είναι εντελώς διαφορετική, καθώς και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν πίσω τους, αλλά και προσωπικούς μηχανισμούς...Το κυριότερο όμως είναι ότι όλοι οι υποψήφιοι αρχηγοί και τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα για την ηγεσία στη ΝΔ είναι σταθερά προσηλωμένα απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα και συμφέροντα. Οι χιλιοειπωμένες διακηρύξεις περί «κοινωνικής δικαιοσύνης, κατοχύρωσης εθνικών δικαίων, προάσπισης των πολιτικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που περιλαμβάνονται και στην κοινή διακήρυξη, το μόνο που επιδιώκουν είναι να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων, πουλώντας για χιλιοστή φορά ψεύτικες «ελπίδες» και «προσδοκίες» για να υφαρπάξουν τη λαϊκή ψήφο. Κανέναν όμως δεν πρέπει πλέον να ξεγελούν.

Για το «μάντρωμα» στην ΕΕ

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντής, μας πληροφορεί σχετικό δελτίο Τύπου, συναντήθηκε χτες με τον αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών της Αλβανίας, με την ιδιότητα του εισηγητή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Εκθεση Προόδου της Αλβανίας. Την έκθεση, δηλαδή, για τα βήματα που κάνει η γειτονική χώρα, ώστε να γίνει μια μέρα δεκτή στην «αγία οικογένεια» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο Ν. Χουντής επανέλαβε την άποψη ότι «είναι σημαντική η ένταξη όλων των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων σε μια πιο δημοκρατική, κοινωνική Ευρώπη των λαών προς όφελος της ειρήνης, της σταθερότητας και της ευημερίας στην περιοχή».

Ωστόσο, Ευρωπαϊκή Ενωση «δημοκρατική» και «κοινωνική», υπέρ της «ειρήνης», της «σταθερότητας» και της «ευημερίας» δεν υπάρχει (και δεν πρόκειται να υπάρξει). Αυτό που υπάρχει είναι μια αντιδραστική ιμπεριαλιστική ένωση που παίρνει το ένα μετά το άλλο τα αντιλαϊκά αντεργατικά μέτρα, με ενεργό ρόλο σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κατά άλλων χωρών και λαών. Συνεπώς, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτή την ΕΕ θέλει να «μαντρωθούν» όλες οι χώρες των Βαλκανίων. Και η έκθεση προόδου που θα εισηγηθεί ο ευρωβουλευτής του θα εκτιμά την ...πρόοδο της Αλβανίας ως προς την προσαρμογή της σε ένα τέτοιο βαθιά αντιλαϊκό πλαίσιο. Ως προς αυτό είναι ικανότατος ο κ. Χουντής που εκπροσωπεί στο Ευρωκοινοβούλιο την «αριστερά» της «προόδου» και της πλήρους προσαρμογής και υποταγής στην ευρωένωση των μονοπωλίων.

Η Ιστορία τραβάει μπροστά

Με γιγάντιες φιέστες και χάπενινγκ έγινε ο γιορτασμός της συμπλήρωσης είκοσι χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την οποία αστοί δημοσιολόγοι, διανοούμενοι και πολιτικοί, χαρακτηρίζουν ως ένα τρανό γεγονός, ακριβώς γιατί αυτό που σηματοδοτεί είναι η ανατροπή του σοσιαλισμού και η παλινόρθωση του καπιταλισμού, η - προσωρινή - νίκη των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού σε όλη την Ευρώπη. Γι' αυτό και οι φιέστες παίρνουν επίσημο χαρακτήρα, γι' αυτό και οι πανηγυρισμοί και οι γιορτές για την πτώση του τείχους του Βερολίνου έχουν συγκεκριμένους πρωταγωνιστές: Τους ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών και τους πρωτεργάτες των ανατροπών στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, δηλαδή εκείνους που συνεχίζουν την ιμπεριαλιστική πολιτική που επέβαλλε το τείχος του Βερολίνου...

