«Είμαστε όλοι ενήλικες». Αυτό ήταν το σχόλιο της Π. Δεβετζή για το ζήτημα ντόπινγκ της Φ. Χαλκιά. Και έσπευσαν «ΤΑ ΝΕΑ» να υπερθεματίσουν σε κεντρικό τους άρθρο χθες για την «ατομική ευθύνη του αθλητή» που, όπως γράφουν, «παραμένει το πιο σημαντικό στην υπόθεση της παράνομης χρήσης των αναβολικών». Φυσικά ο ίδιος ο αθλητής που ντοπάρεται δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ομως αν μείνουμε μόνο εκεί θα μείνει στο απυρόβλητο η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, που γεννά τον αθέμιτο ανταγωνισμό, που μεταφέρει τις οικονομικές συγκρούσεις των πολυεθνικών για τα κέρδη στους αγωνιστικούς χώρους. Πάνω σε αυτή τη βάση διαμορφώνεται και η συνείδηση, το ήθος του αθλητή. Επιδόσεις με κάθε μέσο, με κάθε κόστος.

Μέσα από τη βαθιά εμπορευματοποίησή του ο αθλητισμός βρίσκεται σε σήψη. Ταυτίζεται με τον πρωταθλητισμό, το θέαμα και η προσπάθεια με τις επιδόσεις. Στην τρελή κούρσα των κερδών, ο αθλητισμός αντιμετωπίζεται σαν μέσο πλουτισμού. Η υποβάθμιση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, η εγκατάλειψη των αθλητών από το κράτος, η «υιοθεσία» αθλητών από τα μονοπώλια, είναι εκείνες οι συνθήκες που κάνουν τις αθλητικές επιδόσεις «ατομική υπόθεση» του κάθε αθλητή - επαγγελματία, που επιδιώκει να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του, αλλά και να φανεί «αντάξιος» των πολυεθνικών που επένδυσαν σε αυτόν, να εξασφαλίσει νέα χορηγία.

Το νερό μπορεί να είναι ένα αγαθό της φύσης, απόλυτα συνυφασμένο με την ίδια τη ζωή, εδώ και χρόνια όμως έχει γίνει εργαλείο παραγωγής κερδών για κάποιους αετονύχηδες που με τον μανδύα του επιχειρηματία - επενδυτή εκμεταλλεύονται τον φυσικό πλούτο για να εξασφαλίσουν τον προσωπικό τους πλουτισμό. Και επειδή πολύ λέγεται ότι το εμπόριο με το νερό είναι φαινόμενο που αφορά και πλήττει μακρινές, από την Ελλάδα, χώρες, καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι: στη δική μας τη χώρα, εκτός από τα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ που εισπράττουν κάθε χρόνο η ΕΥΔΑΠ και οι άλλες εταιρείες παροχής νερού, ακόμα 381 εκατομμύρια ξοδεύουμε για την αγορά εμφιαλωμένων νερών. Οπως, μάλιστα, δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία, χρόνο με το χρόνο αυξάνονται οι ποσότητες εμφιαλωμένων νερών που πωλούν οι εταιρείες, ενώ ακόμα περισσότερο αυξάνεται η μέση τιμή για κάθε λίτρο εμφιαλωμένου νερού. Ετσι, η μέση τιμή του λίτρου ήταν 27 λεπτά του ευρώ το 2006, ενώ φέτος έχει διαμορφωθεί στα 30 λεπτά!

Α, και με την ευκαιρία που λέμε για τα εμφιαλωμένα νερά των ημερών μας και είναι ακόμα καλοκαίρι, έρχονται στο νου κάποιοι άλλοι αετονύχηδες παλαιότερων εποχών, που κατάφεραν να στήσουν ολόκληρες επιχειρηματικές μονάδες πουλώντας το νερό με το... ποτήρι. Πρόχειρα - πρόχειρα μπορεί να θυμηθεί κανείς τον σταθμό αυτοκινήτων εκεί, μετά τον Αγιο Κωνσταντίνο όπου ανέκαθεν σταματούσαν τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ και τα τουριστικά πούλμαν που ταξίδευαν επί της εθνικής οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης. Ουσιαστικά, στην αρχή επρόκειτο για ένα παράπηγμα που διέθετε καφέ, αναψυκτικά και κάνα σάντουιτς. Ηταν όμως από τις ελάχιστες, τότε, επιχειρήσεις που μόλις πλησίαζες να σβήσεις τη δίψα σου ζητώντας ένα ποτήρι νερό, στο... συνόδευαν υποχρεωτικά με ένα λουκουμάκι αξίας 10 λεπτών της δραχμής, το οποίο στο χρέωναν μία ολόκληρη δραχμή! Κι αυτό σε καιρούς που το μεροκάματο δεν ξεπερνούσε τις 30 δραχμές!

