Εντάξει, να σου κάνω το χατίρι! Να πούμε ότι όλοι οι παραπάνω φορείς και άτομα, εγώ δεν το πιστεύω αλλά για να προχωρήσει η συζήτηση το δέχομαι, ήταν όλοι στραβοί, αδιάφοροι, καθίκια, καθάρματα ή ό,τι άλλο βάλει ο νους σου! (Ο,τι και αν πεις, όπως και να τους χαρακτηρίσεις, εγώ δεν πρόκειται να διαφωνήσω. Βρίσ' τους, φτύσ' τους, χέσ' τους, κάνε ό,τι επιθυμείς, ό,τι εσύ κρίνεις πως τους αρμόζει, εγώ θα συμφωνήσω)! Να πούμε ότι όλοι αυτοί κοίταζαν αλλού; Οτι είχαν το νου τους στη μάσα, στην ξάπλα και στην καλοπέραση; Θέλεις να πούμε ότι εκτελούσαν εντολές του Αλμούνια, του Γκαργκάνα, του κάθε κερατά που εκτελεί χρέη προπομπού, για τις καταστροφές που θα ακολουθήσουν; Να το πούμε! Και πάλι, όμως, δε μου βγαίνει! Είναι πολλοί οι φτωχοί, φίλε μου! Δεν μπορεί να τους δημιούργησαν αυτοί!

Οχι, σίγουρα όχι! Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει! Και δεν οδηγούμαι σ' αυτό το συμπέρασμα μόνον και μόνο γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι Ελληνες έχουν βλάψει τόσο πολύ Ελληνες, αλλά γιατί δεν το χωράει ο νους μου αριθμητικά! Αλλη δουλιά να μην είχαν, σκοπός τους να ήταν να δημιουργούν μόνον φτωχούς, τίποτ' άλλο να μην έκαναν στη ζωή τους, πάλι δε θα προλάβαιναν! Μιλάμε για τέσσερα εκατ. νοματαίους! Μιλάμε για τέσσερα εκατ. τάφους! Για τέσσερα εκατ. απελπισίες! Οι περισσότερες από τις οποίες, λένε οι στατιστικολόγοι, είναι άνθρωποι πάνω από τα 65 χρόνια τους, γυναίκες και νέοι! Τέτοια καταστροφή και τέτοια σκληρότητα! Δε δέχομαι ότι αυτή η αθλιότητα προέρχεται από ελληνικά μυαλά, από ελληνικά χέρια!

Αλλά φίλε μου, χέσ' τους αυτούς! Εσύ τι έκανες όταν έπεφτε η βροχή; Ξέρω, άνοιξες την ομπρέλα! Και εξακολουθείς ακόμα να την κρατάς ανοιχτή. Αν μάλιστα πάρεις το «βοήθημα» για το πετρέλαιο, ποιος σε πιάνει!.. Θα τη βγάλεις και φέτος. Του χρόνου ποιος ζει ποιος πεθαίνει!..

Παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης και είπαμε να κάνουμε ένα νοερό ταξίδι στην πρώην Σοβιετική Ενωση. Οδηγός μας ένα DVD που έπεσε στα χέρια μας από «προσφορά» εφημερίδας. Στο εξώφυλλο, μας έταζαν σεργιάνι στην Κόκκινη Πλατεία, στη Μόσχα, στην Αγία Πετρούπολη, στα Χειμερινά Ανάκτορα, σε Κρεμλίνο, Τορζόκ και Μουρμάνσκ. Κι ακόμα: πρόσθετες παροχές - σημαντικές ταξιδιωτικές πληροφορίες!

Βεβαίως οι τουριστικές πληροφορίες, γραμμένες για να εξυπηρετήσουν τη σημερινή καπιταλιστική τάξη πραγμάτων στη Ρωσία, ξαναγράφουν την ιστορία της ΕΣΣΔ «εκσυγχρονισμένη», κατά πως είναι η μόδα. Και το «αθώο» δήθεν τουριστικό DVD αποτελεί ένα καλό και εύπεπτο προπαγανδιστικό εργαλείο αντισοβιετισμού. Ας το δούμε.

Το ταξίδι αρχίζει με ένα χαζοχαρούμενο νεαρό που θα είναι ο οδηγός μας για μια ώρα περίπου. Από την αρχή αρχίζει να... ουρλιάζει. «Τι τεράστια χώρα είναι η Ρωσία - η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου» - «αλλά τώρα - προσθέτει - καθησυχαστικά, μπορούμε να πάμε παντού» (σ.σ. κάτι που πριν δεν μπορούσαμε να κάνουμε - είδατε τα καλά του καπιταλισμού;). Βρισκόμαστε στη Μόσχα και βλέπουμε τον Λένιν να μας χαιρετάει με κέφι (όπως θα διαπιστώσουμε αργότερα πρόκειται για μίμο). Τέτοιος εκφυλισμός για τον ηγέτη της Επανάστασης που άλλαξε τις τύχες των λαών, είναι μέρος της σάπιας προπαγάνδας στήριξης ενός καθεστώτος που έριξε στη φτώχεια και την ανέχεια εκατομμύρια ανθρώπων.