Με διάφορες καλολογίες, για δήθεν «επανένωση των λαών» και κατάκτηση της ελευθερίας, οι ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών ξαναγράφουν την ιστορία στα μέτρα του ιμπεριαλισμού. Αυτοί που πανηγυρίζουν για την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ξεχνούν το τείχος που χτίζει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Αυτοί που πανηγυρίζουν για την «ένωση των λαών της Ευρώπης», είναι οι ίδιοι που συναινούν και εξαπολύουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που διαμελίζουν κράτη, που δολοφονούν τους λαούς. Αυτοί που πανηγυρίζουν για την «κατάκτηση της ελευθερίας», είναι οι ίδιοι που ψηφίζουν τους τρομονόμους, που στήνουν χαφιεδοκάμερες στους δρόμους, που επιβάλλουν διώξεις στους απεργούς εργαζόμενους, που κρίνουν παράνομο ακόμα και το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία. Αυτοί που πανηγυρίζουν για «νίκη της δημοκρατίας» είναι οι ίδιοι που στο κεφάλαιο αναγνωρίζουν δικαιώματα και στο λαό «ευκαιρίες».

Αυτοί που προωθούν, θεσμοθετούν, επιβάλλουν την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, το πετσόκομμα μισθών και δικαιωμάτων των εργαζομένων, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την κατοχή, οι ηγέτες δηλαδή των καπιταλιστικών κρατών, μαζεύτηκαν προχτές στη γερμανική πρωτεύουσα για να πανηγυρίσουν ακριβώς επειδή τώρα με μεγαλύτερη ευκολία προωθούν τη βάρβαρη ιμπεριαλιστική πολιτική τους σε βάρος του εργαζόμενου λαού. Οι λαοί πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα για το κατά πόσον η θέση τους έχει βελτιωθεί μετά την πτώση του τείχους, μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση. Η ζωή σήμερα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δίνει αποστομωτικά παραδείγματα, παρουσιάζοντας αφτιασίδωτη τη γυμνή βάρβαρη πραγματικότητα του καπιταλισμού: Την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων για τα κέρδη της πλουτοκρατίας, τη γιγάντωση της ανεργίας, της ανέχειας, των ανθρώπων που είναι άστεγοι, εκείνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, της μετατροπής της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, της Ασφάλισης, της ψυχαγωγίας σε πανάκριβα εμπορεύματα.

Οι ιμπεριαλιστές πανηγυρίζουν για τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, παρουσιάζοντάς τες ως τελεσίδικες. Παρεμβαίνουν στη συνείδηση των εργαζομένων και της νεολαίας, συκοφαντώντας το σοσιαλισμό και παρουσιάζοντας τον καπιταλισμό ως μονόδρομο. Γνωρίζουν όμως και οι ίδιοι ότι ο ρους της Ιστορίας δεν μπορεί να σταματήσει, δεν μπορούν να αναιρέσουν την επικαιρότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού, της μόνης διεξόδου που συμφέρει την πλειοψηφία του λαού. Μια επικαιρότητα που θα γίνει πραγματικότητα, μέσα από την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, μέσα από την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού λαϊκού μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία, που θα απαιτήσει να καρπώνονται τον πλούτο αυτοί που τον παράγουν.

Ελένη ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ

Με «αξιοπιστία» ή «αναξιοπιστία» για τα μονοπώλια...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΙ ΛΕΤΕ, ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; Είναι αναξιόπιστη η Ελλάδα στην ΕΕ, λόγω των οικονομικών της στοιχείων; Είναι «βαρύ το κλίμα» για την Ελλάδα στην Ευρώπη; Πάθαμε τέτοια ζημιά;

Οχι τίποτε άλλο, μα ... «για μια τιμή ζούμε» σε αυτήν την ήπειρο! Αν την χάσουμε κι αυτή, τι θ' απογίνουμε; Θα περιφερόμαστε ως το «μαύρο πρόβατο», ως «ψεύτες»! Μεγάλος καημός και στενοχώρια...

Εμείς μια απλή ερωτησούλα να κάνουμε: Αν ήμασταν «αξιόπιστοι» στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τότε δε θα ζητούσε ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μερική απασχόληση και αύξηση της φορολογίας;

Η απάντηση είναι προφανής. Τα ίδια θα ζητούσε σε κάθε περίπτωση, ό,τι κι αν λέγανε ή όσο σωστά κι αν ήταν τα στατιστικά στοιχεία.

Στις Βρυξέλλες δεν υπάρχουν «τίμιοι λογιστές», όσο κι αν θέλουν να μας τα παρουσιάσουν έτσι τα πράγματα. Εκπρόσωποι συμφερόντων υπάρχουν και μάλιστα πολύ συγκεκριμένων: Των συμφερόντων των πολυεθνικών!

