Σαν να απογοητεύτηκε ο Γ. Δραγασάκης, στέλεχος του ΣΥΝ, απ' τα αποτελέσματα της συνόδου των G20. Δήλωσε προχτές σχετικά στον ρ/σ «Κόκκινο»: «Πολλοί περίμεναν ότι το G20, δηλαδή οι 20 μεγαλύτερες χώρες που συνήλθαν στην Αμερική, θα κατέληγαν σε κάποιες θετικές αποφάσεις. Δυστυχώς τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά, δηλαδή σε κανένα θέμα δεν πήραν κάποια απόφαση η οποία να κατατείνει στη δίκαιη τουλάχιστον κατανομή των βαρών της κρίσης (...) Δηλαδή κανένα μέτρο για τους φορολογικούς παραδείσους, κανένα μέτρο για τον ουσιαστικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, κανένα συγκεκριμένο μέτρο κατά της παγκόσμιας φτώχειας και της ανεργίας».
Και περισσότερο απογοητευμένος απ' το ότι «δεν μπήκε καν στην ατζέντα των συζητήσεων η πρόταση να υιοθετηθεί ο φόρος Τόμπιν (...) ένας μικρός φόρος πάνω σε συναλλαγές που γίνονται παγκοσμίως πάνω στο συνάλλαγμα, τα παράγωγα και άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα (...) Δυστυχώς λοιπόν, παρ' όλο που η μετάβαση από το G8, από τις οκτώ μεγαλύτερες χώρες, στο G20, αξιολογήθηκε από πολλές πλευρές ως μια θετική εξέλιξη, είμαστε υποχρεωμένοι να παρατηρήσουμε ότι το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει αυτές τις προσδοκίες».
Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι τι προσδοκά κι αν απογοητεύεται η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να προσδοκά ο ήλιος να ανατείλει απ' τη δύση. Το ίδιο είναι με το να προσδοκά κανείς ότι οι G20 θα αποφασίσουν φιλολαϊκά μέτρα. Το ζήτημα είναι ότι αποπροσανατολίζει το λαό ότι είναι ποτέ δυνατόν ο καπιταλισμός να φροντίσει κάτι άλλο πέρα απ' τα στενά του συμφέροντα. Και το χειρότερο είναι ότι όποιος άνθρωπος του μόχθου τον πιστεύει, οδηγείται τελικά στην απογοήτευση.
Η ... «δωρεάν» Παιδεία
Η δημόσια ...«δωρεάν» εκπαίδευση απαιτεί από τους γονιούς, που έχουν τα παιδιά τους στα νηπιαγωγεία, να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Οι νηπιαγωγοί ζητούν από τους γονιούς - επί το πλείστον ντροπαλά, ομολογουμένως, δηλώνοντας ότι γνωρίζουν πως αυτό δεν είναι σωστό... «αλλά τι να κάνουμε» - να πληρώσουν από 60 ευρώ (ή και περισσότερα) για υλικά απαραίτητα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Γίνονται και «ευκολίες»: Τα μισά τώρα και τα υπόλοιπα αργότερα...
Αυτή η κατάντια δεν πρέπει να «καταποθεί» «αμάσητη»: Γονείς και εκπαιδευτικοί οφείλουν, έναντι του εαυτού τους, αλλά και έναντι των παιδιών τους, να αντιδράσουν και να απαιτήσουν σύγχρονα σχολειά, πλήρως και δωρεάν εξοπλισμένα, με προοδευτικό εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Αλλιώς, είμαστε «άξιοι της μοίρας» μας...