Τα περισσότερα λουκούμια οι διψασμένοι ταξιδιώτες τα πετούσαν στο διπλανό σκουπιδοτενεκέ, οι τύποι όμως της επιχείρησης συγκέντρωναν καθημερινά εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, δραχμούλες, που μετέπειτα μετουσιώθηκαν σε επιχειρήσεις - μονοπώλια των εθνικών δρόμων.

Φαίνεται έτσι πιο ξεκάθαρα ότι η «αντιπυραυλική ασπίδα» αποτελεί μέρος της διαχρονικής ιμπεριαλιστικής στόχευσης για διείσδυση στην Ανατολική Ευρώπη, ενώ επιτείνει και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και δρομολογεί μια νέα κούρσα πολεμικών εξοπλισμών. Για την πορεία αυτή των πραγμάτων σοβαρότατες είναι οι ευθύνες των Ευρωπαίων συμμάχων των Αμερικανών, οι οποίοι, εμφορούμενοι από ιμπεριαλιστικό οίστρο, αποδέχτηκαν το νεοταξικό δόγμα που στηρίζεται πάνω στο ιδεολόγημα περί «τρομοκρατικής απειλής» και υιοθέτησαν τόσο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ όσο και στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης το ιμπεριαλιστικό δόγμα περί προληπτικού πολέμου.

Από κοντά και η ελληνική κυβέρνηση, που έχει ήδη δρομολογήσει την είσοδο της χώρας στο πρόγραμμα. Ως μέσο για την ελληνική εμπλοκή χρησιμοποιούνται τα αντιβαλλιστικά - αντιαεροπορικά συστήματα «Patriot», αμερικανικής προέλευσης και «S-300», ρωσικής προέλευσης. Μάλιστα, για το σκοπό αυτό πραγματοποιήθηκε το Γενάρη του 2008 στο Μόναχο της Γερμανίας και σχετική άσκηση, όπου πήραν μέρος και στελέχη της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Στην άσκηση αυτή έγινε ανταλλαγή δεδομένων ηλεκτρονικών υπολογιστών των δυο συστημάτων («Patriot» και «S-300»), στην ουσία δοκιμάστηκαν οι δυνατότητες ένταξης των συστημάτων αυτών στην «αντιπυραυλική ασπίδα», με στόχο την «παράλληλη λειτουργία» του ελληνικού δικτύου αεράμυνας με το πρόγραμμα των ΗΠΑ.

Θα θέλαμε να ασχοληθούμε με τους ...άλλους εφοπλιστές. Αυτούς που ουδείς κατήγγειλε ότι δωροδοκούν, όμως παρ' όλα αυτά τους γίνονται όλα τα χατίρια.

Γιατί όλη η νομοθεσία και η πρακτική που υπάρχει από το υπουργείο προς τους ακτοπλόους (και γενικώς τους) εφοπλιστές είναι ένα τεράστιο ρουσφέτι.

Επιδοτούνται αφειδώς, δεν υπόκεινται σε ελέγχους, η εργατική νομοθεσία έχει προσαρμοστεί στις ανάγκες τους και μάλιστα με ...μεσαιωνικά πρότυπα. Δεν τηρούν μέτρα ασφάλειας στα πλοία, δε δίνουν λογαριασμό για τα δρομολόγια ...δεν, δεν, δεν.

Κι αυτό δε χρειάζεται να είναι κανείς ...ειδικός ναυτιλιακός αναλυτής για να το καταλάβει. Απλά ένας δυστυχής που επέλεξε να παραθερίσει σε νησί πρέπει να είναι για να το διαπιστώσει.

Ξέρει πόσα πλήρωσε για να μεταφέρει την οικογένειά του και καταλαβαίνει χωρίς συζήτηση ότι τον εκμεταλλεύονται και μάλιστα με τον πιο άγριο τρόπο.

Αν μάλιστα κάποιος έχει την ατυχία να ζει σε κάποιο παραμεθόριο νησί του Αιγαίου ή στην άγονη γραμμή, τότε ξέρει πολύ καλύτερα.

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ασχολούνται με τα πλοία και ...το χειμώνα. Οχι μόνο μερικές μέρες το καλοκαίρι.

Κι όταν λέμε «ασχολούνται», εννοούμε ότι διεκδικούν το αυτονόητο, χωρίς κανείς να νοιάζεται. Δηλαδή, στοιχειωδώς τακτική σύνδεση με την ηπειρωτική Ελλάδα. Κάτι που σήμερα θεωρείται ...ασύμβατο με τις ανάγκες της «αγοράς» και της «κερδοφορίας».

Δεν ξέρουμε πώς τα λένε τα στελέχη της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ όλα τα παραπάνω. Εμείς όμως τα θεωρούμε «σκάνδαλο», πραγματικό «σκάνδαλο».

Και το πιο «σκανδαλώδες» σε αυτό το «σκάνδαλο» είναι ότι κανείς από αυτούς που «σκίζονται» για τη ...λειτουργία της ελληνικής ναυτιλίας δε θέλει ν' ασχοληθεί.

Το να ασχολείσαι με τα προνόμια των εφοπλιστών θίγει συμφέροντα από αυτά μάλιστα που κανείς τους δε θέλει να θίξει.