Γρήγορα φτάνουμε και στο Κρεμλίνο. «Εδώ, μας πληροφορεί, βρίσκεται το μέρος όπου κάθε Δυτικός κατάσκοπος ρίσκαρε τη ζωή του για να μπει. Σήμερα, μπαίνεις μόνο... με πέντε δολάρια». Αλλά αυτό που είναι κυρίως άξιο θαυμασμού κατά τον οδηγό μας είναι η Εκκλησία της Αναλήψεως. Πρόκειται «για την πιο σημαντική εκκλησία της Ρωσίας». Και γιατί παρακαλώ; Μα «γιατί εδώ μέσα είναι θαμμένοι όλοι οι τσάροι...».

Λαχανιασμένος, τρέχει να προλάβει την αλλαγή φρουράς. Βλέπουμε τους Ρώσους στρατιώτες με το χαρακτηριστικό βήμα. «Μα τι θα γινόταν - αναρωτιέται αφελώς - αν όλοι έριχναν μια χιονόμπαλα στο φρουρό που δεν πρέπει να κινηθεί;». Και απαντάει ο ίδιος; «Κάτι μου λέει ότι δε θα μπορούσα ποτέ να πάω στρατό. Δε θα το άντεχα»...

«Εδώ, μας εξηγεί, ο κόκκινος στρατός παρέθετε τα άρματα και τους πυραύλους για να εντυπωσιάσουν τους αρχηγούς και να τρομοκρατήσουν τον... κόσμο»! (σ.σ. νομίζεις ότι σε λίγο θα προβληθεί κάποια ταινία του Τζέιμς Μποντ με τους «κακούς» κόκκινους και τους «καλούς» Αμερικανούς). Αλλωστε η αμερικάνικη προπαγάνδα για τους «κακούς κόκκινους» είναι ουσιαστικά η προπαγάνδα του σημερινού αντιδραστικού καθεστώτος που χρειάζεται τους «κακούς κόκκινους» για να στηρίζεται.

Ο νεαρός προχωράει τώρα με εύθυμη διάθεση προς το Μεγάλο τείχος του Κρεμλίνου. Απαριθμεί τους σοβιετικούς ηγέτες που είναι θαμμένοι εδώ και φτάνει στον τάφο του Στάλιν (κάποιος έχει αφήσει ένα κόκκινο γαρίφαλο). «Περίεργο» χαμογελάει με μυστηριώδες ύφος... Αλλωστε η προπαγάνδα των «δυτικών» κατά του Στάλιν είναι προσφιλής και στο καθεστώς στη Ρωσία.

Σειρά έχει το Μαυσωλείο του Λένιν: Βλέπουμε τον μεγάλο επαναστάτη να αναπαύεται και ακούμε το σχόλιο του νεαρού: «Μετά το θάνατο του Λένιν οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να φανταστούν τη ζωή χωρίς αυτόν και τον... βαλσάμωσαν. Η διατήρησή του είναι ολόκληρη επιχείρηση. Σήμερα όμως - προσθέτει - δεν υπάρχει πολιτική ανάγκη - γι' αυτό λένε πως θα τον θάψουν σ' έναν κανονικό τάφο για να αναπαυθεί επιτέλους το τελευταίο υπόλειμμα της μπολσεβίκικης επανάστασης» (σ.σ. κούνια που σε κούναγε).

Ο οδηγός κάνει τώρα βραδινή βόλτα στις λεωφόρους της Μόσχας με άλογο - μια βόλτα που κοστίζει 20 δολάρια. Απ' εδώ θα δει ανάμεσα σ' άλλα και το Θέατρο Μπολσόι - σαν τουριστική ατραξιόν. Οι πολιτιστικές αξίες πλέον είναι εμπόρευμα.

Στη συνέχεια θα μπει σε μια αγορά και θα επισκεφθεί μια άλλη υπαίθρια, όπου θα ανακαλύψει... σοβιετικά ενθύμια. Προβάρει μια μπλούζα που γράφει «Μακ Λενιν'ς» και νιώθει πανευτυχής. Ανακαλύπτει αγαλματίδια του Λένιν, παράσημα, στρατιωτικά ενθυμήματα, χρησιμοποιεί μια ντουντούκα. «Μόνο σε ηλίθιους σαν κι εμένα αρέσουν αυτά» μονολογεί με «χιούμορ» αποκαθηλώνοντας όλες τις... παλαιολιθικές αξίες. Ντύνεται με μια σημαία αναφωνώντας «τώρα νιώθω σαν κομμουνιστής μαθητής». Δείχνει κάποια αγάλματα - πάλι του Λένιν - διαπιστώνοντας ότι μοιάζουν με βραβεία Οσκαρ «Το πρώτο μου Λένιν»... (εδώ γελάει). Η χυδαία απαξίωση σ' όλο της το μεγαλείο.

