ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οπως με τους σεισμούς...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Θα εφαρμόσουμε και στην περίπτωση αυτή (σ.σ.: της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων) τον ίδιο τρόπο λειτουργίας που εφαρμόσαμε για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα των σεισμών. Ηταν ένας επιτυχημένος τρόπος, έχουμε μια εμπειρία και την εμπειρία αυτή μπορούμε να την αξιοποιήσουμε».

Αυτή ήταν η δήλωση στην οποία προέβη ο πρωθυπουργός την περασμένη Τρίτη - λίγο πριν ανακοινώσει ότι ανέθεσε την προεδρία του «2004» στην κ. Αγγελοπούλου - θέλοντας έτσι να περιγράψει πώς θα... «εργαστεί» η κυβέρνηση για την προετοιμασία της Ολυμπιάδας. Πώς; Οπως με τους σεισμούς...

Μόνο που στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων δεν υπάρχει καν... η ΕΜΑΚ, για να ελπίζουμε κάπου, ότι μπορεί να υπάρξει σωτηρία από το... «σεισμόπληκτο» μετα-Ολυμπιακό μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Τι άλλα κρύβονται;

Στο χαρακτηρισμό του Σπηλιωτόπουλου, ως Σαλώμης, έχουν περιορίσει το θέμα Καρατζαφέρη οι περισσότερες εφημερίδες, αλλά ο τελευταίος είπε κι άλλα στη συνέντευξή του στον «Τύπο της Κυριακής». «Αισθάνομαι, λοιπόν, να πουλιέται ο αγώνας κατά της διαπλοκής», τονίζει ο αυτοπαρουσιαζόμενος και ως καναλάρχης και εκδότης και συνεχίζει: «Ο Καραμανλής τα βρήκε. Πώς τα βρήκε, δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει...». «Η αίσθησή μου είναι ότι κάποιος μοχλός πίεσε έντονα τον Καραμανλή να σηκώσει χειρόφρενο...». «Η δημοσιογραφική μου άποψη είναι ότι κάποιος εξωθεσμικός παράγων, ιδιαίτερα ισχυρός, είπε ότι πρέπει να τελειώνουν κάποια πράγματα με αυτούς που είναι επάνω και έταξαν ή πίεσαν με κάποια άλλα, στα οποία είμαστε ευάλωτοι και φρενάραμε και συναινέσαμε να γίνει ό,τι έγινε...».

Εμείς, δε γνωρίζουμε, βέβαια, πόσο οι ισχυρισμοί αυτοί ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά κάτι μας λέει, πως η υπόθεση κρύβει πολύ περισσότερα από ένα χαρακτηρισμό.

«Εκπαιδευτικό» life style ... .

Στο ...άνετο, με σπορ ενδυμασία και με μια ιδιαίτερη προσοχή στο νεανικότατο μπλουζάκι, κάθησε στα θρανία του «σχολείου», που είχε φοιτήσει κάποτε ο υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου, για να πει πολλά στη μεσημβρινή Κυριακάτικη εκπομπή του «Μέγκα», αλλά βασικά το εξής ένα: Οι καταλήψεις κάνουν κακό στην παιδεία και προπαντός στον τόπο..! Να σκεφτείτε ότι μια μέρα κατάληψης πάει τον τόπο δέκα χρόνια πίσω! Τόσο πολύ!

Οσο για τα υπόλοιπα, πως ήταν μηχανόβιος, ροκάς «επαναστάτης με αιτία» και με δράση στην περίοδο της δικτατορίας, μαζί με τους λίγους -προφανώς αυστηρά επιλεγμένους- προσκαλεσμένους μαθητές, ήταν απλώς το ντεκόρ.

Ε, πώς να το κάνουμε, την «μαγεία της σχέσης» τηλεόρασης και τηλεθεατή, αυτή τη «χημεία» της τηλεοπτικής χειραγώγησης των συνειδήσεων, τη γνωρίζει καλά ο κ. υπουργός. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι...

