Από το 2013, όταν ξεκίνησε ο σχεδιασμός του, ο αγωγός «EastMed» αποτέλεσε την «κορωνίδα» της ενεργειακής πολιτικής όλων των ελληνικών κυβερνήσεων και ταυτόχρονα το επισφράγισμα της τριμερούς συνεργασίας Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, με την «υψηλή εποπτεία» των ΗΠΑ.

Η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της «επένδυσαν» στην κατασκευή αυτού του αγωγού ένα μεγάλο μέρος των προσδοκιών τους για αναβάθμιση στον ενεργειακό χάρτη, πουλώντας παραμύθι στον λαό ότι έτσι θωρακίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα απέναντι στις τουρκικές αμφισβητήσεις σε Αιγαίο, Ανατ. Μεσόγειο και κυπριακή ΑΟΖ.

Μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια, δηλαδή, για να στηρίξουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, παράγωγο των οποίων υπήρξε και το σχέδιο κατασκευής του «EastMed».

Θυμίζουμε ότι ο αγωγός σχεδιάστηκε προκειμένου το φυσικό αέριο που εξορύσσεται, ή πρόκειται να ανακαλυφθεί στη λεκάνη της Ανατ. Μεσογείου, να τροφοδοτήσει τις αγορές της Ευρώπης, συμβάλλοντας στην ενεργειακή της απεξάρτηση από το ρωσικό αέριο.

Από τα «γεννοφάσκια» του, δηλαδή, ήταν ένα έργο άμεσα συνδεδεμένο με τον ανταγωνισμό ΗΠΑ - ΕΕ με τη Ρωσία, στον οποίο η Ελλάδα αναλάμβανε κεντρικότερο ρόλο, ως βασική πύλη εισόδου του αγωγού στην ηπειρωτική Ευρώπη, πριν καταλήξει στην Ιταλία και από εκεί στις άλλες μεγάλες οικονομίες της ΕΕ.

Ο σχεδιασμός αυτός όξυνε την αντιπαράθεση στα Ελληνοτουρκικά και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή. Αξιοποιήθηκε συστηματικά ως μοχλός πίεσης στην Τουρκία από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς στα παζάρια για συνολικότερες διευθετήσεις, με στόχο να αγκιστρωθεί η γείτων στη Δύση και να υπονομευτεί η συνεργασία της με τη Ρωσία.

Στα δέκα χρόνια που το σχέδιο «ωριμάζει» με τη στήριξη των ΗΠΑ, καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν υπήρξε στη στάση της Τουρκίας απέναντι σε κυριαρχικά δικαιώματα, τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Στο μεσοδιάστημα υπογράφτηκε το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο, η Τουρκία αμφισβητεί πλέον ανοιχτά το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αδειοδοτεί γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της, το σχέδιο της «Γαλάζιας Πατρίδας» προβάλλει ακόμα πιο επιθετικά τις επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο, με την ανοχή του ευρωατλαντικού παράγοντα.

Και επειδή ο αγωγός είναι μέρος του ενδοϊμπεριαλιστικού παζαριού, είναι επόμενο να ακολουθεί και την ευμετάβολη πορεία του. Γι' αυτό σήμερα οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την κατασκευή του, συνυπολογίζοντας γεωστρατηγικούς, πολιτικούς, οικονομικούς και άλλους παράγοντες, σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών στην περιοχή και παγκόσμια.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η ελληνική αστική τάξη εγκαταλείπει τον στόχο να γίνει η χώρα ενεργειακός κόμβος. Τον ίδιο στόχο άλλωστε υπηρετούν τα σχέδια που «τρέχουν» για μεταφορά, με πλοία, του φυσικού αερίου από σταθμούς της Αιγύπτου, για μεταφορά μεγαλύτερων ποσοτήτων σχιστολιθικού αερίου στην Ευρώπη από τις ΗΠΑ, μέσω των λιμανιών της Καβάλας, της Αλεξανδρούπολης, του Βόλου κ.ά.

Το παράδειγμα του «EastMed» έρχεται ωστόσο να επιβεβαιώσει ότι όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί καμιά σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες του λαού για φτηνή και επαρκή Ενέργεια ούτε με την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, όπως προβάλλεται από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα.

Ο λαός θα βγαίνει πάντα χαμένος όσο «κρεμάει» τις προσδοκίες του για ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία στην περιοχή στους σχεδιασμούς και τις συμμαχίες της αστικής τάξης, που υπηρετούν μόνο τα κέρδη και τη γεωπολιτική της αναβάθμιση στο καμίνι σκληρών ανταγωνισμών, μεταξύ άλλων και με τη «σύμμαχο» Τουρκία.

Μόνο έξω από αυτές τις συμμαχίες, με τον λαό στην εξουσία, μπορεί να υπάρξουν ενεργειακός σχεδιασμός για τις ανάγκες του λαού και προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων, να οικοδομηθούν σχέσεις φιλίας και αμοιβαίου οφέλους με άλλα κράτη και τους λαούς της περιοχής.