Στα προβλήματα των επαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων, αναφέρθηκε στην παρέμβασή του ο Βασίλης Μαμάης, από το Τμήμα ΕΒΕ της ΚΕ του Κόμματος. Ο ομιλητής, αφού ξεκαθάρισε τι εννοούν στην ΕΕ, όταν κάνουν λόγο για μικρομεσαίες επιχειρήσεις, «φώτισε» τα προβλήματα που υπάρχουν στη χώρα μας για τις εκατοντάδες χιλιάδες ΕΒΕ. Στο κείμενο της ομιλίας του Β.Μαμάη, αναφέρεται:

«Αγαπητοί προσκαλεσμένοι, αγαπητοί σύντροφοι,

Ενα μέρος των αναδιαρθρώσεων στην ελληνική οικονομία αφορά τις μικρές και τις μεσαίες επιχειρήσεις, μια και αυτές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας. Οι κάθε λογής αναδιαρθρώσεις βέβαια, κατά κύριο λόγο, αφορούν τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια και για την εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων κυρίως γίνονται. Ομως, δε θα μπορούσε να μείνουν ανέπαφοι οι "φτωχοί συγγενείς" τους. Οι μικρές και οι μεσαίες επιχειρήσεις. Με αυτή ακριβώς την πλευρά του θέματος, θα θέλαμε ν' ασχοληθούμε σε αυτή την παρέμβαση.

Πριν προχωρήσουμε όμως, είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε ορισμένους όρους. Τι εννοούμε με τον όρο μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις; Σύμφωνα με τη σχετική σύσταση της Ευρωπαϊκής Ενωσης του 1996, γίνεται η παρακάτω διάκριση: Μεσαίες επιχειρήσεις, εκείνες που απασχολούν μέχρι 250 εργαζόμενους και έχουν κύκλο εργασιών μέχρι 40 εκατομμύρια ECU, δηλαδή, περίπου 13 δισεκατομμύρια δραχμές. Μικρές, αυτές που έχουν μέχρι 50 εργαζόμενους και κύκλο εργασιών μέχρι 7 εκατομμύρια ECU, ή 2,2 δισεκατομμύρια δραχμές, περίπου.Πολύ μικρές, εκείνες που διαθέτουν μέχρι 10 εργαζόμενους, χωρίς να υπάρχει όριο τζίρου.

Είναι φανερό ότι μια τέτοια κατανομή βρίσκεται εντελώς εκτός ελληνικής πραγματικότητας. Αρκεί ν' αναλογιστούμε ότι με μια τέτοια ομαδοποίηση για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, το συμπέρασμα για την Ελλάδα είναι ότι - εκτός από λίγες εκατοντάδες - δεν υπάρχουν μεγάλες επιχειρήσεις, αφού με βάση τα παραπάνω κριτήρια το σύνολο των 800.000 ελληνικών επιχειρήσεων ανήκουν στις ΜΜΕ.

Σύμφωνα με μια μεθοδολογία, που δε θ' αναλύσουμε τώρα, καταλήξαμε σε μια κατανομή, πολύ πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα, που έχει ως εξής:

• Μικρές επιχειρήσεις, εκείνες που απασχολούν μέχρι 50 εργαζόμενους και έχουν κύκλο εργασιών περίπου 2 δισεκατομμύρια δραχμές. Πρόκειται για το 8,6% του συνόλου των επιχειρήσεων και είναι υπεύθυνες για το 28% περίπου της απασχόλησης.
• Μικρές επιχειρήσεις, όσες απασχολούν συνολικά μέχρι 4 άτομα και με κύκλο εργασιών μέχρι 60 εκατομμύρια δραχμές. Τέτοιες επιχειρήσεις είναι περίπου το 90,8% του συνόλου των επιχειρήσεων και σ' αυτές βρίσκεται το 46% της απασχόλησης.

Με βάση, λοιπόν, αυτά τα δεδομένα, ας δούμε την κατεύθυνση των αναδιαρθρώσεων και τι επίδραση είχαν σε κάθε μια από αυτές τις κατηγορίες των επιχειρήσεων. Πρέπει να σημειώσουμε, βέβαια, ότι η κύρια κατεύθυνση αυτών των αναδιαρθρώσεων είναι η παραπέρα συγκέντρωση κεφαλαίου και παραγωγής (διαδικασία, που είναι αντικειμενική στον καπιταλισμό), το ξαναμοίρασμα των αγορών από τα μονοπώλια και η όξυνση του μεταξύ τους ανταγωνισμού, που διακρίνεται και μέσα από τις αντιθέσεις των τριών μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ιαπωνίας.