... με «μαργαριτάρια» και ομολογίες

Βέβαια, δεν ήταν λίγα τα «μαργαριτάρια» του υπουργού, παρά το «στημένο» χαρακτήρα της εκπομπής. Οπως, ότι η δικτατορία ήταν «μια βίαιη ανατροπή μιας εξαίσιας εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της παιδείας, που ανακόπηκε». Να υποθέσουμε, άραγε, ότι τόσο λίγο και στρεβλά γνωρίζει τη μετεμφυλιακή και μέχρι το 1967 ιστορία του τόπου; Ούτε λίγες ήταν οι παραδοχές, στις οποίες τον υποχρέωσε η σημερινή, σκληρή εκπαιδευτική πραγματικότητα της χώρας. Δάγκωσε τη γλώσσα του, όταν μίλησε για τα ΤΕΕ. Ομολόγησε, ότι το πτυχίο του πανεπιστημίου δεν εξασφαλίζει επαγγελματική δραστηριότητα και μέλλον. Και παρέπεμψε στο αόριστο μέλλον - όταν ενδυναμωθεί η δημόσια εκπαίδευση...- την αντιμετώπιση της γάγγραινας της παραπαιδείας και των φροντιστηρίων, που κάνουν χρυσές δουλιές τελευταία, χάρις και στην «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης.

Κατά τ' άλλα, όλα πάνε καλά κι ωραία, για τον κ. υπουργό...

Ολες σχεδόν οι «αναλύσεις» περί του τι συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ, ξεκινούν αυτό τον καιρό με την «πληροφορία» ότι ο πρωθυπουργός θα συνεχίσει να είναι πρόεδρος του κόμματος και μετά το 2002, καθώς και ότι θα ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Δεν ξέρουμε τι τελικά θα κάνει ο κ. Σημίτης. Αυτό που ξέρουμε όμως είναι ότι όλη αυτή η μεθοδευμένη προσπάθεια να μην ανοίξει η διαδικασία της «διαδοχολογίας», σημαίνει, πολύ απλά, ότι η διαδικασία της διαδοχής, αν και υπόκωφα, έχει ήδη αρχίσει...

Οι... προστάτες

Μόνος ένοχος ο Σορίν (!), αποφάνθηκαν οι δικαστές του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθήνας σχετικά με το μακελειό της οδού Νιόβης...

Πάλι καλά που δεν κρίνουν ένοχη και την άτυχη Αμαλία Γκινάκη, που στα 25 χρόνια της βρήκε τον πιο φριχτό και τον πιο άδικο θάνατο, ενώ η ηγεσία της Αστυνομίας λειτούργησε - κατά τους κ.κ δικαστές - «με σύνεση, προσοχή και υψηλό αίσθημα ευθύνης»...

Εμείς τι άλλο να πούμε; Απλώς να ρωτήσουμε για μια ακόμα φορά: Από τους, λογής λογής... προστάτες μας ποιος θα μας σώσει;

Ανταλλαγές

Γρηγοριάδης Κώστας

ΤΙ ΘΑ ΛΕΓΑΝΕ άραγε εκεί στη Νέα Δημοκρατία αν τους προτείναμε μια... καλή συμφωνία να λύσουν τα προβλήματα τους; Η πρόταση είναι h εξής: Δίνουν τον Καρατζαφέρη στο Συνασπισμό και παίρνουν τον Μπίστη!

Ετσι η Νέα Δημοκρατία αποκτά ένα ακόμα άνοιγμα προς το μεσαίο χώρο, που τόσο πολύ το θέλουν, και ο Συνασπισμός αποκτά το «Tele-city» όπου μπορούν τα στελέχη των εκσυγχρονιστών του ΣΥΝ, να κάνει ο καθένας την εκπομπή του και να λέει τη γνώμη του, για να μην τσακώνονται.

Είναι απορίας άξιο πώς δεν το σκέφτηκε αυτό ο Μητσοτάκης, που ξέρει από τέτοια συμβιβαστικά κόλπα και προτίμησε να απειλεί με διάσπαση την παράταξη. Αραγε το εννοεί ή απλά «σκυλί που γαβγίζει, δε δαγκώνει»;

ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ πια αυτή η Εκκλησία, και το έθνος προστατεύει και την ακεραιότητα του Ελληνα πολίτη και το ήθος και τη συνείδηση των Ελλήνων! Τώρα, γιατί τα θυμήθηκε όλα αυτά όταν τέθηκε θέμα μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, είναι προφανές!

Ολα καλά και ωραία για την Ιερά Σύνοδο, αρκεί να μην της θίξει κανείς τα «κεκτημένα» της, που έχουν να κάνουν με την πολιτειακή εξουσία και το κράτος. Τότε κινούν «θεούς και δαίμονες»!

Διότι ναι μεν καλή η πίστη, χρειάζεται όμως και την κρατική βοήθεια για να διατηρούνται τα ερείσματα της εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία κι αυτό το ξέρει πολύ καλά η θρησκευτική ηγεσία.

ΣΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ του μετρό, θέλει να φέρει το υπουργείο Μεταφορών και τον ηλεκτρικό, αφού απαγόρευσε το κάπνισμα σε τρεις σταθμούς, στο Μοναστηράκι την Ομόνοια και τη Βικτώρια. Προφανώς θεωρούν ότι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα των ΗΣΑΠ!

«Εργα» βιτρίνας για μια ακόμη φορά...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Διεργασίες που προβληματίζουν

Στο ΠΑΣΟΚ, αντί για πανηγύρια, εκείνο που δεσπόζει μετά τις εκλογές στο εσωτερικό του είναι οι διεργασίες για τη λεγόμενη «επανίδρυσή του». Οσο για τους αγχώδεις τόνους, που χρησιμοποιούνται από τους επιτελείς της Χαριλάου Τρικούπη (και οι οποίοι κατατείνουν στο «ή αλλάζουμε ή χανόμαστε»), θα ταίριαζαν περισσότερο σε ένα κόμμα που στις εκλογές θα είχε πάρει 0,4% και όχι 44%... Την ίδια ώρα αναζωπυρώνονται τα σενάρια περί των «πολύπλευρων διευρύνσεων», με έμφαση σε εκείνα τα σενάρια που αφορούν στην «κεντροαριστερά».

Στη ΝΔ, επίσης, η αρχική ένεση ευφορίας, που έλεγε ότι «μπορεί να μην πήραμε την κυβέρνηση, αλλά αυξήσαμε θεαματικά το ποσοστό μας», καθώς και η εκτίμηση πως ο Κ. Καραμανλής «εδραίωσε» την εσωκομματική κυριαρχία του έδωσαν αίφνης τη θέση τους σε φαινόμενα ανακύκλωσης των εσωτερικών τριβών, με κορυφή μάλλον του παγόβουνου την εκδήλωση της κρίσης γύρω από την υπόθεση Καρατζαφέρη. Ολα αυτά, σημειωτέον, διεξάγονται στο φόντο των θολών ιδεολογημάτων περί «μεσαίου χώρου» και των «κεντροδεξιών» περιηγήσεων.

Οσο για τον ΣΥΝ, το ερώτημα «ποιοι είμαστε» και «πού πάμε», το οποίο κατά καιρούς έχει απασχολήσει τους περισσότερο ή λιγότερο εν δυνάμει συνοδοιπόρους του ΠΑΣΟΚ, έχει από την 9η Απρίλη «εμπλουτιστεί» και καταγράφεται πλέον ως εξής: «Πόσοι είμαστε και πόσοι από μας θα πάμε όπου - τελικά - πάμε»...

Ολα τα παραπάνω, αν και άκρως περιγραφικά, δηλώνουν ότι έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο έντονων διεργασιών στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Και το ερώτημα είναι, γιατί; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, πολύ περισσότερο αν υπολογιστεί ότι το υψηλό ποσοστό που έλαβε ο δικομματισμός σε αυτές τις εκλογές θα περίμενε κανείς ότι θα λειτουργήσει «καθησυχαστικά» για το πολιτικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Θα ήταν πρόχειρο αν επιχειρούσαμε να δώσουμε μια ολοκληρωμένη απάντηση για μια κατάσταση, η οποία, πέραν των άλλων, βρίσκεται σε εξέλιξη και ίσως όχι ακόμα στην κορύφωσή της. Ωστόσο, αξίζει να προβληματιστούμε: Βρισκόμαστε, άραγε, στην αρχική φάση μιας επιχείρησης αναδιάταξης του αστικού πολιτικού τοπίου και αν ναι σε ποιους λόγους οφείλεται αυτό;

Είναι αλήθεια ότι 26 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, όλο και περισσότεροι θιασώτες της καθεστηκυίας τάξης διαπιστώνουν ότι ο δικομματισμός, όπως τον γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, έχει εισέλθει πια σε μια φάση που «τρώει από τα έτοιμα». Υπαρκτές είναι και οι φοβίες της ολιγαρχίας πως ο τρόπος με τον οποίο εγκλωβίστηκαν τα λαϊκά στρώματα σε αυτές τις εκλογές από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δύσκολα θα επαναληφθεί στο μέλλον. Είναι, δε, τόσο δεδομένη η «γαλαζοπράσινη» ταύτιση (ειδικά στην εποχή της ΟΝΕ και των επερχόμενων κοινωνικών συγκρούσεων), ώστε το «λίφτινγκ» των πλαστών διαχωριστικών γραμμών - που χρησιμοποιήθηκαν επί δεκαετίες - να μοιάζει ανάγκη αναπόφευκτη για την πλουτοκρατία. Αραγε εδώ - στον «εκσυγχρονισμό» του κλασικού δικομματισμού - να οφείλεται όλη η φιλολογία περί «κεντροαριστεράς» και «κεντροδεξιάς», που συμπληρώνεται με τα φληναφήματα περί «αμφίπλευρων διευρύνσεων» και «μεσαίων χώρων»; Δεν έχουμε όλα τα στοιχεία που θα επιβεβαίωναν μια τέτοια εκτίμηση, αλλά δεν έχουμε και τίποτα που να την αποκλείει...

