Σαράντα ολόκληρες μέρες μετά το Γιούρογκρουπ της 20ής Φλεβάρη και την υπογραφή της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τους «εταίρους» (ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ) για την επέκταση του μνημονίου, η προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή «για ζητήματα που άπτονται της διαπραγμάτευσης» ελάχιστα διαφώτισε το λαό: Η κυβέρνηση όχι μόνο αρνήθηκε να φέρει την αντιλαϊκή συμφωνία για κανονική συζήτηση και ψηφοφορία στη Βουλή, έτσι ώστε να υποχρεωθεί κάθε βουλευτής να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντί της, αλλά στην πραγματικότητα δεν ενημέρωσε καν για το περιεχόμενο της συμφωνίας και των υπό εξέλιξη διαπραγματεύσεων...

Την ίδια ώρα, εν μέσω επανάληψης συνθημάτων, προεκλογικών και μετεκλογικών δηλώσεων, στήθηκε ένας... «συναινετικός καβγάς» ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα της αστικής διαχείρισης: Αντιπαρατέθηκαν για διαδικαστικά και δευτερεύοντα ζητήματα, προκειμένου να κρύψουν ότι στο διά ταύτα και οι μεν και οι δε καλούσαν ο ένας τον άλλο σε «συναίνεση», σε «στήριξη της εθνικής προσπάθειας» (Τσίπρας), σε «στήριξη των ελληνικών θέσεων» (Σαμαράς), δηλαδή σε συστράτευση όλων πίσω από τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου, για λογαριασμό των οποίων διεξάγονται τα αντιλαϊκά παζάρια με τους δανειστές.

Γι' αυτό και οι δύο πλευρές του... «καβγά» διαβεβαίωσαν ότι θα συναντιούνταν στην υπερψήφιση της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας, αν η κυβέρνηση την έφερνε για ψήφιση στη Βουλή (αυτός άλλωστε είναι και ο βασικότερος λόγος που δεν την έφερε...).

Οι αποπροσανατολιστικές αντιπαραθέσεις κομμάτων της αστικής διαχείρισης είναι στην πραγματικότητα μια παλιά ιστορία. Διαχρονικά μάλιστα, όσο μεγάλωνε η στρατηγική τους σύγκλιση, τόσο οξύνονταν και οι «καβγάδες». Κάπως έτσι, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που επί δεκαετίες «σφάζονταν», πήγαμε στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που ψήφισε και υλοποίησε τα μνημόνια, γιατί αυτό υπαγόρευαν οι ανάγκες του εγχώριου κεφαλαίου σε εκείνη τη φάση.

Χτες, βεβαίως, ζήσαμε έναν καβγά για... τη «συναίνεση». Τόσο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν να ανταποκριθούν στο αίτημα του κεφαλαίου για «εθνική συναίνεση». Ομως, ο καθένας προσπαθεί να το κάνει με τέτοιον τρόπο που να μην αυτοακυρώνεται. Ετσι, η συγκυβέρνηση καλεί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι να αφήσουν το «μνημονιακό» τους παρελθόν και να στηρίξουν την «εθνική διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης». Οι άλλοι ζητούν από τη συγκυβέρνηση ομολογία ότι συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική των «μνημονίων», προκειμένου να στηρίξουν. Το έδαφος, βεβαίως, για να τα βρουν έχει διαμορφωθεί. Από την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που «σφαζόταν» με τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, κάνοντας σημαία την κατάργησή τους, από τους ΑΝΕΛ που κατακεραύνωναν τη δανειακή σύμβαση και το «αγγλικό Δίκαιο», πήγαμε στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που προχώρησε σε νέα συμφωνία επέκτασης του υπάρχοντος μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, ενώ παζαρεύει τους όρους ενός «νέου μνημονίου», όπως και αν ονομαστεί, για μετά τον Ιούνη. Που διαβεβαιώνει ότι «δε θα γκρεμίσει ό,τι θετικό έγινε» στο πλαίσιο των μνημονίων. Η στρατηγική τους σύγκλιση στο στόχο της διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου είναι αυτή που κάνει κοινά αποδεκτό τον πυρήνα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου της «μνημονιακής περιόδου» παρ' όλο που όλοι ζητούν, για λογαριασμό του κεφαλαίου, χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής, λιγότερο «υφεσιακά μέτρα».

Στην αντίπερα όχθη από τους «συναινετικούς καβγάδες» των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης, βρίσκεται το ΚΚΕ που δίνει όλες του τις δυνάμεις με πολύμορφες πρωτοβουλίες μέσα στο λαό, με συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, περιοδείες, συσκέψεις, για την αποκάλυψη του πραγματικού αντιλαϊκού περιεχομένου της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη και των συνεχιζόμενων παζαριών με ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ. Δίνει όλες του τις δυνάμεις για να συμβάλει στην έγκαιρη οργάνωση της πάλης των εργαζομένων.