Η πραγματική απάντηση
Τι κρίνεται πραγματικά στις εκλογές της Κυριακής; Αν οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι και οι άλλοι μεγαλοεργοδότες θα έχουν στην κυβέρνηση και στην κατ' επίφαση «αξιωματική αντιπολίτευση» πολιτικούς κουμανταδόρους, που θα πατούν γερά στα πόδια τους. `Η, αν το λαϊκό κίνημα θα έχει βάλει βαθιά τις βάσεις για μια δική του, ισχυρή αντιπολίτευση, η οποία θα ορθώνει εμπόδια, θα καθυστερεί την αντιλαϊκή πολιτική στην εφαρμογή της και από καλύτερες θέσεις θα παλεύει να συγκεντρώσει δυνάμεις για να την ανατρέψει. Στην πρώτη περίπτωση, θα πανηγυρίζει η πλουτοκρατία, αφού οι εκλεκτοί της, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αθροιστικά και ανεξάρτητα από το ποιος θα σχηματίσει κυβέρνηση, δε θα έχουν υποστεί ουσιαστική φθορά, δε θα έχουν εισπράξει πολιτικά τη διαπιστωμένη λαϊκή αγανάκτηση. Στη δεύτερη περίπτωση, η κάλπη θα πρέπει να έχει αναδείξει κουτσουρεμένους τους δύο και δυναμωμένο όσο γίνεται το ΚΚΕ.
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος των ανθρώπων του μόχθου πηγαίνοντας την Κυριακή στην κάλπη. Οι εκλογές δε γίνονται μόνο για να εκλεγεί κυβέρνηση. Καταγράφουν πολιτικούς συσχετισμούς και δείχνουν το επίπεδο της πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης του λαού. Από αυτήν την άποψη, οι εργαζόμενοι, οι μικροεπαγγελματίες, οι φτωχοί αγρότες, η νεολαία και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων έχουν κάθε συμφέρον να τρομάξουν αυτούς που πασχίζουν και έχουν όφελος από μια ισχυρή αντιλαϊκή κυβέρνηση. Να τους φοβίσουν, δείχνοντας πως αντιλαμβάνονται τη δύναμη της ψήφου και το αντίκρισμα που αυτή μπορεί να έχει στους καθημερινούς αγώνες.
Η αποδυνάμωση των δύο και η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι το πραγματικά διαφορετικό που μπορεί να βγάλει η κάλπη. Δυνατό ΚΚΕ σημαίνει δυνατό κίνημα. Δυνατό κίνημα σημαίνει ισχυρός ο λαός. Και λαός που πιστεύει στη δύναμή του, την ανακαλύπτει και τη βάζει σε κίνηση είναι παντοδύναμος. Μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Να φτάσει μέχρι και να διεκδικήσει τον πλούτο που ο ίδιος παράγει με τα χέρια και το μυαλό του, να διεκδικήσει την εξουσία. Αυτή η δοκιμασμένη πραγματικότητα δεν μπορεί να παραγραφεί ούτε να σπιλωθεί με τις λαθροχειρίες του αστικού πολιτικού συστήματος που προσπαθεί να πείσει ότι η ψήφος στο ΚΚΕ είναι χαμένη ψήφος, αφού δεν πρόκειται να κυβερνήσει, δεν έχει πρόταση για τη διακυβέρνηση του τόπου.
Το ΚΚΕ έχει πρόταση που ξεπερνάει κατά πολύ το επίπεδο της διακυβέρνησης. Εχει πρόταση εξουσίας, και μάλιστα λαϊκής, προς το πραγματικό συμφέρον του λαού. Η κατάκτηση αυτής της εξουσίας δεν κρίνεται στις εκλογές. Είναι στόχος στρατηγικός και σύνθετος, η κατάκτηση του οποίου χτίζεται στους καθημερινούς αγώνες. Η ριζοσπαστικοποίηση και η πολιτικοποίηση της ενιαίας εργατικής λαϊκής πάλης, η εφ' όλης της ύλης αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την πολιτική που το υπηρετεί, μαζί με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι όροι αναγκαίοι για την αναγέννηση του κινήματος. Η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ μπορεί να συμβάλει σ' αυτό, γιατί θα συμβάλει στην ενίσχυση του κινήματος. Αυτή πρέπει να είναι η πραγματική απάντηση των λαϊκών ανθρώπων. Η οποία αναδείχνεται στις πύλες του Παπουτσάνη, κόντρα στις απολύσεις, στους καταπέλτες των πλοίων του Αγούδημου, στα μπλόκα των αγροτών, όπως αυτό της Νίκαιας. Αυτός είναι ο φόβος του κεφαλαίου και των κομμάτων του, που πρέπει να τον ενισχύσει πολλαπλάσια ο λαός, χρησιμοποιώντας και το όπλο της ψήφου.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Μην πέσετε στην παγίδα
