Υπενθυμίζεται πως η Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ θα παραλαμβάνει κείμενα για δημοσίευση μέχρι την ερχόμενη Παρασκευή 28 Νοέμβρη.

Καθένας και καθεμιά, που θέλουν να συμβάλλουν στον Διάλογο, μπορεί να στείλει ένα σημείωμα με ανώτατο όριο έκτασης τις 1.000 λέξεις. Ο καταμερισμός των κειμένων Διαλόγου στον «Ριζοσπάστη» ή στην ΚΟΜΕΠ γίνεται με ευθύνη της Επιτροπής, συνυπολογίζοντας τη χρονική διάρκεια της προσυνεδριακής περιόδου και τις δυνατότητες των δύο έντυπων οργάνων της ΚΕ του Κόμματος για την κάλυψη του Προσυνεδριακού Διαλόγου.

Σημειώματα που τυχόν έρθουν στην Επιτροπή είτε εκπρόθεσμα είτε ξεπερνούν την έκταση που έχει προσδιοριστεί, δεν θα δημοσιευτούν, θα τεθούν όμως υπόψη των αντιπροσώπων του Συνεδρίου.

Κάθε κείμενο πρέπει να έχει απαραίτητα όλα τα παρακάτω στοιχεία του συγγραφέα: Ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνο, Κομματική ή ΚΝίτικη Οργάνωση στην οποία ανήκει ή έχει επαφές, αν πρόκειται για φίλο του ΚΚΕ. Τα στοιχεία αυτά αποτελούν προϋπόθεση για τη δημοσίευση του κειμένου. Αποκλείονται από τη δημοσίευση κείμενα που είναι εκτός της θεματολογίας των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο, καθώς και κείμενα με αναφορές σε πρόσωπα ή σε ζητήματα που αφορούν συγκεκριμένη Κομματική Οργάνωση, που περιλαμβάνουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς, θέσεις εχθρικές προς την ιδεολογία και τον χαρακτήρα του ΚΚΕ.

Τα κείμενα μπορούν να στέλνονται: α) Ηλεκτρονικά στη διεύθυνση: dialogos22@kke.gr, με την ένδειξη «Για την Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου». β) Ταχυδρομικώς στη διεύθυνση: Κεντρική Επιτροπή ΚΚΕ, Λεωφόρος Ηρακλείου 145, ΤΚ 14231 με την ένδειξη: «Για την Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου». γ) Μέσω των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ.

Στις περιπτώσεις αποστολής ταχυδρομικώς ή μέσω Οργανώσεων, παρακαλούμε τους συμμετέχοντες στον Διάλογο, εφόσον έχουν τη δυνατότητα, να διευκολύνουν τη δουλειά της Επιτροπής στέλνοντας το κείμενο και σε ηλεκτρονική μορφή.

Οι συμμετέχοντες μπορούν να απευθύνονται στην Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου, στα τηλέφωνα επικοινωνίας: Ελενα Μποτζιολή 210.2592.144, Παντελής Καλαβρέζος 210.2592.548.

Θέλω να ξεκινήσω με ορισμένες σκέψεις, με βάση και τον προβληματισμό των Θέσεων, σχετικά με το αν και σε ποιο βαθμό στις φοιτητικές οργανώσεις, μέσα από τη σωστή λειτουργία, εξασφαλίζουμε σε κάθε χώρο και κάθε μέρα τέτοιο σχέδιο δράσης που να εμπνέει, να συσπειρώνει, να εξυπηρετεί τους στόχους οικοδόμησης και στρατολογίας που θέτουμε.

Θα αναφερθώ για παράδειγμα στο μέτωπο του πολέμου. Είναι κρίσιμο αν έχουμε την ικανότητα να παρακολουθούμε την διαπάλη, τον σχεδιασμό της αστικής τάξης μέσα στα Τμήματά μας, μέσα από τα διάφορα ερευνητικά προγράμματα, τις συμφωνίες καθηγητών με επιχειρήσεις, τη δράση διαφόρων ΜΚΟ κ.λπ. Εχουμε σε έναν βαθμό εικόνα για μια σειρά ερευνητικά προγράμματα που συνδέονται με την πολεμική οικονομία, ιδιαίτερα στις πολυτεχνικές σχολές.

