Η Ιστορία επαναλαμβάνεται... Πότε ως «Ζορμπάς», πότε ως «Βικτώρια», πότε ως «Γηρυόνης», πότε απλά ως ...Μάνδρα. Νεκροί, τραυματίες, εγκλωβισμένοι, διαλυμένα σπίτια και υποδομές. Ως πότε ο λαός θα μετράει τέτοιες απώλειες και καταστροφές;

Μπορεί η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις να προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τα «ακραία φαινόμενα» και την κλιματική αλλαγή, οι ευθύνες τους όμως για την έκθεση της ζωής και της περιουσίας του λαού σε κίνδυνο είναι αδιαμφισβήτητες και εγκληματικές.

Και ο λόγος είναι ότι οι λαϊκές ανάγκες για σχεδιασμένη και ουσιαστική προστασία από τα φυσικά φαινόμενα και τις καταστροφές δεν χωράνε στα «αναπτυξιακά πλάνα» του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, στους κρατικούς και ευρωπαϊκούς προϋπολογισμούς, που έχουν για προτεραιότητα τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων.

Σε κάθε καταστροφή από τη βροχή, οι αιτίες είναι οι ίδιες: Ελλειψη αντιπλημμυρικών έργων και πολύ περισσότερο ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας ανά περιοχή και πανελλαδικά. Κανένα σχέδιο πρόληψης, ή σχέδιο για τη βοήθεια των κατοίκων, ελλείψεις σε μέσα και προσωπικό για την αντιμετώπιση της καταστροφής.

Στην περίπτωση μάλιστα της Κινέτας, η προχτεσινή λαίλαπα ισοδυναμεί με προαναγγελθέν έγκλημα, με τη σφραγίδα του κράτους. Η φωτιά πριν από ενάμιση χρόνο στα Γεράνια Ορη αποψίλωσε το βουνό και όλοι προειδοποιούσαν για τον κίνδυνο πλημμυρών που δεν άργησαν να έρθουν. Καμιά ουσιαστική αντιπλημμυρική παρέμβαση δεν έγινε μετά την πυρκαγιά, πέρα από ορισμένες αποσπασματικές εργασίες, που αποδείχτηκαν «σταγόνα στον ωκεανό».

Και μετά απ' όλα αυτά, η κυβέρνηση πανηγυρίζει με θράσος ότι «πετύχαμε να μην πνιγεί κανείς αυτήν τη φορά»! Κάπως έτσι οριοθετεί ο κρατικός μηχανισμός την πολιτική προστασία στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Γιατί σε άλλους τομείς, όταν είναι να στηρίξει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, το κράτος δουλεύει ρολόι...

Για του λόγου το αληθές: Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η κυβέρνηση της ΝΔ παρουσίασε το νέο πλαίσιο πολιτικής προστασίας από τις πλημμύρες. Τόσο ο τρόπος εκτίμησης του κινδύνου, τα μέτρα πρόληψης, όσο και τα μέτρα διαχείρισης, διαπνέονται συνολικά από την κραυγαλέα αδιαφορία για τις συνθήκες ζωής του λαού.

Επιχειρείται να εμφανιστούν οι πλημμύρες - και μάλιστα οι αιφνίδιες - ως φαινόμενα αναπόφευκτα. Επιχειρείται να συνδεθεί ο όρος «ακραία καιρικά φαινόμενα» με την κλιματική αλλαγή και να αναδειχτούν ως αποκλειστικές αιτίες για τις καταστροφές.

Κάπως έτσι, το κράτος παρουσιάζεται μοιραία ανήμπορο να αντιδράσει μπροστά στην ένταση των φαινομένων και ενισχύεται η λογική της ατομικής ευθύνης στην αντιμετώπιση των καταστροφών.

Τι κρύβεται όμως πίσω απ' όλα αυτά; Οτι η πρόληψη ενός πλημμυρικού φαινομένου απαιτεί την ολοκληρωμένη διαχείριση του συνόλου της λεκάνης απορροής, που όμως η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη γη αποκλείει.

Επιπλέον, η διαχείριση των δασών και των ορεινών όγκων, με στόχο την αποφυγή πλημμυρών, είναι μια δραστηριότητα με μικρό οικονομικό ενδιαφέρον για το μεγάλο κεφάλαιο και γι' αυτό ουσιαστικά έχει αφεθεί στην τύχη της.

Ενώ σε ό,τι αφορά τον αστικό αντιπλημμυρικό σχεδιασμό, αυτός περιστρέφεται γύρω από εκείνο το κομμάτι που μπορεί να εμπορευματοποιηθεί άμεσα, δηλαδή τα μεγάλα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας. Ακόμα όμως κι αυτά υλοποιούνται με λάθος σχεδιασμό και τρόπο, σχεδιάζονται και κατασκευάζονται τμηματικά, με κριτήριο την κερδοφορία των κατασκευαστικών ομίλων.

Από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι για τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές δεν φταίει «η κακιά η ώρα». Κι ότι όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις από κάτω τον ίδιο ένοχο: Το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, που συνθλίβει τις ανάγκες του λαού.

Τώρα, μετά την καταστροφή, αυτό που επείγει είναι να εκφραστεί η αλληλεγγύη στους πληγέντες, να υπάρξει οργανωμένος αγώνας και πίεση για άμεση στήριξη και αποκατάσταση με αποζημιώσεις στο 100% των ζημιών.

Να δυναμώσει η πάλη για όλα τα αναγκαία μέτρα αντιπλημμυρικής θωράκισης των περιοχών με την απαραίτητη κρατική χρηματοδότηση και ολοκληρωμένο επιστημονικό σχεδιασμό, με κριτήρια την ασφάλεια, την προστασία του λαού και του περιβάλλοντος.

Στον αγώνα αυτόν, οι θέσεις και οι στόχοι πάλης του ΚΚΕ, όπως παρουσιάστηκαν και πριν από λίγες μέρες στην εκδήλωση της ΚΟ Αττικής για την Πολιτική Προστασία, είναι πραγματικό εφόδιο.