Η ΝΔ λέει: «Να τιμωρήσετε μόνο τα πρόσωπα που σας πλήγωσαν». (Λ. Ζαγορίτης και άλλοι υποψήφιοι). Το ΠΑΣΟΚ λέει ότι ξεκαθάρισε με τα πρόσωπα που στο παρελθόν «σας πλήγωσαν». Μάλιστα, ο αρχηγός του μίλησε πως ξεκαθάρισε με τα «φέουδα». Σκεφτείτε, επιστρατεύστε την εμπειρία σας. Τα πρόσωπα που ασκούν εξουσία (βουλευτές, υπουργοί κ.λπ.) εφαρμόζουν ή μπορούν να εφαρμόσουν δική τους, προσωπική πολιτική, αντίθετη και ανεξάρτητη από την πολιτική της κυβέρνησης; Πολιτικά πρόσωπα στελέχη των αστικών κομμάτων μπορούν να εφαρμόσουν πολιτική αντίθετη με τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετούν; Μπορεί, δηλαδή, ένας υπουργός να ανήκει σε ένα από τα κόμματα της πλουτοκρατίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και να εφαρμόζει φιλολαϊκή πολιτική; ΟΧΙ. Μάλιστα, όποιος τολμήσει, έστω και στα λόγια, λίγο να παρεκκλίνει από την κυρίαρχη πολιτική, πετάγεται έξω από το αστικό πολιτικό «παιχνίδι». Αρα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν «πληγώνονται» από πρόσωπα, αλλά από τις πολιτικές που αυτά εφαρμόζουν. Να κλείσουν τ' αυτιά τους σε τέτοιες εκκλήσεις περί τιμωρίας αυτών που τους πλήγωσαν, γιατί τάχα έτσι θα εκλεγούν οι υγιείς και αμόλυντοι, οι ηθικοί. Αυτοί είναι εξίσου «τσεκούρια» του συστήματος και των αστικών κομμάτων που τσεκουρώνουν με την πολιτική των κομμάτων τους που εφαρμόζουν απαρέγκλιτα όλα τα λαϊκά δικαιώματα.
Καθήκον και ευθύνη του λαού δεν είναι άλλο απ' αυτό που καλεί το ΚΚΕ να κάνει στις εκλογές στις 4 Οκτώβρη. Να τιμωρήσει με την ψήφο του την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που τον πληγώνει, μειώνοντας σε ψήφους όσο το δυνατόν περισσότερο αυτά τα κόμματα. Να ενισχύσει αποφασιστικά το ΚΚΕ.
Κοροϊδία που δεν αντέχεται...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΤΕΛΙΚΑ (ΑΝ ΑΥΤΟ μόνο έχεις στο μυαλό σου), μπορείς να βρεις τρόπο να επιδοτήσεις τους επιχειρηματίες, ακόμη και για να ... «σπάσεις τον εργασιακό μεσαίωνα»!
Είναι αλήθεια ότι σε αυτά τα θέματα η ...φαντασία μας δεν μπορεί να φθάσει τη «σοσιαλιστική» εφευρετικότητα του ΠΑΣΟΚ!!!
Ετσι, λοιπόν, ακούσαμε τον Γιώργο Παπανδρέου, χτες, να υπόσχεται «οικονομικά και θεσμικά» κίνητρα στις επιχειρήσεις, εάν αυτές, λέει, «εξανθρωπίσουν» τις εργασιακές σχέσεις.
Μιλάμε για το ίδιο κόμμα, που έχει υποσχεθεί στους εργοδότες επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών (δηλαδή απαλλαγή), ζεστό χρήμα από τα κοινοτικά κονδύλια, νέα μείωση της φορολογίας και κάθε είδους «δώρο» για την «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας».
Τώρα, λοιπόν, θα τους πληρώνει για να ...αναδείξει την ανθρωπιά τους, για να τους «βγάλει» τα πιο αγνά φιλεργατικά τους αισθήματα, για να καλυτερέψει τον εσωτερικό τους κόσμο.