Πολλές φορές εκφράζεται ανησυχία από τα στελέχη -και σωστά-, για το ότι χρειάζεται να πάρουμε πιο δραστικά μέτρα για να αποτρέψουμε την παραπέρα εμπλοκή του Πανεπιστημίου στα ιμπεριαλιστικά σχέδια αιματοκυλίσματος λαών όπου Γης. Αφετηρία όμως του προβληματισμού μας δεν πρέπει να είναι ποια μορφή αγώνα είναι η κατάλληλη εκείνη την στιγμή, αλλά σε ποιον βαθμό έχουμε πάρει μέτρα οι δυνάμεις μας να σηκώσουν αυτούς τους αγώνες. Αν τα Οργανα της ΚΝΕ, με την καθοριστική συμβολή του Κόμματος, έχουμε εξοπλίσει τα μέλη μας στο Πανεπιστήμιο με τις αντίστοιχες επεξεργασίες, αν έχουμε καθορίσει την αντιπαράθεση με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις σχετικά με τη στάση τους απέναντι στην εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, αν έχουμε γειωμένο διεκδικητικό πλαίσιο για την διακοπή των διαφόρων πολεμικών συμφωνιών, αλλά και διεκδικήσεις για τον ολοκληρωμένο επιστήμονα στον 21ο αιώνα στην υπηρεσία της κοινωνίας.

Μόνο έτσι οι δυνάμεις μας θα νιώθουν σίγουρες να ανοιχτούν, να αντιπαρατεθούν με το πλήθος των ιδεολογημάτων και να πείσουν κόντρα στον αρνητικό συσχετισμό, στην λογική τού «χρειάζεται και εμείς να κάνουμε θυσίες για να μας προστατεύσει το ΝΑΤΟ», του «αρκεί να βρω δουλειά και όπου να είναι», στην «ουδετερότητα της επιστήμης». Πώς τελικά περισσότεροι νέοι επιστήμονες χτίζουν αντανακλαστικά και δείχνουν αντιστάσεις για το πού αξιοποιείται το αποτέλεσμα της εργασίας τους και της ερευνητικής τους δραστηριότητας. Μία κομματική ανακοίνωση ή ένα ψήφισμα να γίνονται αντικείμενο συζήτησης και παράλληλα τα Οργανα να εξετάζουν πώς θα κλιμακώσουμε ένα αίτημα, πώς θα ανοίξουμε παραπέρα την κόντρα με αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις, οι ΟΒ να εκτιμούν τι συμπεράσματα βγάζει ο περίγυρός μας μέσα από τη συζήτηση και την εμπλοκή του στη δράση.

Αντίστοιχα, χρειάζεται να μας απασχολήσει περισσότερο πώς ανοίγουμε την αντιπαράθεση μέσα στο αμφιθέατρο για το περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών, για παράδειγμα αν ένας φοιτητής Ιατρικής χρειάζεται να διδάσκεται πώς θα μειώσει την βλάβη του ασθενούς στη λογική κόστους - οφέλους ή αν ένας φοιτητής σε Παιδαγωγική Σχολή εκπαιδεύεται να αναπαράγει σε μικρά παιδιά την θεωρία των δύο άκρων μέσα από τα σχολικά βιβλία. Μπορούμε το επόμενο διάστημα πιο αποφασιστικά να σχεδιάσουμε με τέτοιο γνώμονα, να κερδίσουμε ευρύτερες δυνάμεις με την αντίληψή μας για το επιστημονικό μας αντικείμενο, να αναδείξουμε σε περισσότερους την βασική αντίθεση, να πείσουμε για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Συμφωνώ με το πώς εξηγούνται και ερμηνεύονται από τις Θέσεις μια σειρά φαινόμενα που τα προηγούμενα χρόνια μπορεί να μην συναντούσαμε τόσο έντονα ή και να μην υπήρχαν, για παράδειγμα ο ρόλος των social media, η νεανική παραβατικότητα, νέες μορφές εξαρτήσεων, ο ατομικός δικαιωματισμός. Ερμηνεία από ταξική σκοπιά που προκύπτει από την ίδια τη βελτίωση της ικανότητας του Κόμματος να αφομοιώνει το επαναστατικό του Πρόγραμμα. Ζητήματα που όλο το προηγούμενο διάστημα συζητάμε στα Οργανα και χρειάζεται περισσότερη επιμονή στο πώς κατανοούνται από το σύνολο της Οργάνωσης όχι ξεκομμένα, αλλά ως στοιχεία που πρέπει να συγκρουόμαστε καθημερινά στη διαρκή και επίμονη προσπάθεια διαμόρφωσης κομμουνιστικής στάσης ζωής. Αδυναμίες που εκφράζονται για παράδειγμα με το ότι ένα νέο μέλος της ΚΝΕ γνωρίζει τη θέση μας για τα social media αλλά δεν σβήνει τον λογαριασμό του. `Η όταν ένας σύντροφος συζητά με τον περίγυρό του την θέση μας ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά, εξηγεί με επιμονή ότι τα ναρκωτικά δεν αρμόζουν με τη στάση ζωής ενός επαναστάτη, αλλά ταυτόχρονα δυσκολεύεται να απαντήσει σε ένα νέο γιατί είναι λάθος να διατηρεί ηλεκτρονικούς λογαριασμούς σε στοιχηματικές εταιρείες ή να αγοράζει μετοχές και αν αυτό θεωρείται τζόγος. Είναι ζήτημα αν μπορούμε να συζητάμε με σιγουριά ότι ο κομμουνιστής δεν αναζητά τον «εύκολο δρόμο» και δεν έχει αυταπάτες ότι θα ξεφύγει από τα προβλήματά του με κάποιον μαγικό τρόπο. Οτι χρειάζεται η οργάνωση της πάλης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, η συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το Κόμμα, ότι ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική λύση.