Μπαίνει στο Μετρό της Μόσχας εκθειάζοντάς το: «Είναι το πιο ωραίο μετρό του κόσμου, φθηνό και με ωραία διακόσμηση». Φθάνει στο σταθμό «Μαγιακόφσκαγια». «Εχει πάρει, εξηγεί, το όνομα από το διάσημο ποιητή Μαγιακόφσκι». «Δεν τον έχω ακούσει διευκρινίζει, αλλά μάλλον έτσι είναι»!! Αλλά βλέπεις ο Μαγιακόφσκι ως ποιητής που ύμνησε την Επανάσταση πρέπει κι'αυτός να ξεχαστεί...

«Το Μετρό, συνεχίζει την ξενάγησή του, κτίστηκε το 1930 και είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα της σταλινικής περιόδου. Χρειάστηκαν όμως πολλές ώρες δουλιάς κάτω από επικίνδυνες συνθήκες και συνήθως χωρίς αμοιβή (σ.σ. κάτι σαν τις πυραμίδες, που χτίστηκαν από εργάτες σκλάβους!). Να και η προπαγάνδα περί «καταπίεσης» του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Αλλη μια χυδαία συκοφαντία. «Στο Μετρό, μας πληροφορεί, δε θα δείτε καθόλου γκράφιτι». Και μας εξηγεί ότι αυτό οφείλεται στην αυστηρότητα της αστυνόμευσης της πολιτοφυλακής που «πατάσσει κάθε φασαρία και συμπεριφορά μεθυσμένου».

Μετά τη διαμονή του στο ξενοδοχείο που κοστίζει πανάκριβα - γι' αυτό έμεινε μόνο μια νύχτα - ο νεαρός πάει να μείνει σε μια οικογένεια Ρώσων. Αυτό συστήνουν οι εταιρείες διαμονής εξαιτίας της έλλειψης φθηνών ξενοδοχείων. Ετσι ο οδηγός μας κοιμάται και τρώει με Ρώσους που γίνονται τόσο φίλοι του, ώστε πιάνουν το τραγούδι. Παραδοσιακά τραγούδια σε αρκετά παράφωνους ρυθμούς. Μια ατμόσφαιρα ελαφράς παρακμής...

Η ατμόσφαιρα παρακμής μας ακολουθεί και στο διαστημικό κέντρο Γιούρι Γκαγκάριν, το μέρος που εκπαιδεύτηκε ο γελαστός κοσμοναύτης.

Τώρα «αυτή η άκρως μυστική τοποθεσία», όπως λέει ο οδηγός, είναι ανοιχτή στους τουρίστες. Και στον κάθε γελοίο, όπως ο ίδιος, που ρωτάει παλιούς κοσμοναύτες «αν το φεγγάρι είναι φτιαγμένο από τυρί».

Με την άφιξη στο Λένινγκραντ μαθαίνουμε ότι με το τέλος του κομμουνισμού «οι κάτοικοι επανέφεραν το αρχικό του όνομα "Αγία Πετρούπολη"». Κι ακόμα ότι οι επαναστάτες στα χειμερινά ανάκτορα συνέλαβαν την κυβέρνηση. Αυτά τα... ολίγα - γιατί περισσότερος χρόνος αξίζει στα ησυχαστήρια και τα... μπουντουάρ που στέγαζε το ανάκτορο προς τέρψη των τσάρων - αρσενικών και θηλυκών...

Μια περιήγηση στην πόλη δεν μπορεί παρά να περιλάβει και νυχτερινά κέντρα. Ετσι είναι μια ευκαιρία να μάθουμε ότι «μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού η νυκτερινή ζωή έγινε πιο ελεύθερη». Μαθαίνουμε ακόμα ότι υπάρχουν «θεματικά μπαρ». Σ' ένα απ' αυτά συναντούμε μίμους - σωσίες του Λένιν που απαγγέλλουν ακόμα και ομιλίες του, κουτσοπίνοντας. Το «κλου» της ξενάγησης είναι το «μπαρ των τρελών», όπου μας υποδέχεται κάποιος ντυμένος Χίτλερ... Ο φασισμός με απαλά νύχια και χιούμορ της κακής ώρας, αποκαθαίρεται.

Ετσι κάποιοι φιλοδοξούν να ξαναγράψουν την Ιστορία. Και ο τουρισμός προσφέρεται... ιδίως για τους νεότερους, που χρειάζεται να αγνοούν την Ιστορία...