Στη φράση «σε δουλειά να βρισκόμαστε», παραπέμπει η απόφαση της κυβέρνησης για σύσταση εξεταστικής επιτροπής που θα διερευνήσει «την υπαγωγή της Ελλάδας στο καθεστώς των μνημονίων». Η αλήθεια είναι ότι με μια εξεταστική επιτροπή «ξεχνιέσαι». Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι η πολιτική των «μνημονίων» είναι εδώ πανταχού παρούσα. Οτι οι «μνημονιακοί» αντεργατικοί - αντιλαϊκοί νόμοι είναι όλοι σε ισχύ. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι η «αντιμνημονιακή» συγκυβέρνηση έχει δεσμευτεί ουσιαστικά σε όσα δέσμευαν και τα «μνημόνια» τις προηγούμενες συγκυβερνήσεις: Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, ιδιωτικοποιήσεις (που θα τις λέμε «κοινοπραξίες») πρωτογενή πλεονάσματα, μειωμένες δαπάνες σε Υγεία, Πρόνοια κ.λπ. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι η στρατηγική ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, της ανάκαμψης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, η στρατηγική της ΕΕ σημαίνουν μνημόνια διαρκείας για τους λαούς. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι αλλάζουν τα ονόματα, αλλά η ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής μένει ίδια. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι αποδείχτηκε περίτρανα πως ο διαχωρισμός «μνημονιακών - αντιμνημονιακών» ήταν απάτη για το λαό. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση δε διαπραγματεύεται προς όφελος του λαού, αλλά για λογαριασμό του κεφαλαίου, που ζητά περισσότερο χρήμα και διευκολύνσεις για τις επενδύσεις του.

Τι έφερε όμως το μνημόνιο; Το μνημόνιο - σημείωνε το ΚΚΕ ήδη από την πρώτη στιγμή - το έφερε η κρίση. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση που βρίσκεται στο DNA, στην ίδια τη φύση και λειτουργία του σημερινού κοινωνικο - οικονομικού συστήματος. Η κρίση λοιπόν, δηλαδή η απώλεια του ενδιαφέροντος από την πλευρά του κεφαλαίου για επενδύσεις που οδήγησε σε κλείσιμο εργοστασίων και επιχειρήσεων, καταστροφή μικρών επαγγελματοβιοτεχνών, εκτίναξε την ανεργία στα ύψη και είναι αυτή που έφερε το μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι ο τρόπος με τον οποίο το κεφάλαιο φόρτωσε τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις, τσακίζοντας μισθούς και δικαιώματα για να πραγματοποιηθεί η περιβόητη ανάκαμψη. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα επιταχύνθηκε η υλοποίηση μέτρων που βρίσκονταν στις πάγιες κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, της ΕΕ, του ΔΝΤ και άλλων ευαγών ιδρυμάτων του καπιταλισμού ήδη από τη δεκαετία του 1990 και καθυστερούσε η εφαρμογή τους στην Ελλάδα. Ασκήθηκε περιοριστική πολιτική με στόχο να αντιμετωπιστούν τα ελλείμματα, να μπορεί να αποπληρώνεται το χρέος που δε δημιούργησε ο λαός, αλλά φορτώνεται στις πλάτες του. Αλλωστε, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας παραδέχτηκε μπροστά στη Μέρκελ ότι «έγιναν πολλά προκειμένου να υπάρξει δημοσιονομική προσαρμογή», την οποία έχουν πρόθεση να συνεχίσουν. Πάνω σε αυτήν τη βάση όλα τα αστικά κόμματα και το κεφάλαιο στην Ελλάδα, πρώτ' απ' όλα ο ΣΕΒ, λένε ότι τώρα πρέπει να παρθούν λιγότερο υφεσιακά και περιοριστικά μέτρα, προκειμένου να στηριχτούν οι επενδύσεις.

Τι έφερε όμως την κρίση; Προφανώς όχι οι σπατάλες και η υπερκατανάλωση, ούτε η έλλειψη ταχύτητας στην εφαρμογή αναδιαρθρώσεων, όπως υποστηρίζουν βασικά αστικά επιτελεία και σε ένα βαθμό υιοθετεί και η συγκυβέρνηση. Την κρίση την έφερε η ανάπτυξη! Οσο και αν ακούγεται παράξενα αυτό, αυτή είναι η πραγματικότητα και μόνο το ΚΚΕ το ανέδειξε ήδη από το 2009. Οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης των δεκαετιών του 1990 και 2000 που έφτασαν και στο 5% του ΑΕΠ είναι αυτοί που οδήγησαν στην κρίση. Ανάπτυξη που πραγματοποιήθηκε με σκοπό τα κέρδη των μονοπωλίων, όξυνε την αναρχία στην παραγωγή, την αντίθεση ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κατασκευαστικό τομέα), οδήγησε σε συσσώρευση κεφαλαίου, πάτησε σε μια πρώτη φάση επέλασης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, στις αναδιαρθρώσεις - μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Ολα αυτά είναι που θέλουν να κρύψουν με τέτοια τεχνάσματα και όλα αυτά είναι που το ΚΚΕ θα επιμένει να αποκαλύπτει διαφωτίζοντας το λαό.