Μια διαδικασία, που επιταχύνθηκε μετά την ανατροπή στις σοσιαλιστικές χώρες. Θα μου πείτε, "τι δουλιά έχουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μέσα σε όλον αυτόν τον κουρνιαχτό της διαπάλης τόσο μεγάλων οικονομικών μεγεθών;"».

Τις θέλουν θερμοκήπιο για τα κέρδη των μονοπωλίων

«Μια πρώτη απάντηση δίνουν τα ίδια τα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ενωσης: "Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θεωρούνται η κυριότερη, αν όχι η μοναδική ελπίδα παροχής μεγάλου αριθμού νέων θέσεων εργασίας".

Σε αυτό το απόσπασμα, βέβαια, παραλείπεται ν' αναφερθεί η αιτία αυτής της διαπίστωσης. Ας την αναλύσουμε λίγο καλύτερα. Η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας προσφέρει υψηλότερη παραγωγικότητα. Τα μονοπώλια όμως, σαν καλά αφεντικά, προτιμούν να κρατήσουν για τον εαυτό τους τα οφέλη από την άρση της παραγωγικότητας, μειώνοντας το προσωπικό. Τότε δημιουργείται μια "τρύπα" στην απασχόληση, που καλούνται να μπαλώσουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Μια δεύτερη απάντηση δίνεται πάλι από την Ευρωπαϊκή Ενωση:"Κύρια κατεύθυνση στα τελευταία χρόνια είναι οι εξαγορές, οι συγχωνεύσεις, οι υπεργολαβίες κλπ., μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων".

Με άλλα λόγια, τα μονοπώλια προορίζουν τις ΜΜΕ να παίξουν το ρόλο του δορυφόρου, γύρω από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Σε τομείς υψηλού ρίσκου, χαμηλής παραγωγικότητας και μικρότερων κερδών, η παρουσία τους γίνεται προνομιακή. Δημιουργείται, έτσι, ένα πλέγμα μικρομεσαίων επιχειρήσεων, γύρω από τα μονοπώλια που εξαρτιούνται άμεσα από αυτά. Αυτό, καθόλου δεν αναιρεί τη βασική κατεύθυνση για συγκέντρωση κεφαλαίου και παραγωγής. Ισα - ίσα, τη δυναμώνει κιόλας. Γιατί τα μονοπώλια έχουν τον έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίας, των κερδών και του μέλλοντος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αν τα καταφέρουν καλά στον τομέα τους, μπορεί και να τις εξαγοράσουν, αλλιώς είναι άξιες της μοίρας τους...».

Κριτήρια αποκλεισμού από τα προγράμματα

«Αν αυτή είναι η κατάσταση στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μπορεί να μην είναι ρόδινη, αλλά δεν είναι και τραγική, αφού και αυτές εξασφαλίζουν κάποιο ρόλο στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ανάλογο - τέλος πάντων - του οικονομικού τους βάρους. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Αν διαβάσει κανείς με προσοχή τις προϋποθέσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, θα παρατηρήσει ότι δεν προσφέρονται σε όλες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Και πρέπει να πούμε ότι τα ευρωπαϊκά Προγράμματα είναι οδηγός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Για παράδειγμα, τα τελευταία 100 δισ. για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που είχαν διαφημιστεί αρκετά από την κυβέρνηση, αφορούσαν επιχειρήσεις με απασχόληση από 3 μέχρι 250 εργαζόμενους και κύκλο εργασιών πάνω από 70 εκατομμύρια δραχμές. Το ερώτημα, όμως, είναι εύλογο: Ποιος έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να μπει σε αυτά τα προγράμματα; Αυτός που έχει 250 εργαζόμενους ή αυτός που έχει 3; Αυτός που έχει κύκλο εργασιών 10 δισ., ή αυτός που έχει κύκλο εργασιών 70 εκατομμύρια; Ακόμα κι αν πάρουμε την πιο ειδυλλιακή εικόνα αυτών των προϋποθέσεων, ότι, δηλαδή, όλες οι επιχειρήσεις αυτού του μεγέθους έχουν ίδιες δυνατότητες, τότε τι γίνεται με το 90% των ελληνικών επιχειρήσεων, που "κόβεται" εκ των προτέρων, εξαιτίας αυτών των προϋποθέσεων;

