Μια μόνιμη αντιλαϊκή σκυτάλη περνάει από χέρι σε χέρι, από τα επιτελεία του κεφαλαίου, στην κυβέρνηση, στους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς και τούμπαλιν, καθώς όλοι μαζί, με το «πολεμικό» χρονοδιάγραμμα των 100 ημερών που ανακοινώθηκε στην αρχή της βδομάδας, «τρέχουν» την αντιλαϊκή επέλαση που θα κλείσει τις εκκρεμότητες του τρίτου μνημονίου.

Οι αντιλαϊκές αυτές εκκρεμότητες, από τα 88 προαπαιτούμενα έως τη συζήτηση για τις διευκολύνσεις του κρατικού χρέους και από το «εθνικό» αναπτυξιακό σχέδιο για τις ανάγκες του κεφαλαίου έως τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, δημιουργούν ένα πραγματικό ναρκοπέδιο για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Το «πακέτο» αποτελείται καταρχήν από τα δεκάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, τα οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν την «κωδικοποίηση» - μονιμοποίηση όλων των αντεργατικών μέτρων που έχουν περάσει τα προηγούμενα χρόνια (διάλυση ΣΣΕ, εκτόξευση ευελιξίας, απελευθέρωση απολύσεων, χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας κ.ο.κ.), την περαιτέρω «μεταρρύθμιση» - τσεκούρι στα κοινωνικά επιδόματα, τη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» με την επιβολή επιπλέον φόρων στη μικρή ακίνητη περιουσία κ.ο.κ.

«Ομοβροντία» αντιλαϊκών μέτρων, δηλαδή, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να βαφτίσει το κρέας ψάρι, λέγοντας ότι στην 4η «αξιολόγηση» δεν προβλέπονται μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα, και ενώ παράλληλα «τρέχουν» η επιχείρηση «μείωση των κόκκινων δανείων», οι πλειστηριασμοί σε λαϊκά σπίτια που από 1η Μάη επεκτείνονται και για χρέη προς ασφαλιστικά ταμεία και Δημόσιο.

Ερχονται να προστεθούν σε όλο το υπόλοιπο νομοθετικό πλέγμα που θωρακίζει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, το τραπεζικό σύστημα, όσο και τις «δημοσιονομικές ισορροπίες» στον κρατικό μηχανισμό για την ενίσχυση του κεφαλαίου στην επόμενη φάση.

Ολα αυτά που θα περιλαμβάνονται δηλαδή και στη λεγόμενη «εθνική αναπτυξιακή στρατηγική» που διαμορφώνει η κυβέρνηση με «πυξίδα» τα θέλω των επιχειρηματικών ομίλων, όσο και συνολικά τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου στη λεγόμενη μεταμνημονιακή εποχή, για την προσέλκυση επενδυτών, την ανάδειξη της χώρας σε κόμβο Ενέργειας και διαμετακόμισης κ.ο.κ.

Στόχοι που κυβέρνηση και «θεσμοί» επαναλαμβάνουν ότι προϋποθέτουν την απαρέγκλιτη συνέχιση του «μεταρρυθμιστικού» οίστρου για τα πολλά επόμενα χρόνια, ανεξάρτητα από εναλλαγές κυβερνήσεων, και οι οποίοι βρίσκονται στον αντίποδα των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

Οπως βέβαια καμία προσδοκία δεν μπορεί να έχει ο λαός από τη συζήτηση για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους, τον άλλο παράγοντα στην αντιλαϊκή εξίσωση, εκεί όπου βγαίνουν και πάλι τα «μαχαίρια» ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, με αφορμή την Ελλάδα και επίκεντρο το ποιοι θα φορτωθούν τη χασούρα. Δεδομένο είναι ότι την όποια κατάληξη στο τέτοιο παζάρι θα τη φορτωθεί και πάλι στην καμπούρα του ο λαός.

Ολα αυτά και ενώ οι ανησυχίες για τη σταθερότητα και τη δυναμικότητα της ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας ενισχύουν τις πιέσεις για εφαρμογή μια ώρα αρχύτερα των αντιλαϊκών μέτρων, με πρώτη - πρώτη την απαίτηση του ΔΝΤ που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, για εφαρμογή νωρίτερα των συμφωνηθέντων για το τσεκούρι στο αφορολόγητο.

Τα παραπάνω αποκαλύπτουν για μια ακόμα φορά τα κυβερνητικά παραμύθια περί «τέλους των θυσιών» μετά το καλοκαίρι, που μάλιστα τις μέρες αυτές διανθίζονται και με διάφορες «ιστορίες για αγρίους», όπως το ενδεχόμενο αύξησης του κατώτατου μισθού, την ώρα που το αντεργατικό πλαίσιο θα ζει και θα βασιλεύει, η ελαστική εργασία, η δουλειά χωρίς δικαιώματα σπάνε κόκαλα.

Κυρίως, όμως, αποκαλύπτουν ότι ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από το σχέδιο του κεφαλαίου. Με τους ίδιους γρήγορους ρυθμούς πρέπει να καταστρώσει το δικό του σχέδιο δράσης: Με αιχμή τη διεκδίκηση για τις Συλλογικές Συμβάσεις, προετοιμάζοντας την απεργιακή μάχη σε μια σειρά κλάδους, όπως τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ σε Αθήνα και Πειραιά την ερχόμενη Τρίτη, να ανοίξει η συζήτηση για την ανάκτηση των απωλειών, τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την κυβέρνηση, τα σχέδιά τους.