Η θέσπιση 65ωρης εργάσιμης εβδομάδας προωθείται με νέα πρόταση οδηγίας της ΕΕ, με την επιδίωξη να δοθεί οριστικά τέλος στο κατοχυρωμένο με αγώνες 8ωρο και να εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων, με την επιμήκυνση του χρόνου υπερεργασίας.

Την ίδια ώρα, στα πλαίσια των «ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση» που προκρίνει η στρατηγική της Λισαβόνας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ετοιμάζονται να μοιράσουν νέους πακτωλούς χρημάτων στους μεγαλοβιομηχάνους, χαρίζοντάς τους ακόμα και το πενιχρό επίδομα ανεργίας, με το οποίο φυτοζωούν εκατομμύρια εργαζόμενοι στην ΕΕ.

Η αντεργατική ομοφωνία ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και η αποπροσανατολιστική τακτική του ΣΥΝ, ως προς αυτές τις επιδιώξεις, καθιστά επιτακτική την αναγκαιότητα οι εργαζόμενοι να γυρίσουν την πλάτη σε τέτοιες επιλογές και με όρους ταξικής ενότητας και πολιτικής πάλης που να ανταποκρίνεται σ' αυτές τις ανάγκες, να οικοδομήσουν το δικό τους αγωνιστικό μέτωπο, το οποίο ενάντια στη λογική της «ανταγωνιστικότητας», να διεκδικεί για την εργατική τάξη αυτά που η ίδια παράγει και της ανήκουν.