Και για να μη μείνουν απορίες, δίνουμε και τα αποτελέσματα των προαναφερθέντων προγραμμάτων, όπως τα κατέγραψε το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο της Αθήνας για την Αττική. Το 68,4% των επιχειρήσεων, που χρηματοδοτήθηκαν, είχαν νομική μορφή ανώνυμης εταιρίας και ΕΠΕ, ήταν δηλαδή κατά τεκμήριο μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις. Και μη νομίζετε ότι το υπόλοιπο 31,4%, που αφορούσε σε ομόρρυθμες εταιρίες και ατομικές, αντιπροσώπευε κάποιο σημαντικό αριθμό. Επρόκειτο για 135 επιχειρήσεις σε σύνολο μερικών εκατοντάδων χιλιάδων του Νομού Αττικής.

Το συμπέρασμα που εξάγεται αμέσως είναι ότι η πλευρά της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, που αναφέραμε παραπάνω, απευθύνεται σε μια μικρή μερίδα, κυρίως μεγάλων και μεσαίων ελληνικών επιχειρήσεων. Η πρόσφατα θεσμοθετημένη ΝΕΧΑ - Νέα Χρηματιστηριακή Αγορά - στόχο έχει το ξεκαθάρισμα των πιο δυναμικών από αυτές, που αποκτούν τη δυνατότητα άντλησης κεφαλαίων από το Χρηματιστήριο».

Αναδιάρθρωση σημαίνει μέτρα εξόντωσης

«Ας δούμε, τώρα, τι σημαίνει αναδιάρθρωση για το υπόλοιπο 90% των ελληνικών επιχειρήσεων μικρού μεγέθους. Στη δεκαετία που τελειώνει, είχαμε τα εξής μέτρα για τις μικρές επιχειρήσεις:

• 35% φορολόγηση των συνεταιρισμών και στράγγισμα των χρηματοδοτήσεων, για να μην μπορούν οι μικρές επιχειρήσεις, συνεταιρισμένες, να διεκδικήσουν μερίδιο της αγοράς.
• Διάλυση του ΕΟΜΜΕΧ, μοναδικού κρατικού φορέα, που μπορούσε να δράσει υπέρ κλαδικών και συνεταιριστικών πολιτικών για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
• Αντικειμενικά κριτήρια μέχρι και 35% για τις μικρές επιχειρήσεις, ή με λόγια ..."φορολόγηση με το κομμάτι", που αυξάνεται ανάλογα με τις ανάγκες χρηματοδότησης της ΟΝΕ.
• Τελευταία προστέθηκε και "αντικειμενικός ΦΠΑ", για να μην γλιτώσει καμιά μικρή επιχείρηση από την εις βάρος τους και υπέρ των μονοπωλίων αναδιανομή του εισοδήματος.

Κι όλα αυτά, σε μια εποχή, που τα πολυκαταστήματα ανοίγουν σαν τα μανιτάρια, κατατρώγοντας τον τζίρο των μικρεμπόρων. Σε μια εποχή, που τα εισαγόμενα προϊόντα κατακλύζουν τομείς της αγοράς όπου κυριαρχούσαν τα προϊόντα των μικρών βιοτεχνικών επιχειρήσεων. Σε μια εποχή, όπου οι παραγωγικοί κλάδοι, όπως είναι η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, ο κλάδος του υποδήματος συρρικνώνονται, συμπαρασύροντας χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις.