Από την άλλη, μια σειρά προβλήματα που μπορεί να προκύπτουν στην πορεία αφομοίωσης των νέων μελών της ΚΝΕ, ο Γραμματέας της ΟΒ, ο καθοδηγητής δεν χρειάζεται να τα αντιμετωπίζουν με φόβο ή να σκέφτονται ότι είναι καλύτερα να μην τους δώσουν καθήκοντα για «να μην τους χάσουμε». Χρειάζεται μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ότι η στρατηγική του Κόμματός μας μπορεί να πείσει και να αφομοιώσει. Εξάλλου, όσο πιο ολοκληρωμένο σχέδιο παρέμβασης και δράσης εξασφαλίζουμε σε έναν χώρο, όσο οι δυνάμεις μας νιώθουν ότι μπορούν να πείσουν, αποκτούν αυτοπεποίθηση, συγκρούονται πιο αποτελεσματικά με τα επιχειρήματα του αντιπάλου, χτίζουν πιο αλύγιστη στάση στις δυσκολίες, ξεπερνιέται ο διαχωρισμός της οργανωμένης από την προσωπική ζωή.

Ζήτω το 22ο Συνέδριο του τιμημένου και πάντα πρωτοπόρου Κόμματός μας!

Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ έρχεται σε κρίσιμη φάση.

Ξεσπά καταιγίδα σε πολλούς τομείς, με τον έναν ή τον άλλο ρυθμό. Ολα τίθενται υπό διερεύνηση και υπό συζήτηση ξανά σε αυτή την κρίσιμη δεκαετία: Η ειρήνη και ο πόλεμος, η βιομηχανία, η εργασία, οι νέες τεχνολογίες, η ελευθερία και οι ανάγκες, η ουσία του ανθρώπου.

Το ξέρουμε, ας το πιστέψουμε πιο βαθιά ξανά: Ναι, ο κόσμος αλλάζει! Οι καπιταλιστές κονταροχτυπιούνται για τα κέρδη τους με λεία τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες.

Ναι, υπάρχει διέξοδος! Χρειάζεται νέα κοινωνία με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής! Αλλά αυτό προϋποθέτει επανάσταση, κίνηση μαζών, κίνημα που να αμφισβητεί και να συγκρούεται με την εξουσία του κεφαλαίου.

Γιατί ξεσπάσματα υπάρχουν πολλά, αλλά τι τροπή θα πάρει ο αγώνας δεν είναι δεδομένο. Εκεί παρεμβαίνει ο κομμουνιστής, να κινήσει σωστά τα βέλη.

Ναι, ο καπιταλισμός δεν είναι παντοδύναμος! Τα «έξυπνα» μέτρα των καπιταλιστών θα τους γυρίσουν μπούμερανγκ γεννώντας «έξυπνα» αντίμετρα απ' τα επαναστατικά κινήματα, όσο αυτοί βουλιάζουν στις αντιθέσεις τους, όσο σπάει η συνοχή του κόσμου τους και τα αφηγήματα που χρόνια πετούσαν σαν λάσπη στα μούτρα των λαών.

