Το πρώτο βιβλίο της Κάρολ Τζόις Οουτς, που είχα διαβάσει χρόνια πριν, ήταν μια συλλογή διηγημάτων. Μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση. Μέσα από αυτά διέβλεπα μια μεγάλη κοινωνική αντίφαση: Aπό τη μια μεριά η ομορφιά, ανθρώπινη ή φυσική ή περιβαλλοντική, και από την άλλη μια κοινωνική σήψη, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες, σαν σκουλήκι στον πυρήνα του μήλου. Αναρωτιόμουν αν δεν ήταν έτσι, αλλά απλώς εγώ είχα μια νοσηρή φαντασία.
Είχα ενθουσιαστεί, όταν μου προτάθηκε δυο φορές να μεταφράσω δυο μικρά της βιβλία, την Πρώτη Αγάπη και τα Μαύρα Νερά. Είχα πάθει και με τα δυο κατάθλιψη. Αργότερα, είδα την ταινία Καμπαρέ, γυρίστηκε το 1972, και όσοι το είδαμε θυμόμαστε, τουλάχιστον, την Λάιζα Μινέλι, και τις όμορφες γυναίκες, ημίγυμνες, να χορεύουν καν καν και να στροβιλίζονται στο μοτίβο, το χρήμα, το χρήμακάνει τον κόσμο να γυρίζει.
Επρόκειτο για έναν εύκολο σκοπό, που τον τραγουδούσαμε ή τον σφυρίζαμε για καιρό. Το έργο αναφερόταν στην εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στο γύρισμα της δεκαετίας του 1930, δηλαδή στο μεσοπόλεμο. Ηταν μερικά χρόνια πριν την επικράτηση του ναζισμού, με τον Χίτλερ επικεφαλής, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με όσα δεινά επακολούθησαν στην Ευρώπη και αλλού, τα εκατομμύρια των νέων ανθρώπων που σκοτώθηκαν στο μέτωπο, ή έμειναν ακρωτηριασμένοι ή τυφλοί εφ' όρου ζωής, τα θύματα των αμάχων, με τους δικούς τους τραυματίες, οι γκρεμισμένες πόλεις, χωριά και γέφυρες.
Για την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, η έννοια του καμπαρέ, γαλλικά η λέξη σήμαινε μικρό κλειστό δωμάτιο, ήταν μια μορφή διασκέδασης, με μουσική, τραγούδι, χορό, έστω σε προκλητικές εμφανίσεις, που παρουσιάζονται θεαματικά, και με χτυπητά χρώματα, σε εστιατόρια ή νυχτερινά κέντρα. Ωστόσο, το καμπαρέ προκάλεσε μια κοινωνική κατάπτωση, έναν ξέφρενο κατήφορο, μια έλλειψη ατομικής και συνολικής ευθύνης και συνείδησης σ' ένα λαμπερό κόσμο, που ο πυρήνας του σάπιζε και πυορροούσε, μέχρι την εμφάνιση της μπότας τον «Ες Ες», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρεματόρια.
Για τη Μεσόγειο σήμαινε κλειστό χώρο με τραπεζάκια, όπου κάθονταν σταυροπόδι όμορφες γυναίκες, ντυμένες μοντέρνα και επιδεικτικά τολμηρά, που κάπνιζαν και έπιναν, περιμένοντας τον πελάτη που θα τους πλήρωνε το λογαριασμό και μετά θα του κρατούσαν, χωριστά, αυτές συντροφιά. Τώρα, ανοίγοντας, τυχαία, την τηλεόραση, χωρίς να ξέρω σε ποιο κανάλι θα με βγάλει, βλέπω, όλο και πιο συχνά, εικόνες και ακούω διαλόγους που μου φέρνουν στο νου το καμπαρέ.
Ο εκχυδαϊσμός της γλώσσας, η γλώσσα του σώματος, η υποδοχή από το προσκεκλημένο κοινό, τουλάχιστον, αν δε με ανησυχούν για το αυγό του φιδιού, με εκπλήσσουν, αρνητικά, σε μεγάλο βαθμό. Ασφαλώς, δεν υπονοείται κανενός είδους λογοκρισία, ή αποχή από τη μόδα, αλλά ούτε αγνοείται πως η κοινωνική ανοχή γίνεται κάποτε ενοχή.
Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ
Παπαγεωργίου Βασίλης
Σε σήψη το πολιτικό σύστημα; Δε φτάνει! Πρέπει να ανατραπεί! Δηλαδή να φύγουν οι φουκαράδες από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και να έρθουν στο ΚΚΕ!...
***
Αλλιώς, όσο κι αν σαπίζει, άθικτο θα μένει! Η σαπίλα δε λέει τίποτα, από μόνη της...
***
ΣΥΝ. Να ανατραπεί, όχι να ρετουσαριστεί...
***
Τηλέπαθους: Μην ξεχνάμε τις διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ! Στις 22 του μήνα!!
***
Οσο πιο πολλοί στις διαδηλώσεις (και πολλές), τόσο πιο πολλές τουφεκιές στον αέρα θα ρίχνει η ΓΣΕΕ!...
***
Και ο Καλύβης, εννοείται...
***
Ζήτησαν (τηλέπαθοι στο Ρίο) να καταργηθούν τα διόδια σε δρόμους καρμανιόλες!
***
Σωστά! Αλλά πιο σωστά αν ζητούσαν να καταργηθούν γενικά τα διόδια...
***
Ο Πρετεντέρης δε βλέπει εκδοτικά συμφέροντα και πόλεμο μεταξύ τους!! Κι έκανε λόγο για συνωμοσιολογία!...
***
Αν κοιτάξουμε την ιστορία, για παράδειγμα, δε θα βρούμε πουθενά στις πολιτικές εξελίξεις το Συγκρότημα Λαμπράκη! Πουθενά!...
***
Φαντασίες του ΚΚΕ είναι και το 1952 (Παπάγος) και το 1965 και τώρα με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και λοιπά, για να μείνουμε στα πιο γνωστά...
***
Η ΝΔ και το ΚΚΕ τα λένε αυτά, είπε εμβριθώς ο Πρετεντέρης!...
***
«Λάθος»! Τα είπε κι ο Γιώργος (ΠΑΣΟΚ) και άλλοι! Μόνο που το ΚΚΕ τα λέει σταθερά, ενώ οι άλλοι όποτε τους θίγει το θέμα! Αποδέχονται, αρκεί να τους συμφέρει...
***
Ακου, ποιος είναι ο βουλευτής...
***
Παπαγεωργίου Βασίλης
Associated Press
ΜΟΖΑΜΒΙΚΗ
Στο έλεος του καιρού
Θα μπορούσε να είναι μια... ειδυλλιακή εικόνα. Ομως η πραγματικότητα είναι σκληρή. Πάνω από 60.000 υπολογίζονται οι πλημμυροπαθείς στα κεντρικά της Μοζαμβίκης που εγκατέλειψαν τις εστίες τους και προσπαθούν να επιβιώσουν. Η φτωχολογιά και πάλι πληρώνει τις κλιματικές αλλαγές που προκαλεί η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Feeds