Αλλωστε, τι πιο «αναξιόπιστο», «ψεύτικο», «νοθευμένο» και «χαλκευμένο», από τη βασική αρχή των πολιτικών της ΕΕ; Οτι, δηλαδή, η ευημερία των λαών είναι σύμφυτη με την «ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων»;

ΚΑΛΑ ΤΑ «ΒΡΗΚΑΝΕ» ο Δ. Αβραμόπουλος με τον Αντ. Σαμαρά, προφανώς αλλάζουν κάπως οι ισορροπίες στη ΝΔ και «χοντραίνει» το παιγνίδι. Ομως, αυτό το περί ...«αμφίπλευρης διεύρυνσης» πώς άραγε τους προέκυψε;

Είναι κάτι του είδους ο Σαμαράς θα «μαζεύει» τους «κλασικούς» οπαδούς της ΝΔ και ο Αβραμόπουλος τους πιο «κεντρώους»; Μάλλον κάτι τέτοιο έχουν στο μυαλό τους...

Μόνο που το να μιλάνε για «διεύρυνση» μετά το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών μάλλον αστείο ακούγεται...

Ιδίως όταν η αντιπολίτευση που «καίγονται», υποτίθεται, να ασκήσουν στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί επ' ουδενί να αφορά τις κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής (μια και ακολουθεί πλήρως τη λογική του ευρωμονόδρομου).

Γρηγοριάδης Κώστας

Μάλλον ...ενθουσιάζονται εύκολα εκεί στη Νέα Δημοκρατία!

Στηρίζει το διάλογο - απάτη

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Μοναδική λύση αποτελεί ο ουσιαστικός διάλογος» σημειώνει σε χτεσινή ανακοίνωση η ΓΣΕΕ, εξηγώντας την αντίθεσή της με την απόφαση που βγάζει παράνομη την απεργία στον ΟΛΠ. Διευκρινίζει, μάλιστα, ότι κατά τη γνώμη της ο διάλογος θα αποκτήσει ουσία αν ασχοληθεί, αφενός με την πλήρη και χωρίς όρους κατοχύρωση της απασχόλησης και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αφετέρου με το περιεχόμενο της σύμβασης, ώστε να διασφαλίζονται τα συμφέροντα του δημοσίου.

Αυτό όμως που απειλεί και τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα συμφέροντα του δημοσίου, δηλαδή η ίδια η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, δεν αναφέρεται πουθενά. Ούτε καν η λέξη «ιδιωτικοποίηση» δεν υπάρχει στην ανακοίνωση. Η ΓΣΕΕ όχι απλά συσκοτίζει αυτό που πραγματικά ανοίγει τον ασκό του Αιόλου αλλά και το «προσπερνά» ως τετελεσμένο. Βάζει έτσι πλάτη στην επίθεση που θα ξεσπάσει ακόμα πιο σφοδρά σε βάρος όλων ανεξαίρετα των εργαζομένων αλλά και των δικαιωμάτων του λαού. Συμπαρατάσσεται με όσους λένε πως, ενώ τα λιμάνια ανήκουν σε ιδιώτες και δεν είναι 100% δημόσια, υποταγμένα στα λαϊκά συμφέροντα, είναι δυνατόν τα δικαιώματα όσων δουλεύουν σ' αυτά να μην αντιμετωπίζονται ως «κόστος», όπως επίμονα τα χαρακτηρίζουν οι πολυεθνικές.

Μπορεί, λοιπόν, η ΓΣΕΕ να εμφανίζεται ανήσυχη για την επίθεση ενάντια στους απεργούς, αλλά μήπως τελικά με τη στάση της δίνει άλλοθι σ' εκείνους που συντονισμένα επιτίθενται στους εργάτες του ΟΛΠ; Η συμπαράσταση στους εκάστοτε αγώνες που κάνουν οι εργαζόμενοι κρίνεται καταρχήν από το πλαίσιο και τη βάση πάνω στην οποία αυτή εκφράζεται, από το αν υιοθετεί αιτήματα που απαιτούν οι ανάγκες των εργαζομένων. Διαφορετικά λειτουργεί ως προκάλυμμα όσων θέλουν να κρυφτούν.