Ο μύθος περί ειρήνης και τέλους της Ιστορίας πεθαίνει. Εχουν ανάγκη πάλι από «μεγάλα αφηγήματα» για να στρατεύσουν τους λαούς στους σύγχρονους αντεργατικούς όρους δουλειάς και στα σύγχρονα «χαρακώματα» των πόλεων. Ομως, όσο αυτά ξεφτίζουν, τόσο ξεφτιλίζονται κι οι κήρυκές τους, και οι λαοί με τ' όπλο στο χέρι μπορούν να διεκδικήσουν το δίκιο τους.

Αντιστοίχιση λοιπόν με την εποχή. Πιο γρήγορα βήματα και πιο αποτελεσματικά να πετυχαίνουμε η καθημερινή μας δουλειά - δράση να υπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση.

Δύσκολο έργο, σε συνθήκες που βαραίνει η νίκη της αντεπανάστασης να αφυπνίζεις πολιτικά για το συναρπαστικό μέλλον της ανθρωπότητας που έρχεται, όταν όλα μοιάζουν μαύρα και ακίνητα. Απογοήτευση, υποταγή, απομόνωση, «εύκολες» λύσεις, όλα αυτά επιδρούν βαριά στις νεανικές συνειδήσεις. Επιδρούν και στους κομμουνιστές. Πόσες φορές κι εμείς δεν εγκλωβιζόμαστε σε μια μίζερη καθημερινότητα μπροστά σε μια οθόνη, ή μπουχτίζουμε και βαριανασαίνουμε στο τέλος της ημέρας διερωτώμενοι «και τι κάναμε σήμερα; άλλη μια χαμένη μέρα;». Ας το πάρουμε αλλιώς, λοιπόν... Κόντρα στο ρεύμα!

Να χτίσουμε πιο γερή ασπίδα, από τα επαναστατικά μας υλικά. Να ανέβουμε ένα κεφάλι ψηλότερα. Αν η συνειδητότητα του συλλογικού νου του Κόμματος έχει ανέβει, τότε μπορεί να επιδράσει αυτό και στον καθένα μας. Αρκεί όλοι οι καθοδηγητικοί κρίκοι να αντιστοιχηθούν στο φιλόδοξο μπόι.

Δίνουμε τη μάχη για την ταξική συνειδητοποίηση, την άνοδο του βαθμού οργάνωσης, την επαφή με το σωματείο, τον σύλλογο, τη θέληση για διάβασμα και αναζήτηση της αλήθειας, επαφή με την πρωτοπόρα τέχνη. Κόντρα στις εξαρτήσεις και την καταστολή της σκέψης. Και όλα αυτά μπορούμε να τα μορφοποιήσουμε και καλύτερα ως δείκτες της δουλειάς μας, «ξεφεύγοντας» από μια στενά συνδικαλιστική καταγραφή.

Γιατί, ναι, δεν είναι μόνο η εξόρμηση. Και όποτε δουλεύουμε με τη γραμμή μας, ανοίγοντας στον κόσμο ουσιαστικά ζητήματα που θέτει το Πρόγραμμα: τι είναι σύστημα, τι σημαίνει σύγκρουση, γιατί η εργατική τάξη είναι η πρωτοπόρα και μπορεί να νικήσει, αν αλλάζει ο κόσμος, τι κίνημα χρειάζεται, πώς και πότε μπορούμε να ανατρέψουμε το σύστημα - και με δουλειά που να παρακινεί για δράση, που να βάζει σε κίνηση «ανήσυχους» νέους - με δουλειά λοιπόν δεσμού, διαφώτισης, οργάνωσης της πάλης σταθερά, χωρίς να κοιτάμε με ταμπέλες τον κόσμο, τότε έχουμε καλύτερα και πιο ουσιαστικά αποτελέσματα. Αλλά ακόμα γίνεται κάπως αποσπασματικά. Είναι ζήτημα και ελέγχου και προσανατολισμού. Επιδρά μήπως κι ένας φόβος, ότι αν τα πούμε θα διαφωνήσουν, δεν θα μας ακούσουν κ.λπ. Πρέπει να ξεφύγουμε απ' αυτό τον φόβο, που μας καλεί στην ουσία να παραιτηθούμε απ' τη στρατηγική μας!

