Μια «προβολή» της κόντρας σχετικά με το μέλλον και την πορεία της ΕΕ και της Ευρωζώνης αποτελεί η εισήγηση της Κομισιόν να μην επιβληθούν πρόστιμα κατά των Ισπανίας και Πορτογαλίας για την παραβίαση των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας. Για την απόφαση αυτή πολλά γράφονται και ακούγονται, ακόμα και σε ενδεχόμενο παρέμβασης Σόιμπλε αναφέρονται.

Το σίγουρο είναι ότι η απόφαση ανοίγει έναν ακόμα κύκλο αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της ΕΕ σε σχέση με τη διαδικασία εμβάθυνσής της, πάνω στο αβέβαιο έδαφος που διαμορφώνουν η πορεία της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής οικονομίας και οι δυσμενέστερες προβλέψεις από τις αρχικές, αλλά και η συνολική πορεία των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε όλη την ευρύτερη περιοχή από τη Βαλτική μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο.

Οσοι υποστηρίζουν την απόφαση, όπως π.χ. ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, σημειώνουν την πολιτική της σημασία. Δηλαδή, ότι δίνει το «σωστό μήνυμα» σε μια περίοδο που το θεσμικό οικοδόμημα της ΕΕ τίθεται υπό αμφισβήτηση, στον απόηχο μάλιστα του Brexit.

Από την άλλη, όσοι ασκούν κριτική στην απόφαση, όπως π.χ. ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ, που την χαρακτήρισε «απογοητευτική», σημειώνουν τους κινδύνους μιας τέτοιας απόφασης σε σχέση με την πορεία της οικονομίας αυτών των κρατών.

Οσοι πανηγυρίζουν και εδώ στην Ελλάδα, π.χ. η «Αυγή», γι' αυτήν την απόφαση, χαρακτηρίζοντάς την ένα λάθος λιγότερο και δυνατότητα για την απαρχή μιας λογικής πολιτικής, «κουκουλώνουν» την ουσία.

Η ουσία είναι ότι η προσωρινή διευκόλυνση αυτών των κρατών γίνεται με δεδομένη τη δέσμευσή τους, όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται στην ανακοίνωση της Κομισιόν, στην υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων (βλέπε: μεταρρυθμίσεων) και τη συμμόρφωσή τους στους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας. Δέσμευση - απαραίτητο στοιχείο της προσπάθειας ανάκαμψης των οικονομιών τους. Συνεπώς, δεν σηματοδοτεί καμιά χαλάρωση ως προς την εφαρμογή της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Αν κάτι φανερώνει αυτή η απόφαση, είναι οι μεγάλες αντιφάσεις και δυσκολίες που αντιμετωπίζουν βασικές καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ - και μάλιστα μεγάλες, όπως αυτή της Ισπανίας - και ότι η εφαρμογή του μέτρου διακοπής της χρηματοδότησης από τα ευρωενωσιακά προγράμματα δεν θα συμβάλει στη στήριξη της προσπάθειας για ανάκαμψη.

Από όποια μεριά και αν πιάσεις το φαύλο κύκλο της διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε από την πλευρά της χαλαρότερης διαχείρισης είτε της αυστηρής εφαρμογής των κανόνων της ΕΕ, η αντιλαϊκή ουσία της δεν αλλάζει. Αυτό πρέπει να έχουν ξεκάθαρο οι λαοί και να μην ελπίζουν σε θετικές προοπτικές από τις αναδιατάξεις που συμβαίνουν στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας. Αντίθετα, τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τις αντιθέσεις τους πρέπει να τις αξιοποιήσουν για δικό τους λογαριασμό στην πάλη τους, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο, την εξουσία του και την ΕΕ.