Παραπέρα, ένα ερώτημα που τίθεται είναι γύρω από το παιχνίδι των «εφεδρειών» της άρχουσας τάξης. Οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος πάντα παρήγαν και αναπαρήγαν (και όταν δεν υπήρχαν τις δημιουργούσαν) εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που έπαιζαν ρόλο «εφεδρείας» στο πολιτικό σκηνικό τους. Οι εξελίξεις στον ΣΥΝ και στα δεξιά της ΝΔ προβληματίζουν: Μήπως ο δικομματισμός, με την πίεση που τους άσκησε σε αυτές τις εκλογές, «εξαφάνισε» τις έως τώρα «εφεδρείες» του και χρειάζεται «νέες», τις οποίες τις αναζητά ακόμα και σε μια αυτόνομα δρώσα ακροδεξιά;

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Στο έλεος του εφοπλιστικού κεφαλαίου

Γρηγοριάδης Κώστας

Την κοινοτική πολιτική της «απελευθέρωσης» των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών και της άρσης του λεγομένου καμποτάζ, όπως και την φιλοεφοπλιστική πολιτική της κυβέρνησης, πληρώνουν ήδη οι κάτοικοι των κυκλαδίτικων νησιών και όχι μόνον. Ηδη, τρεις μεγάλες εταιρίες -οι Μινωικές γραμμές, Επιχειρήσεις Αττικής και ΑΝΕΚ - ΔΑΝΕ - αφού απορρόφησαν και εξαφάνισαν όλες τις μικρές εταιρίες του χώρου, καλύπτοντας, τώρα, το σύνολο των ακτοπλοϊκών γραμμών, άρχισαν να επιβάλλουν τους όρους τους στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες. Σε αναστάτωση, για παράδειγμα, βρίσκονται οι κάτοικοι των κυκλαδίτικων νησιών, καθώς οι Μινωϊκές γραμμές, που καλύπτουν πλέον μονοπωλιακά το χώρο, δηλώνουν πως δεν ταξιδεύουν για μερικές δεκάδες αυτοκίνητα. Ακόμα και το νησί της Σαντορίνης, από τα πιο τουριστικά νησιά του Αιγαίου, αντιμετωπίζει πρόβλημα κανονικής σύνδεσης για τη μετακίνηση των κατοίκων και των επισκεπτών, ενώ παρουσιάστηκε και πρόβλημα ομαλής τροφοδοσίας.

Ο καθένας μπορεί να φαντασθεί τι πρόκειται να ακολουθήσει με τις άγονες γραμμές, στις... άγονες εποχές του χειμώνα, αν δεν υπάρξει αντίδραση των ίδιων των κατοίκων των νησιών, ώστε να υποχρεωθεί η κυβέρνηση να παρέμβει. Κατά τα άλλα, οι εφοπλιστές υπόσχονται φθηνά εισιτήρια και γρήγορη μετακίνηση!

Ποια τιμωρία;

Απερίγραπτα ανατριχιαστικά είναι τα ρεπορτάζ που αφορούν τον εφιάλτη που βίωνε, στα χέρια αδίστακτων κακούργων, το 13χρονο κοριτσάκι από την Αλβανία, το οποίο ασφαλώς δεν είναι ούτε το μόνο, ούτε, ίσως, το μικρότερο από όσα παιδάκια έχουν πέσει στα πλοκάμια τέτοιων ανθρωπόμορφων τεράτων - εμπόρων λευκής σαρκός.