Σάπιο ξεπερασμένο σύστημα

Είναι ευνόητο ότι βασικός στόχος των αντικομμουνιστικών εκδηλώσεων που διοργανώνουν οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών με αφορμή τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους είναι να περάσουν στους λαούς του κόσμου το μήνυμα ότι ο καπιταλισμός είναι ανίκητος και αιώνιος. Ο λόγος είναι απλός. Φοβούνται τα «τείχη μέσα στα τείχη». Τις αγεφύρωτες και ανυπέρβλητες ταξικές διαφορές, που μπορούν να οδηγήσουν ακριβώς στην ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού. Πίσω από τις θριαμβολογίες προσπαθούν ακριβώς να κρύψουν αυτές τις ανησυχίες τους. Ανησυχίες καθόλα δικαιολογημένες, αφού η αμφισβήτηση του καπιταλισμού από τους λαούς είναι πιο έντονη από ποτέ. Ενδεικτική είναι δημοσκόπηση του BBC που έγινε τους προηγούμενους μήνες σε 27 χώρες και στην οποία συμμετείχαν περισσότερα από 29.000 άτομα. Μόνο ένας τους δέκα (ποσοστό 11%) δηλώνει ικανοποιημένος από την οικονομία της ελεύθερης αγοράς και τον καπιταλισμό, ενώ το 23% χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα ολέθρια ελαττωματικό. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων στις 22 από τις 27 χώρες υποστηρίζει σθεναρά το αίτημα για δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου. Ας έχουν το φόβο μας. Αργά ή γρήγορα οι λαοί θα βρουν ξανά το δρόμο τους για το «βασίλειο της ελευθερίας»...

Συνήγοροι του ιμπεριαλισμού

Αν και έγινε με μια κάποια καθυστέρηση, η χτεσινή δήλωση του προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα για την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ήταν απολύτως προβλέψιμη και αναμενόμενη: «20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου για τη δική μας αριστερά που διεκδικεί να γκρεμίσει τα τείχη που υψώνονται παντού γύρω μας ένα είναι το μήνυμα: ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει». Στο ίδιο πνεύμα μόνιμος αρθρογράφος της «Αυγής» τσουβαλιάζει το σοσιαλισμό με τον καπιταλισμό, γράφοντας πως «οικοδόμοι του τείχους δεν ήταν μόνο οι σημερινοί κατηγορούμενοι, αλλά και οι σημερινοί κατήγοροι».

Η ηγεσία του ΣΥΝ επέλεξε να σιγοντάρει το «τροπάρι» της αστικής προπαγάνδας που ξεδιπλώνεται και με αφορμή την επέτειο της πτώσης του τείχους. Προσθέτοντας και τη δική της φωνή σε εκείνες που κραυγάζουν περί της δήθεν «αντιδημοκρατικότητας» και «ανελευθερίας» του σοσιαλισμού, αποδίδοντας εκεί την κατ' αυτούς κατάρρευσή του. Δεν ξαφνιάζει. Ο οπορτουνισμός φρόντισε εγκαίρως πολλά χρόνια πριν να καταθέσει τα διαπιστευτήριά του, αποκηρύσσοντας μετά βδελυγμίας το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα, μηδενίζοντας την προσφορά του. Ποιον ωφελεί μια τέτοια στάση είναι νομίζουμε προφανές. Αυτούς που επιστρατεύουν θεούς και δαίμονες για να αμαυρώσουν στις λαϊκές συνειδήσεις το σοσιαλισμό, να τον υπονομεύσουν ως προοπτική, ακριβώς γιατί αναγνωρίζουν σ' αυτόν το αντίπαλο δέος, ότι εξακολουθεί να εμπνέει, να συνεγείρει, να διδάσκει. Για το σύστημα της εκμετάλλευσης κάθε φωνή που συμβάλλει σ' αυτό είναι ευπρόσδεκτη. Ανεξαρτήτως της εμβέλειάς της. Και μια τέτοια είναι και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Που για μια ακόμα φορά αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν αμφισβητεί τα τείχη που υψώνει ο καπιταλισμός για να κρατά τους λαούς εγκλωβισμένους, αλλά αντικειμενικά τα ενισχύει. Ιδιαίτερα εκείνο που χτίζεται με λάσπη κατά του σοσιαλισμού.