Οι Οργανώσεις στα ΑΕΙ έχουμε δώσει, όμως, δείγματα γραφής:

• όταν καταφέραμε να κινητοποιήσουμε μάζες κόσμου να μπουν μπροστά ξεκινώντας απ' ό,τι τους «καίει» άμεσα, συζητώντας τους όμως για όλα όσα τους στερούν οι κυβερνήσεις απ' τις σπουδές τους και τι φταίει,
• όταν συζητήσαμε μέσα σε έτη τα συμπεράσματα από μια μεγάλη μάχη, όπως αυτή ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια,
• όταν συζητήσαμε με πολλά παιδιά για τον σοσιαλισμό, στο μαγευτικό Φεστιβάλ μας που το φτιάχνουμε εμείς, και κερδίσαμε νέα μέλη της ΚΝΕ,
• όταν μαζεύουμε σταθερά έναν κόσμο με συσκέψεις και τον εξοπλίζουμε,
• όταν ανοίγουμε αντιπαράθεση «στα ίσα» με τον ανορθολογισμό, τα σύγχρονα ιδεολογήματα του αντιπάλου,
• όταν ασχολούμαστε πιο πολύ «από πάνω» από τα προβλήματα, τα άγχη των συντρόφων και των νέων που μιλάμε,
• όταν μετράμε πιο σταθερά την πρόοδο και τους προβληματισμούς των νέων μας συντρόφων στα εσωοργανωτικά συστήματα μόρφωσης.

Βεβαίως, μπορούμε περισσότερα και καλύτερα!

Μάλιστα, η Τομεακή Οργάνωση, οι Οργανώσεις της ΚΝΕ αναλαμβάνουν κι ακόμα μία ευθύνη: Να ηγηθούν της μεγάλης προσπάθειας που δίνουμε και θα δώσουμε μέσα στα Πανεπιστήμια και τα Ερευνητικά Κέντρα να μην περάσει το κλίμα υποταγής στα προτάγματα της πολεμικής οικονομίας και των συνοδευόμενων αφηγημάτων της. Να αποκαλύπτουμε σταθερά πώς αξιοποιείται η επιστήμη και τα επιτεύγματά της σήμερα. Να ξετινάζουμε όλα τα επιχειρήματα για τα δήθεν οφέλη απ' τη συμμετοχή μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, σε προγράμματα, σε ματωμένες χρηματοδοτήσεις, για ανάπτυξη υποδομών και έρευνας, με το «εύπεπτο» επίχρισμα της διττής χρήσης.

Εναντίωση: με την ανακοίνωση, τη συζήτηση, το προσωπικό παράδειγμα που εμπνέει και «ταρακουνά», ότι η δουλειά μας δεν θα γίνει αίμα για κέρδη!

Οτι ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ οι Οπενχάιμερ του 21ου αιώνα, αλλά συμπαρατασσόμαστε με το εργατικό - λαϊκό κίνημα που φωνάζει για τις ανάγκες του λαού!

Ας σκεφτούμε μάλιστα τι δύναμη μπορεί να δώσει το παράδειγμα μιας νέας φοιτήτριας, ερευνήτριας, που θα αποδείξει με την ηρωική στάση της κόντρα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους τι σημαίνει πραγματική στάση χειραφέτησης της γυναίκας - μαχήτριας, δείχνοντας τον δρόμο και σε άλλες νέες κοπέλες, κόντρα στη λογική της ατομικής ανέλιξης ακόμα και επί πτωμάτων.

Ναι, αυτοί είμαστε. Κόντρα στο ρεύμα, λοιπόν! Και με τα λόγια του Αλ. Αλκαίου «όσοι περπάτησαν στον κεραυνό και στη φωτιά, πέταξαν όλα τα κλειδιά και 'καψαν τα χαρτιά τους / Το δρόμο πήραν των πουλιών / Μιλούν τη γλώσσα των παιδιών / Και στον αλήτη που γυρνά χαρίζουν τα φτερά τους»... Ας είμαστε λοιπόν οι «τρελοί» αυτού του κόσμου, που όμως ξέρουμε ότι η επαναστατική αλλαγή δεν είναι «τρέλα» ούτε «ουτοπία», αλλά δικαιοσύνη, και αναγκαιότητα!