Φυσικά, καθόλου δεν υποστηρίζουμε μεγαλόστομες ανοησίες, του τύπου "οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας". Το μέλλον δε βρίσκεται στην αδύναμη μικρή επιχείρηση, που διασπείρει και κατακερματίζει κεφάλαια και παραγωγή. Το μέλλον βρίσκεται στη μεγάλη κοινωνικοποιημένη παραγωγή και, πολύ περισσότερο, στη σοσιαλιστική παραγωγή και σε αυτήν έχουν ρόλο να παίξουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, συνεταιρισμένες σε αξιόλογες και δυναμικές μονάδες. Μόνο που οι συνεταιρισμοί δεν είναι στο πρόγραμμα της ΟΝΕ. Και ο μόνος τρόπος να κατακτηθούν είναι η πάλη των μικρών ΕΒΕ και των αυταπασχολούμενων, σε μια αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ενάντια σε κάθε λογής μονόδρομους.

Συνοψίζοντας, θέλω να σημειώσω ότι, αν το τρένο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει για ατμομηχανή του τα γαλλογερμανικά μονοπώλια, στα βαγόνια βρίσκονται οι μεγάλες και στη σκευοφόρο οι μεσαίες επιχειρήσεις. Πού βρίσκονται οι μικρές; Αυτές, μαζί με τις εργατικές κατακτήσεις και το μικρό αγροτικό κλήρο, μάλλον αποτελούν την καύσιμη ύλη.

Ευχαριστώ».

Σε ζητήματα που αφορούν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004 αναφέρθηκε η Φρόσω Κορτζίδου, η οποία ανέλυσε το ρόλο που θα παίξει η Ολυμπιάδα στην επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στη χώρα μας.

«Θέμα της παρέμβασής μου είναι η Ολυμπιάδα του 2004, που θα γίνει στην Αθήνα και η οποία, στα πλαίσια της πολιτικής της ΟΝΕ, αναδεικνύεται σαν ένα πεδίο για πραγματικά τεράστια κερδοσκοπία του κεφαλαίου.

Η Ολυμπιάδα λειτουργεί σαν καταλύτης και επιταχύνει διαδικασίες που έχουν να κάνουν με τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές στην καπιταλιστική οικονομία, ιδιαίτερα στην Περιφέρεια της Αττικής. Δεν είναι τυχαίο που οι επιτελείς της κυβέρνησης συνέδεσαν από την πρώτη στιγμή τη διοργάνωση του 2004 με την επιδίωξη, όπως λένε, να καταστεί η Αθήνα ευρωπαϊκή μητρόπολη.

Το θέμα βέβαια "των μητροπολιτικών κέντρων" είναι κάτι για το οποίο δε γίνεται συζήτηση σήμερα. Εδώ και πολλά χρόνια γίνεται μια τέτοια συζήτηση, η οποία έχει πάρει ιδιαίτερη έκταση.

Σημειώνουμε την περιγραφή που κάνει για το μητροπολιτικό ρόλο της Αθήνας ειδικό ερευνητικό πρόγραμμα, που εκπονήθηκε ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και είχε ως θέμα του την " αναβάθμιση της εικόνας και της λειτουργίας της Αθήνας -Αττικής του 2004". Σε αυτό το πρόγραμμα επισημαίνεται ότι η Αθήνα, σαν μητροπολιτικό κέντρο, μπορεί να έχει προσανατολισμό στην Ευρώπη, δυτική και νότια, στη Μεσόγειο και τη Νοτιανατολική Ασία.

Επισημαίνεται επίσης ότι μόνο δευτερευόντως η Αθήνα μπορεί να δραστηριοποιηθεί στα Βαλκάνια, αφού γι' αυτή την περιοχή τον κυριότερο λόγο έχει η Θεσσαλονίκη. Επίσης επισημαίνεται ότι ο εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης προσανατολισμός θεωρείται πιο εφικτός, από τον εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης προσανατολισμό, λόγω μειωμένης ανταγωνιστικότητας.

Τα παραπάνω συνιστούν μία αρκετά γλαφυρή περιγραφή αυτού που λέμε συχνά διαμετακομιστικό κέντρο προς τις αγορές της Νοτιανατολικής Ασίας και για την πολιτικοστρατιωτική διείσδυση του κεφαλαίου σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη.

Συγκεκριμένα είναι επίσης και τα μέτρα που προτείνονται από αυτό το ερευνητικό πρόγραμμα να αναλάβει η κυβέρνηση, προκειμένου να κατοχυρωθεί ο μητροπολιτικός ρόλος της Αθήνας και να αναπτυχθούν οι δραστηριότητες που χαρακτηρίζουν μία πόλη ως διεθνή μητρόπολη. Και αυτές δεν είναι άλλες από τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, το διεθνές χονδρικό εμπόριο, βιομηχανικές επιχειρήσεις αιχμής με εξαγωγικό προσανατολισμό, ιδιαίτερα το επισημαίνω, επιχειρήσεις διεθνών μεταφορών, τουρισμό.

