Την ώρα που εξελίσσεται το τέταρτο κύμα της πανδημίας, με τα κρούσματα να αυξάνονται και πάλι και μαζί τους ο μακάβριος απολογισμός, φανερώνονται τα αδιέξοδα της πολιτικής της κυβέρνησης και του κράτους στη διαχείριση της πανδημίας.

Απέναντι στη δικαιολογημένη ανησυχία του λαού και στις διεκδικήσεις υγειονομικών, σωματείων και φορέων για ουσιαστική προστασία από τον ιό, η κυβέρνηση προβάλλει ως πανάκεια ένα κατά φαντασίαν «εμβολιαστικό πρόγραμμα», χωρίς να παίρνει κανένα ουσιαστικό μέτρο για τη διεύρυνση και την επιτάχυνση του αναγκαίου εμβολιασμού, συνεχίζοντας στη λογική της ατομικής ευθύνης.

Την ίδια ώρα: Στο δημόσιο σύστημα Υγείας η κατάσταση έχει προ πολλού ξεπεράσει τις αντοχές. Τα ήδη τεράστια κενά μεγάλωσαν παραπέρα από τις αναστολές συμβάσεων εκατοντάδων υγειονομικών, οι ελλείψεις παραμένουν και γιγαντώνονται, ενώ το κύμα της «παράλληλης πανδημίας» - από τις εξετάσεις έως τα χειρουργεία που είχαν αναβληθεί τους προηγούμενους μήνες - φουσκώνει.

Ομως αντί για μόνιμες προσλήψεις προσωπικού, αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, μέτρα και μέσα για άμεση ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, επίταξη χωρίς όρους και προϋποθέσεις των ιδιωτικών κλινικών και διαγνωστικών κέντρων, η κυβέρνηση προχωράει τα σχέδια για το «νέο ΕΣΥ» της παραπέρα εμπορευματοποίησης.

Προωθεί δηλαδή μια ακόμα αντιλαϊκή μεταρρύθμιση, που «εγγυάται» την παραπέρα υποβάθμιση της πρόληψης, νέους κόφτες και φραγμούς για τους ασθενείς, νέα λουκέτα σε νοσοκομεία, τμήματα και δημόσιες δομές της ΠΦΥ, νέο τσεκούρι στις κρατικές και ασφαλιστικές παροχές για την Υγεία και αντίστοιχα χαράτσια στην εργατική - λαϊκή οικογένεια, για να θησαυρίζουν οι μεγαλέμποροι της Υγείας και οι ασφαλιστικές.

Στους χώρους δουλειάς, όπου όλους αυτούς τους μήνες η εργοδοσία ξεσάλωσε σε βάρος των εργαζομένων χωρίς κανέναν έλεγχο για μέτρα πρόληψης και προστασίας, η κατάσταση συνεχίζεται ανεξέλεγκτη, πλέον και με «πιστοποιητικό» από την κυβέρνηση ότι η εργοδοσία «δεν φέρει καμία ευθύνη» για ό,τι γίνει.

Αλλά αντί για μέτρα και ελέγχους, προσθέτει στο οπλοστάσιο της εργοδοσίας και νέα «όπλα», αξιοποιώντας τον εμβολιασμό για τον διαχωρισμό και τους εκβιασμούς σε βάρος των εργαζομένων, μαζί με τα δεκάδες αντεργατικά μέτρα που πέρασαν εν μέσω πανδημίας.

Στα σχολεία οι κίνδυνοι που παραμονεύουν είναι μεγάλοι εξαιτίας της μεταδοτικότητας του ιού στις μικρότερες ηλικίες, της απουσίας μέτρων ουσιαστικής πρόληψης, των ελλείψεων σε εκπαιδευτικούς και υποδομές, που επιτείνουν τον συγχρωτισμό, συντηρούν και επεκτείνουν τα εκπαιδευτικά κενά, επιβαρύνουν την κατάσταση με την πανδημία.

Ομως η κυβέρνηση όχι μόνο «ξεκόβει» κάθε κουβέντα για αραιώσεις τμημάτων, μόνιμες προσλήψεις καθηγητών και καθαριστριών, αλλά προχωράει «ακάθεκτη» και το σχέδιό της για πάνω από 1.000 συγχωνεύσεις τμημάτων, δημιουργώντας 25άρια και 28άρια τμήματα, μέρος μόνο των αντιεκπαιδευτικών μέτρων που παίρνει σωρηδόν.

Απ' όλες τις μεριές το πράγμα «φωνάζει»: Με την πανδημία δεν ξεμπερδέψαμε, γιατί δεν ξεμπερδέψαμε με την πολιτική που φορτώνει τα βάρη και τις συνέπειές της στις πλάτες του λαού, για τα κέρδη των λίγων. Η διεκδίκηση μέτρων προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού είναι υπόθεση του αγώνα του, σε σύγκρουση με αυτή την πολιτική.

Οι «δείκτες» και οι «καμπύλες» που παρουσιάζονται, τα στατιστικά στοιχεία, οι υποθέσεις και οι συγκρίσεις δεν μπορούν να εξηγήσουν ότι το κριτήριο στη διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση και το κράτος, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, ήταν και παραμένουν οι δημοσιονομικές αντοχές του κράτους, οι προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των λαϊκών αναγκών.

Σήμερα, λοιπόν, ενώνουμε ξανά τη φωνή μας με την απεργία γιατρών και υγειονομικών, παλεύουμε μαζί τους για άμεση ενίσχυση του συστήματος Υγείας. Αν δεν υπήρχε ο αγώνας τους και ο αγώνας όλου του λαού, τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα σήμερα, όπως εξελίσσεται η πανδημία. Με αυτά τα δίκαια αιτήματα και τις διεκδικήσεις, πρωτοστατούμε παντού για να οργανωθεί ο αγώνας, να δυναμώσει η πάλη για την προστασία της Υγείας και των δικαιωμάτων μας, της ίδιας μας της ζωής.