Ποιοι εργατικοί αγώνες, ποιες απεργίες και ποιες κινητοποιήσεις; Το ... «ΠΑΣΟΚ θα είναι εδώ» για να δημιουργήσει το σύγχρονο εργασιακό παράδεισο.
Εννοείται, βέβαια, πως όλα αυτά θα γίνουν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο «διαλόγου των κοινωνικών εταίρων», όπου το ΠΑΣΟΚ λογικά προσδοκάει πως θα το ακολουθήσει η ...δεδομένων πεποιθήσεων πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ.
Γρηγοριάδης Κώστας
Αραγε, πόση κοροϊδία θεωρούν ότι αντέχει ο εργαζόμενος, που όντως ζει σε έναν «εργασιακό μεσαίωνα» ο οποίος είναι προφανές ότι δεν προέκυψε από το πουθενά;
Πόσο κουτόχορτο θεωρούν ότι τρώει ό κόσμος, όταν συμπεριφέρονται σαν το ΠΑΣΟΚ να μην έχει βάλει το ...χεράκι του για να φθάσουν οι εργασιακές σχέσεις εδώ που βρίσκονται σήμερα;
Νομίζουν ότι έχουμε ξεχάσει ποιες πολιτικές εφάρμοσαν οι «πράσινες» κυβερνήσεις και συνέχισαν οι «μπλε»; Δεν ξέρουμε, μήπως, ότι ακολουθούν τις ίδιες ακριβώς «ευρωπαϊκές» κατευθύνσεις;
Ευρω-εφιάλτης δέκα χρόνων!
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά ...δέκα και πλέον είναι τα χρόνια άγριας λιτότητας που έρχονται για τους λαούς της ΕΕ, σύμφωνα με τον πρόεδρο του «Γιούρογκρουπ», διαψεύδοντας περίτρανα τις «προβλέψεις» του Κ. Καραμανλή για «δύο δύσκολα χρόνια», αλλά και του Γ. Παπανδρέου που μιλά για «τριετές πρόγραμμα σταθερότητας». Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ προειδοποίησε χτες ότι αν και το δυσκολότερο στάδιο της οικονομικής κρίσης φαίνεται να έχει ξεπεραστεί, η ΕΕ θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη για μια δεκαετία χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης και λιτότητας μετά το 2011, επισημαίνοντας, μάλιστα, ότι «οι μεγάλοι ρυθμοί αύξησης της ανεργίας βρίσκονται μπροστά μας». Ο Γιούνκερ, που πρόσφατα είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου να μετατραπεί η οικονομική κρίση σε κοινωνική κρίση, τόνισε χτες, μιλώντας στο Ευρωκοινοβούλιο, ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ πρέπει να προετοιμαστούν για τον αποφασιστικό περιορισμό των ελλειμμάτων και των χρεών τους, τα οποία έχουν διογκωθεί σημαντικά μετά τα προγράμματα ανάκαμψης και την αύξηση των δημόσιων δαπανών που προκάλεσε η οικονομική κρίση. Οπου προγράμματα ανάκαμψης εννοούνται τα πακέτα, ύψους εκατοντάδων δισ. ευρώ, που δόθηκαν για τη στήριξη των τραπεζών και των μονοπωλίων ώστε να βγουν αλώβητα από την κρίση. Το λογαριασμό καλούνται τώρα να τον πληρώσουν οι λαοί και, όπως προειδοποιούν οι ιθύνοντες της ΕΕ, η επόμενη δεκαετία θα είναι εφιάλτης για τους λαούς. Είναι μονόδρομος για τους λαούς η αντίσταση και αντεπίθεση για την ανατροπή του ευρωμονόδρομου και των κομμάτων που τον υπηρετούν.