Μέτρα που αυτοαποκαλύπτουν το περιεχόμενό τους

Από αυτά τα μέτρα σημειώνουμε τα πιο χαρακτηριστικά.

• Ενα απ' αυτά για παράδειγμα είναι η βελτίωση της εικόνας της πόλης και η λειτουργικότητά της και η προσφορά κατάλληλης κατοικίας για το προσωπικό επιχειρήσεων με διεθνή φυσιογνωμία. Το υπογραμμίζουμε λίγο αυτό, γιατί για παράδειγμα γύρω από το θέμα του αεροδρομίου του Ελληνικού γίνεται μια τέτοια συζήτηση και ο ΣΕΒ έχει προτείνει να αξιοποιηθεί ο χώρος για την ανάπτυξη κατοικιών υψηλών προδιαγραφών για στελέχη επιχειρήσεων.
• Το κράτος επίσης προτείνουν να μεριμνήσει ώστε οι επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται στους παραπάνω τομείς, να αποκτήσουν γη.
• Προτείνουν να περιοριστούν οι συμβατικές δραστηριότητες, ιδιαίτερα στον πρωτογενή τομέα, αλλά και στις επιχειρήσεις του δευτερογενή, που δεν έχουν εξαγωγική δραστηριότητα. Αυτό ιδιαίτερα αφορά τους μικρομεσαίους που λέγαμε προηγουμένως.
• Να δεσμευτούν οι ελεύθερες εκτάσεις που υπάρχουν γύρω από το πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας, Μεσόγεια, Λαυρεωτική και να προσδιοριστούν χρήσεις γης, που να επιτρέπουν την εγκατάσταση δραστηριοτήτων διεθνούς εμβέλειας.
• Να αναθεωρηθεί το ισχύον θεσμικό πλαίσιο για τη χωροθέτηση βιομηχανικών επιχειρήσεων και να αυξηθούν τα κίνητρα για βιομηχανικές επενδύσεις.

Συγκεκριμενοποιείται επίσης και ο λεγόμενος Καποδίστριας 2, που χρειάζεται να εφαρμοστεί στην Αττική, προκειμένου να εξασφαλιστεί μια διοικητική συγκέντρωση του κράτους για αποτελεσματικότερη εφαρμογή των κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων.

Προτείνουν, για παράδειγμα, τη διεύρυνση της Περιφέρειας της Αττικής, με ενσωμάτωση στη σημερινή Περιφέρεια Αττικής τμήματος της Περιφέρειας Πελοποννήσου και Στερεάς Ελλάδας. Προτείνουν την ενοποίηση των σημερινών 4 Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων σε μία. Τη συνένωση όλων των δήμων της Β` Αθήνας με το Δήμο Αθήνας, σε ένα νέο Δήμο Αθήνας.

Από τα παραπάνω που είπα, φαίνεται ότι τελικά η υπόθεση της διοργάνωσης του 2004 δεν είναι μόνο μία αθλητική διοργάνωση παγκόσμιας εμβέλειας. Εμπλέκεται με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης, εντάσσεται μέσα σε αυτούς και τους υπηρετεί.

Ειδικότερα η νομοθεσία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες κινείται στα παραπάνω πλαίσια. Για παράδειγμα, αυτό που λέγαμε προηγουμένως, γη στις επιχειρήσεις διεθνούς εμβέλειας.: Π.χ. 12.000 στρέμματα γης στην Αττική παραχωρούνται στο μεγάλο κεφάλαιο για εκμετάλλευση, με πρόσχημα την κατασκευή αθλητικών εγκαταστάσεων για την Ολυμπιάδα του 2004. Είναι οι περιοχές υποδοχής ολυμπιακών εγκαταστάσεων, όπως έχουν βαπτιστεί από το νόμο 2730, στις οποίες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες αναπτύσσονται επιχειρήσεις, στον τομέα του τουρισμού, του εμπορίου και γενικά των υπηρεσιών. Εκτός από τη γη που παραχωρείται στους μεγάλους ιδιώτες επενδυτές των ολυμπιακών έργων, δίνεται σε αυτούς και η δυνατότητα να τη μεταβιβάζουν. Δηλαδή γίνονται πλέον κύριοι της γης αυτής.