Αντιθέτως έχουν αποδείξει (με τις απεργίες των ναυτεργατών π.χ.) πως αμφότεροι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι διατεθειμένοι να τα υποστηρίξουν ακόμη και με ακραίους τρόπους.

Οι τιμές των σιτηρών στα διεθνή χρηματιστήρια μπορεί να παραμένουν υψηλές, αλλά δε συμβαίνει το ίδιο και για τους παραγωγούς.

Οι εμποροβιομήχανοι και τα παραρτήματα των πολυεθνικών εκβιάζουν με κάθε μέσο τους σιτοπαραγωγούς προκειμένου να αγοράσουν τζάμπα την παραγωγή και στη συνέχεια να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των καταναλωτών, δηλαδή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Για παράδειγμα, στο μαλακό σιτάρι, από όπου βγαίνει το αλεύρι για το ψωμί, οι έμποροι δίνουν πολύ πιο χαμηλές τιμές σε σύγκριση με πέρσι. Από 25 λεπτά το κιλό πέρσι, ζητούν να αγοράσουν με 17 λεπτά φέτος. Κοντεύουν να περάσουν δύο μήνες από το θερισμό και η αγορά δεν έχει «ανοίξει» ακόμα. Οι εμποροβιομήχανοι βέβαια δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα, αφού κάνουν μαζικές εισαγωγές από Ρουμανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία και Ουκρανία και, όπως λέγεται, πρόκειται για στάρια που είναι υποδεέστερης ποιότητας από τα ελληνικά. Οι νόμοι του κέρδους και της ελεύθερης αγοράς δείχνουν και ξαναδείχνουν ότι δε νοιάζονται για την ποιότητα, ούτε για τον κόπο και το εισόδημα της αγροτιάς και στην προκειμένη περίπτωση των σιτοπαραγωγών.

Να τα χαίρονται τα αποτελέσματα της πολιτικής τους. Οταν καθιέρωσαν τον ένα χρόνο υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής, το εμφάνισαν ούτε λίγο ούτε πολύ σαν μέτρο φιλολαϊκό, ενώ στην πραγματικότητα ήταν εφαρμογή των νέων εντολών της ΕΕ που διαμήνυσε ότι η διά βίου κατάρτιση (στα μέτρα πάντα του μεγάλου κεφαλαίου) είναι αποδοτικότερη και φτηνότερη όταν ξεκινά από την προσχολική ηλικία. Μετά έδωσαν τη δυνατότητα στους ιδιώτες να λειτουργούν και τμήματα νηπιαγωγείων στους παιδικούς σταθμούς, αυξάνοντας τουλάχιστον κατά 20% την πελατεία τους (σύμφωνα με στοιχεία έναρξης του προηγούμενου σχολικού έτους από τη Στατιστική Υπηρεσία). Στο μεταξύ, τα νηπιαγωγεία παραμένουν τα χειρότερα σε υποδομές στην εκπαίδευση, ενώ παρά το ότι πέρασε ένας χρόνος από τη ρύθμιση παραμένουν πίσω από τις ανάγκες των νηπίων. Καμία κίνηση δεν έγινε για την εξασφάλιση των χώρων και του προσωπικού ώστε να βελτιωθεί δραστικά η κατάσταση της δημόσιας εκπαίδευσης τη χρονιά που ξεκινά το Σεπτέμβρη, οδηγώντας και πάλι στους ιδιώτες. Επιβεβαιώνοντας ότι στην προσχολική αγωγή η υποχρεωτικότητα - έτσι όπως την εννοεί η κυβέρνηση - είναι συνώνυμη με την ιδιωτικοποίηση.

«Ο Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης δίνοντας προτεραιότητα στη στήριξη της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και τη διασύνδεσή της με την αγορά εργασίας...». Ετσι ξεκινά η ανακοίνωση του υπουργείου για τις προθεσμίες υποβολής αιτήσεων για στελέχη των λεγόμενων Γραφείων Σύνδεσης με την Αγορά Εργασίας και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΓΡΑ.ΣΥ.). Είναι ένα ακόμα δείγμα του πώς βλέπουν την τεχνικοεπαγγελματική κατάρτιση: Ακόμα πιο στενά και απροσχημάτιστα προσανατολισμένη στην ικανοποίηση των αναγκών των επιχειρήσεων. Το σχετικό πρόγραμμα χρηματοδοτείται και από κοινοτικά κονδύλια - μοχλό για την εφαρμογή των αρχών της «ανταγωνιστικότητας» στην εκπαίδευση, δηλαδή την απόλυτη προσαρμογή της στις ανάγκες για μισοκαταρτισμένους εργαζόμενους με δεξιότητες και συνειδήσεις στα μέτρα των επιχειρήσεων, οι οποίες αναλαμβάνουν όλο και πιο ενεργό ρόλο, υπαγορεύοντας το πού θα «προσανατολίζονται» επαγγελματικά οι νέοι.