Ευτυχώς υπάρχει διέξοδος
Πολλά, αναμφίβολα, τα μηνύματα και τα συμπεράσματα από το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γερμανία της περασμένης Κυριακής. Ενα όμως έχει ξεχωριστή σημασία και για τα δικά μας πολιτικά πράγματα ενόψει μάλιστα και των εκλογών της Κυριακής. Ποιο είναι αυτό; Οτι δεν αρκεί να μειωθούν τα ποσοστά των δύο βασικών πυλώνων του δικομματισμού, αλλά να μειώνονται ταυτόχρονα και τα κόμματα - παραφυάδες και οι συνεταίροι τους. Πράγματι, το ποσοστό των δύο μεγάλων κομμάτων, των χριστιανοδημοκρατών και των σοσιαλδημοκρατών, που συγκυβέρνησαν την προηγούμενη θητεία έπεσε σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα στο 56%. Ομως, την ίδια στιγμή η λαϊκή δυσαρέσκεια εγκλωβίστηκε σε «μικρότερα» κόμματα που βασικός στόχος της πολιτικής ύπαρξής τους είναι να συμμετέχουν ως συμπλήρωμα σε μία κυβέρνηση συνεργασίας με ένα από τα δύο μεγάλα. Με άλλα λόγια, το κυρίαρχο πρόβλημα είναι ότι τόσο τα δύο μεγάλα κόμματα όσο και τα μικρότερα είναι «διαθέσιμα» να βάλουν πλάτες για να περάσουν στρατηγικές επίθεσης κατά των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Στη χώρα μας το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν αντιμετωπίζει τέτοια αδιέξοδα. Υπάρχει αντίπαλο δέος στους πάσης φύσεως συνασπισμούς εξουσίας του κεφαλαίου. Υπάρχει το ΚΚΕ! Την Κυριακή λοιπόν δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία να βγει αποφασιστικά ενισχυμένο!
Πορεία προς τα πίσω...
«Αντινεοφιλεύθερη διαχείριση προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αναπαράγοντας ουσιαστικά την επιχειρηματολογία που αναπτύσσει όλο το τελευταίο διάστημα για τις ακραίες καταστάσεις που δημιουργεί ο «άκρατος νεοφιλελευθερισμός», λες και αν ήταν κάπως συγκρατημένος θα υπήρχε διαφορά για τα λαϊκά στρώματα.
Με αυτή ακριβώς τη διαχειριστική λογική, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει την πρόταση για «πλήρη δημόσιο έλεγχο της Εθνικής Τράπεζας, της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, το οποίο συγχωνεύεται με ΕΛΤΑ. Οι τρεις αυτές τράπεζες μαζί με το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων μπορούν να αποτελέσουν ένα πρώτο ισχυρό δημόσιο δίκτυο χρηματοπιστωτικής παρέμβασης...».
Ετσι είναι ο οπορτουνισμός. Οραματίζονται μία τραπεζική όαση, μέσα στο πέλαγος της κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της ελευθερίας στη διακίνηση των κεφαλαίων και του εξοντωτικού ανταγωνισμού μεταξύ των πολυεθνικών ομίλων.
Οι του ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζουν να μην λένε τι ακριβώς θα κάνουν αυτές οι τρεις ...κρατικές τράπεζες, όπως αποφεύγoυν να μας πουν και τι έκαναν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες οι τράπεζες. Τότε που πράγματι ήταν κρατικές, αλλά και πάλι δούλευαν για την ενίσχυση των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ και τότε λεηλατούσαν οποιοδήποτε εργαζόμενο τολμούσε να περάσει το κατώφλι τους για ένα δάνειο...
Ούτε ώρα χαμένη
Τέσσερα 24ωρα απομένουν μέχρι τη μέρα που θα ανοίξουν οι κάλπες των βουλευτικών εκλογών. Χρόνος που πρέπει με συγκεκριμένο σχέδιο και μαχητικότητα να αξιοποιηθεί στο έπακρο, ώστε να είναι όσο πιο δυνατή γίνεται η απάντηση του λαού στην αντιλαϊκή πολιτική, στην επίθεση που δέχεται και θα δεχτεί ακόμα πιο έντονα το επόμενο διάστημα. Κάθε δυνατότητα που εμείς αφήνουμε ανεκμετάλλευτη δίνει περιθώρια στους υπονομευτές των λαϊκών συμφερόντων να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους με αυταπάτες, εκβιαστικά διλήμματα, την τρομοκρατία, τον αποπροσανατολισμό.