Στόχος οι ...διευκολύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο

Επίσης διευκολύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο. Συγχρηματοδότηση των έργων από τα δημόσια έσοδα, από χρηματοδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δημόσιες επενδύσεις για κατασκευή δικτύων εξυπηρέτησης των έργων. Με κάθε τρόπο, δηλαδή, το κράτος έρχεται να υποστηρίξει τις μεγάλες επιχειρήσεις που θα αναμειχθούν στα ολυμπιακά έργα. Σε ό,τι αφορά το ζήτημα του προϋπολογισμού της Ολυμπιάδας του 2004, ποιος δηλαδή πληρώνει και με ποιο τρόπο, έχουμε τα εξής:

Η διοργάνωση αυξάνει την ανάγκη δανεισμού του ελληνικού κράτους, γιατί όσο και να λέει η κυβέρνηση ότι στηρίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία για την κατασκευή των ολυμπιακών έργων, το αντίθετο συμβαίνει. Λογιστικά η κυβέρνηση μπορεί να βρει τον τρόπο ώστε ο δανεισμός αυτός να μην επηρεάζει τους δείκτες σύγκλισης για την είσοδο στην ΟΝΕ και να μη μετρήσει στο επίσημο δημόσιο χρέος της χώρας. Η ουσία όμως είναι αυτή που πρέπει να μας ενδιαφέρει. Και αυτή είναι ο τρόπος λήψης και αποπληρωμής του δανείου. Τι φαίνεται λοιπόν; Το δάνειο που θα προέρχεται από μεγάλο κονσόρτσιουμ θα έχει σαν εγγύηση τα έσοδα του ΟΠΑΠ, μέσω της τιτλοποίησής του, δηλαδή της μετοχοποίησής του, εκτός φυσικά από το προσδοκώμενα έσοδα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η σύνδεση δε της λεγόμενης προείσπραξης εσόδων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τη γνωστή εταιρία ΔΕΚΑ, της οποίας η αποστολή είναι το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, δηλώνει ότι ίσως τελικά δεν είναι μόνο ο ΟΠΑΠ ο οργανισμός που θα οδηγηθεί σε τιτλοποίηση - μετοχοποίηση ενόψει των αναγκών της Ολυμπιάδας.

Τέλος, η Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα δεν είναι αυτή φυσικά που καθορίζει την οικονομική πολιτική του κεφαλαίου. Είναι όμως η χρυσή ευκαιρία για να εκφραστεί αυτή πιο δυναμικά. Κυρίως χρησιμοποιείται σαν άλλοθι και σαν πρόσχημα που πιάνει, για να δικαιολογηθεί αυτή η πολιτική. Και ένα τελευταίο παράδειγμα. Αναφέρω την εργασιακή ειρήνη, την οποία ζήτησε η αντιπρόεδρος της Επιτροπής 2004 από τη ΓΣΕΕ, προκειμένου να κυλήσει απρόσκοπτα το εθνικό έργο της διοργάνωσης.

Ευχαριστώ πολύ».

Ο «Ρ» συνεχίζει για τέταρτη συνεχόμενη μέρα τη δημοσίευση των υλικών από την ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ για την ελληνική οικονομία. Στο φύλλο της Τρίτης δημοσίευσε το άνοιγμα που έκανε στην ημερίδα η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα «Εξελίξεις, τάσεις, προοπτικές της ελληνικής οικονομίας».

Οι ομιλίες θα παρουσιαστούν κύρια βάσει της σειράς που εκφωνήθηκαν, εκτός από τις περιπτώσεις που υπάρχει ανάγκη ομαδοποίησής τους.

Σήμερα παρουσιάζονται οι παρεμβάσεις του Βασίλη Μαμάη, ο οποίος αναφέρθηκε σε θέματα που έχουν σχέση με τις εξελίξεις στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της Φρόσως Κορτζίδου, με κύριο θέμα τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και την Ολυμπιάδα του 2004.