Η επιμονή της κυβέρνησης στην «ατομική ευθύνη» για την αντιμετώπιση του κορονοϊού δεν αφορά τα αυτονόητα μέτρα ατομικής υγιεινής, την ευθύνη που έχει ο καθένας για μέτρα προστασίας του ίδιου, της οικογένειάς του και του κοινωνικού συνόλου.

Αντίθετα, η επίκληση στην «ατομική ευθύνη» γίνεται για να κρυφτούν οι μεγάλες ελλείψεις και η συνολικότερη ευθύνη της κυβέρνησης και του κράτους να πάρουν εδώ και τώρα όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της υγείας του λαού, διαχείρισης των επιπτώσεων από την επιδημία.

Το ζήτημα αυτό επιβεβαιώνει η μέχρι τώρα διαχείριση του ζητήματος, και πρώτα απ' όλα η κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας.

Τα πολύ μεγάλα κενά στο σύστημα Υγείας, αποτέλεσμα της πολιτικής υποχρηματοδότησης και εμπορευματοποίησης, της λογικής «κόστους - οφέλους» που υπηρετούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, κάνουν παραπάνω από απαραίτητο μπροστά στην έξαρση της επιδημίας να παρθούν άμεσα και δραστικά μέτρα.

Τέτοια είναι η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, το άνοιγμα όλων των κλινών ΜΕΘ, η 24ωρη λειτουργία όλων των μονάδων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, η αποσυμφόρηση των νοσοκομείων, ο εξοπλισμός όλων των δημόσιων μονάδων Υγείας με φάρμακα, υγειονομικό υλικό και είδη προφύλαξης, παρεχόμενα δωρεάν από το κράτος στον πληθυσμό, κ.ά.

Η κυβέρνηση όμως περιορίζεται σε μερικά μέτρα - ευχολόγια και «σταγόνα στον ωκεανό» των μεγάλων ελλείψεων, κι από πάνω ασκεί διώξεις σε γιατρούς, νοσηλευτές και στα σωματεία τους, επειδή καταγγέλλουν τις ελλείψεις και διεκδικούν μέτρα για την αντιμετώπισή τους!

Αντίστοιχα, το πλέον στοιχειώδες για να λειτουργήσουν τα όποια μέτρα ανακοινώνονται για τον περιορισμό της επιδημίας είναι να αντιμετωπιστούν με επάρκεια οι συνέπειες που αυτά έχουν για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Για παράδειγμα, να εξασφαλιστούν πρόσθετες άδειες με πλήρεις αποδοχές και ασφάλιση σε όσους εργαζόμενους νοσούν, αλλά και μέτρα στήριξης για εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους που αναγκάζονται να απέχουν από την εργασία τους ως έκτακτο μέτρο πρόληψης της διάδοσης του κορονοϊού, για εκείνους που καλούνται να αναλάβουν τη φροντίδα άρρωστου παιδιού ή ηλικιωμένου μέλους της οικογένειας, ή να παραμείνουν με τα παιδιά τους στο σπίτι, εξαιτίας του προληπτικού κλεισίματος των σχολείων και των βρεφονηπιακών σταθμών.

Η κυβέρνηση όμως «νίπτει τας χείρας» της και εδώ, ανακοινώνοντας κάποια «ειδικά μέτρα», που επί της ουσίας αφήνουν στη «διακριτική ευχέρεια» εργαζομένων και γονιών το πώς θα «μπαλώσουν» τις συνέπειες από τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς που υπαγορεύουν οι επιστήμονες.

Για κερασάκι στην τούρτα, καλεί εργοδότες και εργαζόμενους να συνεννοηθούν... για το πώς βολεύει καλύτερα τον εργοδότη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του κορονοϊού στους ισολογισμούς του!

Το πού οδηγεί αυτό φαίνεται ήδη από τις καταγγελίες για το ότι η μεγαλοεργοδοσία έσπευσε να αξιοποιήσει τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση για τη θωράκιση της κερδοφορίας της, επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο την «ευελιξία» στους χώρους δουλειάς, ασκώντας πιέσεις και εκβιασμούς με απλήρωτες άδειες, απολύσεις, μη ανανέωση συμβάσεων, αλλά και προετοιμάζοντας το έδαφος για μια σειρά από αντεργατικά σχέδια που είχε στα συρτάρια της, όπως για την καταστρατήγηση και των όποιων συμβάσεων είχαν απομείνει, την τηλεργασία κ.ο.κ.

Αλλωστε, ο λαός έχει ήδη πικρή πείρα από το τι εννοούν οι κυβερνήσεις όταν μιλάνε για «ατομική ευθύνη», με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της προστασίας από τις συνέπειες των φυσικών καταστροφών, για να απαλλαγεί το κράτος από την υποχρέωση για υποδομές αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας.

Από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι η μεγαλύτερη «ευθύνη» που έχουν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, συνολικά τα λαϊκά στρώματα είναι να απαιτήσουν από την κυβέρνηση να πάρει τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση ολοκληρωμένα και ουσιαστικά μέτρα για την πρόληψη, την προστασία της υγείας και της ζωής τους, αλλά και από τις συνέπειες των μέτρων που ανακοινώνονται.