Για τα περί «διαλόγου»

Ανοιχτός διάλογος σημαίνει ανοιχτά λιμάνια» επαναλαμβάνουν τις τελευταίες μέρες στελέχη της κυβέρνησης, σχετικά με την απεργία των εργαζομένων στον ΟΛΠ και απαντώντας (μεταξύ άλλων και) στο αίτημα των πλειοψηφιών στη διοίκηση ΟΜΥΛΕ και Ενωσης Λιμενεργατών. Βέβαια, για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση για το μέχρι πού «ανοίγει» ο διάλογος, συμπληρώνουν ότι τα αποτελέσματα του διαλόγου μεταξύ ΟΛΠ και ΣΕΠ (της εταιρείας που εκπροσωπεί την COSCO) που θα ξεκινήσει «δεν μπορούν ούτε να προαναγγελθούν ούτε να προεξοφληθούν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν υπάρχει διεθνής σύμβαση κυρωμένη από την προηγούμενη κυβέρνηση, με ισχύ νόμου». Δηλαδή, η κυβέρνηση καλεί μεν σε διάλογο, αποκλείει δε από το περιεχόμενο του διαλόγου την απομάκρυνση της COSCO από το λιμάνι. Οπως και συνολικά των πολυεθνικών, αφού η απελευθέρωση των λιμενικών υπηρεσιών και το ξεπούλημα των λιμανιών έχει εδώ και καιρό συναποφασιστεί στις Βρυξέλλες με τη συμβολή όλων των κυβερνήσεων και δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, μεταξύ αυτών και των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ- ΣΥΝ. Φαίνεται γι' αυτό και τα δικαστήρια και η καταδίκη της απεργίας. Για το διάλογο και αυτά!

Για διάλογο κάνουν συνέχεια λόγο και οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, συνδικαλιστικές οργανώσεις, ονομάζοντας «κοινωνικούς εταίρους» των εργατών εκείνους που κουρελιάζουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλεμπόρους. Διάλογος, βέβαια, που ποτέ δεν ασχολείται με π.χ. το πώς η 12ωρη και 4ωρη δουλειά θα καταργηθεί και θα διασφαλιστεί σταθερή και μόνιμη εργασία με 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο για όλους, όπως επιτρέπουν τα σύγχρονα μέσα παραγωγής. Τέτοιοι «διάλογοι» περιστρέφονται και εξαντλούνται αποκλειστικά στο μέγιστο κέρδος της πλουτοκρατίας.

Ενας είναι ο πραγματικός για τους εργαζόμενους και το λαό διάλογος: αυτός που έχει αποκλειστική αφετηρία και επιδίωξη την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικών τους δικαιωμάτων. Ούτε μία σπιθαμή απόκλιση από αυτήν τη γραμμή δεν πρέπει να διαπραγματευτούν οι εργάτες. Ολοι οι υπόλοιποι «διάλογοι» είναι προσχηματικοί και αξιοποιούνται ως εργαλεία ενσωμάτωσης των εργαζομένων.

Καμιά αυταπάτη. Ποτέ και για τίποτα το κεφάλαιο δε θα διαπραγματευτεί με τους εργάτες τη δική του κερδοφορία. Με ποιους και τι «διάλογο» να κάνουν οι εργάτες με εκείνους που πουλάνε π.χ. τα ναυπηγεία, υποθηκεύοντας μεταξύ άλλων την αμυντική ικανότητα της χώρας, υπονομεύοντας τις ίδιες τις παραγωγικές της δυνατότητες; Να συζητήσουν πόσα και πότε εργατικά δικαιώματα θα πετσοκοπούν; Να συζητήσουν, αν ο λαός θα πληρώσει σε μια ή περισσότερες δόσεις την προίκα του νέου αγοραστή; Για τι πράγμα οι λαοί να κάνουν διάλογο με τους ιμπεριαλιστές; Για το ποια χώρα θα ματοκυλήσουν πρώτα ή τι τεχνολογίας όπλα θα χρησιμοποιήσουν; Τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις δε συνιστούν διάλογο αλλά εξαπάτηση και χειροπόδαρο εκβιασμό των εργαζομένων και των λαών.

Γι' αυτό και διαδηλώνοντας για τις σύγχρονες ανάγκες τους οι εργάτες βροντοφωνάζουν: «Ο διάλογός τους είναι μια απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Σύνθημα βαθιά ταξικό που είναι οδηγός για την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης. Γιατί ο μόνος τρόπος που έχουν οι εργάτες για να «συζητήσουν» με εκείνους που τους ξεζουμίζουν είναι η ταξική πάλη και ό,τι αυτή υπαγορεύει.