Με τα «κόκκινα» ψηφοδέλτια στο χέρι, το «Ριζοσπάστη» με τα φυλλάδια του Κόμματος μα πάνω απ' όλα την πολιτική του πρόταση, τα μέλη και οι οπαδοί του Κόμματος μπορούμε και πρέπει να δώσουμε μέχρι τελευταία στιγμή ανυποχώρητη μάχη. Ενταγμένοι στο σχεδιασμό της ΚΟΒ ως τη μέρα της κάλπης, στους στόχους που σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο έχουμε βάλει μέχρι τελευταία στιγμή, να μην περάσει ίχνος χαλαρότητας ή επανάπαυσης. Αντίθετα. Με απαιτητικότητα και στοχοπροσηλωμένα χρειάζεται να δώσουμε σθεναρά τη μάχη με το ψηφοδέλτιο. Να μη χαθεί ούτε μια ώρα, ούτε ένα λεπτό.
Εντείνουμε τη δουλειά με κάθε εργάτη και εργάτρια, κάθε υπάλληλο, φτωχό αγρότη, συνταξιούχο, μικρό επιχειρηματία, κάθε νέο και νέα, που συναντηθήκαμε στους αγώνες. Να ψηφίσουν θαρρετά και να κάνουν το τολμηρό βήμα όλοι όσοι το είχαν σκεφθεί στις προηγούμενες εκλογικές μάχες και δεν το αποφάσισαν. Τα εργατικά - λαϊκά στρώματα που ψήφιζαν έως τώρα ΝΔ και προδόθηκαν. Ολοι εκείνοι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που πρέπει να σκεφτούν ότι δεν υπάρχει το μη χειρότερα. Οι αριστεροί, προοδευτικοί, ριζοσπάστες, που απογοητευμένοι από τις διεθνείς εξελίξεις διάλεξαν να δοκιμάσουν και άλλους δρόμους, εκσυγχρονιστικούς, ανανεωτικούς, όπως τους έλεγαν και διαψεύστηκαν.
Ολοι αυτοί, να δώσουν απάντηση στους εκβιασμούς που καλλιεργούν οι υποστηρικτές του κεφαλαίου. Οσοι βγάζουν σημαντικά συμπεράσματα, και αντιλαμβάνονται πως οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου υπονομεύουν τα συμφέροντά τους, και καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της λαϊκής αντίστασης, αλλά διστάζουν να κάνουν το βήμα, δέχονται ισχυρές πιέσεις από τα ιδεολογήματα και τους μηχανισμούς των δυνάμεων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν τα μονοπώλια. Αναντικατάστατος οδηγός είναι η πείρα των εργαζομένων. Πείρα που είναι σημαντική όχι μόνο για την επιλογή ψήφου την Κυριακή, αλλά για την επιλογή, την ευθύνη που καλείται να αναλάβει από τις 5 Οκτώβρη, ώστε να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για να βάλουμε εμπόδια στα χειρότερα, για τη διεκδίκηση ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών του. Αλλωστε με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους καταρτίζουν, υλοποιούν και αποτιμούν τη δουλειά για την εκλογική μάχη.
Δουλειά που με την κουβέντα για το «τι θα ψηφίσεις», υποτάσσεται στην επιδίωξη να ωριμάσουν όσο περισσότερες συνειδήσεις γίνεται, να βαθύνει πολιτικά ο προβληματισμός του λαού. Να απορρίψουν οι εργαζόμενοι την απάτη του «κάντε θυσίες για να κερδίσουμε όλοι». Να χρεοκοπήσει το ιδεολόγημα της ταξικής συνεργασίας. Να αντιληφθούν ποιες είναι και πόσο μπορούν να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνατότητες που γεννά η δική τους δουλειά αλλά υπονομεύει η οικονομία που υπηρετεί την «ανταγωνιστικότητα». Γι' αυτό, κανένα λεπτό χαμένο. Κάθε φωνή που στις 4 Οκτώβρη θα ακουστεί για πρώτη φορά ή ακόμα πιο δυνατά υπέρ του ΚΚΕ, είναι φωνή που αύριο μπορεί να ηχήσει βροντερά για την προοπτική.
Feeds
