Για μια «νέα εποχή» κάνει λόγο η κυβέρνηση, μετά από τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ.

Απαριθμεί μάλιστα και τους στόχους της επόμενης περιόδου, ένας από τους οποίους είναι να διαχυθούν τα «καλά» της ανάπτυξης στα φτωχά και μεσαία στρώματα, με μείωση της φορολογίας, μείωση της ανεργίας, «αναπτυξιακά κίνητρα» και «βελτίωση του κοινωνικού κράτους».

Κάνοντας, όμως, το «ταμείο» της συμφωνίας, τα λαϊκά στρώματα μετρούν έως τώρα:

Προψηφισμένα μέτρα για μείωση του αφορολόγητου (επομένως αύξηση της φορολογίας) και παραπέρα μείωση των ήδη αποδιδόμενων συντάξεων.

Αυστηρή εποπτεία τουλάχιστον την επόμενη διετία και μετά επιστροφή στην «κανονικότητα» των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ.

Αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060.

Προγραμμένα αντιλαϊκά μέτρα, από την εφαρμογή παλιότερων νόμων που «ωριμάζουν» (π.χ. Ασφαλιστικό) ή από την επέκταση των μεταρρυθμίσεων που ήδη εφαρμόζονται (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις).

Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της συμφωνίας και όχι εκείνο για το οποίο κομπάζει η κυβέρνηση.

Για ποιον λοιπόν ανατέλλει μια «νέα εποχή»; Για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, που από τη μια διασφαλίζουν «δημοσιονομική σταθερότητα» και καλύτερους όρους πρόσβασης σε χρήμα από τις διεθνείς αγορές και, από την άλλη, θωρακίζουν τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, με τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει η κυβέρνηση για τη βελτίωση του «επενδυτικού κλίματος» και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Σε αυτούς απευθύνεται η κυβέρνηση και σε αυτούς λογοδοτεί, την ώρα που προσπαθεί να πείσει το λαό ότι:

Η προγραμματισμένη μείωση της φορολογίας και τα άλλα «αναπτυξιακά κίνητρα» στο κεφάλαιο (βλέπε επιδοτήσεις, αντεργατικοί νόμοι, άνοιγμα νέων πεδίων επιχειρηματικής δράσης και αδειοδοτήσεις «express» σε βάρος του περιβάλλοντος και της ποιότητας της ζωής του λαού) είναι διάχυση των «ωφελημάτων» της καπιταλιστικής ανάπτυξης στα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Οτι το μοίρασμα μιας δουλειάς σε δυο και τρεις ανέργους, με επέκταση της «ευελιξίας», η δουλειά μερικούς μήνες το χρόνο και η εργασιακή περιπλάνηση, ο «υποκατώτερος» μισθός και το σύνολο των αντεργατικών μέτρων, είναι συμβολή στη μείωση της ανεργίας. Τη στιγμή μάλιστα που η αύξηση της απασχόλησης σε κλάδους που καταγράφουν σχετική ανάκαμψη, γίνεται με όρους πολύ χειρότερους απ' ό,τι πριν την κρίση.

Οτι τα μέτρα διαχείρισης, ανακύκλωσης, μοιράσματος της φτώχειας αλλά και η «αναπλήρωση» των μεγάλων απωλειών από το μόνιμο μαχαίρι σε συντάξεις, μισθούς και κοινωνικές παροχές, με εφάπαξ επιδόματα μόνο για όσους βρίσκονται στο όριο της εξαθλίωσης, είναι «θωράκιση του κοινωνικού κράτους» και «κοινωνική πολιτική» στη «νέα εποχή».

Αν στην περίοδο της κρίσης ο λαός εκβιαζόταν να συναινέσει με το χαμήλωμα της απαιτητικότητας και των διεκδικήσεών του, την περίοδο της αναιμικής ανάκαμψης η επίθεση αυτή σε βάρος του μεγαλώνει.

Η «νέα εποχή» προϋποθέτει να τελειώσει η συζήτηση για ανάκτηση απωλειών. Να μην υπάρχει αντίλογος στην «κανονικότητα» που επιτάσσουν οι αβεβαιότητες της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα, την ΕΕ και παγκόσμια, η ανάγκη του κεφαλαίου να διασφαλίσει σταθερούς και υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, μέσα σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού.

Απάντηση πρέπει να πάρει όμως και η ΝΔ, που ανταγωνίζεται την κυβέρνηση στο ποιος μπορεί καλύτερα, ταχύτερα και αποτελεσματικότερα να προωθήσει τη στρατηγική και τον σχεδιασμό του κεφαλαίου. Γι' αυτό η κριτική της στη συμφωνία του Γιούρογκρουπ είναι ότι έφερε τα πράγματα εκεί που τα άφησε η ίδια το 2014.

«Νέα εποχή» για το λαό μπορεί να υπάρξει. Προϋποθέτει όμως πορεία αντίθετη απ' αυτή που χαράσσουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Προϋποθέτει συμπόρευση με το ΚΚΕ, για να γίνουν γρηγορότερα βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και στη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας.

Προϋποθέτει να παλέψουν οι εργαζόμενοι και ο λαός για την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, σε αντιπαράθεση με την «αναπτυξιακή στρατηγική», τα ψευτοδιλήμματα και τους εκβιασμούς του κεφαλαίου.