Ποια τιμωρία άραγε θα ήταν αρκετή για αυτά τα ανθρωποειδή, αλλά και για όσους - ή κυρίως για όσους - ευθύνονται για την ύπαρξη και την αναπαραγωγή τέτοιων φαινομένων, που προσβάλλουν όχι απλώς τον πολιτισμό, αλλά αυτή την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση;

Αυτοαποκάλυψη

Θλίβεται η κ. Ελιζαμπέττα Καζαλόττι, υποψήφια του ΣΥΝ στις πρόσφατες εκλογές και αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας», επειδή «τα κόμματα της Αριστεράς αντιμετωπίζουν και στην Ελλάδα μια έντονη κρίση ταυτότητας». Επειδή, ο ΣΥΝ «κινδυνεύει, ούτε λίγο ούτε πολύ, να οδηγηθεί σε νέα διάσπαση», ενώ «είναι δεδομένη η αμηχανία του ΔΗΚΚΙ».

Πολύ περισσότερο... στενοχωριέται, όμως, για το ΚΚΕ. Κι αυτό, κυρίως, επειδή συμπαρατάσσονται με τους άθεους κομμουνιστές και άνθρωποι θρησκευάμενοι, άνθρωποι, που -στον ένα ή άλλο βαθμό- πιστεύουν στο Θεό. Καθόλου, δε θα την πείραζε, βέβαια, να συνέβαινε το ίδιο πράγμα με το ΣΥΝ. Κάτι τέτοιο, θα ήταν απόδειξη της δυναμικής των αριστερών ιδεών, της πολιτικής ανανέωσης, του ανοίγματος της Αριστεράς σε νέους χώρους κλπ κλπ... Αλλά, με τους κομμουνιστές, με συνθήματα και στόχους αντιιμπεριαλιστικού περιεχομένου, χωρίς ίχνος προσαρμοστικότητας στις σύγχρονες προκλήσεις της συνδιαχείρισης της εξουσίας... Ε, αυτό είναι πρωτοφανές... Ασε, που κινδυνεύει και η φυσιογνωμία του Κομμουνιστικού Κόμματος...

Δεν πειράζει κ. Καζαλόττι. Μην... ανησυχείτε τόσο πολύ, για την ιδεολογική καθαρότητα και την επαναστατική φυσιογνωμία του ΚΚΕ. Αποκαλύπτετε, όσα ακριβώς θέλετε να κρύψετε...

«Συγκαλυμμένος» αντικομμουνισμός

«Ο κομμουνισμός ανήκει οριστικά στο παρελθόν και να τον καταστήσουμε έναν ιδεολογικό εχθρό δε βοηθά να κερδίσουμε τους μετριοπαθείς». Τάδε έφη ο πρόεδρος της ΝΔ, απαντώντας σε ερώτηση της ιταλικής εφημερίδας «Στάμπα» γιατί στην προεκλογική εκστρατεία ζήτησε την ψήφο των αριστερών, ενώ ο ομοϊδεάτης του Σ. Μπερλουσκόνι κινείται στον αστερισμό του αντικομμουνισμού. Φυσικά, ο Κ. Καραμανλής ποτέ δεν έκρυψε τον αντικομμουνισμό του. Ομως, αφού ο κομμουνισμός ανήκει οριστικά στο παρελθόν, γιατί θεωρεί ότι ο αντικομμουνισμός δεν τον βοηθά να κερδίσει τους μετριοπαθείς; Μήπως γιατί οι ιδέες του κομμουνισμού συνεχίζουν - και στο μέλλον ακόμα περισσότερο, τον διαβεβαιώνουμε - να επηρεάζουν έντονα και καθοριστικά τη συμπεριφορά των λαϊκών μαζών, σε σημείο που να μην μπορούν να τις αγνοήσουν ούτε οι ορκισμένες και δηλωμένες αντικομμουνιστικές ηγεσίες των νεοφιλελεύθερων κομμάτων; Μήπως γιατί η ελκτική δύναμη των ιδεών του κομμουνισμού και οι λαϊκοί αγώνες τον έχουν υποχρεώσει να προσθέσει στην ιδεολογικοπολιτική προμετωπίδα του κόμματός του, εκτός από το φιλελευθερισμό και την «κοινωνική αλληλεγγύη»; Αλλά δεν μπορεί να εξαπατά πολλούς για πολύ...

Μοιρασμένοι ρόλοι

Ηφιλολογία, που αναπτύσσεται τις τελευταίες μέρες για πλευρές της σχέσης κράτους - ορθόδοξης εκκλησίας έχει ίσως κάποιο νόημα για τους άμεσα ενδιαφερόμενους, όσο η συζήτηση περιορίζεται σε επιμέρους ζητήματα και με προϋπόθεση ότι δε θίγεται το κυρίαρχο πρόβλημα, που είναι η ίδια η σχέση κράτους Εκκλησίας. Οσο, όμως, κυβέρνηση και εκκλησιαστική ηγεσία εμφανίζονται στο δημόσιο στίβο να αντιδικούν για τα ειδικά συμφέροντα που θίγονται, όταν ο ένας μπαίνει στα χωράφια του άλλου, η συζήτηση δεν μπορεί να αφορά το σύνολο της κοινωνίας, αντίθετα λειτουργεί αποπροσανατολιστικά.

