Η παλικαρίσια μάχη των εκπαιδευτικών, τα πολύ υψηλά ποσοστά συμμετοχής στην προχτεσινή απεργία και οι μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις δεν είναι μόνο ηχηρή απάντηση στον κυβερνητικό αυταρχισμό, αλλά κι ένα περήφανο μάθημα ζωής και αγώνα στους μαθητές τους, με τους οποίους ένωσαν τη φωνή τους σε κοινά αιτήματα και διεκδικήσεις. Γιατί ο αγώνας αυτός αφορά πρώτα απ' όλα το δικό τους παρόν και μέλλον.

Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να συκοφαντήσει και να απαξιώσει τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών, η καθολική σχεδόν συμμετοχή στην απεργία και η στήριξη από γονείς, μαθητές, σωματεία και φορείς είναι ασπίδα σε κάθε τέτοια απόπειρα και διαμορφώνει προϋποθέσεις κλιμάκωσης, με συλλογικές διαδικασίες και παραπέρα μαζικοποίηση του αγώνα.

Η μάχη που δίνουν μαζί εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές βάζει στο στόχαστρο το σχολείο που θα κοιτά τη λαϊκή οικογένεια όλο και πιο πολύ στην τσέπη και μ' αυτό το κριτήριο θα επιβάλλει διαχωρισμούς και διαφοροποιήσεις.

Είναι αγώνας ενάντια στο σχολείο που θα εμπορεύεται τις υποδομές του για να επιβιώσει, την ώρα που το κράτος θα αποσύρει την ευθύνη του ακόμα και για τα στοιχειώδη. Είναι αγώνας ενάντια στο σχολείο που αποθεώνει τις δεξιότητες, κόντρα στην ολόπλευρη γνώση και την πραγματική μόρφωση για όλους.

Αυτό το σχολείο θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση με τον νόμο στον οποίο εντάσσει και την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, ακριβώς επειδή θέλει να την αξιοποιήσει ως εργαλείο ελέγχου και καθυπόταξης των εκπαιδευτικών, με σκοπό να προχωρήσουν ταχύτερα, με την ενεργή συμμετοχή τους, οι αντιδραστικές αλλαγές στο σχολείο.

Και εδώ όμως η κυβέρνηση δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Από τον νόμο του ΠΑΣΟΚ για το «νέο σχολείο», που προσπάθησε να επιβάλει την «αξιολόγηση» - και που τον είχε ψηφίσει τότε η Μ. Ξενογιαννακοπούλου, σημερινή βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ - έως τον νόμο Γαβρόγλου για την «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής μονάδας, που έρχεται τώρα να εφαρμόσει το υπουργείο Παιδείας, υπάρχει πλούσια πείρα για τις πραγματικές στοχεύσεις και τα αποτελέσματα της πολιτικής όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων. Μνημειώδης είναι και ο «νόμος Βερναρδάκη», που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για την αξιολόγηση στο Δημόσιο.

Η «αξιολόγηση» είναι αναπόσπαστο κομμάτι της στρατηγικής της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, που υπαγορεύει σχολεία «αυτόνομα», άρα κατηγοριοποιημένα, με απαλλαγή του κράτους από τις ευθύνες του γι' αυτά. Υπαγορεύει σχολεία χορηγών, όπου όλα θα πουλιούνται και θα αγοράζονται. Υπαγορεύει συγχωνεύσεις, όπως αυτές που σωρηδόν κάνει τώρα η κυβέρνηση, για να μην αυξάνονται τα «κόστη» για το κράτος, να διαμορφώνεται μεγαλύτερος δημοσιονομικός χώρος για τη στήριξη του κεφαλαίου...

Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τις ζει καθημερινά η λαϊκή οικογένεια, που αγωνιά για τη μόρφωση των παιδιών της και αναγκάζεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Που ζει από πρώτο χέρι τον ανορθολογισμό και την αποσπασματικότητα, την επίδρασή τους στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Που βιώνει επώδυνα τη μετατροπή του Λυκείου σε εξεταστικό κέντρο και σκοντάφτει διαρκώς σε αδιέξοδα.

Σε αυτά προστέθηκε το τελευταίο δίχρονο και η πείρα από την πανδημία, όπου τα σχολεία είτε έκλεισαν για τηλεκπαίδευση χωρίς στήριξη και μέσα είτε αφέθηκαν στο έλεος των ανύπαρκτων μέτρων και των πρωτοκόλλων διασποράς του ιού.

Εκεί αναδείχτηκε ολόπλευρα ο ρόλος των παιδαγωγών δασκάλων, που πάσχιζαν χωρίς καμιά βοήθεια να σταθούν στο πλευρό των μαθητών και να συνεχίσουν με μεράκι την εκπαιδευτική διαδικασία, την ώρα που η κυβέρνηση άρπαζε την ευκαιρία για να περάσει μια σειρά από νέους αντιλαϊκούς νόμους, πολλούς απ' αυτούς στην Εκπαίδευση.

Να λοιπόν σε τι αντιστέκονται οι εκπαιδευτικοί. Να γιατί έχουν την ολόπλευρη στήριξη των μαθητών και των γονιών. Να γιατί ο αγώνας τους είναι δίκαιος και θα συνεχιστεί!