Ηκυβέρνηση εμφανίζει ένα δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο που στο όνομα της προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων «βάζει χέρι» στη θρησκευτική εξουσία. Από την πλευρά της η Εκκλησία εμφανίζεται τιμητής της ιστορικής συνέχειας του γένους - έθνους - κράτους, όπως αυτή κατασκευάστηκε για τις ανάγκες του κεφαλαίου τότε και καταγράφεται ως αυτονόητο έκτοτε από την κυρίαρχη ιστοριογραφία. Και οι δυο είναι... στα κιλά τους. Παίζουν στο ίδιο παιχνίδι. Τραβούν την προσοχή των θεατών στο εσωτερικό ενός γηπέδου, όταν θα έπρεπε να διαδηλώνουν έξω από αυτό για εντελώς διάφορα πράγματα. Η βασική ταξική αντίθεση μένει στο απυρόβλητο, και οι δύο μονομάχοι διεκδικούν ρόλο Αη-Γιώργη που σκοτώνει το θεριό το οποίο, όμως και αυτό είναι εικονικό.

Το θέμα δίνει αφορμή για διάφορες ανέξοδες μακρού χρόνου συζητήσεις, που να μοιάζουν και αναγκαίες, αφού αρχίζουν από τη φιλοσοφία, περνούν στην ιδεολογία, αγγίζουν την ιστορία και προσγειώνονται στο σήμερα των διαφόρων επιδιώξεων του κεφαλαίου στην εποχή του ιμπεριαλισμού, γίνονται ακόμα πιο συγκεκριμένες στην ερώτηση για το ποια ιδεολογικά δεσμά διασφαλίζουν καλύτερα την κυριαρχία του κεφαλαίου στην προς ανατολάς εδραίωση της επέκτασής του. Κι αυτές οι συζητήσεις, όμως, θα καταλήγουν πάντα σε αδιέξοδο, αφού πάντα αφορούν το εποικοδόμημα και ποτέ τη βάση.

Οσο κι αν η σημερινή σχέση κράτους - Εκκλησίας «νοθεύει» το χαρακτήρα του ίδιου του κράτους ή μπαίνει εμπόδιο στη δράση του για την υλοποίηση των σύγχρονων καθηκόντων του, με όσο το δυνατόν πιο συγκεντρωτικούς όρους, το πρόβλημα δεν είναι από τα άλυτα, για το σύστημα εξουσίας που έχει ανάγκη δίπλα στο βούρδουλα του αστυνόμου να υπάρχει και η αγιαστούρα του παπά. Η «διαχωρισμένη» από το κράτος καθολική εκκλησία δεν εκτελεί λιγότερο καλά το βασικό καθήκον της. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα αναλαμβάνει και προωθημένο ρόλο (π.χ. Πολωνία, ήδη διαφαίνεται κάτι τέτοιο και στο Κόσσοβο).

Για το δημοκρατικό λαϊκό κίνημα παραμένει ανικανοποίητο το αίτημα για πλήρη διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας, αίτημα που έχει λόγο ύπαρξης, πολύ πριν αξιώσει για τους δικούς της λόγους κάποιες ανάλογες ρυθμίσεις και η Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως είναι η μη αναγραφή στις ταυτότητες του θρησκεύματος, ο πολιτικός γάμος και η πολιτική κηδεία κλπ. Μα περισσότερο αναγκαία είναι η μάχη με τον ίδιο τον σκοταδισμό που επιβάλλει το σύνολο της καταπιεστικής αλυσίδας, κρίκοι της οποίας είναι τόσο η Εκκλησία ως δομή που συντηρεί και αναπαλαιώνει τον ιδεαλισμό, όσο και το αστικό κράτος ως μηχανή που διασφαλίζει τη διατήρηση των «θεόσταλτων» καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Φαγωθείτε!

Πόλεμος

ξέσπασε γερός

προς της ΝΔ

τα μέρη

κι έχουμε ήδη

ένα...«νεκρό»,

κάποιον

Καρατζαφέρη,

ενώ και άλλοι,

σίγουρα,

θα παν